Το γράφει ο Ρίτσος στο ποίημα «Πρωινό Άστρο» κι είναι ένας στίχος που μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση όταν τον πρωτοδιάβασα, κυρίως γιατί το ίδιο πράγμα μου έλεγε και μου ξανάλεγε η γιαγιά μου, για πολλά χρόνια.

Τότε που την άκουγα δεν καταλάβαινα τι εννοούσε.

Περνώντας τα χρόνια όμως και μεγαλώνοντας ανακάλυψα ότι η γιαγιά κι ο ποιητής έχουν απόλυτο δίκιο. Η χαρά του να δίνεις είναι πιο μεγάλη κι απ’ το πιο πολύτιμο απόκτημα που μπορεί να κερδίσεις.

Αν καταφέρεις να κάνεις τρόπο ζωής αυτή τη συμπεριφορά, θα με θυμηθείς. Λέγεται αλλιώς κι αλτρουισμός, ανιδιοτέλεια. Να δίνεις, δηλαδή, χωρίς να αποσκοπείς σε κανένα κέρδος.

Κάτι συμβαίνει όμως κι αυτό που κερδίζεις, τελικά, είναι πέρα από κάθε προσδοκία.

Κερδίζεις συναισθήματα, αγάπη, φίλους, εμπειρίες. Κερδίζεις τόσα πολλά και τόσο ανεκτίμητα πράγματα που γίνεσαι ο πιο πλούσιος άνθρωπος του κόσμου.

Και τι είναι αυτό που μπορείς να δίνεις; Δε χρειάζεται να πας μακριά για να το βρεις. Μπορείς να δίνεις αυτά που σου περισσεύουν. Αυτά που εσένα δε θα σου λείψουν, θα κάνουν χαρούμενο όμως αυτόν που θα τα πάρει.

Αν δεν είσαι από αυτούς που αποτιμούν τον κόσμο σε κέρματα, αντικειμενικές αξίες και χρηματιστήρια, βρίσκεις τίποτε πιο όμορφο απ’ το να χαρίζεις τη χαρά;

Να δίνεις, αυτό να κάνεις στη ζωή σου, να δίνεις. Να δίνεις ευκαιρίες στους άλλους ανθρώπους, να δίνεις το χρόνο σου και να δίνεις αγάπη. Εκεί βρίσκεται όλη η μαγεία.

Η αγάπη έχει ένα πολύ ιδιαίτερο και μοναδικό χαρακτηριστικό. Όσο περισσότερο τη χαρίζεις και τη σκορπάς, τόσο περισσότερο μεγαλώνει κι εξαπλώνεται. Και να το κάνεις χωρίς να περιμένεις την ανταμοιβή, εκεί κρύβεται το μυστικό.

Να προσφέρεις ένα χαμόγελο στους περαστικούς και τη θέση σου στο λεωφορείο. Να δίνεις αίμα.

Να δίνεις συμβουλές, δίσκους και βιβλία στους φίλους σου. Είναι σαν να δίνεις τη νεραϊδόσκονη που χρειάζονται τα μαγικά.

Κι ακόμη, να δίνεις το χρόνο σου και τον εαυτό σου σε όλους όσους σε χρειάζονται και σε όσους πραγματικά μετράνε για σένα.

Και μη φοβάσαι ότι έτσι θα χαθείς και θα σπαταλήσεις όλα όσα έχεις μέσα σου. Ίσα-ίσα, θα κερδίσεις τα πάντα, γιατί θα πάρεις πίσω την εμπιστοσύνη και την αγάπη όλων αυτών που σε απόκτησαν.

Πάνω απ’ όλα, να θυμάσαι να μη δίνεις για να δημιουργείς υποχρεώσεις που περιμένεις ότι θα σου ξεπληρωθούν μια μέρα. Οι ανθρώπινες σχέσεις δεν είναι για να μπαίνουν στη ζυγαριά ούτε κι αποτιμώνται.

Αν καταλαβαίνεις στα αλήθεια τι πάει να πει προσφορά, ξέρεις ότι δίνεις ό, τι θα ήθελες να σου δώσουν. Έτσι απλά. Χωρίς ανταλλάγματα, χωρίς κρυμμένες σκέψεις. Δίνεις, γιατί έτσι γεμίζει η καρδιά σου. Γεμίζεις εσύ. Και γεμίζεις τόσο, όσο να θες να βουτήξεις τα χέρια μέσα σου και να μοιράσεις τη χαρά που σε κατακλύζει σε όλους όσους βρίσκονται γύρω σου.

Πώς γίνεται αυτό λοιπόν; Πώς γίνεται κι η χαρά του να δίνεις είναι μεγαλύτερη από τη χαρά του να παίρνεις;

Πώς γίνεται και είναι τόσο πολύτιμη κι ατίμητη; Δεν ξέρω. Δεν ξέρω αν μπορούν να το νιώσουν όλοι οι άνθρωποι αυτό το τόσο δυνατό κι ατόφιο συναίσθημα.

Αυτήν την έντονη πληρότητα που σε κάνει να θες να φωνάξεις απ’ την κορυφή ενός λόφου για να φτάσει η φωνή σου και στα πιο απομακρυσμένα αυτιά.

Δεν ξέρω πώς γίνεται κι η χαρά της ανιδιοτελούς προσφοράς σε γεμίζει με τόση χαρά που τη νιώθεις σε κάθε κύτταρό σου ξεχωριστά και σε καθοδηγεί, σε κάνει να λάμπεις και σε κρατά χαμογελαστό για μέρες.

Τόση χαρά που θες να την τραγουδήσεις, αλλά δεν έχει γραφτεί ακόμη το τραγούδι που να την περιγράφει. Αυτή τη χαρά παίρνεις πίσω όταν δίνεις τον εαυτό σου. Και τη βρίσκεις μέσα σε μια ζεστή αγκαλιά, σ’ ένα ειλικρινές χαμόγελο και σ’ ένα ζευγάρι μάτια.

«Άλλη χαρά δεν είναι πιο μεγάλη απ’ τη χαρά του να δίνεις». Να το θυμάσαι κάθε φορά που πας να προσπεράσεις κάποιον που σε χρειάζεται. Να το θυμάσαι όταν φοβάσαι να αφήσεις τον εαυτό σου ελεύθερο να δοθεί. Να το θυμάσαι.

Κι αν δεν έχει γίνει ακόμα, θα έρθει η στιγμή που θα το νιώσεις. Κι όταν αυτό συμβεί, το συναίσθημα θα είναι τόσο δυνατό που θα σε συνεπάρει και θα σε εθίσει. Δεν ξέρω όμως να σου πω πώς και γιατί γίνεται αυτό. Είναι μαγικό!

Συντάκτης: Νεφέλη Αρδίττη