Σε μια εποχή στείρα κι εντελώς αποξενωμένη από υγιή και σπουδαία πρότυπα που ανοίγουν και φωτίζουν το δρόμο στους συνανθρώπους τους, ο Δρ Στέλιος Κυμπουρόπουλος αποτελεί την λαμπρή και ηχηρή εξαίρεση που επιβεββαιώνει τον κανόνα.
Ο Στέλιος μέσα από την αξιοζήλευτη πορεία του η οποία ήταν στρωμένη κυρίως με αγκάθια αντί με ροδοπέταλα, έμαθε να αγωνίζεται και να νικάει. Μαθητής ακόμη, το 1999 ανέτρεψε έναν απολιθωμένο μεταξικό νόμο και ήταν ο πρώτος αριστούχος που παρέλασε κρατώντας τη σημαία στο αναπηρικό καροτσάκι του, συγκινώντας το πανελλήνιο. Σήμερα διανύει την τρίτη δεκαετία της ζωής του και ολοκληρώνει την ειδικότητα του ψυχιάτρου στο Αττικό Νοσοκομείο.
«Είμαι ένας νέος επιστήμονας με βαριά κινητική αναπηρία, που ως τώρα πέτυχα τους στόχους μου, τα όνειρά μου, χάρη στο πείσμα των γονιών μου. Θέλω όμως και τα επόμενα χρόνια να μπορώ να επιλέγω τη ζωή μου», δηλώνει ο ίδιος.
Ησουν ο πρώτος αριστούχος που παρέλασες πάνω σε αναπηρικό καροτσάκι και είχε γίνει μεγάλος ντόρος στο πανελλήνιο. Τότε ποιά ήταν η δική σου αίσθηση για όλο αυτό που προκλήθηκε στο πανελλήνιο;
«Εδώ μιλάμε για έναν άλλο Στέλιο. Εναν Στέλιο παιδί, έφηβο που του συνέβη κάτι πάρα πολύ ωραίο και όμορφο που το έζησε πολύ έντονα αλλά στην ουσία δεν μπορούσε να καταλάβει τι ήταν αυτό που ζούσε. Βίωσα ότι ο κόσμος με αγαπούσε και μου πρόσφερε μια τεράστια αγκαλιά. Εκανα κάτι ιδιαίτερο χωρίς να το επιδιώξω και το αποτέλεσμα ήταν μοναδικό.
Βέβαια υπήρχαν και κάποιες αντιδράσεις οι οποίες δεν ήταν πολύ ξεκάθαρες. Το θέμα το ξεκίνησε μια πολύ αγαπημένη μου καθηγήτρια με την οποία ακόμα και σήμερα έχω πολύ καλές σχέσεις. Κάποιοι καθηγητές αντιδρούσαν επειδή φοβόντουσαν να πάνε κόντρα στο νόμο. Προσπάθησε να τους κάνει να συνειδητοποιήσουν ότι δεν πήγαινε κόντρα σε αυτούς αλλά είχε ως απώτερο στόχο να βοηθήσει προσωπικά εμένα. Να σημειώσω εδώ ότι μιλάμε για μια άλλη εποχή, το 1998 που δεν υπήρχε ίντερνετ και η δύναμη των μέσων κοινωνικής δικτύωσης».
Πώς διαχειρίστηκες την δημοσιότητα ως ένα παιδί, μόλις, δεκαπέντε ετών;
«Εγώ δεν κατάλαβα τι ακριβώς συνέβαινε και δεν συνειδητοποιούσα αυτό που γινόταν καθημερινά. Την πρώτη μέρα που είχε διαδοθεί το θέμα αυτό στο πανελλήνιο, ήρθαν στο σπίτι μου τα τηλεοπτικά κανάλια και οι εφημερίδες. Ολη αυτή η διαδικασία με κούρασε και με επιβάρυνε πολύ. Τόσο ήταν το άγχος και το στρες μου.
Αυτό συνεχίστηκε για ένα διάστημα δύο εβδομάδων. Κάθε μέρα το θέμα προς συζήτηση στο σπίτι ήταν τι είπε ο υπουργός, τι είπαν οι καθηγητές, τι είπε ο Στέλιος. Ολο αυτό διήρκησε περίπου δεκαπέντε μέρες. Ηταν σαν ένας έφηβος να παίρνει ξαφνικά μια τεράστια διασημότητα. Προχωρούσα δέκα μέτρα και με σταματούσε ένα σωρό κόσμος. Είχα γίνει πρωτοσέλιδο στις εφημερίδες. Ηταν κάτι ξέχωρο και μοναδικό αλλά πολύ δύσκολο να τα βιώσει ένα παιδί, μόλις, δεκαπέντε ετών.
«Ηταν μια απόφαση καρμική θα έλεγα επειδή τότε είχε μπει ένας γνωστός μου στην ιατρική σχολή, ο οποίος με παρότρυνε να δώσω εξετάσεις για την Ιατρική. Σιγόνταραν και οι γονείς μου επειδή για εκείνους το λειτούργημα του γιατρού είχε ιδιαίτερο κύρος και σιγά – σιγά μπήκε μέσα μου το… σαράκι. Δήλωσα ιατρική, έδωσα εξετάσεις και τελικά ο φίλος μου δεν αποφοίτησε ποτέ κι εγώ έγινα γιατρός».
Ποιές δυσκολίες αντιμετώπισες κατά τη διάρκεια της φοίτησής σου στην Ιατρική Σχολή ως άτομο με αναπηρία;
«Αυτό που θα σου πω είναι πως ο πατέρας μου στάθηκε βράχος δίπλα μου επειδή δυστυχώς δεν υπάρχουν υποδομές για άτομα με ειδικές ανάγκες. Ο πατέρας μου αποτελεί το μεταφορικό μου μέσο. Είναι ένας άνθρωπος ογδόντα ετών που με πηγαινοφέρνει καθημερινά στο νοσοκομείο.
Ως φοιτητής μπορώ να πω πως είχα μια εξαιρετική φοιτητική ζωή με πάρτι, εξόδους και για τρία χρόνια συμμετείχα στη θεατρική ομάδα του πανεπιστημίου».
Ο υπόλοιποι συμφοιτητές σου σε αντιμετώπισαν με σκεπτικισμό ή σε αποδέχτηκαν με χαρά;
«Θα σου πω ότι περισσότερο πήγα εγώ με σκεπτικισμό για το πως θα με αντιμετωπίσουν παρά το πως θα με αντιμετώπιζαν εκείνοι. Με αποδέχτηκαν εξαιρετικά καλά από την πρώτη κιόλας στιγμή».
Επέλεξες μια πολύ δύσκολη ειδικότητα που έχει να κάνει με τον ανθρώπινο ψυχισμό, τον οποίο κανείς δεν γνωρίζει ποτέ στο 100%. Ούτε εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας πολλές φορές. Πώς επέλεξες τον κλάδο της ψυχιατρικής;
«Οπως οι καρδιολόγοι θεραπεύουν τη διαταραχή της λειτουργίας της καρδιάς, οι πνευμονολόγοι τη διαταραχή της λειτουργίας των πνευμόνων, οι νευρολόγοι του νευρικού συστήματος, ο ψυχίατρος εξετάζει το πως ο εγκέφαλος διαταράσσεται και αυτή η διαταραχή προβάλλει μια επηρεασμένη συμπεριφορά».
Στην εποχή της οικονομικής κρίσης, της πτώσης των αξιών και της ηθικής παρακμής βλέπουμε ανθρώπους να ζουν στην άκρη του ξυραφιού και να μην ξέρουν πως να αντιδράσουν. Είναι άνθρωποι οι οποίοι πριν είχαν μια καλή ζωή και ξαφνικά φτάνουν σε ένα σημείο που δεν μπορούν α προβλέψουν τις αντιδράσεις τους λόγω αυξημένου άγχους και στρες. Τι φταίει; Είναι τόσο εύθραυστο το μυαλό μας τελικά;
Είναι κανείς μας εντελώς ψυχικά ισορροπημένος τελικά; Ποιά είναι η άποψή σου;
«Η ψυχική υγεία επηρεάζεται από τρεις παράγοντες, τον βιολογικό, τον ψυχολογικό και τον κοινωνικό παράγοντα. Ο βιολογικός εξαρτάται από τα γονίδιά μας, ο ψυχολογικός από την προσωπικότητά μας, στο πως αντιλαμβάνεσαι την πραγματικότητα και πώς βιώνεις την πραγματικότητα και ο κοινωνικός είναι αυτό που δέχεσαι από το περιβάλλον. Σε καμία περίπτωση δεν μπορούν αυτά να συνδυαστούν σε ένα άριστο υπόβαθρο.
Πάντα λίγο πολύ πάντα κάποιος παράγοντας επηρεάζεται οπότε λίγο πολύ κάτι υστερεί. Ακόμα δεν έχουμε ορίσει τι είναι η υγεία. Αν δεν έχουμε ορίσει τη βάση πως θα ορίσουμε το επηρεασμένο; Αυτό που μπορώ να πω με βεβαιότητα είναι πως όλοι χρειαζόμαστε ψυχοθεραπεία επειδή έχουμε ένα μεγάλο επιβαρυντικό παράγοντα που λέγεται οικογένεια, ο οποίος δεν ξέρουμε σε ποιό βαθμό μας έχει επηρεάσει ως προσωπικότητες. Μπορεί μια οικογένεια να είναι τέλεια αλλά μέσα στην τελειότητά της να κάνει πολλές υπερβάσεις και αντί να χτίζει, να υποθάλπει και να καταστρέφει το άτομο».
Πόσο ψυχικά υγιές μπορεί να είναι ένα παιδί το οποίο έχει τοξικούς γονείς;
«Δεν είναι μόνο η τοξικότητα αλλά και η υπερβολική αγάπη, η οποία σε μεγάλη δόση είναι τοξική. Ακόμα και το παιδί που γεννιέται, κατά τη διάρκεια του φυσιολογικού τοκετού, το έμβρυο δέχεται πολλά στρες τα οποία είναι πάρα πολύ καλά και ευοδωτικά για την μετέπειτα ζωή του. Ετσι και το παιδί που μεγαλώνει πρέπει να δέχεται και κάποια στρες. Οταν αυτά τα στρες χάνονται, η ανάπτυξη του επιβραδύνεται. Και πώς χάνονται; Με την υπερβολική αγάπη. Από τη μια έχουμε την υπερβολική αγάπη και από την άλλη την υπερβολική κακοποίηση».
«Επειδή δεν μπορούμε να ορίσουμε την υπερβολική αγάπη, γι’ αυτό χρειάζεται μια μετέπειτα ψυχοθεραπεία. Το πως θα μεγαλώσεις τα παιδιά σου επηρεάζονται από πολλούς παράγοντες και κυρίως από τη σχέση του ζευγαριού. Είναι πολύ σημαντικό το ζευγάρι προτού να γίνουν γονείς να έχουν μια ποιοτική σχέση μεταξύ τους. Αν ένα ζευγάρι δεν έχει καλή σχέση μεταξύ τους, την αγάπη που θα έπρεπε να δείξει ο ένας για τον άλλο, θα την διοχετεύσουν όλη στα παιδιά κι εκεί είναι που εμπλέκονται και χάνονται οι ρόλοι».
Εχεις ακολουθήσει ένα διετές σεμινάριο στη σεξολογία. Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με αυτή την ειδικότητα συγκεκριμένα;
«Θεωρώ ότι το σεξ είναι κομμάτι της προσωπικότητάς μας. Η σεξουαλική υγεία είναι πολύ σημαντική για την προσωπικότητα του ατόμου. Είναι κάτι στο οποίο συμμετέχουμε όλοι και απολαμβάνουμε όλοι, πολλές φορές αγωνιούμε υπέρ το δέον για το πως το κάνουμε. Εμένα όμως με ενδιαφέρει».
Η κρίση οφείλεται για την μείωση της ερωτικής ζωής των ατόμων;
«Η κρίση έχει επηρεάσει τη ζωή των ατόμων γενικότερα και απλώς έφερε πιο νωρίς αυτή την επιρροή. Είναι ένας ανεξάρτητος παράγοντας ο οποίος, κάποια στιγμή θα επηρέαζε τη ζωή του ατόμου. Απλώς το έφερε πιο σύντομα επειδή υπήρχε η αφορμή».
Η εικονική πραγματικότητα πώς και πόσο επηρεάζει τη ζωή του ατόμου;
«Την επηρεάζει επειδή ό,τι γίνεται εικονικά είναι πιο ασφαλές, πιο γρήγορο και με μικρότερη συσχέτιση. Η σημασία μιας εικονικής ερωτικής σχέσης βολεύει και δεν απαιτεί βάθος συναισθήματος και όλες τις προϋποθέσεις μιας κανονικής σχέσης».
Πόσο δύσκολη είναι η καθημερινότητα σου σε μια χώρα που δεν υπάρχουν υποδομές για άτομα με αναπηρίες;
«Είναι πάρα πολύ δύσκολη επειδή η μοναδική υποστήριξη που έχω είναι μόνο από τους γονείς μου και την οικογένειά μου. Εγώ βασίζομαι στους δικούς μου πόρους προκειμένου να βοηθηθώ στο χώρο εργασίας μου. Αυτό που χτίζω είναι αβέβαιο και μου προκαλεί μεγάλο άγχος αυτή η κατάσταση. Δεν μου παρέχεται βοηθός. Έχω ζητήσει βοήθεια αλλά δεν έχει υπάρξει καμία ανταπόκριση.
