Έβλεπα ενήλικες χωρίς δικαιώματα, χωρίς ζωή και γιατρούς να αποκαλούν ένα παιδί «καταστροφή». Σκελετωμένα σώματα, άδεια βλέμματα, στραμπουληγμένα άκρα. Κλινικές καταστάσεις χωρίς βοήθεια. Από το κεφάλι ενός παιδιού έτρεχε υγρό. Δεν μπορούσα να πιστέψω στα μάτια μου. Δεν ήξερα αν έπρεπε και πώς να βοηθήσω.

Ήμουν στην άλλη άκρη του κόσμου, αλλά ήξερα ότι έπρεπε να προσπαθήσω. Έψαξα και βρήκα μία φιλανθρωπική οργάνωση που υποστήριζε παιδιά, τα οποία εδειχνε στο ντοκιμαντέρ. Λεγόταν Maya’s Hope. Επικοινώνησα με την ιδρύτρια και τη ρώτησα, τι θα μπορούσα να κάνω. Εκείνη μου απάντησε: Ό,τι μπορείς. Έτσι, μάζεψα 6000 δολάρια με τη βοήθεια άλλων κοινωνικών λειτουργών και φορέων και το 2014 ταξίδεψα στην Ουκρανία.

Πήγα στο ορφανοτροφείο που έδειχνε το ντοκιμαντέρ. Δεν υπάρχουν λόγια για να εκφράσω όσα είδα. Εκατοντάδες παιδιά ζούσαν εκεί, αλλά οι διάδρομοι ήταν ήσυχοι. Μικροσκοπικά παδιά κινούνταν μπρος – πίσω, άλλα δεμένα σε κρεβάτια, ανήμπορα να εστιάσουν κάπου. Ήταν χαμένα στον κόσμο τους. Γεμάτα πληγές και μώλωπες, τόσο από την κακομεταχείρισή τους, όσο και από τους αυτοτραυματισμούς τους.

Παιδιά που είχαν στο σώμα τους εγκαύματα από τσιγάρα, έφηβοι που σιτίζονταν από ένα μπουκάλι. Οι γιατροί έλεγαν ¨γεννήθηκαν έτσι, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα». Δεν δεχόμουν αυτήν την απάντηση για κανέναν λόγο.

Από τότε πάνω από 30 παιδιά υιοθετήθηκαν με τη στήριξή μας. Πολλά υιοθετήθηκαν, επειδή οι γονείς είδαν ένα ποστ στο Facebook. Η αλλαγή που βλέπεις πάνω τους, όταν λαμβάνουν αγάπη και ιατρική φροντίδα είναι θεαματική. Ανθίζουν πραγματικά. Το να ξεπεράσουν τα τραυματικά αυτά χρόνια, δεν είναι εύκολο ούτε για τα παιδιά, ούτε για τις οικογένειες, αλλά το παλεύουν μαζί.

Συνεχίζοντας να προσφέρουμε στήριξη σε ανάδοχες οικογένειες και προσφέροντας λειτουργούς, φάρμακα και πάνες στα ορφανοτροφεία σε όλη την Ουκρανία, η Μάγια κι εγώ αποφασίσαμε ότι πρέπει να κάνουμε κάτι ακόμη περισσότερο για αυτήν την κατάσταση. ‘Ετσι, το 2018 ξεκινήσαμε ένα νέο πρόγραμμα στήριξης οικογενειών, που μεγαλώνουν παιδιά με αναπηρίες. Γονείς τέτοιων παιδιών ενθαρρύνονται και στηρίζονται για να κρατήσουν τα παιδιά τους και να τα μεγαλώσουν οι ίδιοι.

Στο μέλλον, ελπίζουμε να βοηθήσουμε ακόμη περισσότερα παιδιά και οικογένειες. Κι ελπίζω στο εγγύτερο μέλλον, να δούμε τις πόρτες των ορφανοτροφείων να κλείνουν, επειδή θα είναι άδεια. Για μένα ένα παιδί είναι ένα παιδί. Δεν έχει σημασία πού γεννήθηκε, δεν έχει σημασία αν έχει αναπηρία. Αν ένα παιδί υποφέρει, όλοι πρέπει να φροντίζουμε. Κάθε παιδί έχει αξία»

Πηγή: Love What Matters