“Η ανησυχία δεν μειώνει το πένθος από το αύριο, μειώνει τη δύναμη από το σήμερα”. Ναι, η πτώση είναι αναπόφευκτη. Αντί να ανησυχούμε για αυτήν, ίσως είναι καλύτερα να νιώσουμε την ευλογία του να ζούμε το σήμερα για όσο μπορούμε.

---

Ο παππούς μου συνήθιζε να διηγείται το παρακάτω ανέκδοτο: ήταν ένας άντρας που είχε μονάχα μία τρίχα. Την έλουζε, τη χτένιζε και την περιποιούνταν συνεχώς. Ένα πρωί που ξύπνησε, βρήκε την τρίχα στο μαξιλάρι του. Λοιπόν είπε, τώρα είμαι καραφλός.

Αυτός ο άνθρωπος, αν τον πάρουμε στα σοβαρά, είχε αποκτήσει την τέχνη του να εκτιμάει όσα έχει. Αντί να παραπονιέται για τις εκατοντάδες τρίχες που του έλειπαν, φρόντιζε με στοργή αυτή την μοναδική τρίχα μέχρι την τελευταία στιγμή. Επιπλέον, μπορούμε να φανταστούμε πως αργότερα έκανε στυλιστικά αξιοπρεπείς εμφανίσεις.

Τώρα που κατέστρεψα το αστείο, ας μιλήσουμε για χρόνια ασθένεια. Στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου παρακολουθούσα τον πατέρα μου να κάνει έναν ατέλειωτο αγώνα με την σκλήρυνση κατά πλάκας. Αν έμαθα κάτι από αυτή την ιστορία, είναι πως η ζωή δεν είναι δίκαιη. Μερικές φορές αναγκαζόμαστε να στερηθούμε τις χαρές της ζωής.

Βρίσκομαι σε μια διαφορετική κατάσταση, είμαι πλήρως λειτουργική αλλά με μια ασθένεια που οι γιατροί δεν κατανοούν πλήρως ώστε να μου δώσουν μια ξεκάθαρη πρόγνωση. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει πώς θα πάνε τα πράγματα. Προσπαθώ να το συνηθίσω, αλλά όσα μαθαίνω από το διαδίκτυο είναι τρομακτικά. Επιχειρώντας να μάθω ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να φροντίσω τον εαυτό μου, έχω καταλήξει να επιβεβαιώνω όλο και πιο πολύ πως ο ανθρώπινος οργανισμός είναι εξαιρετικά εύθραυστος. Προσπαθώ να μην σκέφτομαι τι θα μπορούσε να μην πάει καλά με εμένα, αλλά δεν είναι πάντα εύκολο όταν το παραμικρό σύμπτωμα είναι μια υπενθύμιση ότι το πρόβλημα είναι παρόν.

Ως μηχανισμό άμυνας ενάντια σε αυτή την μόνιμη ανησυχία, αποφάσισα να υιοθετήσω την φιλοσοφία του άντρα με την μία και μοναδική τρίχα. Δεν θα θεωρήσω το εαυτό μου καραφλό, παρά μονάχα όταν θα έχω χάσει και την τελευταία μου τρίχα. Δεν θέλω να ζήσω κάτω από την σκιά του τι θα μπορούσε να συμβεί αύριο ή σε είκοσι χρόνια από τώρα. Κάθε φορά που με τσακώνω να ζορίζομαι από πολλούς φόβους κι αγωνίες, προσπαθώ να πιέσω τον εαυτό μου να κοιτάξει τα συμπτώματα έτσι όπως είναι σήμερα και όχι πώς θα μπορούσαν να εξελιχθούν στο μέλλον. Αυτή η στάση δεν εξαλείφει τα ήδη υπάρχοντα προβλήματα. Δεν με βοηθάει να αισθανθώ καλύτερα σωματικά. Από την άλλη, στο εδώ και τώρα, είμαι αποφασισμένη να φροντίσω τη μία και μοναδική τρίχα μου. Θα αφεθώ στην πίστη μου σε έναν αγαθό Θεό. Δεν θα θαφτώ από τον φόβο μου. Θα απολαύσω ό,τι κάνω. Θα είμαι ευγνώμων για όση καλή υγεία έχω. Αυτός είναι ο στόχος άλλωστε

Όσον αφορά εκείνο τον άντρα, αν ανησυχούσε μήπως χάσει την μοναδική του τρίχα, δεν θα είχε απολαύσει τόσο πολύ το να την έχει. Θα μπορούσε να πει Γιατί να ανησυχώ; Σίγουρα ήξερε πως την έχανε και αυτήν. Ρεαλιστικά μιλώντας, όλοι αντιμετωπίζουμε ένα είδος έκπτωσης της φυσικής μας κατάστασης με τη φυσιολογική γήρανση. Αν είστε σαν κι εμένα, ίσως έχετε διαπιστώσει πως μια χρόνια ασθένεια μπορεί να μας χαρίσει ακόμη περισσότερη επίγνωση αυτής της διαδικασίας. Αυτό μπορεί να μας αποθαρρύνει από το να φροντίσουμε το σήμερα.

Ο επιζώσας του ολοκαυτώματος Corrie Ten Boom είπε σοφά: “Η ανησυχία δεν μειώνει το πένθος από το αύριο, μειώνει τη δύναμη από το σήμερα.” Ναι, η πτώση είναι αναπόφευκτη. Αντί να ανησυχούμε για αυτήν, ίσως είναι καλύτερα να νιώσουμε την ευλογία του να ζούμε το σήμερα για όσο μπορούμε.

Για όσους παλεύουν με την χρόνια ασθένεια, το μέλλον είναι ένα παραπάνω εμπόδιο στις προκλήσεις του παρόντος. Μπορεί να είναι δύσκολο να διαχειριστούμε ακόμη και τα βασικά όπως ο άντρας στο ανέκδοτο: σαμπουάν, conditioner, χτένισμα. Ειδικά όταν ξέρουμε πως η τρίχα μπορεί να πέσει ακόμη και αύριο.

Τα προβλήματα υγείας προκαλούν τόση αρνητικότητα μέσα μας. Οι απώλειες πονάνε. Η αδυναμία πονάει. Ο σωματικός πόνος είναι επώδυνος, προφανώς. Ο πόνος και η αδυναμία μπορεί να μας ωθήσουν στο να υποτιμήσουμε τον εαυτό μας και να πούμε «γιατί να ανησυχώ;»

Δεν μπορούμε πάντα να αλλάξουμε τα γεγονότα. Μπορεί να αντιμετωπίσουμε δύσκολες καταστάσεις. Περισσότερο πόνο. Ακόμη περισσότερες αλλαγές. Περισσότερη απώλεια. Οι φόβοι και τα συναισθήματα που συνοδεύουν όλα αυτά είναι τόσο πραγματικά και βαριά. Αλλά μπορούμε και πρέπει να κρεμαστούμε από ό,τι καλό μας έχει απομείνει.

Ο πατέρας μου είχε μια σχεδόν υπεράνθρωπη ικανότητα να απολαμβάνει ό,τι του είχε απομείνει στη ζωή, ακόμη κι όταν υπέφερε. Εξασκήθηκε στο πώς να μεγαλοποιεί το θετικό. Αν τον ρωτούσατε, σχεδόν πάντα έλεγε πως είχε μια όμορφη μέρα. Κι αυτό όχι γιατί η μέρα του ήταν εύκολη ή χωρίς πόνο αλλά γιατί ήταν ικανός να εντοπίσει ό,τι καλό του είχε δώσει.

Αν θυμόμαστε το ανέκδοτο με τον άντρα που είχε τη μια και μοναδική τρίχα, θα αντιμετωπίζουμε την κάθε μέρα λες και η ζωή είναι σπάνια, εύθραυστη και απέραντα πολύτιμη. Δε θα μεταχειριζόμαστε το σήμερα σα αν είναι λιγότερο σημαντικό επειδή έχει δυσκολίες. Το αντίθετο μάλιστα – θα το μεταχειριζόμαστε ως το πιο πολύτιμο πράγμα που έχουμε, γιατί είναι όλα όσα έχουμε. Σήμερα αξίζουμε την πιο τρυφερή φροντίδα και προσοχή μας. Δεν θα αφήσουμε τα γνωστά και άγνωστα του μέλλοντος να κλέψουν τη δύναμη του σήμερα. Θα αντιδράσουμε στο σήμερα ως έχει. Θα είμαστε ευγνώμονες για το σήμερα. Θα φροντίσουμε το σήμερα.

Μετάφραση: Μαρία Μαγγανάρη
Επιμέλεια: PsychologyNow.gr