Σε ηλικία 30 ετών, το 1997 μου διέγνωσαν καρκίνο του όρχεως. Πήγα στον γιατρό την επόμενη μέρα, αφού ψηλάφισα κάτι περίεργο στο σημείο αυτό. Αυτό ήταν που έσωσε την ζωή μου, πήγα αμέσως στον γιατρό! Το ευτύχημα ήταν ότι ο καρκίνος βρισκόταν σε αρχικό στάδιο. Το είδος του καρκίνου αυτού από ότι μου είπε ο γιατρός, ήταν ιάσιμος κατά 99%. Μόλις μου ανακοίνωσε ο γιατρός την διάγνωση, πάγωσα έφυγε η γη κάτω από τα πόδια μου. Το μόνο που δεν είχα σκεφτεί στην ζωή μου ήταν ότι θα πάθω καρκίνο.
Όλοι πιστεύουν ότι ο καρκίνος δεν θα χτυπήσει την πόρτα τους. Έτσι πίστευα και εγώ! Η ζωή μου λόγω της αθλητικής δραστηριότητας αλλά και της επαγγελματικής μου ιδιότητας ως γυμναστής, ήταν πολύ προσεγμένη. Υγιεινή διατροφή, σωματική άσκηση, χωρίς καταχρήσεις το θεώρησα αδιανόητο να συμβαίνει αυτό σε μένα, ειδικότερα εκείνη την περίοδο που ήμουν στο ζενίθ της καριέρας μου.
Μετά το πρώτο σοκ, που κακά τα ψέματα όταν σου ανακοινώνει ο γιατρός ότι έχεις καρκίνο, το μυαλό σου πάει κατευθείαν στο θάνατο, αφού έτσι μας έχουν μάθει, λειτούργησε το ένστικτο της επιβίωσης και είπα στον γιατρό: “Γιατρέ μου, πες μου αμέσως τι πρέπει να κάνουμε, για να βγάλουμε το τέρας από μέσα μου”.
Μέρος της θεραπείας σαν πρώτη φάση ήταν η χειρουργική επέμβαση. Χειρουργήθηκα στο Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο Γεννηματά στην ουρολογική κλινική. Η βιοψία έδειξε ότι ο όγκος ήταν μικτός και αποτελούταν από εμβρυϊκό καρκίνωμα, χοριοκαρκίνωμα και σεμίνωμα. Λόγω της ιδιαιτερότητας του μικτού όγκου και για λόγους προληπτικούς η θεραπεία του έκλεισε με χημειοθεραπείες.
Στο Αρεταίειο Νοσοκομείο έκανα δυο κύκλους χημειοθεραπειών με το φάρμακο πλατίνα και ενδιάμεσο διάλειμμα 20 ημερών. Ο κάθε κύκλος διαρκούσε 5 ημέρες. Μπαίνοντας την πρώτη μέρα στο νοσοκομείο, για να ξεκινήσω την χημειοθεραπεία, παρόλο που κανένας δεν με ενημέρωσε για το τι με περίμενε, ήμουν χαλαρός. Είχα πάει με το σκεπτικό, ότι θα πάω και θα βάλουν στον κορμί μου έναν απλό ορό…
Ποτέ δεν μου άρεσε να βάζω ταμπέλες, στα πράγματα τα οποία συνέβαιναν στην ζωή μου. Βάζοντας ταμπέλες και εστιάζοντας στο αρνητικό μέρος του θέματος, το μόνο που μπορεί να πετύχει κάποιος, είναι να μεγαλοποιήσει περισσότερο ένα γεγονός, κάνοντάς το μέσα στο μυαλό ένα τέρας.
Είδατε; Μόνο που διαβάζεις αυτήν την πρόταση τρομοκρατείσαι, πόσο μάλλον να έχεις καρκίνο και καθημερινά αυτή η ταμπέλα να υπάρχει σφηνωμένη στο μυαλό. Έχοντας αυτήν την θετική στάση σε όλη την διάρκεια των θεραπειών κατά τον γιατρό μου, είχα τις λιγότερες δυνατές παρενέργειες, παρόλο που το σχήμα που μου έκαναν ήταν εξαιρετικά δυνατό!
Συνεχείς εξετάσεις αίματος για τους καρκινικούς δείκτες, πλήθος εξετάσεων, μήπως έχει γίνει μετάσταση. Κατάλαβα ότι όλο αυτό έπρεπε να το αντιμετωπίσω μόνος μου, αφού όλοι ως δια μαγείας είχαν εξαφανιστεί με ελάχιστες εξαιρέσεις, εξάλλου μην ξεχνάτε ότι με τον καρκίνο θεωρείσαι μελλοθάνατος…
Μέχρι και τον γιατρό μου κυνηγούσα να μου πει τι παρενέργεια θα είχα από τις χημειοθεραπείες. Δεν υποτιμώ την επιστημονική του αξιοπιστία, είναι ένα από τους καλύτερους γιατρούς. Σε τέτοιες περιπτώσεις όμως δεν χρειάζεται κάποιος να είναι μόνο γιατρός, αλλά πάνω από όλα άνθρωπος. Το δικαίωμά μου που είχα ως ασθενής, να έχω πρόσβαση στην πληροφορία και την ενημέρωση, δεν την είχα αφού ο γιατρός μου ήταν σφίγγα, με το ζόρι του έπαιρνε κάποιος κουβέντα.
Όσο βέβαια αφορά το κομμάτι της υποστήριξης ούτε κουβέντα να γίνεται. Κανένας από τους γιατρούς μου δεν με παρέπεμψε σε καμία ομάδα υποστήριξης. Πέραν τούτου όμως δεν είδα καμία οργάνωση υποστήριξης, μέσα σε κάποιο από τα νοσοκομεία που νοσηλεύτηκα, ούτε καν μια αφίσα για το που θα μπορούσα να απευθυνθώ.
Στην διάρκεια των θεραπειών αλλά και του ταξιδιού μου με τον καρκίνο, έμαθα πολλά πράγματα για την ζωή, τους φίλους, τους συνεργάτες, τους γιατρούς, τα φάρμακα, τον εαυτό μου, το σώμα μου. Αν ήθελα να συνεχίσω, έπρεπε να διαπραγματευτώ με όλα αυτά από την αρχή και να αποδεχτώ την κατάσταση στην οποία βρισκόμουν. Όσο αρνείσαι να αποδεχτείς μια κατάσταση, τόσο η κατάσταση αυτή μπορεί να σε γυρίσει πίσω και να χειροτερέψουν οι συνθήκες, μη μπορώντας να κανείς ούτε ένα βήμα μπροστά.
Και πιστέψτε με εκείνη την περίοδο, το μόνο που δεν ήθελα ήταν να κάνω βήματα πίσω! Μέσα στο ανακάτεμα, την αδυναμία, τις ναυτίες και τις άλλες παρενέργειες της πλατίνας (φάρμακο χημειοθεραπείας), αποφάσισα με τον εαυτό μου να ΜΕΙΝΩ ΔΥΝΑΤΟΣ, για να πραγματοποιήσω τα όνειρά μου. Εκείνες τις δύσκολες ώρες δημιούργησα τα δικά μου όνειρα, που ήταν και εκείνα που με κράτησαν ζωντανό.
Ένα από αυτά ήταν ότι ήθελα βγω νικητής από την μάχη που έδινα με τον καρκίνο, ώστε να μπορέσω στην συνέχεια να βοηθήσω άλλους ανθρώπους. Να μοιραστώ την εμπειρία μου και να δώσω δύναμη. Σε εκείνη την φάση μου γεννήθηκε η επιθυμία ότι αν γινόμουν καλά, θα έγραφα την εμπειρία μου σε ένα βιβλίο για να βοηθήσω άλλους ανθρώπους που βίωναν την ασθένεια. Έπρεπε όμως να γίνω πρώτα καλά και εκείνο είχε προτεραιότητα εκείνη την χρονική στιγμή για μένα!
Αφού έκανα ότι χρειαζόταν από ιατρικής πλευράς, αντιμετώπισα τις επιπτώσεις της ασθένειας μέσω της σωματικής άσκησης. Η σωματική δραστηριότητα με βοήθησε πολύ τόσο σε σωματικό όσο και σε ψυχολογικό επίπεδο. Βγαίνοντας από την τελευταία χημειοθεραπεία ημέρα Παρασκευή, την Δευτέρα ήμουν πάλι στην δουλειά μου και δίδασκα aerobic.
Από σωματικής πλευράς δεν ήταν ότι καλύτερο αφού ήμουν καταβεβλημένος, χλωμός, αλλά από ψυχικής πλευράς ένοιωθα ένα λιοντάρι. Πηγαίνοντας στην δουλειά ένοιωθα ότι δεν είχε αλλάξει κάτι από την ζωή μου και όλα ήταν όπως πρώτα. Αυτό το συναίσθημα μου έκανε τόσο καλό στην ψυχολογία, που με βοήθησε να ξεπεράσω την ασθένεια σε ποιο σύντομο χρόνο. Δυο μήνες μετά την χημειοθεραπεία είχα επανέλθει κανονικά στις δραστηριότητες μου.
Το να μιλάω και να μοιράζομαι την εμπειρία μου με τον καρκίνο ήταν θεραπευτική διαδικασία. Ήταν και είναι τόσο σημαντική μορφή ψυχολογικής υποστήριξης για μένα. Το να μιλάς και να μοιράζεσαι την εμπειρία σου με άλλους ανθρώπους ανακαλύπτεις ότι δεν είσαι μόνος. Υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι με το ίδιο είδος καρκίνου σαν τον δικό σου, δεν είσαι ο μοναδικός στον κόσμο!
Μοιραστείτε και εσείς τις δικές σας άσχημες εμπειρίες σε θέματα υγείας και μην ντρέπεστε γι’ αυτές. Ίσως σώσετε ζωές! Μια τέτοια ιστορία διάβασα, που πραγματικά μου έδωσε τεράστια δύναμη και έμπνευση. Ήταν η αυτοβιογραφία του γνωστού ποδηλάτη Lance Armstrong “Το θέμα δεν είναι μόνο το ποδήλατο”. Του είχαν διαγνώσει καρκίνο των όρχεων με μετάσταση στον εγκέφαλο. Οι γιατροί του έδιναν 40% πιθανότητα να ζήσει. Εκείνος όχι μόνο δεν το έβαλε κάτω, έγινε καλά και για εφτά συνεχόμενα χρόνια κέρδιζε τον πιο δύσκολο ποδηλατικό αγώνα του κόσμου τον «Γύρο της Γαλλίας». Τότε μου δημιουργήθηκε έντονα το όνειρο να γράψω και εγώ το δικό μου βιβλίο, το οποίο έγραψα το 2005.
«Με τον καρκίνο είχα ξεμπερδέψει, πως όμως θα ξεμπέρδευα με την συναισθηματική πλευρά του πράγματος; Εκεί έξω όμως, ανακαλύπτεις ότι είσαι μόνος σου. Δεν υπάρχει κανένα σύστημα υποστήριξης για να σε βοηθήσει να αντιμετωπίσεις τις συναισθηματικές πλευρές της προσπάθειας, για να ξαναγυρίσεις στον κόσμο μετά την μάχη για την επιβίωση σου. Κανένας δεν έβαζε το χέρι του στην φωτιά ότι δεν θα ξαναεμφανιζόταν το τέρας.
Σε μια αρρώστια όπως ο καρκίνος μπαίνεις σε μια καραντίνα πέντε ετών. Αν και έχουν περάσει οκτώ χρόνια από τότε που μου εμφανίστηκε ο καρκίνος εξακολουθώ έως και σήμερα να κάνω έλεγχο μια φορά τον χρόνο. Και ούτε θα σταματήσω να αφιερώνω μια φορά τον χρόνο, αυτή την μέρα στον εαυτό μου. Η πρόληψη είναι η καλύτερη θεραπεία!». Απόσπασμα από το βιβλίο μου “ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΟΥΡΙΣΤΕΣ!” των εκδόσεων Μελίχρυσος. Τις σκέψεις αυτές αλλά και το πώς αισθανόμουν, τις έγραψα το 2005 που τελικά αποδείχτηκαν τόσο προφητικές.
Τον Ιανουάριο του 2007 μετά από το καθιερωμένο ετήσιο τσεκ-απ, μου διεγνώσθη για δεύτερη φορά καρκίνος του όρχεως! Πρόκειται από τις σπάνιες περιπτώσεις αφού ο καρκίνος των όρχεων σε αρχικό στάδιο θεωρείται ιάσιμος κατά 99%. Δεν θεωρείται μεταστατικός αλλά ένα απλό συμπτωματικό γεγονός. Το ευτύχημα για άλλη μια φορά ήταν ότι η εξέλιξη του βρισκόταν σε αρχικό στάδιο. Χειρουργήθηκα πάλι στο Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο Γεννηματά. Η βιοψία έδειξε ότι δεν υπήρχαν μεταστάσεις και ότι ο τύπος του όγκου ήταν το σεμίνωμα. Η κατάσταση ήταν πιο ελαφριά από την προ δεκαετίας εμφάνιση του καρκίνου. Για προληπτικούς λόγους η θεραπεία έκλεισε με 15 ακτινοβολίες που έγιναν στο Αττικό Νοσοκομείο!
Σε εκείνη την δύσκολη κατάσταση, της επανεμφάνισης του καρκίνου, μου δημιουργήθηκε το όνειρα της δημιουργίας ενός οργανισμού που να παρέχει όσα εγώ θα ήθελα να είχα, ως ασθενής. Όταν πήγα για να μου κλείσουν ραντεβού για την πρώτη ακτινοβολία, ήθελαν να με βάλουν 4 μήνες μετά. Αν ρωτήσετε ένα γιατρό τι σημαίνει αυτό πρακτικά για την ζωή ενός ασθενούς που έχει καρκίνο, τότε θα καταλάβετε ότι το επίπεδο της Υγείας στην Ελλάδα βρίσκεται στην εντατική
Παρόλο που το σοκ την δεύτερη φορά ήταν πιο έντονο, ειδικότερα όταν ξέρεις ότι αυτό που πέρασες πριν 10 χρόνια είναι ιάσιμο, ο τρόπος που το αντιμετώπισα ήταν πιο χαλαρός και πιο σίγουρος. Ήξερα τις διαδικασίες, είχα την πληροφόρηση, από την εμπειρία της πρώτης φοράς και ευτυχώς είχα αποθέματα θετικής ενέργειας. Πάλι με βοήθησε η σωματική άσκηση να επανέρθω πιο γρήγορα στους ρυθμούς μου. Για να φανταστείτε πόσο δεν ήθελα να πιστέψω ότι αυτό συμβαίνει για άλλη μια φορά σε μένα, προσπαθούσα να λειτουργήσω σαν να μην είχε συμβεί τίποτα.
Όταν έκανα πρωί την πρώτη ακτινοβολία, το ίδιο απόγευμα πήρα το ποδήλατο και πήγα κανονικά στην δουλειά μου! Η απόσταση που διένυσα ήταν Γαλάτσι-Γλυφάδα, δηλαδή 40 χλμ. συνολικά! Μέχρι σήμερα είμαι απολύτως υγιής και ανά τακτά χρονικά διαστήματα η κατάσταση μου παρακολουθείται, αφού για άλλη μια φορά έχω μπει σε πενταετή καραντίνα. Τρεις μέρες μετά την διάγνωση, μου ανακοίνωσε ο εκδοτικός μου οίκος ότι το βιβλίο μου θα εκδοθεί.
Τίποτα δεν είναι τυχαίο τελικά στην ζωή, αφού τα πάντα γίνονται για κάποιο λόγο. Έχοντας αυτό στο μυαλό μου, έγραψα το τελευταίο κεφαλαίο του βιβλίου το 2007, ενώ βίωνα τον καρκίνο. Σαν κάτι να το εμπόδιζε να εκδοθεί όλα αυτά τα χρόνια, αφού έπρεπε να κλείσει και με ένα τελευταίο κεφάλαιο. Το βιβλίο τελικά κυκλοφόρησε στις 10 Δεκεμβρίου του 2007.
«Mην ξεχνάτε ότι η ζωή έχει πάντα τον τελευταίο λόγο. Γι’ αυτό καθίστε αναπαυτικά και απολαύστε την. Απολαύστε το ταξίδι, τους σταθμούς, τους προορισμούς και ρουφήξτε την από το μεδούλι. Μην αφήσετε ούτε ένα δευτερόλεπτο χαμένο. Μην την αφήνετε σε ησυχία. Κάνοντας όλα αυτά θα δείτε ότι πράγματα τόσο απλά, τα κάνουμε να φαντάζουν τόσο δύσκολα, σχεδόν ακατόρθωτα! Συμπεριφερθείτε σαν τουρίστες!» Απόσπασμα από το βιβλίο “ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΟΥΡΙΣΤΕΣ!”
Ονομάζομαι Παναγιώτης, 46 ετών, επιζών από καρκίνο των όρχεων & ΜΕΝΩ ΔΥΝΑΤΟΣ!
