Από μικρή ηλικία ήμουν ένα υπεύθυνο και ισορροπημένο παιδί, γεγονός που, φυσικά, είχε ως αποτέλεσμα να αναλαμβάνω τον ρόλο του καθοδηγητή για τη μητέρα μου. Παρατηρούσα τα πάντα στην συμπεριφορά της και καταλάβαινα και την πιο μικρή αλλαγή.
Τότε μου φαινόταν φυσιολογικό να την εκπαιδεύω πάνω σε θέματα κοινωνικής συμπεριφοράς, υπενθυμίζοντάς της ότι υπάρχει συγκεκριμένος χώρος και χρόνος για ορισμένα θέματα συζητήσεων και ότι δεν χρειάζεται να λέει φωναχτά ό,τι σκέφτεται- κυρίως, ωμές αλήθειες που πονούσαν.
Η μαμά πάντα ένιωθε παρεξηγημένη και εκτός τόπου και χρόνου, γι’ αυτό και στα 45 της αναζήτησε απαντήσεις. Έτσι, λοιπόν, έμαθε ότι έχει Asperger. Θυμάμαι την ανακούφιση στη φωνή της που επιτέλους είχε μάθει γιατί ήταν έτσι όπως ήταν, αλλά και τη δική μου απορία: τι στο καλό είναι αυτό;
Σύμφωνα με την ειδικό Brittany Ferri «ο όρος Asperger δεν χρησιμοποιείται πλέον, καθώς αναγνωρίζεται πλέον ως μέρος της ευρύτερης ομπρέλας που είναι η διάγνωση του αυτισμού. Το επίπεδο 1 θεωρείται υψηλής λειτουργικότητας/Άσπεργκερ, ενώ τα δύο υπόλοιπα επίπεδα κατηγοριοποιούν όσους έχουν μέτρια ή σοβαρά συμπτώματα. Τα συμπτώματα μπορεί να περιλαμβάνουν δυσκολία να αντιληφθεί ένα άτομο τις κοινωνικές ενδείξεις, αυξημένη ενσυναίσθηση, έντονη προτίμηση στη ρουτίνα, δυσκολία προσαρμογής στις αλλαγές και μοναδικούς τρόπους ομιλίας».
Σήμερα, γνωρίζουμε πολλά περισσότερα για τον αυτισμό και ερχόμαστε σε επαφή με τέτοια άτομα, αλλά στις αρχές της δεκαετίας του ’80 δεν ξέραμε σχεδόν τίποτα. Από εκείνο το τηλεφώνημα και μετά, η παιδική μου ηλικία και η σχέση μου με τη μητέρα μου έβγαζαν νόημα.
Ήμασταν σαν τη Rory και τη Lorelai από τη σειρά «Gilmore Girls» όχι επειδή η μαμά μου ήταν… κουλ, αλλά επειδή δεν ήξερε πώς να βάζει όρια και με τη διαφορά μεταξύ οικειότητας και συνεξάρτησης.
«εξαρτιόταν από εμένα, το μοναχοπαίδι της, να της υπενθυμίζω πότε κάποιος έκανε ένα αστείο ή ήταν σαρκαστικός»
Έκτοτε, τόσο η μαμά μου όσο και εγώ, συνειδητοποιήσαμε πολλά για τη σχέση μας, συμπεριλαμβανομένου του γιατί στηριζόταν στη σύνδεσή μας επειδή της ήταν δύσκολο να διατηρήσει φιλίες. Και γιατί εξαρτιόταν από εμένα, το μοναχοπαίδι της, να της υπενθυμίζω πότε κάποιος έκανε ένα αστείο ή ήταν σαρκαστικός. Ή γιατί έπρεπε να τη δίνω χώρο να μένει μόνη της.
Οι προκλήσεις ήταν πολλές και ήταν κάτι το φυσιολογικό, εφόσον η μαμά μου έχει αυτισμό. Όσο τα σκέφτομαι όμως έχω ανάμεικτα συναισθήματα γι’ αυτό. Είναι προφανές ότι ήμουν φροντιστής της μητέρας μου σε νεαρή ηλικία, σπρώχνοντας με σε έναν ρόλο που κανείς μας δεν ήθελε να παίξω.
Σκέφτομαι συχνά ένα περιστατικό κατά το οποίο η μητέρα μου ξέσπασε σε ένα βιβλιοπωλείο όταν ήμουν μικρό κορίτσι. Θυμάμαι να της λέω ότι «οι άνθρωποι τώρα νομίζουν ότι είσαι κακή μαμά, ενώ είσαι καλή μαμά». Ήμουν απλά ένα κοριτσάκι που ήθελε η μαμά της να τα καταφέρνει καλύτερα κατά καιρούς, αλλά δεν καταλάβαινα γιατί δυσκολευόταν.
Από τη μία πλευρά, έχω αποδεχτεί ότι η σχέση μου με τη μητέρα μου δεν θα είναι ποτέ η παραδοσιακή σχέση μητέρας-κόρης για λόγους που δεν μπορώ να ελέγξω. Από την άλλη πλευρά, εύχομαι η σχέση μας να μην ήταν μια σχέση στην οποία θα έπρεπε να παίζω τη μαμά. Ωστόσο, ξέρω ότι και η μητέρα μου έχει ενοχές γι’ αυτό. Ξέρω ότι μερικές φορές εύχεται να μπορούσε να ήταν… διαφορετική. Αλλά για να είμαι ειλικρινής, εγώ δεν θα το ήθελα αυτό.
«η ευθύτητα της μου επέτρεψε να λέω την αλήθεια μου ανά πάσα στιγμή»
Το θέμα είναι ότι η μαμά μου είναι πολύ καλή μαμά. Μεγαλώνοντας, επέμενε να διατηρώ όμορφες φιλίες, επειδή πάντα πάλευε με αυτό η ίδια. Ως κάποια που πάλευε να βρει τον σκοπό της στη ζωή, φρόντιζε να με ενθαρρύνει καθημερινά και να μου υπενθυμίζει ότι τα όνειρά μου άξιζαν να τα κυνηγήσω. Η ευθύτητα της μου επέτρεψε να λέω την αλήθεια μου ανά πάσα στιγμή. Και το πώς ήταν πάντα ο εαυτός με ενέπνευσε να κάνω το ίδιο.
Μεγαλώνει και συνεχίζει να μαθαίνει και μένει αληθινή σ’ αυτό που είναι και δεν μπορώ να σκεφτώ καλύτερο πρότυπο για το τι σημαίνει να ζεις μια αυθεντική ζωή ως κάποιος που πάντα τον έκαναν να νιώθει διαφορετικός.
Παρόλο που συνεχίζει να έχει κάποιες δυσκολίες που σχετίζονται με τη ΔΦΑ, την έχω δει να εξελίσσεται σε άλλα και νιώθω πολύ περήφανη για τη μανούλα μου.
Είμαστε σε θέση να μιλάμε για τα πάντα και γελάμε πολύ. Η σχέση μας έχει μόνο βαθύνει με την πάροδο του χρόνου. Με αποδέχεται γι’ αυτό που είμαι, ακόμη και αν δεν μπορεί να καταλάβει γιατί κάνω τα πράγματα που κάνω. Μπορεί να μην είναι το πιο στοργικό άτομο στον κόσμο, αλλά κάνει ό,τι περνάει απ’ το χέρι της για να μου δείξει ότι με αγαπάει, όπως δώρα.
«είναι η καλύτερη μου φίλη και η καλύτερη μαμά στον κόσμο»
Ωστόσο, το μεγαλύτερο δώρο που έχω λάβει ποτέ από τη μαμά μου είναι η σχέση μας. Βλέπω τη δυναμική μας όχι μόνο ως μια δυναμική που γεννήθηκε από την ανάγκη, αλλά και ως μια δυναμική που με έχει διδάξει για την αγάπη και τη συμπόνια με ουσιαστικό τρόπο.
Είναι η καλύτερή μου φίλη και μέσα από την ιδιαίτερη σχέση μας, με έχει διδάξει να μην αγαπώ κάποιον γι’ αυτό που θέλω να είναι, αλλά να τον αγαπώ γι’ αυτό που είναι. Η σχέση μας απέχει πολύ από το να είναι παραδοσιακή, αλλά είναι η δική μας και είμαι περήφανη γι’ αυτήν. Καταλαβαίνουμε ότι κανένας από εμάς δεν είναι τέλειος, αλλά είμαστε τέλειες η μία για την άλλη.
Πηγή: hellogiggles.com
