Η ομάδα “Γονείς που διεκδικούν δημόσια παράλληλη στήριξη”,η Μ.Κ.Ο. Μελέτη-Απασχόληση-Συμβουλευτική, η ΜΑΝΑ Κοιν.Σ.Επ.-Σύλλογος ΑμεΑ, ο Συλλογος Γονεων και Κηδεμόνων με ΔΑΦ και νοητική αναπηρία “Ευτοπία” Ν. Πέλλας,η ΔΑΔΑΑ-Σύλλογος για παιδιά και ενήλικες με Αυτισμό και Asperger Κομοτινής, το Φάσμα Σωματείο Γονέων και παιδιών με Αυτισμό και Asperger Κορινθίας, ο Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων Γυμνασίου Λιμεναριών Θάσου, η “αβάλη” Φορέας στήριξης οικογενειών με παιδιά στο φάσμα του αυτισμού, ο Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων των ειδικών εκπαιδευτηρίων Ραφήνας , με κείμενο που δημοσίευσαν στη σελίδα τους  “Γονείς που διεκδικούν τη δημόσια παράλληλη στήριξη” στο Facebook και απέστειλαν σε όλους τους αρμόδιους φορείς  εκφράζουν την αμέριστη συμπαράσταση τους στον 12χρονο μαθητή Γυμνασίου από την Καλαμαριά και την οικογένεια του, εις βάρος του οποίου πραγματοποιήθηκε κατάληψη του σχολείου του από τους συμμαθητές του, με αίτημα να φύγει απ’ το σχολείο στο οποίο φοιτούσε.

Αυτή είναι η επιστολή τους που αξίζει να διαβάσουν όλοι οι γονείς

Καταδικάζουμε απερίφραστα τον ρατσισμό, την περιθωριοποίηση, το στιγματισμό και τον διασυρμό, που ασκήθηκε απ’ το ως άνω σχολικό περιβάλλον στον συγκεκριμένο μαθητή. Αιτούμαστε, δε, ενώπιόν σας να αποδοθούν οι αναλογούσες ευθύνες, σε όσους υποκίνησαν ή έστω δεν εμπόδισαν τη συγκεκριμένη κατάληψη, γεγονός που ενδέχεται να προκαλέσει ανεπανόρθωτες βλάβες, όσον αφορά στη μαθησιακή και ψυχοκοινωνική εξέλιξη του συγκεκριμένου μαθητή, καταπατώντας τα Ανθρώπινα Δικαιώματά του.

Γιατί η ειδική αγωγή στην Ελλάδα αποτελεί παγκόσμια αρνητική πρωτοτυπία;

Η ειδική αγωγή στην Ελλάδα, όσον αφορά στον τρόπο που εφαρμόζεται μέσα στα τυπικά πλαίσια (Γενικά σχολεία) για μαθητές με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες και αναπηρίες, αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία, φυσικά αρνητική. Σε κάθε περίπτωση, τα παιδιά που στερούνται ειδικής εκπαιδευτικής αγωγής & υποστήριξης, οδηγούνται στην αμάθεια και μαζί με τις οικογένειές τους είναι ευάλωτα στον κοινωνικό αποκλεισμό, τον κοινωνικό ρατσισμό και την περιθωριοποίηση.

Πριν οι όποιοι άμεσα εμπλεκόμενοι διδάσκοντες και κατά δήλωσή τους θιγόμενοι μιλήσουν για τις αρνητικές, αντικοινωνικές και επικίνδυνες συμπεριφορές του διαφορετικού μαθητή, οφείλουν να μας ενημερώσουν, σχετικά με τις ενέργειες που πραγματοποιήθηκαν, ώστε να κοινωνικοποιηθεί και να ενσωματωθεί σωστά ο εν λόγω μαθητής. Δηλαδή, πρέπει να γνωστοποιηθούν στους γονείς και την ελληνική κοινωνία:

1) Ποιες επιστημονικά τεκμηριωμένες πρακτικές χρησιμοποιήθηκαν, προκειμένου να γίνει η μετάβαση του 12χρονου από το δημοτικό στο γυμνάσιο με τον κατά το δυνατόν ομαλότερο τρόπο;

2) Ποιό ήταν το πλαίσιο συνεργασίας και υποστήριξης ανάμεσα στο σχολείο, τον “διαφορετικό” μαθητή, την οικογένεια του και το ΚΕΣΥ;

3) Γνώριζαν οι εκπαιδευτικοί του τον τρόπο προσέγγισης και μεταχείρισης, που θα έπρεπε να χρησιμοποιούν, προκειμένου να μην πυροδοτούνται απ’ τη πλευρά του μαθητή εκρήξεις θυμού;

4) Γνώριζαν οι εκπαιδευτικοί του τον τρόπο προσέγγισης και μεταχείρισης, με τον οποίο θα όφειλαν να προστατέψουν εκείνον και την οικογένεια του από ρατσιστική αντιμετώπιση στο σχολείο;

Η επίσημη τοποθέτηση της συντριπτικής πλειοψηφίας των εκπαιδευτικών της γενικής αγωγής είναι ότι, δεν γνωρίζουν, τι είναι αναπηρία, διαταραχή, μαθησιακή δυσκολία… Και πράγματι, έτσι είναι, διότι δεν τους έχει παρασχεθεί κανένα είδος κατάρτισης, επιμόρφωσης και εκπαίδευσης σχετικά με την ειδική αγωγή και τις ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες . Απ’ την άλλη, οι γονείς θα πρέπει να εμπιστευτούν πέντε ώρες την ημέρα τα παιδιά τους σε ένα σχολείο, που “δεν γνωρίζει” πώς να μεταχειριστεί και πώς να προστατέψει το παιδί τους, με εκπαιδευτικούς παράλληλης στήριξης που φθάνουν στα σχολεία με 2 ή 3 ή 4 μήνες καθυστέρηση.

Σε έναν μαθητή, που έχει διαγνωστεί με το όποιο σύνδρομο ή και μαθησιακή δυσκολία και εκφράζεται μέσα στο σχολείο με ένταση, θυμό ή ακόμη και με βίαιες συμπεριφορές, του καταλογίζουμε ότι έχει εκείνος το πρόβλημα, χωρίς ποτέ να εξετάζεται ο τρόπος, με τον οποίο αυτό το παιδί αντιμετωπίζεται και υποστηρίζεται στο σχολικό πλαίσιο υποδοχής του. Άραγε, ένα παιδί που βιώνει απόρριψη, όταν αναγκάζεται να βρίσκεται σε ένα σχολείο με εκπαιδευτικούς, οι οποίοι αδυνατούν να το κατανοήσουν και να το διαχειριστούν, ευθύνεται το ίδιο για την ενδεχόμενη έκρυθμη συμπεριφορά του;

Η ενδεδειγμένη λύση, δηλαδή, είναι η όπως-όπως απομάκρυνση του από το εν λόγω σχολικό πλαίσιο, διωγμένο μάλιστα με τον χειρότερο τρόπο απ’ τους ίδιους του τους συμμαθητές, οι οποίοι όφειλαν, με την βοήθεια του κατάλληλα προετοιμασμένου για ανάλογες περιπτώσεις διδακτικού προσωπικού, να το είχαν αποδεχθεί και αγκαλιάσει; Τα παιδιά με διαπιστωμένες εκπαιδευτικές ανάγκες, προκειμένου να ενσωματωθούν και να ξεδιπλώσουν τις ικανότητές τους, πρέπει να βρίσκονται σε περιβάλλον σταθερότητας, εμπιστοσύνης, ηρεμίας, αποδοχής. Υπήρξε, άραγε, τέτοιο υποστηρικτικό περιβάλλον γύρω από τον συγκεκριμένο μαθητή;

Δυστυχώς, η στήριξη αυτών των μαθητών μέσα σε τμήματα ένταξης, με εκπαιδευτικούς παράλληλης στήριξης, που θα βρίσκονται μαζί τους απ’ την έναρξη, έως τη λήξη της σχολικής χρονιάς και για όλες τις διδακτικές ώρες, με καταρτισμένους εκπαιδευτικούς, με προγράμματα στήριξης και επιμόρφωσης γονέων και εκπαιδευτικών, με μικρά τμήματα διδασκαλίας, φυσικά, κοστίζει. Και στη χώρα μας, πια, όσον αφορά στην ειδική αγωγή, δεν εξετάζεται απ’ την Πολιτεία πόσο χρήσιμη είναι μια τέτοια παρέμβαση, αλλά διερευνώνται μόνον οι τρόποι, με τους οποίους θα μειωθεί το κόστος της όποιας καθημερινής πρακτικής εκτέλεσης ενός σχολικού προγράμματος.

Γι’ αυτό και λαμβάνουν χώρα τέτοια δυσάρεστα περιστατικά. Σίγουρα, δε, κάποια πολύ χειρότερα από αυτά, ίσως να μη βρουν ποτέ το δρόμο της δημοσιότητας, εις βάρος των ευάλωτων παιδιών και των οικογενειών τους. Η παράλληλη στήριξη, που περιγράψαμε άνω, όμως, είναι η μόνη ολοκληρωμένη και ορθή μορφή παρέμβασης γι’ αυτά τα παιδιά, από εκπαιδευτικής, ψυχολογικής και ανθρωπιστικής άποψης. Γιατί είναι ο μόνος δρόμος που μπορεί να τα βγάλει από το περιθώριο, το στίγμα και τον αποκλεισμό. Είναι ο μόνος δρόμος, που μπορεί να τα οδηγήσει στην κοινωνική συμμετοχή, στην ενσωμάτωση, στην ισότιμη μεταχείριση και να βάλει τα θεμέλια στο μέλλον για την αυτόνομή τους αξιοπρεπή διαβίωση.

Σε μια πολιτισμένη κοινωνία, ανήλικοι μαθητές με την ανοχή γονέων και διδασκόντων δε θα διέσυραν ποτέ μια οικογένεια και έναν συναισθηματικά ευάλωτο μαθητή, ούτε θα δημιουργούσαν με τη συμπεριφορά τους αρνητικές και ίσως μη αναστρέψιμες συνέπειες, όσον αφορά στη μαθησιακή του πορεία αλλά και τη ψυχοκοινωνική του εξέλιξη. Γιατί μια πολιτισμένη κοινωνία οφείλει να είναι πάνω απ’ όλα μια ανθρώπινη κοινωνία.

Τέλος θα θέλαμε να απευθυνθούμε σε όλους εκείνους τους γονείς που είτε δείχνουν ανοχή είτε και ενθαρρύνουν μια ρατσιστική ή εκφοβιστική συμπεριφορά του παιδιού τουςπου συνέβη να ενοχληθεί από τη διαφορετικότητα κάποιου συμμαθητή του και να τους επισημάνουμε ότι τα παιδιά μας θα έχουν τεράστιο όφελος στη ζωή τους αν εμποτιστούν στην κοινωνική τους αλληλεπίδραση με αισθήματα αλληλεγγύης, αποδοχής στο διαφορετικό και εν τέλει αγάπης στην πράξη. Ας θυμόμαστε ότι αυτό που έχουν μάθει να δίνουν, αυτό θα λάβουν και τα ίδια από τους άλλους.