Όλοι μας έχουμε κάνει λάθη, γιατί όλοι μας έχουμε αδυναμίες. Όταν όμως αναλαμβάνουμε την ευθύνη των λαθών μας, εκείνα καθαγιάζονται μέσα μας.

Κατανοούμε πως είμαστε άνθρωποι, πως έχουμε ανάγκες και προσδοκίες που μας παραπλανούν στον δρόμο μας. Κατανοούμε επίσης πως το καθετί έχει το νόημά του, με την έννοια πως κάθε αίτημα αγάπης μας άνοιξε, πλάτυνε τον ορίζοντά μας, μας έκανε καλύτερους ανθρώπους.

Όταν όμως επιβεβαιώνουμε το λάθος μας ως σωστό, σαν να επιμένουμε να ζητάμε την ευτυχία μας εκεί που την χάσαμε. Όταν προσπαθούμε να βρούμε συμμάχους σε αυτό, χρησιμοποιούμε γιατί πιστεύουμε πως αυτό που μας αξίζει είναι να παραμείνουμε σε μια στάσιμη κατάσταση. Όταν εμμένουμε, πιέζουμε τον εαυτό μας να συμβιβαστεί σε μια περιορισμένη εικόνα, για να μην μπούμε στον κόπο να ανοίξουμε την καρδιά και το πνεύμα μας ώστε να χωρέσει την αξία μας. Όταν προσκολλώμαστε, εμποδίζουμε το σώμα μας να βιώσει μια συνέχεια και μια σταθερότητα που την έχει ανάγκη για να υπάρξει ολάκερο.

Το πιο δύσκολο πράγμα είναι να φύγει κάποιος από αυτό που τον στρέφει η ανάγκη του. Κι είναι δύσκολο γιατί κάθε λάθος, παρόλο που δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε, έχει τις επιπτώσεις του πάνω μας. Ραγίζει την αξία μας. Και με ραγισμένη αξία, ψάχνουμε τις λύσεις εκεί που τις χάσαμε.

Όταν αναλαμβάνουμε την ευθύνη των κινήσεων που κάναμε από ανάγκη ή από προσδοκία, στρέφουμε το βλέμμα μας σε ό,τι καθρεφτίζει την αξία μας. Σε ό,τι μας θέλει με ένα καθαρό τρόπο. Σε ό,τι μας κρατά αληθινά. Σε ό,τι προστατεύει τα συναισθήματά του για μας με το όποιο κόστος.

Η ζωή επιστρέφει συμπεριφορές. Όταν πειθαρχούμε στο ατίθασο κομμάτι του εαυτού μας που τα θέλει όλα δικά του, όταν κατανοούμε πως στη μοναχικότητα θα συναντήσουμε την αξία μας, όταν σεβόμαστε τον εαυτό μας και αναγνωρίζουμε αυτό που είμαστε και αυτό που δεν είμαστε, όταν βάζουμε τα όρια μας και δεχόμαστε πως αυτό που μπορούμε να δώσουμε είναι αυτό που διαθέτουμε, γεμίζουμε καλοσύνη. Κι αυτή η καλοσύνη μας επιστρέφεται.

Όταν πειθαρχούμε, η αγάπη που συναντάμε στους άλλους δεν είναι μια αγάπη που τα θέλει όλα δικά της αλλά μια αγάπη γεμάτη σεβασμό και κατανόηση.

Όταν αναλαμβάνουμε την ευθύνη των συναισθημάτων μας, η αγάπη παραμένει ακέραια στις όποιες αντιξοότητες γιατί έχει αλήθεια. Βλέπουμε τους ανθρώπους μας όπως είναι, στα εύκολα και στα δύσκολά τους, δείχνουμε και εμείς την αλήθεια μας, αγκαλιάζουμε ο ένας τον άλλον με αποδοχή και αυτό που μας κρατά είναι η συνέπεια, η συνέχεια, η σταθερότητα.

Αγγελική Μπολουδάκη – Ειδικός Ψυχικής Υγείας