Πρόκειται για να έναν πραγματικό μαχητή της ζωής. Ακόμη και όταν τα πράγματα ήταν δύσκολα για αυτόν δεν το έβαλε ποτέ κάτω και πάντα έβρισκε τον τρόπο να κάνει αυτό που αγαπάει. Σίγουρα αποτελεί παράδειγμα ψυχικού θάρρους και κουράγιου.

Ο Κωνσταντίνος Διαλεκτόπουλος είναι πρωταθλητής στο τένις με αμαξίδιο και πρόσφατα φόρεσε τη φανέλα της Εθνικής Ελλάδος. Στα 18 του χρόνια είχε σοβαρό τροχαίο με αποτέλεσμα να χάσει το ένα του πόδι και λίγους μήνες αργότερα να βάλει προσθετικό μέλος. Γεγονός που δεν τον πτόησε ποτέ για τίποτα στη ζωή του. Το ThessToday.gr συναντήθηκε μαζί του και ο Ντίνος, όπως ο ίδιος μας συστήθηκε, άνοιξε την καρδιά του για το άθλημα που αγαπάει, μίλησε για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν καθημερινά τα ΑμεΑ λόγω της έλλειψης υποδομών σήμερα ενώ έστειλε μήνυμα σε όλα τα ΑμεΑ σχετικά με την οπτική που πρέπει να βλέπουν τη ζωή και τον αθλητισμό.

Ερώτηση: Πώς ξεκίνησες το τένις με αμαξίδιο;

Απάντηση: Το τένις με αμαξίδιο το ξεκίνησα μετά από παρότρυνση του προπονητή μου. Πριν από το τένις ασχολούμουν με το μπάσκετ για περίπου επτά χρόνια. Ήμουν από τους πρώτους που ξεκίνησα το μπάσκετ με αμαξίδιο στην Καβάλα. Μόλις το σταμάτησα ο προπονητής Γιάννης Λημνιούδης του συλλόγου “Μέγας Αλέξανδρος” με παρότρυνε να ξεκινήσω το τένις με αμαξίδιο για να γυμναστώ αλλά και για να φέρουμε και άλλα παιδιά κοντά στον αθλητισμό. Κάναμε προπόνηση μαζί με ένα ακόμη παιδί και έτσι αναδείξαμε την “τενιστική” πλευρά στο αμαξίδιο στην Καβάλα. Σε επίπεδο σωματείου εκπροσωπώ τον “Ηρόδικο” στην Κομοτηνή αλλά προπονούμαι στην Καβάλα στα γήπεδα τένις της Καλαμίτσας. Σε ότι και να έκανα είχα την στήριξη της οικογένειάς μου, της γυναίκας και της κόρης μου. Σε κάθε “βήμα” μου ήταν δίπλα μου.

Ερώτηση: Πρόσφατα μάλιστα φόρεσες για πρώτη φορά τη φανέλα της Εθνικής Ελλάδος στα προκριματικά του παγκοσμίου πρωταθλήματος, φεύγοντας από το τοπικό επίπεδο. Πώς προέκυψε;

Απάντηση: Πέρσι στο πανελλήνιο πρωτάθλημα ήμουν τρίτος και με επέλεξαν με αυτόν τον τρόπο στην Εθνική. Τα άλλα δυο παιδιά είναι ο Γιώργος Λαζαρίδης και ο Στέφανος Διαμαντής, οι οποίοι είναι από την Καλαμάτα και την Αθήνα. Οι συγκεκριμένοι αθλητές ασχολούνται πάρα πολλά χρόνια με το άθλημα. Εγώ παίζω περίπου τέσσερα χρόνια.

Πρώτη φορά με τα χρώματα της Εθνικής Ελλάδος

Ερώτηση: Πώς ένιωσες φορώντας τα χρώματα της Εθνικής;

Απάντηση: Η Εθνική Ελλάδος ήταν μια τρομερή εμπειρία. Συμμετείχα στα προκριματικά του παγκοσμίου πρωταθλήματος που έγιναν στην Πορτογαλία. Η τελική μας κατάταξη ανάμεσα σε 13 χώρες ήταν δεύτερη. Δυστυχώς περνούσε μόνο η πρώτη ομάδα στο παγκόσμιο πρωτάθλημα. Γενικά πάντως είναι τρομερή εμπειρία να παίζεις με τα χρώματα της χώρας σου και να αγωνίζεσαι όσο μπορείς με αυτά. Είναι φοβερό το να ξέρεις πως μια χώρα σε παρακολουθεί και είναι δίπλα σου. Όλο αυτό το διάστημα που ήμασταν στην Πορτογαλία και στέλναμε ενημέρωση από τους αγώνες όλος ο κόσμος ήταν πολύ συγκινητικός με τη δύναμη που μας έδινε. Μας “αγκαλιάζει” και μας στηρίζει όσο το δυνατόν περισσότερο.

Ερώτηση: Έχοντας εμπειρία και στα δυο, ποιο άθλημα πιστεύεις πως είναι πιο δύσκολο με αμαξίδιο; Το τένις ή το μπάσκετ;

Απάντηση: Για μένα το τένις είναι πιο δύσκολο. Το μπάσκετ είναι ένα ομαδικό άθλημα. Ακόμη και σε μια άσχημη μέρα να βρεθείς θα σε καλύψουν οι υπόλοιποι. Θα μπορείς να βγεις έξω να ξεκουραστείς. Το τένις είναι ατομικό και εγκεφαλικό. Οι κινήσεις είναι πιο δύσκολες. Η μοναδική διαφορά του τένις με αμαξίδιο με αυτό τον όρθιων είναι ότι η μπάλα έχει δικαίωμα να χτυπήσει δυο φορές. Μόνο αυτό, τίποτα άλλο. Δεν έχουμε να ζηλέψουμε τίποτα από το τένις των όρθιων. Για να καταλάβει κανείς τη δυσκολία αρκεί να δει το βίντεο με τον παγκοσμίου φήμης τενίστα Νόβακ Τζόκοβιτς, ο οποίος προσπάθησε να παίξει τένις με αμαξίδιο και δεν μπορούσε να κουνηθεί!

Ερώτηση: Σίγουρα το τένις με αμαξίδιο δεν είναι κάτι συνηθισμένο. Είναι διαδεδομένο στην Ελλάδα και σε τι επίπεδο βρισκόμαστε;

Απάντηση: Σαν χώρα το επίπεδο των αθλητών μας στο συγκεκριμένο άθλημα είναι πολύ υψηλό. Ο Στέφανος Διαμαντής βρίσκεται στο νούμερο 18 στον κόσμο και ο Γιώργος Λαζαρίδης στο νούμερο 55 της παγκόσμιας κατάταξης. Όσοι ασχολούμαστε με το τένις με αμαξίδιο προσπαθούμε να αναδείξουμε το άθλημα. Πιστεύω πως αυτός που θέλει να ενημερωθεί το κάνει. Πριν λίγα χρόνια δεν ήταν τόσο διαδεδομένο το άθλημα. Τα τελευταία χρόνια έχει “έρθει” στην επιφάνεια. Κάθε χρόνο γίνεται το πανελλήνιο πρωτάθλημα. Φέτος νομίζω θα γίνει τον Οκτώβρη, χωρίς ακόμη να έχει οριστεί ακριβής ημερομηνία.

Ερώτηση: “Φεύγοντας” από το κομμάτι του αθλητισμού, καθημερινά αντικρίζουμε περιστατικά παρεμπόδισης της προσβασιμότητας ατόμων με αναπηρία σε δρόμους, πεζοδρόμια και άλλα βασικά σημεία. Πιστεύεις πως υπάρχει επαρκής ευαισθητοποίηση σήμερα;

Απάντηση: Αν μου έκανες αυτήν την ερώτηση πριν μερικά χρόνια θα σου έλεγα πως δεν υπάρχει. Σε τοπικό επίπεδο στην Καβάλα τα τελευταία χρόνια υπάρχει μεγάλη ευαισθητοποίηση από το δήμο, την Περιφέρεια και τον νομαρχιακό σύλλογο που είναι τρομερά δραστήριος και κάνει ότι μπορεί για να υπάρχουν προσβάσεις και θέσεις στάθμευσης για ΑμεΑ. Γενικά πάντως τα τελευταία χρόνια θεωρώ πως η ευαισθητοποίηση του κόσμου είναι σε πολύ ικανοποιητικό επίπεδο.

Ερώτηση: Υπάρχουν οι κατάλληλες υποδομές στους δρόμους και τα πεζοδρόμια για ΑμεΑ ή μπορεί να υπάρξει κάτι καλύτερο;

Απάντηση: Πάντα υπάρχουν βελτιώσεις. Οι ράμπες είναι κάτι το βασικό και πρέπει να υπάρχουν παντού. Στα σχολεία, στις εκκλησίες, στα Πανεπιστήμια, στις δημόσιες υπηρεσίες και οπουδήποτε αλλού. Υπάρχουν σε κάποια σημεία από αυτά αλλά γίνονται μετά από διαμαρτυρία ατόμου που θα έχει πρόβλημα με την πρόσβαση. Πρέπει δηλαδή πρώτα να γίνει η διαμαρτυρία και μετά να υπάρξει ευαισθητοποίηση και το επόμενο βήμα που είναι η κατασκευή της ράμπας.

Ερώτηση: Υπάρχουν οι κατάλληλες υποδομές στις αθλητικές εγκαταστάσεις της χώρας προκειμένου να μπορέσει ένα άτομο με αναπηρία να αθληθεί;

Απάντηση: Αρχικά, η πρόσβαση στις αθλητικές εγκαταστάσεις είναι περιορισμένη. Ισχύει ότι είπα και για τις υποδομές γενικότερα. Πρέπει πρώτα να ξεκινήσει ένα άτομο με αναπηρία κάποιο άθλημα για να υπάρξει η κατασκευή της αθλητικής υποδομής ή οι εγκαταστάσεις για να αθλείται καλύτερα. Δεν υπάρχει η τεχνογνωσία γενικότερα αλλά και η εμπειρία για τη κατασκευή τέτοιων έργων. Θα μιλήσω για αυτά που βιώνω εγώ ως αθλητής στο γήπεδο της Καλαμίτσας. Δεν υπάρχει αίθουσα αποδυτηρίων και τουαλέτες. Αυτά είναι τα δύο βασικά που χρειάζεται ένας αθλητής με αναπηρία. Ένα χώρο για να αφήσει το αμαξίδιό του και μια τουαλέτα. Αυτά δεν υπάρχουν.

Ερώτηση: Πιστεύεις πως γίνεται σωστή ενημέρωση στα σχολεία σχετικά με τα ΑμεΑ;

Απάντηση: Η ευαισθητοποίηση των παιδιών γίνεται περισσότερο από τους γυμναστές. Φέτος πήγα σε τέσσερα σχολεία και θα πάω σε άλλα δυο. Προσπαθώ να ενημερώνω τα παιδιά για τα πάντα. Δεν υπάρχουν ταμπού. Η εμφάνισή μου εκεί αρχικά είναι με το προσθετικό μέλος και στη συνέχεια με το αμαξίδιο, παίζοντας τένις. Δεν με βλέπουν κατευθείαν στο αμαξίδιο για να καταλάβουν πως υπάρχει και η μια και η άλλη πλευρά. Το κάτι διαφορετικό. Υπάρχει δηλαδή ο Ντίνος με τα δυο πόδια αλλά υπάρχει και ο Ντίνος με το ένα πόδι λόγω ενός ατυχήματος. Έτσι δίνω το μήνυμα πως η ζωή συνεχίζεται.

Να βγουν από τα σπίτια τους τα άτομα με αναπηρία

Ερώτηση: Κλείνοντας, ποιο είναι το μήνυμα που θέλεις να στείλεις στα άτομα με αναπηρία σχετικά με τον αθλητισμό;

Απάντηση: Να βγουν από τα σπίτια τους! Να μην μένουν μέσα σε αυτά. Είτε έχεις χάσει ένα χέρι είτε είσαι καθηλωμένος στο αμαξίδιο είσαι ένα μέλος της κοινωνίας ισάξιο όπως είναι όλοι οι υπόλοιποι. Για αυτό πρέπει να αρχίσουν έστω και σιγά σιγά να βγαίνουν από τα σπίτια τους. Υπάρχουν ομάδες τένις, μπάσκετ και άλλα αθλήματα που μπορούν να παρακολουθήσουν έναν αγώνα ή μια προπόνηση και να αποφασίσουν αν θέλουν να κάνουν κάτι τέτοιο. Θα πρέπει να βγουν από το σπίτι όπως βγήκα εγώ και τα άλλα παιδιά που παίζουμε τένις. Στο σπίτι δεν κερδίζεις τίποτα!