Πολλές φορές πιστεύουμε πως για να αντιληφθούμε κάτι σωστά και για να μπορέσουμε να το επικοινωνήσουμε, πρέπει να έχουμε πλήρως όλες τις αισθήσεις μας. Τι θα γινόταν όμως, αν αποφασίζαμε να “κλείσουμε” την ακοή μας για μία φορά και να εμπιστευθούμε τις υπόλοιπες αισθήσεις μας;

Όσοι παρακολούθησαν προχθές την παράσταση «Το Τρισυπόστατο των Τρωάδων του Ευριπίδη» από τη Θεατρική Ομάδα Κωφών «Τρελά Χρώματα», είχαν τη μοναδική εμπειρία να δουν κωφούς ηθοποιούς επί σκηνής, σπάζοντας κάθε ταμπού για το τι μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος με αναπηρία εκεί πάνω.

Στο πλαίσιο του 5ου Μύλου Παραστατικών Τεχνών η ομάδα «Τρελά Χρώματα» παρουσίασε στους θεατές μια παράσταση –για ακούοντες, αλλά και για κωφό κοινό- που μίλησε για την έννοια του “ξένου” ως ένα ζήτημα που πραγματεύεται η τραγωδία των Τρωάδων και αφορά και στη δική μας εποχή. Όλη αυτή η προσπάθεια γίνεται μέσα από διαφορετική προσέγγιση και οδηγεί σε μία άλλη διάσταση, καθώς συνδέεται και με την έννοια της διαφορετικότητας.

Μιλώντας στην “Ε” η υπεύθυνη της ομάδας, ηθοποιός και θεατρολόγος κ. Έλλη Μερκούρη τόνισε πως το φετινό έργο της ομάδας που είναι μία συμπαραγωγή με το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Ρούμελης στο έργο του Ευριπίδη «Τρωάδες» (επιχορηγούμενο από το Υπουργείο Πολιτισμού), είναι πολύ σημαντική δουλειά γιατί πρόκειται για την πρώτη ολοκληρωμένη τραγωδία, με κωφούς και ακούοντες ηθοποιούς, ζωντανή μουσική και κρουστά μουσικά όργανα.

Σημειώνει ακόμη πως: «Το «Τρισυπόστατο των Τρωάδων» συνδέει τρία πράγματα. Θέατρο, χορό-μουσική και νοηματική γλώσσα».

Για τη συνεργασία της με το Θεσσαλικό Θέατρο και το ΣΜΟΥΘ δηλώνει: «Όλη η ομάδα είναι πολύ χαρούμενη, γιατί βρήκαμε ανθρώπους με όρεξη να δείξουν στον κόσμο ότι πάνω στη σκηνή μπορείς να είσαι ολοκληρωμένος καλλιτέχνης αν πραγματικά το θέλεις. Με ή χωρίς αναπηρία. Κάτι που είναι και ο δικός μας κύριος στόχος».

Για το Θεσσαλικό Θέατρο επισήμανε τον ενθουσιασμό της, λέγοντας πως η οργάνωση που υπάρχει είναι πολύ καλή και πολύ ανώτερη από το μέσο όρο ανάλογων κρατικών θεάτρων.

Η κ. Έλλη Μερκούρη δεν παρέλειψε όμως να αναφερθεί και στα ταμπού που περικλείουν τα άτομα με αναπηρία δείχνοντας τη δυσαρέσκειά της αφενός για την κοινωνία στην Ελλάδα όπου γενικότερα επικρατεί η νοοτροπία πως τους ανθρώπους με αναπηρία τους κλείνουμε στο σπίτι και τους κρύβουμε. Αφετέρου δε, για την αδυναμία των ατόμων αυτών να φοιτήσουν σε δραματικές σχολές, αφού μέχρι και πέρυσι απαγορευόταν δια νόμου.

Ραφαέλα Παπαοικονόμου