Σκεφτήκαμε πώς νιώθουν τα παιδιά, όταν τους αναβάλλουμε ό,τι τους έχουμε υποσχεθεί;
Αναβάλλουμε δουλειές… Υποσχέσεις… Ταξίδια… Όνειρα… Αναβάλλουμε ακόμα και αυτά που θα θέλαμε να πούμε!
Κι εμείς πια είμαστε ενήλικες και ο καθένας μας είναι υπεύθυνος για την εαυτό του!
Αλλά τα παιδιά;
Tα παιδιά σκεφτήκαμε πως νιώθουν όταν τους αναβάλλουμε αυτά που τους έχουμε υποσχεθεί;
Ας το θυμηθούμε λοιπόν μαζί και ο καθένας μας θα ταξιδέψει στις δικές του αναμνήσεις…
Κάθε φορά που μου έλεγαν “αύριο” είχα την απογοήτευση του “σήμερα”
Κάθε φορά που μου έλεγαν “θα δούμε” είχα αγωνία και αναστάτωση…
Κάθε φορά που μου αθετούσαν μια υπόσχεση, γινόμουν δύσπιστη στην επόμενη…
Κάθε φορά που μου έλεγαν “σε λίγο”, ήξερα πως ήθελαν απλά να ξεμπερδεύουν…
Κι έτσι έμαθα να μην εμπιστεύομαι!
Κι έτσι έμαθα να μην έχω υπομονή!
Κι έτσι έμαθα να γίνομαι νευρική από αγωνία!
Είναι ήρεμα με την αλήθεια!
Τα παιδιά γίνονται νευρικά με το ψέμα και ατίθασα όταν αθετούμε τις υποσχέσεις που τους έχουμε δώσει! Τα “5 λεπτά” πρέπει να είναι 5 λεπτά και το “αύριο” αύριο!
Αν κάτι δεν θα το κάνουμε ποτέ, δεν πρέπει να τους καλλιεργούμε την προσμονή… Αν κάτι το έχουμε υποσχεθεί, είναι άσχημο να τους οδηγούμε στην απογοήτευση…
Γιατί κάπως έτσι χτίζεται η εμπιστοσύνη… Γιατί κάπως έτσι χτίζονται σχέσεις ισορροπίας… Στα παιδιά να λέμε μόνο την αλήθεια για να μάθουν να την λένε και εκείνα μεγαλώνοντας».
