Έπειτα από τη δημοσιοποίηση από το protothema.gr των συνθηκών νοσηλείας του στο ψυχιατρείο, όπως αποκάλυψε η μητέρα του, χάρη στη διοίκηση και τη γιατρό που ανέλαβε το παιδί, ο 20χρονος θα μεταφερθεί σε οικοτροφείο

Αίσιο τέλος είχε η «περιπέτεια» ενός 20χρονου με αυτισμό, ο οποίος νοσηλευόταν στο Βελισσάρειο Τμήμα του Δρομοκαϊτειου τους τελευταίους πέντε μήνες.

Έπειτα από τη δημοσιοποίηση από το protothema.gr για τις συνθήκες της νοσηλείας του στο ψυχιατρείο, όπως αποκάλυψε η μητέρα του, χάρη στη διοίκηση και τη γιατρός που ανέλαβε το παιδί, ο 20χρονος Βασίλης Σπηλιωτόπουλος θα μεταφερθεί σε οικοτροφείο στην Κόρινθο.

«Το πρόβλημά μας λύθηκε. Χάριν στη διοίκηση και τη γιατρό που ανέλαβε τον γιο μου, τη Δευτέρα θα φύγουμε απο εδώ. Θα πάμε σε ένα οικοτροφείο στην Κόρινθο. Μετά από έξι μήνες, επιτέλους δικαιωμθήκαμε. Θα ήθελα να ευχαριστήσω δημόσια την κυρία Δόγκα, το προσωπικό, την διοίκηση και τον πρόεδρο του Δρομοκαΐτειου», ανέφερε στο protothema.gr, κυρία Παναγιώτα Λιόλιου.

Το δράμα του 20χρονου

Ο επί μακρόν νοσηλευόμενος στο Δρομοκαϊτειο 20χρονος δεν είναι ψυχικά ασθενής, είναι ένας 20χρονος που έχει διαγνωστεί ότι βρίσκεται μέσα στο φάσμα του αυτισμού. Αυτή είναι η «βαριά» διάγνωση που τον ακολουθεί, αυτό είναι το δικό του «στίγμα». Στη δε πολύμηνη «νοσηλεία» του μέσα σε έναν παντελώς ακατάλληλο για αυτόν χώρο νοσηλείας, φροντίδας, πρόνοιας έχει ακούραστο συνοδοιπόρο του τη μητέρα του, κυρία Παναγιώτα Λιόλιου – η οποία έχει εγκαταλείψει το σπίτι της και την εργασία της στο Αίγιο από τον περασμένο Ιούλιο προκειμένου να βρίσκεται κοντά στον γιο της μέσα στον ψυχρό και απομονωμένο θάλαμο του ψυχιατρείου.

Το protothema.gr είχε συνομιλήσει με την κυρία Λιόλιου, η οποία βρέθηκε στο προσκήνιο μετά τις κινητοποιήσεις της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εργαζομένων Δημόσιων Νοσοκομείων (ΠΟΕΔΗΝ) την περασμένη εβδομάδα, για τις δραματικές συνθήκες στο Δρομοκαϊτειο, με την ίδια και τον γιο της να αποτελούν ζωντανό ντοκουμέντο για τις συνθήκες αυτές. Και κατέγραψε τη δύσκολη και μοναχική πορεία της προσπαθώντας να μεγαλώσει μόνη της τον αυτιστικό γιο της, χωρίς να έχει τη δυνατότητα να ακουμπήσει στη μέριμνα της πολιτείας.

«Τα παιδιά με αυτισμό πηγαίνουν σχολείο μέχρι την ηλικία των 15 χρόνων. Μετά οι δυνατότητες είναι περιορισμένες. Είτε αναλαμβάνει η οικογένεια τη φροντίδα και τη στήριξη του παιδιού είτε μπορεί να ζήσει σε κάποια κρατική δομή αν υπάρχουν θέσεις. Ο Βασίλης τα τελευταία 5 χρόνια ζούσε σε οικοτροφείο στον Σκαραμαγκά το οποίο όμως έκλεισε. Από εκεί τον έστειλαν σε δημόσιο οικοτροφείο στην Αγία Παρασκευή που είναι εξειδικευμένο στον αυτισμό και αναλαμβάνει να φιλοξενεί παιδιά με αυτισμό. Ο Βασίλης πήγε στο οικοτροφείο αυτό τον περασμένο Μάρτιο.

Το βράδυ της 15ης Ιουνίου 2018 επικοινώνησαν μαζί μου από το οικοτροφείο και μου είπαν πως ο Βασίλης ήταν ανήσυχος και πώς τον έστειλαν με περιπολικό στο Δρομοκαϊτειο. Αντιλαμβάνεστε πώς αισθάνθηκα! Έφυγα αμέσως από το Αίγιο όπου ζω και ήρθα Αθήνα. Βρήκα τον Βασίλη δεμένο, καθηλωμένο στο κρεβάτι του και το προσωπικό να μην ξέρει τι να μου πει. Τα άτομα με αυτισμό δεν νοσηλεύονται στο ψυχιατρείο. Έμεινε μέχρι τις 29 Ιουνίου. Του έδωσαν εξιτήριο και επέστρεψε στο οικοτροφείο.

Ο υπεύθυνος μου είπε, χωρίς ντροπή, πως αν ο Βασίλης δεν είναι ήρεμος, θα αναγκαστούν να τον στείλουν πίσω στο Δρομοκαΐτειο. Και δυστυχώς αυτό έκανε. Στις 2 Ιουλίου ο Βασίλης μπήκε πάλι με εισαγγελική εντολή και με περιπολικό στο Ψυχιατρείο» περιέγραψε η κυρία Λιόλιου, με ήρεμη, σπασμένη από την αγωνία και την κούραση φωνή το ιστορικό της παραμονής του παιδιού της -και της ίδιας- στο ψυχιατρείο.

Ένας άνθρωπος με αυτισμό χρειάζεται ειδική φροντίδα την οποία προφανώς και δεν λαμβάνει στο ψυχιατρείο ο 20χρονος Βασίλης. Βεβαίως, λαμβάνει όπως λέει η μητέρα του, πολλή αγάπη και ενδιαφέρον και στήριξη από το προσωπικό που τον επισκέπτεται, του μιλάει και του εξηγεί γιατί βρίσκεται εκεί και γιατί πρέπει να συνεργάζεται και να συμμορφώνεται σε όσα του λένε. «Το παιδί μου είναι μεν λειτουργικό και αυτό μας διευκολύνει σε κάποια ζητήματα. Αλλά δεν παύει να είναι επικίνδυνο το να βρίσκεται μέσα σε ασθενείς ψυχωτικούς, δεν μπορείς να προβλέψεις πώς θα αντιδράσει ο Βασίλης ή ο άλλος. Γι αυτό χρειάζεται να είμαι πάντα δίπλα του, και πάντα να τον προσέχω είτε είναι καθηλωμένος είτε όχι» είπε η κυρία Λιόλιου.

Η καθήλωση, όπως λέγεται το δέσιμο με ιμάντες ενός ασθενή στο κρεβάτι προκειμένου να διασφαλιστεί ότι δεν θα προξενήσει κάποιο τραυματισμό ή βλάβη στον εαυτό του σε φαςη παροξυσμού ή διέγερσης, ειναι ενα μετρο που λαμβάνεται σε ακραίες περιπτώσεις στα ψυχιατρεία. Έχει ομως συνδεθεί και με το συρρικνωμένο προσωπικό: οι ολόενα και λιγότεροι νοσηλευτές μιας κλινικής θα αναγκαστούν να καθηλώσουν κάποιον ασθενη διότι δεν θα προλαβαίνουν τη νοσηλεία των άλλων.