Ο ερευνητής Κέβιν Ντάτον, συγγραφέας του βιβλίου «Η σοφία των ψυχοπαθών» είχε αναφέρει σε συνέντευξή του πως «Κάθε φορά που ρωτάω κάποιον τι θα έκανε αν γινόταν ψυχοπαθής για μισή ώρα, χωρίς καμία συνέπεια για τις πράξεις του, επιλέγει ένα από τα δύο: είτε να εκδικηθεί όσους του έχουν κάνει κακό, είτε να φανερώσει τον έρωτα του σε αυτό το πρόσωπο που ποτέ δεν τολμούσε».
Η ειδοποιός διαφορά ανάμεσα σε έναν ψυχοπαθή και σε έναν μη ψυχικά ασθενή είναι η λέξη συνέπεια η οποία δεν υπάρχει σαν έννοια στο λεξιλόγιο των ψυχοπαθών. Είναι άνθρωποι που δεν αισθάνονται τύψεις για τις πράξεις τους λόγω του ναρκισσισμού τους καθώς έχουν μία μεγαλοπρεπή αίσθηση αυτοεκτίμησης. Ο απομονωμένος τρόπος ζωής, η χειριστικότητα, τα παθολογικά ψέματα, η ανευθυνότητα και η επιπολαιότητα σε συνδυασμό με τα συχνά ξεσπάσματα βίας και οργής είναι μερικά από τα κομμάτια του παζλ τα οποία συνθέτουν τον ορισμό της ψυχοπάθειας.
Λόγω ανυπαρξίας της συνείδησης και πρότερων τραυματικών εμπειριών, οι άνθρωποι με ψυχοπάθεια έχουν «κλειδώσει συναισθηματικά» και έκτοτε ακολουθούν έναν μοναχικό δρόμο με μόνη παρέα τις διαστρεβλωμένες και ενίοτε παράλογες σκέψεις τους. Εξαιτίας της συναισθηματικής αναπηρίας, οι άνθρωποι αυτοί ίσως να εκπέμπουν ένα μυστήριο αλλά συνήθως γίνονται αντιπαθείς στους άλλους γιατί είναι ωφελιμιστές και εγωιστές εις βάρος των άλλων.
Μεγάλη σημασία στη θετική ή αρνητική εξέλιξη της ψυχοπάθειας συντελεί το περιβάλλον το οποίο πρέπει να λειτουργεί υποστηρικτικά αλλά και παρεμβατικά για να μπορέσει να βοηθήσει το άρρωστο μέλος. Η έγκαιρη διάγνωση και η φαρμακευτική αγωγή μαζί με τη ψυχοθεραπεία αποτελούν έναν πολύ δυνατό συνδυασμό θεραπείας της ψυχοπάθειας με καλά αποτελέσματα. Ένας ψυχοπαθής μπορεί να είναι λειτουργικός στην κοινωνία δίχως στοιχεία επικινδυνότητας όμως δεν θα μπορέσει ποτέ να είναι συναισθηματικά ασφαλής και αξιόπιστος.
