Ουκρανία: Ραγίζουν καρδιές τα καρκινοπαθή παιδιά στα υπόγεια καταφύγια του Παιδιατρικού Νοσοκομείου
Από τις πιο συγκλονιστικές εικόνες που βλέπουμε από τα διεθνή μέσα ενημέρωσης είναι αυτές των παιδιών, είτε αποχαιρετώντας τους μπαμπάδες τους, είτε από τα καταφύγια. Τα πλάνα με τα μωρά από τις θερμοκοιτίδες στα υπόγεια καταφύγια των νοσοκομείων, όσο και των παιδιών με καρκίνο που δίνουν την σκληρότερη μάχη της ζωής τους μέσα στον πόλεμο ραγίζουν καρδιές.
Ξαπλωμένοι σε λεπτά στρωματάκια, μαξιλάρια και κουβέρτες στο πάτωμα των υπόγειων διαδρόμων, γονείς και παιδιά προσπαθούν να προφυλαχθούν, ενώ από πάνω ακούγονται εκρήξεις και πυροβολισμοί.
Εκείνα με τις μασκούλες τους στέλνουν το πιο ηχηρό μήνυμα: «Σταματήστε τον πόλεμο».
«Αυτά τα παιδιά υποφέρουν περισσότερο, επειδή πρέπει να μείνουν ζωντανά για να παλέψουν με τον καρκίνο και αυτή η μάχη δεν μπορεί να περιμένει», ανέφερε η δρ. Lesia Lysytsia, σε τηλεφωνικές της δηλώσεις από το υπόγειο του μεγαλύτερου παιδιατρικού νοσοκομείου της Ουκρανίας, στο Κίεβο.
Ένας αριθμός παιδιών αυτή τη στιγμή έχει πρόσβαση σε μία μόνο μορφή χημειοθεραπείας αυτή τη στιγμή. Άλλες θεραπείες, έχουν διακοπεί, εγείροντας ανησυχίες για την ανάρρωση των παιδιών και την επιδείνωση της κατάστασής τους.
Τα επίπεδα αίματος κάποιων παιδιών έπεσαν τόσο χαμηλά, τα αποθέματα είναι τόσο λίγα στο Ογκολογικό Κέντρο του Κιέβου, με αποτέλεσμα οι γιατροί να έχουν ξεκινήσει μεταγγίσεις αίματος από τους γονείς στα παιδιά, ανέφερε η Julia Nogovitsyna, διευθύντρια της Tabletochki, της μεγαλύτερης φιλανθρωπικής οργάνωσης για παιδιά με καρκίνο στην Ουκρανία.
Παρά το γεγονός, ότι η κατάσταση γίνεται ολοένα και πιο τεταμένη, η εκκένωση των ασθενών είναι αρκετά δύσκολη. Το προσωπικό του νοσοκομείου δεν γνωρίζει πόσο θα διαρκέσει το ταξίδι, τι ιατρικές παροχές χρειάζονται για αυτό και τι κινδύνους μπορεί να αντιμετωπίσουν στον δρόμο.
«ΜΕ ΡΩΤΟΥΝ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΑΣΦΑΛΕΙΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΤΙ ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΣΩ»
«Οι μικροί ασθενείς και οι γονείς τους με ρωτούν αν είναι ασφαλείς, κι εγώ απαντώ ότι δεν γνωρίζω. Δεν γνωρίζω επίσης, αν είναι και ασφαλείς να φύγουν έξω. Είναι πιθανό αν βγουν έξω κοντά στο νοσοκομείο να δεχθούν επίθεση», σημειώνει η Lysytsia.
Παρόλα αυτά, για αυτά τα παιδιά που δεν μπορεί η μάχη τους να περιμένει, τόσο η οργάνωση, όσο και γιατροί, συνεργάζονται με άλλους Ουκρανούς γιατρούς για να τους μεταφέρουν στο ιατρικό κέντρο που βρίσκεται στο Lviv της δυτικής Ουκρανίας, όπου τα αποθέματα είναι μεγαλύτερα και οι συνθήκες ασφαλέστερες. Από εκεί υπάρχει μία ελπίδα να μεταφερθούν στην Πολωνία, όπου αξιωματούχοι έχουν υποσχθεί, ότι θα τους παρέχουν ιατρική βοήθεια.
Ήδη ο αριθμός των κλινών στο Lviv μειώνεται και το πέρασμα στην Πολωνία είναι ιδιαιτέρως δύσκολο για δεκάδες χιλιάδες Ουκρανούς να μετακινηθούν από τα σύνορα.
Τη Δευτέρα 14 παιδιά μεταφέρθηκαν από το Κίεβο στο Liviv, σε ένα ταξίδι τριών – τεσσάρων ωρών.
Ένα ζευγάρι ακολουθεί με το αμάξι του το λεωφορείο με τα παιδιά, μαζί με το 37 ημέρων μωρό του που γεννήθηκε με λευχαιμία. Υπό κανονικές συνθήκες, το παιδί θα μεταφερόταν στο Lviv με ασθενοφόρο, όσο πιο γρήγορα μπορούσε.
«ΟΤΑΝ ΗΧΟΥΝ ΟΙ ΣΕΙΡΗΝΕΣ ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ ΝΑ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΣΑΝ ΠΑΙΧΝΙΔΙ»
Ο επικεφαλής ογκολόγος του εξειδικευμένου Ιατρικού Κέντρου της Δυτικής Ουκρανίας, δρ. Roman Kizyma, εργάζεται πυρετωδώς για να καλωσορίσει τους νέους ασθενείς. Ενώ το Lviv είναι πιο ασφαλές, ο γιατρός επισημαίνει, ότι οι σειρήνες ηχούν κάθε λίγες ώρες.
Όταν γίνεται αυτό, τα μέλη του προσωπικού το κάνουν να μοιάζει σαν παιχνίδι για τα παιδιά. Τους λένε, ότι πρέπει να τρέξουν όσο πιο γρήγορα μπορούν για να μπουν «στο κάστρο». Ωστόσο, εκείνα που βρίσκονται σε μηχανική υποστήριξη πρέπει να μείνουν πίσω στα κρεβάτια τους.
«Είναι τραυματικό», λέει ο ογκολόγος, ο οποίος έχει φυγαδεύσει στα βουνά την δική του εοικογένεια.
ΟΡΙΣΜΕΝΑ ΒΛΕΠΟΥΝ ΨΥΧΟΛΟΓΟΥΣ
Παρόλα αυτά, για τα παιδιά άνω των 10 ετών, αυτό το «κόλπο» με το παιχνίδι φαίνεται πως δεν πιάνει.
Εκείνα είναι φοβισμένα και θυμωμένα. Πονάει πολύ να βλέπεις τις αντιδράσεις τους. Όπως λέει ο Kizyma, κάποια από αυτά βλέπουν τους ψυχολόγους του νοσοκομείου.
Για τα περισσότερα παιδιά, ακόμη και όσα βρίσκονται πολύ κοντά στα πολωνικά σύνορα, η εκκένωση είναι μία δύσκολη επιλογή, καθώς τα νοσοκομεία της Πολωνίας, θα γεμίσουν, ενώ πολλές οικογένειες έχουν κι άλλα παιδιά που δεν είναι άρρωστα ή φροντίζουν άλλους ηλικιωμένους συγγενείς τους.
Η Nogovitsyna της φιλανθρωπικής οργάνωσης για παιδιά με καρκίνο, ανέφερε πως τις πρώτες μερες των συγκρώσεων δεν μπορούσε να σταματήσει να κλαίει, να φάει ή να κοιμηθεί. Είχε στρατευτεί στο πλευρό των παιδιών και την ασφάλειά τους.
«Ο χειρότερος φόβος μου ήταν να μην μπορώ να τα βοηθήσω», σημείωσε.
Η δρ. Lysystia, η οποία έχει κατασκηνώσει κι εκείνη το καταφύγιο με την οικογένειά της, καταλήγοντας σημειώνει: «Θα κάνουμε τα πάντα για τους ασθενείς μας. Και θα μείνουμε εδώ μέχρι το τέλος».
