Συνέντευξη στην Τόνια Ζαραβέλα

Έχουν περάσει ήδη δέκα ημέρες και το «χρυσό» κορίτσι του ύπτιου ακόμη να πιστέψει πως ήταν εκείνη που ανέβηκε στο υψηλότερο βάθρο της διοργάνωσης στο Δουβλίνο, φέρνοντας ένα ακόμη πολύτιμο μετάλλιο στη χώρα μας.

Σε κλίμα πένθους και με ένα μαύρο φιόγκο ραμμένο στα ρούχα της, ως φόρο τιμής στα 97 θύματα της πύρινης τραγωδίας στο Μάτι, η Αλεξάνδρα Σταματοπούλου κατόρθωσε να υπερπηδήσει τα όποια προβλήματα συνοδεύουν την κάθε αποστολή και να κατακτήσει, χωρίς να το πολυσυνειδητοποιήσει εκείνη τη στιγμή, το χρυσό στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Κολύμβησης ΑμΕΑ.

Λίγες ημέρες μετά το θρίαμβο, η χρυσή πρωταθλήτρια μίλησε στο TheCaller για την αναπάντεχη επιτυχία, την υπερπροσπάθεια των Ελλήνων αθλητών, την αναπηρία, τη διακοπή -εδώ και ένα χρόνο (!)- της θεραπείας της από δημόσιο νοσοκομείο λόγω κόστους, αλλά και το επόμενο βήμα: το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του ’19 στη Μαλαισία.

«Δεν έβλεπα το ταμπλό. Νόμισα ότι έχω βγει τέταρτη. Στην κάμερα φαίνεται να κάνω ένα μορφασμό για την κατάκτηση της 4ης θέσης. Η αθλήτρια της Γερμανίας ήταν εκείνη που μου είπε ότι βγήκα πρώτη κι εγώ όταν έβγαινα από την πισίνα το συνειδητοποίησα», με αυτές τις λέξεις περιγράφει η 32χρονη Αλεξάνδρα Σταματοπούλου τα αμέσως επόμενα λεπτά από την κατάκτηση του χρυσού σε μία διοργάνωση που την παίδεψε λιγάκι παραπάνω, καθώς οι αλλαγές στην κατηγοριοποίηση την ανάγκασαν να αλλάξει εκκίνηση και τεχνικές, αγχώνοντάς την ακόμη περισσότερο για την έκβαση της προσπάθειάς της.

«Για μένα όλο αυτό ήταν κάτι πρωτόγνωρο», συνεχίζει, «είχα κερδίσει νωρίτερα τη 2η και 3η θέση στο Παγκόσμιο του Μεξικό, αλλά δεν ήταν το ίδιο. Μετά από κάποιους αγώνες που μου έφεραν την 4η, την 5η, αλλά και την 9η θέση είχα πειστεί ότι δεν αξίζω, ότι δε θα καταφέρω κάτι».

«Δώσε λίγο παραπάνω για τη χώρα σου»

Όπως περιγράφει η Αλεξάνδρα, ένα συμβάν ήταν αρκετό για να την κάνει να πεισμώσει και να κάνει την υπερπροσπάθεια που της χάρισε το μετάλλιο. «Ένας Ουκρανός θέλησε πριν από τους αγώνες να μας υποβιβάσει, θεωρώντας ότι είναι ο καλύτερος προπονητής όλων των χωρών και ότι εμείς δεν αξίζουμε κάτι παραπάνω. Το προηγούμενο βράδυ από την κούρσα είχα βγει 2η και λέω μέσα μου “δώσε άλλο λίγο πείσμα για τη χώρα σου, να ακουστεί ο εθνικός ύμνος”. Δεν ήξερα αν θα ακουστεί από εμένα ή από άλλους συναθλητές μου, αλλά το ίδιο θα χαιρόμουν για την επιτυχία. Ότι τελικά ακούστηκε από εμένα μού έδωσε το πείσμα να αγωνίζομαι. Οι Έλληνες αγωνίζονταν από τα αρχαία χρόνια για κάτι αγνό, για ένα στεφάνι ελιάς. Πήγα να αγωνιστώ για την τιμή μου και για όσους πιστεύουν σε εμένα».

Οι Έλληνες αθλητές κλήθηκαν να αγωνιστούν έχοντας στο μυαλό τους την πύρινη τραγωδία και το πένθιμο κλίμα που επικρατούσε -πιο έντονα τότε- στην Ελλάδα. Δε θα μπορούσαν όπως σημειώνει η «χρυσή» Αλεξάνδρα να μείνουν ανεπηρέαστοι.

«Η ψυχολογία μας δεν ήταν και η καλύτερη. Είχαμε φορέσει στα ρούχα μας ένα μαύρο φιογκάκι για τα θύματα της τραγωδίας. Όταν ανύψωσαν τη σημαία μας στροβιλίζονταν στο μυαλό μου οι εικόνες από το Μάτι. Πήγαμε για τη χώρα μας να δώσουμε ένα αισιόδοξο μήνυμα. Μπορεί να λένε πολλά, αλλά από μόνη της η Ελλάδα δεν είναι κακή. Οι πολιτικές που ακολουθούνται, όπως φάνηκε και στο Μάτι, χαλούν τα πράγματα. Οι Έλληνες διαπρέπουν, σπουδάζουν, φέρνουν μετάλλια…», καταλήγει η κα Σταματοπούλου, φέρνοντας στο μυαλό της τα χίλια στραβά, αλλά και τα χίλια καλά της χώρας μας.

Η στιγμή της νίκης

Στο ψηλότερο βάθρο

Το σύνδρομο του καθηλωμένου ατόμου και το «ταξίδι» στην κολύμβηση

Η διαδρομή της στην κολύμβηση δεν ξεκίνησε με απώτερο στόχο το πρωταθλητισμό, αλλά ως ένα θεραπευτικό μέσο για την ενδυνάμωση του μυϊκού της συστήματος για την αντιμετώπιση του συνδρόμου του καθηλωμένο ατόμου, του Stiff Person Syndrome. «Ο Μιχάλης Νικητόπουλος, ο προπονητής μου με είχε αναλάβει το 2008 για θεραπευτική κολύμβηση, αλλά είδε ότι οι χρόνοι μου ήταν για πανελλήνιο και έτσι ξεκίνησε το ταξίδι μας. Έπεσα πρώτη φορά για πανελλήνιο το 2011 και το 2013 με βρήκε στην Εθνική. Το πήγαμε βήμα- βήμα, χωρίς βιασύνη. Από το 2016 άρχισα να μπαίνω στο «τρυπάκι» να το πάω πιο δυναμικά, πιο σωστά. Όταν άλλαξα κατηγορία, από το S3 στο S4 νόμισα ότι όλα όσα είχα κάνει τα προηγούμενα χρόνια καταστρέφονταν».

Χωρίς κανέναν κομπασμό, η Αλεξάνδρα Σταματοπούλου αναφέρθηκε στο σύνδρομο που την καθήλωσε στο αναπηρικό αμαξίδιο. «Πρόκειται για το Stiff Person Syndrome, το οποίο αυξάνει τη διεγερσιμότητα των μυών, υπάρχει σπαστικότητα των μυών και σε παρατεταμένη κίνηση μαγκώνουν. Είναι αυτοάνοσο και σε εμένα εμφανίστηκε στα 14 μου χρόνια με έντονους πυρετούς και μουδιάσματα στα χέρια και τα πόδια. Από το 2008 και το 2011 είχα ατροφία των μυών και έκανα κολύμβηση για να το αντιμετωπίσω».

Χωρίς θεραπεία εδώ και ένα χρόνο λόγω… κόστους

Μέσα στο όλο της άγχος για την κούρσα και την κατάκτηση των νέων στόχων έρχεται, όπως μας λέει, να προστεθεί και ο αγώνας για την επανεκκίνηση της θεραπείας της, που εδώ και ένα χρόνο κανένα δημόσιο νοσοκομείο δεν υποστηρίζει οικονομικά, πηγαίνοντάς την βήματα πίσω. «Κάθε πέντε μήνες έκανα στο «Γεννηματά»πλασμαφαιρέσεις. Εδώ και ένα χρόνο το κράτος δεν υποστηρίζει οικονομικά τη διαδικασία, λόγω του αυξημένου κόστους των φίλτρων. Όλο αυτό με έχει πάει αρκετά πίσω. Δεν κινδυνεύει η ζωή μου αν δεν τις κάνω, μα κινδυνεύω να χάσω τους μύες μου. Γίνονται αρκετές συσπάσεις λόγω του συνδρόμου με αποτέλεσμα να έχω συχνά κατάγματα. Θα ήταν καλό να μη φτάσω στο σημείο που ήμουν ενώ έχω κατακτήσει κάποια πράγματα. Έχω κάνει υπερπροσπάθεια από την πλευρά μου χωρίς να έχω κάποια απάντηση από νοσοκομείο, αλλά δε ξέρω πως θα είμαι κάθε φορά που αγωνίζομαι, γιατί χωρίς τη θεραπεία υπάρχουν μεταπτώσεις. Όλο αυτόν τον καιρό με βοηθούν τα προϊόντα της Herbal Life».

«Δεν έχουμε πάρει τα χρήματα που δικαιούμαστε»

Με ίδια έξοδα και χωρίς τον προπονητή της ταξιδεύει για να αγωνιστεί η Αλεξάνδρα Σταματοπούλου, καθώς δεν υπάρχει η οικονομική δυνατότητα να συνοδευτεί από την ομάδα που την περιβάλει στην Ελλάδα (προπονητής, γιατροί και φυσικοθεραπευτές) εξαιτίας του απαγορευτικού κόστους. «Μόνο η συνοδός μου μπορεί να έρθει μαζί κι αυτό γιατί δε μπορώ να βάλω μόνη του μαγιό, είναι τόσο στενός «ο καρχαρίας». Ευτυχώς έχω στο πλευρό μου τον χορηγό μου την PWC, που καλύπτει τα έξοδα και εφέτος μόνο κάλυψε τη μετακίνηση η ομοσπονδία. Το να βρούμε χορηγό είναι δύσκολο. Δε μπορούμε να πάμε εμείς και να ζητήσουμε, πρέπει να δουν την επιτυχία, την προσπάθεια. Ξέρουμε ότι δεν πηγαίνουμε για τα λεφτά, ακόμη, άλλωστε, δεν έχουμε πληρωθεί για τις επιτυχίες μας. Στηριζόμαστε στη θέλησή μας και στα δικά μας έσοδα. Όταν, όμως, είσαι αθλητής δε μπορείς να δουλεύεις και να κάνεις παράλληλα πρωταθλητισμό, δεν ταιριάζουν οι χρόνοι. Εγώ είμαι λογοθεραπεύτρια και δουλεύω με παιδάκια, αλλά φέτος δε μπόρεσα και να κάνω προπονήσεις και να δουλεύω, έπρεπε να θέσω μία προτεραιότητα και αυτή ήταν η κολύμβηση. Στην Ελλάδα μπορεί να μην έχουμε το επίπεδο των εγκαταστάσεων, που έχουν στο εξωτερικό και στο ΟΑΚΑ οι εγκαταστάσεις να είναι σε άσχημη κατάσταση, αλλά έχουμε μία πολύ καλή ομάδα γιατρών και φυσικοθεραπευτών, που δε ξέρω καν αν και εκείνοι πληρώνονται», ξεκαθαρίζει η «χρυσή» Αλεξάνδρα.

Επόμενος στόχος η Μαλαισία

Με την ελπίδα η θεραπεία της να ξεκινήσει και πάλι και με τη χαρά των δικών της ανθρώπων για την πρόσφατη επιτυχία να την κάνει διπλά χαρούμενη, η Αλεξάνδρα Σταματοπούλου έχει βάλει ως επόμενο στόχο το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα που θα γίνει στη Μαλαισία το 2019. «Αυτό που θέλω είναι να έχω κάνει τη θεραπεία μου, να μπορέσω να ανταποκριθώ. Δε μπορώ να υποσχεθώ κάτι, αλλά στόχος, σίγουρα, είναι να κατεβάσω τους χρόνους μου».

Μέχρι τότε ρίχνεται και πάλι στις προπονήσεις… «Είμαι λίγο σαν παιδί.Θα χαρώ πολύ εάν πετύχω κάτι και μετά θα δω αν θα είναι κάτι πανευρωπαϊκό ή παγκόσμιο».