«Δεν είμαι παράξενος, είμαι καταπληκτικός», δήλωσε σε βίντεο ένας 4χρονος που στερείται εκ γενετής το ένα του χέρι, αντιδρώντας στα σχόλια κάποιων – υποτίθεται – ενήλικων που νιώθουν άβολα με την αναπηρία του και δεν διστάζουν να το εκφράσουν ποικιλοτρόπως.

Ο Callum Sweeney γεννήθηκε χωρίς το ένα του χέρι, αλλά είναι ένα πολύ θετικό παιδί με μια φοβερή διάθεση να απολαύσει τη ζωή με ό,τι μέσο διαθέτει.

«Στις 12 εβδομάδες οι γιατροί είδαν ότι ο Callum δεν έχει το ένα του χέρι», θυμάται η μαμά του, «με πήραν, λοιπόν, στην άκρη και, αφού μου εξήγησαν τι συμβαίνει, με ρώτησαν αν επιθυμούσα να διακόψουμε την κύηση».

Η Bianca-Louise είπε πως ήθελε να κρατήσει το παιδί και δεν μετάνιωσε ποτέ γι’ αυτήν την απόφαση. «Η αναπηρία του Callum δεν επηρεάζει τη ζωή του σημαντικά», λέει, «αφού γεννήθηκε με αυτήν και έμαθε από την αρχή να ζει με ένα χέρι. Εμείς δεν τον βλέπουμε ως ΑΜΕΑ, αλλά ως ένα παιδί που κάνει ό,τι κάνουν όλοι, αλλά με λίγο διαφορετικό τρόπο. Δυστυχώς, οι άλλοι δεν τον βλέπουν έτσι και συχνά τον σχολιάζουν κιόλας».

Μια μέρα που πήγαινε τον γιο της στον παιδικό σταθμό, για παράδειγμα, κάποιος στον δρόμο τον κοίταξε επίμονα και τον αποκάλεσε «περίεργο».

«Ήταν το σχόλιο ενός ενήλικα, δυστυχώς», λέει η Bianca-Louise, «τα παιδιά ρωτάνε φυσικά τον Callum πώς έχασε το χέρι του, αλλά μόλις πάρουν απάντηση δεν ασχολούνται άλλο, δεν τους φαίνεται τόσο παράξενο πια. Οι μεγάλοι, όμως, συμπεριφέρονται πολύ άσχημα. Όπως, πρόσφατα, μια μαμά στο εμπορικό κέντρο που τράβηξε το αγοράκι της μακριά απ’ τον Callum για να μη βλέπει την εικόνα του. Μια άλλη φορά στον σταθμό του τραίνου, ένας άντρας φωτογράφιζε τον Callum και όταν η ασφάλεια του ζήτησε τον λόγο εκείνος είπε ότι δεν είχε ξαναδει ποτέ κάτι τέτοιο».

Η πικραμένη, αλλά και περήφανη μαμά, ελπίζει κάποτε οι άνθρωποι να νιώσουν πιο άνετα με όσους μοιάζουν διαφορετικοί ή έχουν εμφανείς αναπηρίες. Και να ρωτάνε τι συμβαίνει από ενδιαφέρον και όχι από περιέργεια ή προκατάληψη.

«Όσοι είμαστε γονείς», επισημαίνει, «πρέπει να διδάξουμε στα παιδιά μας ότι οι κάθε λογής αναπηρίες είναι μέρος της ζωής και έτσι πρέπει να αντιμετωπίζουμε όσους ζουν με αυτές, όχι να τους απομονώνουμε ή να τους σχολιάζουμε ως κάτι το αξιοπερίεργο».

Πηγή: dailyrecord.co.uk