Η εξαφάνιση του 10χρονου Γιωργάκη στην Αρκαδία το 1992. Η σύνδεση με 4 παρόμοιες απαγωγές παιδιών στην Πελοπόννησο
24 Ιουνίου 1992. Ο 10χρονος Γιώργος Παρασκευόπουλος συνόδευσε τον παππού του στο βουνό του χωριού τους στις πλαγιές της Γορτυνίας. Ήταν μία διαδρομή που είχε κάνει δεκάδες φορές από μικρός. Αυτή τη φορά όμως δεν επέστρεψε ποτέ. Η Δήμητρα Γορτυνίας είναι ένα μικρό ορεινό χωριό στην βορειοδυτική Αρκαδία.
Από εκεί καταγόταν ο πατέρας του μικρού. Ωστόσο, από χρόνια, η οικογένεια Παρασκευόπουλου είχε εγκατασταθεί στην Κρήτη. Έτσι, ο Γιωργάκης, όπως τον αποκαλούν μέχρι και σήμερα οι συγγενείς του, μεγάλωνε στα Χανιά και παραθέριζε στη Γορτυνία μαζί με τους παππούδες και τα ξαδέρφια του.
Η εξαφάνιση στο βουνό
Λίγες μέρες μετά την άφιξή του Γιωργάκη, ο παππούς του αισθάνθηκε μια ελαφρά αδιαθεσία. Ωστόσο, τα χρόνια προβλήματα υγείας δεν τον εμπόδιζαν να ανεβαίνει καθημερινά στο βουνό για να βλέπει τα ζώα του. Άλλωστε, στο σημείο που τα φύλαγε υπήρχε μια μικρή καλύβα, στην οποία αρκετά βράδια έβρισκε καταφύγιο. Αυτή τη φορά όμως η θεία ήταν ανήσυχη και δεν ήθελε να τον αφήσει μόνο.
Το βράδυ της επόμενης όμως, ο παππούς επέστρεψε στο σπίτι χωρίς το παιδί. Όπως ισχυρίστηκε, το προηγούμενο μεσημέρι άφησε τον μικρό για λίγη ώρα μόνο του να γεμίσει τα παγούρια σε μία πηγή στο βουνό. Όταν γύρισε και δεν τον βρήκε, υπέθεσε ότι είχε επιστρέψει στο χωριό. Ο Γιωργάκης όμως δεν είχε φανεί.
Για τον εντοπισμό του ήρθαν Ελβετοί ερευνητές με ειδικά εκπαιδευμένα σκυλιά.
Η αναζήτηση
Μόλις η θεία συνειδητοποίησε ότι το παιδί έλειπε, το πρώτο κρίσιμο 24ωρο, είχε παρέλθει προ πολλού. Χάθηκε επιπλέον χρόνος καθώς στην αρχή ξεκίνησε να ψάχνει μόνη της. Στις 11 τη νύχτα τηλεφώνησε τελικά στην κουνιάδα της και την ενημέρωσε για την κατάσταση. Όπως ήταν αναμενόμενο, στο σπίτι στα Χανιά επικράτησε πανικός. Το επόμενο πρωί, όταν οι γονείς έφτασαν στη Γορτυνία, όλο το χωριό έψαχνε τον Γιώργο.
Η αστυνομία είχε επίσης κινητοποιηθεί. Μέσα στις επόμενες εβδομάδες έγιναν εκτενείς έρευνες τόσο από τους ντόπιους, όσο κι από μονάδες του στρατού, ελικόπτερα, αστυνομία, καθώς και από μια ειδική ομάδα Ελβετών που είχε σταλεί στον τόπο με εκπαιδευμένα σκυλιά. Το αποτέλεσμα ήταν απογοητευτικό καθώς δεν βρέθηκε τίποτα
Στην άκρη του δρόμου είδε ένα μικρό παιδί με τα χαρακτηριστικά και τα ρούχα του Γιώργου να περπατάει μόνο του. Έκοψε ταχύτητα, αλλά ο μικρός δεν του έκανε σήμα να σταματήσει κι έτσι συνέχισε την πορεία του. Λίγο αργότερα, ένας άλλος χωριανός βρήκε την τσάντα με τα παγούρια του μικρού σε ένα δύσβατο σημείο του βουνού.
Θεωρίες
Ο καιρός πέρασε και η υπόθεση σταδιακά μπήκε στο αρχείο. Κάποιες αβάσιμες πληροφορίες και απειλητικά τηλεφωνήματα στη μητέρα του Γιώργου ότι δεν πρόκειται να τον ξαναδεί, δεν αρκούσαν για να δοθεί λύση στο μυστήριο. Χρόνια αργότερα, το 1995, βρέθηκε ένα παιδικό κρανίο, το οποίο δεν ταυτοποιήθηκε ποτέ. Μέχρι και σήμερα, συνεχίζουν να κυκλοφορούν φήμες και ανεπιβεβαίωτες μαρτυρίες. Για κάποιους, ο Γιώργος μεγάλωνε για χρόνια σε ένα μοναστήρι στην Ιεριχώ. Για άλλους έπεσε θύμα απαγωγής.
Μία από τις πιο διαδεδομένες θεωρίες υποστηρίζει ότι η εξαφάνιση του Γιωργάκη συνδέεται με μία σειρά από παρόμοιες εξαφανίσεις μικρών παιδιών στην Πελοπόννησο τη δεκαετία ’80-’90.
Το 1981, εξαφανίστηκε η 2χρονη Αννούλα στη Μάνη. Το 1985 ο 6χρονος Μιχάλης Μήτρου από το Λεβίδι, επίσης στην Αρκαδία. Το 1989, ο Νεκτάριος από τη Μεσσηνία και το 1992 ο Γιωργάκης.
