Το έργο, οι ατυχίες και ο σημαντικός ρόλος του τυφλού πιανίστα στην εξέλιξη της μουσικής.

Τα καλοκαίρια, συνήθιζε να παίζει με τον κατά ένα χρόνο μικρότερο αδερφό του κοντά στη μεγάλη τσίγκινη λεκάνη που η μητέρα τους, Aretha, έπλενε τα ρούχα. Οι υψηλές θερμοκρασίες στο Greenville της Florida, χρειάζονται παιδιαρίσματα κοντά στο νερό, αλλιώς η καθημερινότητα είναι αφόρητη, όπως και η ζέστη.

Ο George, τεσσάρων ετών, σε μία μάλλον άτυχη στιγμή, θα πέσει μέσα σε αυτή. Ο Ray, πέντε ετών, θα μείνει στάσιμος, με τσιμεντένια πόδια να κοιτάζει τον αδερφό του να σπαρταράει στο νερό. Όταν κατάφερε να ειδοποιήσει τη μητέρα του, ήταν ήδη νεκρός. Ο μικρός Ray, είδε τον αδερφό του να πεθαίνει, να μένει ακίνητος στην αγκαλιά της μητέρας του και εκείνη να υποφέρει από τον χαμό του.

Για αρκετά χρόνια, θεωρούσε τον εαυτό του υπεύθυνο. Η τραγωδία ήταν μεγάλη για δυο ζευγάρια μάτια. Αυτή την περίοδο, εκείνα άρχισαν για πρώτη φορά να δακρύζουν και δεν ήταν μόνο από τη βαθιά θλίψη και αλλά και τις ενοχές που του έφερναν ξανά και ξανά στην επιφάνεια των σκέψεων του τη στιγμή του πνιγμού. Ο πεντάχρονος Ray, βρισκόταν στο  πρώτο στάδιο του γλαυκώματος. Μέχρι τότε, μπορούσε να αντικρίσει τον λαμπερό ουρανό, μετά από δύο χρόνια, για τον Ray, ο ουρανός ήταν πάντα σκοτεινός.

Στην ηλικία των 7, θα πάει σε ειδικό σχολείο για τυφλούς και άρχισε να μαθαίνει μουσική με τον κώδικα Μπράιγ. Μέχρι τα δώδεκα, μπορούσε να κουμαντάρει μια ολόκληρη μπάντα. Τρία χρόνια αργότερα, βρέθηκε στους δρόμους, μη μπορώντας να κουμαντάρει τη ζωή του όσο εύκολα το έκανε με τους συναδέλφους του.

Η αναζήτηση της μουσικής αλλά και του εαυτού του, είχε ξεκινήσει. Η ζωή, όμως, είναι δύσκολη για όλους, όχι μόνο για κάποιον που δεν έχει την όρασή του, όσο άδικο και αν ακούγεται κάτι τέτοιο. Το έμαθε με τον σκληρό τρόπο. Εκείνα τα χρόνια, οι διασκεδαστές, είχαν τη συνήθεια να καταφεύγουν σε ναρκωτικές ουσίες.

Ο Ray δε γλίτωσε. Το έκανε, όμως, αργότερα, όταν κατάλαβε πως η μουσική του ήταν μεγαλύτερη από τον εθισμό του, ή καλύτερα, όταν κατάλαβε πως η μουσική, ήταν ο εθισμός του.

Το επίθετό του ήταν Robinson, από την πλευρά του πατέρα του που τους παράτησε. Την στιγμή που εκείνος ήθελε να γίνει γνωστός, ένας άλλος Robinson, ο Sugar Ray Robinson, μποξέρ, τον είχε προλάβει. Δεν μπορούσε να κάνει καριέρα με αυτό το όνομα. Ο ένας φορούσε γάντια που χτυπούσαν στα πλευρά και ο άλλος είχε γυμνά δάχτυλα που χτυπούσαν τα πλήκτρα.

Οι δυο τους, ωστόσο, δεν διέφεραν σε μεγάλο βαθμό. Ο Sugar δεχόταν γροθιές από αντιπάλους, ο Ray, από την σκληρή πραγματικότητα. Αυτό που μένει στο τέλος, το τελικό αποτέλεσμα, είναι πως και οι δύο τις «έτρωγαν».

Όταν ήταν μικρός, πήγαινε συχνά σε ένα μαγαζί με πιάνο και jukebox. Στους δίσκους μπορούσε να ακούσει από την jazz του Count Basie, μέχρι τη φωνή του Νat King Cole. Αυτές ήταν δύο από τις μεγαλύτερες επιρροές του και θα τον ακολουθήσουν μέχρι το τέλος της καριέρας του.

Όταν καθόταν στο πιάνο, ο μαγαζάτορας, Wylie στο όνομα, έβρεχε τα μάγουλά του με δάκρυα. Ο μικρός ήταν καλός και ήταν ξεκάθαρο πως είχε τη soul μέσα του. Όμως, το συνολικό του έργο, θα ήταν σφάλμα να το κατατάξουμε μονάχα εκεί.

Οι ώρες που περνούσε στην εκκλησία μαζί με την μητέρα του, άφησαν μέσα του κάποιες από τις φωνές που δόξαζαν το Ανώτερο. Η gospel μουσική, είσαι δεν είσαι πιστός, σε αγγίζει και ήταν επόμενο να τη συνδυάσει με τη ρυθμική blues.

«Δεχόμουν κριτική από άτομα της εκκλησίας αλλά και από μουσικούς. Όμως εγώ συνέχισα και τελικά, αντί να με κριτικάρουν, ο κόσμος άρχισε να με αποκαλεί καινοτόμο». Όπως αποδείχτηκε, ήταν κάτι παραπάνω από αυτό.