Με αφορμή ένα υπέροχο βίντεο που ακολουθεί και περιγράφει τον αυτισμό θυμήθηκα κάτι…

Σε έναν διάλογο που παρατρίχα να καταλήξει σε καβγά, καλή φίλη, με χρόνιο νόσημα, επαναλάμβανε την λύπη και κατ´ επέκταση την λύπηση και συγκεκριμένα εκεινής την λύπηση που της δημιουργείται όταν βλέπει ένα παιδί με αυτισμό!

Δεν τσακώθηκα πολύ γιατί και η ίδια, για την δική της χρόνια νόσο, είχε βιώσει από την οικογένειά της την λύπηση προς το πρόσωπό της, από όλα τα μέλη της οικογένειάς της και τους τριγύρω κοντινούς…

Η μητρική φιγούρα επέβαλλε στην τότε μικρούλα φίλη να μείνει οικογενειακό μυστικό η νόσος της. Είναι αυτό το έγκλημα της μάνας και της κοινωνίας, που σου ρημάζει την ψυχή αφού σου σφηνώνει στην καρδιά το συναίσθημα ότι όλοι σου χρωστάνε. Δεν τους έδωσες την ευκαιρία να σταθούν ίσοι δίπλα σου…

Ο συνηθισμένος κοινωνικός ψίθυρος στο αυτί, που σιγοξερνάει την εμετική φράση «η κακομοίρα έχει άρρωστο παιδί», στοιχειώνει κάθε ψυχή και την αποδυναμώνει!

Η λύπηση οδηγεί σε παράλυση κάθε πιθανής ικανότητας!

Μου έχει τύχει να έχω ακούσει παρόμοια από ανθρώπους με κατακερματισμένη και άρρωστη ψυχική κατάσταση, χωρίς να έχουν κάποια ακόμα άλλη χρόνια νόσο. Τόσο φαινομενικά υγιή άτομα που σε μπερδεύει τόσο η κατάστασή τους και σε φτάνει να αναρωτιέσαι αν είναι απλά κακοποιητικά και κακά ή τελικά άρρωστα, (τεράστια διαφορά και πολύ δύσκολο το να το ξεμπερδέψεις αν είναι κακός άνθρωπος ή άρρωστος, αν και ο κακός άνθρωπος είναι άρρωστος. Για εμένα η κακία είναι αρρώστια αλλά σίγουρα η αρρώστια δεν είναι κακία). Έχω ακούσει λοιπόν και τέτοια άτομα να σου λένε για τον παραδίπλα γείτονα τους «άσε έχει γίνει η ζωή τους χάλια, έχουν παιδί με ειδικές ανάγκες»! Το πως κρατήθηκα και δεν είπα «η ζωή τους έχει κατά πολύ καλύτερη ποιότητα ψυχικής υγείας από την δική σου, αυτοί μπορούν και εσένα να βοηθήσουν και όλο τον πλανήτη, μην τρέφεις αυτήν την ποταπή λύπηση, λυπήσου και βοήθα τον εαυτό σου»!

Η ευγένεια μου κάποιες φορές είναι παράλογη!

Έτσι εκείνο το βράδυ, την πρώτη φίλη που ανέφερα, την είχα στο καναπέ απέναντι μου να επιμένει και να επαναλαμβάνει: «μα δεν σε πιάνει θλίψη, λύπηση όταν βλέπεις ένα αυτιστικό παιδί;» και αυτά τα ερωτήματα τα απεύθυνε στην μάνα που καθόταν δίπλα της και η οποία μεγάλωνε το αυτιστικό παιδί της με περίτρανη μαεστρία και απόλυτα αξιέπαινα!

Ήταν η χιλιοστή φορά στην ζωή μου που προσπαθούσα να εξηγήσω ότι δεν πρέπει να λυπάσαι για το διαφορετικό και ότι αυτά τα παιδιά έχουν να σου προσφέρουν το μεγαλύτερο δώρο, το να είσαι παρών (πράγμα που θα έπρεπε να κάνουμε με όλα τα παιδιά και όλους τους ανθρώπους). Να μάθεις τον κόσμο τους, τους «κωδικούς» επικοινωνίας, να ξαναμάθεις «άλλη ανάγνωση»!

Αυτό σε φέρνει σε επαφή πρωτίστως με τον εαυτό σου, ένα αυτιστικό παιδί σε οδηγεί στην ύψιστη πολυτέλεια της εποχής μας του να είσαι «παρών»! Δεν ξέρω πόσοι από εσάς, μέσω ενναλακτικών θεραπειών, έχετε νιώσει την εμπειρία να βιώνετε τον εαυτό σας. Όσοι το έχετε νιώσει, καταλαβαίνετε τι σημαίνει «είμαι παρών».

Το πιο απλό είναι π.χ. όταν βγαίνετε για καφέ με ένα φίλο/η να είστε εκεί, να ακούτε, να μιλάτε, να βιώνεται την στιγμή και όχι το χθες ή το αύριο ή το μετά.

Έχουμε φτάσει στην καθημερινότητα μας να απουσιάζουμε από αυτήν και τραγικά συχνά και από το ίδιο μας το σώμα, το οποίο ξεκινάμε ίσως να φροντίζουμε όταν χτυπήσουν εκκωφαντικά καμπανάκια.

Είναι τρομερή πολυτέλεια, έστω μια φορά την εβδομάδα, να μπορούμε σε κάτι που κάνουμε να είμαστε παρών!

Όταν φροντίζεις ένα παιδί με αυτισμό και το φροντίζεις πραγματικά σε φέρνει σε επαφή όχι μόνο μαζί του αλλά και με τον εαυτό σου!

Αν όλοι μας φεύγαμε από την «στάση λύπησης» και μιλάγαμε για το διαφορετικό, θα ήταν αυτός ο κόσμος τόσο καλύτερος και δεν θα υπήρχε μόνο μια μάνα, μόνη της, να αποτελεί δικό της αποκλειστικά λειτούργημα να μαθαίνει/καταλαβαίνει το διαφορετικό παιδί της ενώ παράλληλα όλοι οι άλλοι γύρω της να απαιτούν να μην ξεκουνηθούν από τον στερεοτυπικό τρόπο ανάγνωσης των πάντων!

Πετάξτε την λύπηση, οδηγεί σε βάλτους και καταδικάζει ανθρώπους!

Η αντίληψη της λύπησης που εσείς νιώθετε, αποτυπώνει την άκρως δυστυχισμένη εικόνα που εσείς έχετε, πάνω τους!

Εσείς κάνετε την κατάσταση δύσκολη και επώδυνη. Αν μοιραζόσασταν από κοντά τόσα χιλιάδες, θετικά, πανέμορφα, πανανθρώπινα συναισθήματα που μοιράζονται αυτοί οι διαφορετικοί άνθρωποι μεταξύ τους και με αυτούς που στέκονται δίπλα τους, θα ανακαλύπτατε έναν υπέροχο, βαθιά καλύτερο κόσμο από αυτόν που θέλετε να επιβάλετε!

Έχω ακούσει και δει μανούλες που έχουν καταφέρει πάνω από τα τεράστια εμπόδια που βάζετε, να δημιουργούν μικρές κοινωνίες που χωράνε άνετα και ευωδιαστά κάθε λογής αυτιστικό παιδί.

Πλησιάστε το αυτί σας τα μάτια σας και την ψυχή σας πιο κοντά σε αυτές τις σχέσεις γιατί, πιστέψτε, εσείς θα ωφεληθείτε και επιτέλους θα τους πάρετε την μια και μοναδική αγωνία που έχουν από πάνω τους «αν πάθω κάτι εγώ τι θα κάνει αυτό το παιδί;».

Εσείς τους δημιουργείτε το πρόβλημα που δεν θα ήταν εκεί αν ήσασταν εσείς εκεί, παρών με ανοιχτές τις αισθήσεις σας!

Αυτά είναι τα ελάχιστα που ένιωσα να μοιραστώ μαζί σας με αφορμή ένα υπέροχο βίντεο που τοποθετεί τον αυτισμό σωστά.

Δείτε το!

https://youtube.com/watch?v=6fy7gUIp8Ms

Υ.Γ. Την κάθε λέξη του κειμένου την αφιερώνω στην Αθηνά, την Βάννα, την Βάσω και την Κέλλυ γιατί από αυτές έμαθα ευτυχώς αυτό που ποθούσα να μάθω!

Mαρία Κατσικαδάκου