Το άδικο πρόσωπο του κράτους, τα χρήματα από τα μετάλλια που δεν έλαβε ποτέ, η απόγνωση ενός ανθρώπου που ζητά τα δεδουλευμένα του, η δομή και οι θυσίες για το Παγκόσμιο, το ξύλο στο σχολείο και η μάχη για τα δικαιώματα των ΑμεΑ σε μία εποχή που η επιτυχία μετριέται σε followers. Η Παραολυμπιονίκης και Παγκόσμια Πρωταθλήτρια στην κολύμβηση, Αλεξάνδρα Σταματοπούλου, σε μία ειλικρινή συνέντευξη στο SPORT24, που δεν διστάζει να μιλήσει για όλους και για όλα.

Ένα πρόβλημα για να λυθεί πρέπει πρώτα να το κοιτάξεις κατάματα, να το αφομοιώσεις και στη συνέχεια να σηκώσεις μανίκια και να αναλάβεις δράση. Δεν το κάνουν όλοι αυτό. Κάποιοι απλώς, συμβιβάζονται, δέχονται την κατάσταση ως έχει και συνεχίζουν τη ζωή τους από εκεί που την άφησαν.

Όχι όμως, η Αλεξάνδρα Σταματοπούλου. Δυναμική, ευαίσθητη με πολύ πείσμα και ενσυναίσθηση. Έτσι, θα την χαρακτήριζα έπειτα από δύο ώρες ειλικρινής κουβέντας. Μαχήτρια από πολύ μικρή, δεν έχει μάθει να το βάζει κάτω και κυρίως να μην πολεμά για το άδικο και όσα θεωρεί ότι αξίζει.

Συνέντευξη στη Μαρία Κουβέλη

Και στην τελική, πώς μπορείς να πεις σε κάποιον που έχει διαγνωσθεί με Stiff Person Syndrome (Σύνδρομο Δύσκαμπτου Ανθρώπου), που βρίσκεται σε αναπηρικό αμαξίδιο από τα 21 του, που ουδεμία σχέση είχε με τον αθλητισμό και όμως, πήγε στο Τόκιο και γύρισε με το χάλκινο μετάλλιο, ότι στερείσαι του δικαιώματος οικονομικής επιβράβευσης γιατί δεν συμμετείχαν στη διοργάνωση οκτώ διαφορετικές χώρες;

Η 35χρονη που χάρισε στη χώρα μας το Χάλκινο Μετάλλιο στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, όπως έκανε και το 2017 στο Παγκόσμιο στο Μεξικό, ενώ συνολικά μετράει δύο Χρυσά στα Πανευρωπαϊκά (Δουβλίνο 2018, Μαδέιρα 2021) και δύο Ασημένια στα Παγκόσμια (Μεξικό 2017, Λονδίνο 2019), μίλησε στο SPORT24 με αφοπλιστική ειλικρίνεια για την αδικία που υφίστανται οι αθλητές ΑμεΑ σε μία εποχή που οι followers είναι εκείνοι που δίνουν αξία στην επιτυχία.

Πάμε στα Ευρωπαϊκά με τον σταυρό στο χέρι για το αν θα έχουμε αθλητές από οκτώ διαφορετικές χώρες, αλλιώς δεν παίρνουμε ούτε ένα ευρώ

“Μόνο στην Ελλάδα υπάρχει αυτή η νομοθετική ρύθμιση, που τροποποιήθηκε το 2016. Πάμε στα Ευρωπαϊκά με τον σταυρό στο χέρι για το αν θα έχουμε αθλητές από οκτώ διαφορετικές χώρες. Είναι η προϋπόθεση για να πληρωθούν οι αθλητές που κατέκτησαν μέχρι και την 6η θέση. Αν δεν υπάρχουν οκτώ διαφορετικές χώρες εμείς δεν παίρνουμε ούτε ένα ευρώ.

Σε ευρωπαϊκό επίπεδο δεν υπάρχει περίπτωση να υπάρχουν οκτώ διαφορετικές χώρες. Δεν κατεβαίνουν τόσες χώρες. Το ξέρει αυτό το κράτος και το βολεύει αυτό που συμβαίνει. Συνήθως, πιστεύουν ότι τα άτομα με αναπηρία ξεκινούν την κολύμβηση ή το κάθε άθλημα για να βγουν από το σπίτι, για χόμπι γιατί δεν έχουν κάτι άλλο να κάνουν στη ζωή τους. Για πολλά χρόνια και οι ίδιοι οι αθλητές δεν είχαμε καταλάβει ότι μας έχουν βάλει σε μία θέση που δεν ανήκει σε μας”.

Η επιστολή των Χριστουγέννων που της έκοψε τα φτερά

Ήταν Χριστούγεννα, λίγο πριν αλλάξει το έτος και υποδεχτούμε το 2020. Η Αλεξάνδρα είχε κατακτήσει στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Κολύμβησης ΑμεΑ στο Δουβλίνο το 2018 το Χρυσό Μετάλλιο και σχεδόν δύο χρόνια μετά περίμενε ακόμα την οικονομική επιβράβευση από το κράτος. Μάταια όμως, αφού όπως αποδείχθηκε αυτή δεν θα ερχόταν ποτέ.

Αυτό γιατί βάσει της ισχύουσας νομοθεσίας, η απόφαση μίας αθλήτριας από το Ισραήλ να μην παρουσιαστεί την τελευταία στιγμή στο Πανευρωπαϊκό ήταν αρκετή για να καθαιρέσει την Σταματοπούλου από τον πίνακα των επιτυχόντων, κι ας είχε ανέβει ακόμα και στην υψηλότερη θέση του βάθρου.

Η επιστολή ανέφερε: “Εν προκειμένω η διάκρισή σας, 1η νίκη στα 50μ ύπτιο, στο πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Κολύμβησης ΑμΕΑ, το οποίο διεξήχθη στο Δουβλίνο κατακτήθηκε με τη συμμετοχή 10 αθλητών από 7 χώρες, στην κατηγορία του αγωνίσματός και όχι με τη συμμετοχή 8 χωρών όπως ο άνω νόμος ορίζει”. Στην ουσία την ενημέρωνε ότι δεν αναγνωρίζεται η προσπάθειά της και άρα, δεν δικαιούται να πάρει το πριμ.

Περίμενα δύο χρόνια νομίζοντας πως θα πληρωθώ, ένιωσα ότι το κράτος με τιμωρεί

“Το 2018 παίρνω το Χρυσό Μετάλλιο, έχω αλλάξει κατηγορία και κάνω το μπαμ, πολλά μπράβο, βραβεύτηκα κι ως η κορυφαία αθλήτρια. Ζούσα το όνειρο και ξαφνικά μετά από δύο έτη, τα Χριστούγεννα πριν το 2020, μου στέλνει η ΓΓΑ (Γενική Γραμματεία Αθλητισμού) μία επιστολή, στην οποία ανέφερε ότι λόγω της μη συμμετοχής της αθλήτριας από το Ισραήλ και της μη συμπλήρωσης των οκτώ διαφορετικών χωρών, εγώ δεν δικαιούμαι καμίας οικονομικής επιβράβευσης, καθώς και ότι δεν θα βρίσκομαι στον πίνακα επιτυχόντων.

Περίμενα δύο χρόνια νομίζοντας πως θα πληρωθώ. Είχα 10 συναθλήτριες, η Ισραηλινή ήταν η 11η, η οποία για κάποιον λόγο δεν θέλησε τελικά να συμμετάσχει και για όλο αυτό η Ελλάδα θεώρησε ότι εγώ δεν πρέπει να πάρω την ανταμοιβή μου. Ένιωσα ότι το κράτος με τιμωρεί. Όχι μόνο δεν με στήριξε, αλλά έλαβα μία τόσο ψυχρή απάντηση.

Δεν ζητιανεύω, ζητάω απλά τα δεδουλευμένα μου

Το θέμα βγήκε προς τα έξω μέσω της Έλβης Μιχαηλίδου. Στο τέλος μάλιστα, με κατηγόρησαν κιόλας ότι ψάχνω και απειλώ τον κ. Αυγενάκη. Διαστρεύλωσαν εντελώς τα λόγια μου. Άρχισα να νιώθω άσχημα και να αναρωτιέμαι τελικά, τι βγαίνει από όλο αυτό. Αυτό που λέω από το 2020 είναι ότι δεν ζητιανεύω, ζητάω απλά τα δεδουλευμένα μου”.

Όταν το κίνητρο παύει πλέον να είναι μόνο αθλητικό

Και είναι λογικό να αλλάζει το κίνητρο, όταν -δανείζομαι την έκφραση της Αλεξάνδρας- πηγαίνει ένας αθλητής στις διοργανώσεις με τον “σταυρό στο χέρι”, όταν γνωρίζει εξαρχής ότι δεν θα επέλθει η οικονομική στήριξη, αλλά και ότι όντας στην κατηγορία των ΑμεΑ φέρει διαφορετικής μεταχείρισης από την πολιτεία.

“Προφανώς και υπάρχουν διακρίσεις. Αν θυμάσαι ένας νόμος που αφορούσε τους αρτιμελείς αθλητές άλλαξε μέσα σε τρεις ημέρες. Η Κατερίνα Στεφανίδη είχε πει ότι τους ζητούν χρήματα πίσω για τα μετάλλια και μέσα σε λίγες ημέρες βρέθηκε η νομοθετική λύση. Μπράβο της που το έκανε, τη στήριξαν οι συναθλητές της και αμέσως ο νόμος άλλαξε. Βγαίνουμε εμείς και ζητάμε να αλλάξει ο νόμος για τις οκτώ διαφορετικές χώρες, αλλά δεν γίνεται τίποτα.

Τη μέρα που δεν τα πήγα καλά στο Τόκιο έκλαιγα, γιατί έλεγα ότι αν δεν πάρω μετάλλιο δεν θα μπορέσω να ζητήσω τίποτα

Κάθε φορά πηγαίνω και λέω ότι θα πάρω το μετάλλιο για να διεκδικήσω τα δικαιώματά μου. Είναι άσχημο ότι δεν πάω για μένα. Όταν πήγα στο Τόκιο, την προηγούμενη μέρα που δεν τα πήγα καλά έκλαιγα, γιατί έλεγα ότι αν δεν πάρω μετάλλιο θα τελειώσει εδώ το όνειρό μου, δεν θα μπορέσω να ζητήσω κάτι για τα δικαιώματά μας. Εκείνη την ημέρα έλεγα στους συναθλητές μου “Παιδιά, θα πάρω μετάλλιο, γιατί μόνο έτσι θα έχω το σθένος να πάω να ζητήσω αυτά που δικαιούμαι”.

Στο αεροδρόμιο δεν ήρθε κανένας από τους Υπουργούς σε μας κι αυτό θα πρέπει να μας ανησυχεί

Τελικά, παίρνω το μετάλλιο. Ξέρεις πως πάει, αν φέρεις ένα μετάλλιο είναι όλοι χαρούμενοι. Βέβαια, δεν συμβαίνει ποτέ στον ίδιο βαθμό που γίνεται με τους αρτιμελείς, γιατί σε μας δεν υπάρχει η προβολή, κανένα κανάλι δεν πρόβαλε τους αγώνες μας. Στο αεροδρόμιο όταν φτάσαμε είχαμε ελάχιστο κοινό, από Υπουργούς δεν ήρθε κανείς σε μας. Αυτό θα πρέπει να μας ανησυχεί”.

Οι θυσίες για το Παγκόσμιο – Οι μέρες στη δομή

Είναι δυσάρεστο όταν πρέπει να απαιτήσει κανείς τα αυτονόητα από μία κοινωνία που υποστηρίζει πως έχει ίσες ευκαιρίες και ίσες παροχές για όλους, αλλά στην πραγματικότητα ισχύει ακριβώς το αντίθετο. Η Αλεξάνδρα Σταματοπούλου γνώριζε πως δεν έχει τη βοήθεια του κράτους, οπότε αποφάσισε να στηριχθεί στα δικά της πόδια.

Δεν ξέρω γιατί πηγαίνω να αγωνιστώ. Για να είναι η χώρα μου χαρούμενη για μία εβδομάδα; Πες μου, τι κίνητρο να έχω εγώ;

“Όταν ξεκίνησα να ασχολούμαι με τον αθλητισμό πίστευα ότι οικονομικά θα με κάλυπτε, αλλά τελικά δεν συμβαίνει αυτό. Πλέον δεν ξέρω και γιατί πηγαίνω να αγωνιστώ. Για να είναι η χώρα μου χαρούμενη για μία εβδομάδα; Μετά ξεχνιέται το όλο θέμα. Είσαι εσύ κι εσύ. Η χώρα που περιμένεις να σε επικροτήσει δεν υπάρχει πουθενά.

Στην Ελλάδα περιμένουν να φέρεις επιτυχία, χωρίς να έχεις κάποια μηνιαία στήριξη και χωρίς τελικά να παίρνεις μία οικονομική επιβράβευση, αφότου επιτύχεις. Αλλά πες μου, τι κίνητρο να έχω εγώ; Βγήκε ο Θοδωρής Ιακωβίδης και είπε ότι αγωνίζεται με 50 ευρώ, πίστεψε με κι εμείς με 50 ευρώ αγωνιζόμαστε.

Η Ομοσπονδία καλύπτει 1.000 ευρώ τον χρόνο. Το μαγιό μόνο έχει 400 ευρώ. Από εκεί και πέρα είναι οι βιταμίνες, που τελικά δεν παίρνω γιατί δεν μπορώ να τις υποστηρίξω οικονομικά, ο προπονητής, ο συνοδός, οι φυσιοθεραπείες που τις υποστηρίζει ο χορηγός μου. Στην πραγματικότητα η Ομοσπονδία καλύπτει ένα 10%. Δεν αντιμετωπιζόμαστε ως επαγγελματίες αθλητές.

Αναγκάστηκα να ξενοικιάσω και να μείνω σε μία δομή για να μπορέσω να πάω στο Παγκόσμιο

Ανά πέντε χρόνια μού κόβουν το επίδομα και πρέπει να ξαναπέρασω εκ νέου από την επιτροπή για να αξιολογηθεί η αναπηρία μου. Τον Μάιο θα περάσω ξανά αυτή τη διαδικασία. Μέχρι να αξιολογήσουν τα χαρτιά σου, η όλη διαδικασία, κρατάει μήνες.

Το 2018 για εννέα μήνες δεν έπαιρνα τίποτα. Εγώ έπρεπε να κάνω προετοιμασία για Παγκόσμιο, που πήρα δεύτερη θέση. Εκείνη τη χρονιά δεν με ρώτησε κανένας πώς βιοπορίζομαι, αν τρώω. Αναγκάστηκα να ξενοικιάσω και να μείνω σε μία δομή για να μπορέσω να πάω στο Παγκόσμιο το 2019. Δεν το έβγαλα προς τα έξω, δεν χρειαζόταν.

Δεν είχα στον ήλιο μοίρα και είπα “Έλα Αλεξάνδρα, πάμε να δούμε τι θα κάνουμε”

Και τελικά, πήγα στο Παγκόσμιο, αλλά δεν μπόρεσα να πάρω ούτε τον προπονητή μου, ούτε τον συνοδό μου και πήγα μόνη μου. Δεν ήθελα η ζωή μου να είναι στη δομή, ήθελα να κάνω ένα βήμα παραπάνω. Καταλαβαίνεις την επιμονή και το πείσμα μου. Δεν είχα στον ήλιο μοίρα και είπα “Έλα Αλεξάνδρα, πάμε να δούμε τι θα κάνουμε”.

Η εποχή του Instagram και των followers – το χρήμα πάει στο χρήμα

Δεν είναι υποχρέωση κανενός να αναλάβει τον ρόλο του “Ρομπέν των Δασών”, αλλά αν δεν μιλήσει κανείς; Αν κανένας δεν εκθέσει το πρόβλημα πώς το αύριο θα είναι καλύτερο;

Η Ντουντουνάκη δεν έκλαιγε για τη δική της αποτυχία, αλλά γι’ αυτά που πρόκειται να ακούσει, για την Ελλάδα που σε χαντακώνει και σε λιθοβολεί

“Η πολιτεία στρέφει την προσοχή της μόνο εκεί που πηγαίνουν τα χρήματα. Στην κολύμβηση δεν έρχονται. Πηγαίνουν σε άλλα αθλήματα. Γι’ αυτό δεν έχουμε και την δέουσα προσοχή”, δήλωσε πρόσφατα σε συνέντευξή της στην ΕΡΤ η πρωταθλήτρια Ευρώπης, Άννα Ντουντουνάκη.

Ξέρεις τι λειτουργεί σε αυτή τη χώρα; Οι followers. Όσους περισσότερους έχεις τόσο καλύτερο για σένα. Το χρήμα πάει στο χρήμα, αυτό ακριβώς που είπε και η Άννα και το στηρίζω. Δίνουν σημασία σε ό,τι αφορά το τένις, το μπάσκετ, το ποδόσφαιρο, αλλά είναι άδικο να στρέφεται η προσοχή προς ένα μέρος, μία κατεύθυνση.

Η Άννα για δευτερόλεπτα έμεινε εκτός τελικού και αντί να πουν ένα μπράβο έγραφαν “δεν τα κατάφερε τελικά η Ντουντουνάκη”. Η κοπέλα δεν έκλαιγε για τη δική της αποτυχία, αλλά έκλαιγε για αυτά που πρόκειται να ακούσει, για την Ελλάδα που σε χαντακώνει και σε λιθοβολεί. Αλλά και εγώ που πήρα το χάλκινο, δεν το αναγνώρισε κανείς.

Υπήρξε αθλητής που ζήτησε να μην έχουμε φορολόγηση στις χορηγίες

Υπάρχουν πολλοί συναθλητές μου που έχουν χιλιάδες followers, που σημαίνει ότι θα εισακουστούν περισσότερο από μένα, και αντί να ποστάρουν αυτά που θα έπρεπε, ώστε να γνωστοποιούν το πρόβλημα δεν το κάνουν. Δεν τους νοιάζει. Υπήρξε αθλητής που ζήτησε να μην έχουμε φορολόγηση στις χορηγίες”.

Σε μία πρόσφατη ανάρτηση στον προσωπικό της λογαριασμό στο Facebook, η χάλκινη Παραολυμπιονίκης ξέσπασε κατά της πολιτείας, τονίζοντας πως δεν είναι ευτυχισμένη, αλλά και ότι η στάση του κράτους την κάνει να αισθάνεται άχρηστη.

“Μακάρι να είχα την τύχη να έχω δίκαιης αντιμετώπισης από το κράτος. Να λάμβανα τα δεδουλευμένα για τα δύο χρυσά μετάλλια.Το πάλεψα κι έχασα δύο φορές. Ζητάω να δικαιωθώ για μια άτυχη στιγμή που μια ξένη αθλήτρια δεν συμμετείχε τελευταία στιγμή, άρα δεν είχα 8 χώρες διαφορετικές.

Με τιμωρεί το κράτος, για ποιο λόγο; Τι άλλο πρέπει να κάνω; Δεν είμαι ευτυχισμένη και δεν ξέρω για πόσο καιρό θα αντέξω να σκέφτομαι ότι αδίκως η χώρα με κατατάσσει στους άχρηστους”. έγραψε χαρακτηριστικά.

Όταν την ρώτησα για τη συγκεκριμένη δημοσίευση που ξεκαθάρισε πως ήταν σε απόγνωση: “Προσπαθώ μέσω των ποστ αυτών να κάνω όσο γίνεται γνωστό το πρόβλημα. Ξέσπασα, έκλαιγα και αναρωτιόμουν τι έχω κάνει λάθος. Πολλοί νόμιζαν ότι θα κάνω κακό στον εαυτό μου. Όταν το έγραψα ήμουν στη φάση του ή τα παρατάω με χάλκινο μετάλλιο ή συνεχίζω να πολεμάω για κάτι. Νιώθω απόγνωση, στεναχώρια. Είναι σαν να ζητάω ελεημοσύνη, αλλά ζητάω μόνο κατανόηση.

Στα βραβεία του ΠΣΑΤ μάλιστα, τη στιγμή που βραβευόμουν και μιλούσα, που ήθελα να ευχαριστήσω τους αθλητικογράφους που στήριξαν την προσπάθειά μου και πίστεψαν σε μένα ξαφνικά κόβεται η αναμετάδοση για να καλύψουν κάποιον αγώνα.

Με θεωρούν αυθάδη επειδή πάω κόντρα στους νόμους

Όταν τελείωσα πολλοί δικοί μου άνθρωποι μού έστειλαν, λέγοντάς μου ότι περιμέναν να με δουν. Εκείνη την ώρα σκέφτηκα “Αλήθεια, Αλεξάνδρα δεν υπάρχεις πουθενά στον πλανήτη”. Ένιωσα ένα σκουπίδι. Αφήστε έναν άνθρωπο να πει “Ευχαριστώ πολύ που με προσέξατε μία φορά στη ζωή σας”. Με θεωρούν αυθάδη, επειδή πάω κόντρα στους νόμους”.

Η αναπηρία, η καθήλωση στο κρεβάτι και η ανακούφιση του αμαξιδίου

Η Αλεξάνδρα Σταματοπούλου δεν είναι μαχήτρια μόνο γιατί παλεύει για τα δικαιώματα των αθλητών ΑμεΑ. Τις μεγαλύτερες μάχες της ζωής της τις έδωσε όντας παιδί ακόμα, όταν ήρθε αντιμέτωπη με το σοβαρό πρόβλημα υγείας που ξεκίνησε μόλις στα 14. Δεν μπόρεσε να ξανατρέξει, αλλά το αμαξίδιο δεν στάθηκε εμπόδιο για εκείνη. Αγκάλιασε τη νέα πραγματικότητα και πλέον τίποτα δεν μπορεί να τη σταματήσει.

“Όταν μπαίνει μία αναπηρία στη ζωή σου οι πρώτοι που θα θελήσουν να σε προστατέψουν και λανθασμένα θα σε πάνε πιο πίσω είναι οι δικοί σου. Φοβούνται και αισθάνονται ασφάλεια να είσαι στο σπίτι. Όταν όμως, ξεφύγεις από αυτά τα στενά πλαίσια και τελικά τους πείσεις ότι μπορείς όλος ο κόσμος ανοίγεται μπροστά σου. Όταν οι δικοί σου άνθρωποι πιστεύουν σε σένα δεν υπάρχει κανείς άλλος που μπορεί να σε επηρεάσει.

Η αναπηρία μπήκε στη ζωή μου το 2008 και το 2011 ήρθε το αμαξίδιο. Και μέσα σ’ έναν χρόνο άρχισα τον αθλητισμό. Ήθελα απλά να μην μείνω στο σπίτι και να μην εγκλωβιστώ σε έναν χώρο. Με παρότρυνε ένας φίλος μου, ο οποίος επίσης είναι σε καροτσάκι. Ενώ ήμουν κλινήρης μού έλεγε βρες τρόπο, ακόμα και μπουσουλώντας να βγεις έξω. Μου φαινόταν βουνό, που σκεφτόμουν “τι μου λέει τώρα”.

Είναι σκληρό να λες σε ένα παιδί 14 ετών ότι δεν μπορεί να τρέξει και να βαδίσει εύκολα

Στα 14 μου άρχισαν τα πρώτα συμπτώματα. Είχα καψίματα στα χέρια και τα πόδια, μουδιάσματα, άρχισα να έχω εύκολες πτώσεις, πήγαινα να βαδίσω και στα πρώτα 2-3 βήματα έπεφτα. Στην αρχή θεώρησα ότι είμαι απρόσεκτη και δεν έδωσα σημασία. Μετά ακολούθησαν οι πυρετοί, τους οποίους δεν μπορούσαμε να δικαιολογήσουμε. Στη συνέχεια ξεκίνησα να κρύβω τα συμπτώματα. Όταν είδε η μητέρα μου ότι δεν μπορούσα να ξαπλώσω, να ανέβω στο κρεβάτι μου και έπεφτα κατάλαβα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά.

Το αμαξίδιο ήταν λύτρωση για μένα

Είναι σκληρό να λες σε ένα παιδί 14 ετών ότι δεν μπορεί να τρέξει, να βαδίσει εύκολα και πλέον πρέπει να φοράει νάρθηκες και απλά η ζωή σου θα είναι αυτή. Τα παιδιά στο Δημοτικό ήταν περίεργα, γιατί φαινόταν ότι δεν είμαι από την Ελλάδα, με έλεγαν ξένη, αλλά ήταν μέχρι εκεί δεν δέχθηκα bullying. Η κατάσταση χειροτέρεψε στο Γυμνάσιο – Λύκειο. Νόμιζαν ότι εγώ είμαι από την Αλβανία και με χτύπησαν. Όσο πιο αδύναμος είσαι τόσο πιο εύκολος στόχος γίνεσαι.

Τον Μάιο του 2010 ατρόφησαν οι μυς μου και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα και το 2011 διαγνώσθηκα με Stiff Person Syndrom. Όταν μπήκε το αμαξίδιο στη ζωή μου ένιωσα ανακούφιση. Όταν είσαι εσύ και το κρεβάτι και σου λένε ότι δεν ξέρουμε αν θα μπορέσεις να σηκωθείς ξανά, όταν είσαι εγκλωβισμένη σε αυτό και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα, το αμαξίδιο ήταν λύτρωση. Το μόνο πρόβλημα είναι η μετακίνηση.

Έχω αναγκαστεί να σπάσω καθρέφτη από αυτοκίνητο για να περάσω

Γινόμαστε κασκαντέρ για να πάμε στη δουλειά μας, γιατί η προσβασιμότητα δεν είναι εύκολη. Μου έχει συμβεί πολλές φορές να έχουν παρκάρει σε ράμπες ή σε χώρο στάθμευσης που είναι για ΑμεΑ. Έχω καλέσει τροχαία και δεν ήρθε ποτέ. Δεν κάθομαι να περιμένω, θα βρω τον τρόπο να περάσω.

Έχω αναγκαστεί να σπάσω καθρέφτη, αν εγώ πρέπει να φτάσω σε αυτό το σημείο για να μπορέσω απλά να κυκλοφορήσω στην πόλη μου είναι τρομερό. Δεν είναι το σωστό πρότυπο αυτό για τα νέα παιδιά, ούτε πρέπει να σπάμε τους καθρέφτες, αλλά πρέπει η πολιτεία να μεριμνήσει και για μας.

Μοιράζει πρόστιμα το κράτος σε όσους δεν φορούν μάσκα, αλλά αυτός που στάθμευσε στη ράμπα και με έχει κλείσει δεν θα τιμωρηθεί, γιατί δεν θα έρθει ποτέ η τροχαία και το ξέρει. Οι περισσότερες ράμπες επίσης είναι μπροστά σε λούκια. Πώς θα περάσει η ρόδα; Είναι δυνατόν; Έχω προσπαθήσει να περάσω, έχει μπει μέσα η ρόδα και έκανα μέχρι και 20’ λεπτά να βγω”.

“Δεν υπάρχει κανείς να μου πει ότι δεν μπορώ”

Μετά τις δυσκολίες που πέρασε και τα προβλήματα που αντιμετώπισε και συνεχίζει να αντιμετωπίζει, η Αλεξάνδρα Σταματοπούλου, συνειδητοποίησε κάτι πολύ σημαντικό.

“Είδα Ομοσπονδιακούς να με χλευάζουν, να μου λένε “Σταματοπούλου, εσύ δεν κάνεις για τον αθλητισμό” και να κοροϊδεύουν τόσο εμένα, όσο και τον προπονητή μου. Και αυτό συνέβη τις ημέρες που ήμουν στο Τόκιο. Όταν πήρα το μετάλλιο έκλεισα τα στόματα.

Η ζωή μου ξεκίνησε από τα πέντε μου, όταν υιοθετήθηκα από Έλληνες γονείς. Μέχρι τότε ήμουν σε ορφανοτροφείο στη Ρουμανία. Δεν ήξερα τη γλώσσα, άλλαξα περιβάλλον, έβλεπα μόνο τοίχους γύρω μου.

Είδα θάλασσα για πρώτη φορά και είπα “ουάου”. Θεωρητικά για να καταφέρεις κάτι πρέπει να ασχοληθείς από μικρή ηλικία με τον αθλητισμό. Ξεκίνησα στα 21 μου. Δεν υπάρχει κανείς να μου πει ότι δεν μπορώ”.