Αυτοί είναι οι ήρωες της ζωής. Αυτοί και οι γονείς τους έχουν ανάγκη από τη στήριξή μας

Έχετε πάει στην ογκολογική μονάδα Παίδων «Ελπίδα»; Έχετε επισκεφτεί το νοσοκομείο «Άγιος Σάββας» στην πτέρυγα όπου υπάρχουν έφηβοι ή και λίγο μεγαλύτεροι ασθενείς;

Προφανώς και δεν είναι μια χαλαρή εκδρομή και μακάρι όλοι να μη χρειαστούν να επισκεφτούν αυτούς τους χώρους.

Όμως, στην Ελλάδα νοσούν κάθε χρόνο περίπου 320 παιδιά, στην Ευρώπη 15 με 20 χιλιάδες έφηβοι 15-24 ετών πάσχουν από καρκίνο.

Κάθε μέρα 20 παιδιά κι έφηβοι πεθαίνουν από καρκίνο στην Ευρώπη, όμως, 8 στους 10 γιατρεύονται, έστω κι αν αντιμετωπίζουν μακροπρόθεσμες παρενέργειες των θεραπειών.

Δεν είναι, λοιπόν, κάτι που πρέπει να το προσπερνάμε. Δεν είναι κάτι που πρέπει να το κρύβουμε, ούτε πρέπει να το θυμόμαστε κάθε 15η Φεβρουαρίου.

Γιατί, αν ο καρκίνος γενικά προκαλεί φόβο αλλά και συμπόνοια σε όποιον πάσχει από την ασθένεια, για τα παιδιά είναι κάτι πολύ περισσότερο.

Πριν από χρόνια πήγα στην «Ελπίδα», στην πραγματική ελπίδα για εκατοντάδες παιδιά. Μάτια παιδιών και γονιών που δεν μπορείς να τα ξεχάσεις ποτέ.

Μάτια νοσηλευτών και γιατρών που δεν μπορείς να τα λησμονήσεις.

Έχετε δει τα μάτια τους; Είναι ό,τι πιο συγκλονιστικό μπορεί να σας συμβεί…

Τα παιδιά, αυτοί οι ήρωες, οι μαχητές της ζωής.

Οι γονείς: Έχετε δει γονείς παιδιών με καρκίνο να σε κοιτάνε; Να προσπαθούν να αντέξουν για να στηρίξουν τα παιδιά τους;

Και το ιατρικό προσωπικό; Μοναδικοί άνθρωποι που προσπαθούν να γλιτώσουν μικρά παιδιά. Τόσο γλυκύτατοι άνθρωποι. Μια οικογένεια όλοι μαζί.

Το ίδιο και στον «Άγιο Σάββα». Πριν από χρόνια ήμουν σε κάποιο διάδρομο και βλέπω την εξής εικόνα:

Ένα παιδί 16—17 ετών, έχει χάσει το πόδι του, δεν έχει μαλλιά από τη χημειοθεραπεία, στηρίζεται σε πατερίτσες.
Και δίπλα του ένα άλλο αγόρι, λίγο μεγαλύτερο με πολλά προβλήματα από τις θεραπείες, καταβεβλημένο. Και τα δύο αυτά παιδιά να βοηθάνε το ένα το άλλο, να γελάνε δυνατά και να τρέχουν στο διάδρομο.

Η χαρά της ζωής, χωρίς φόβο να γελάσουν, να εκφραστούν, να παλέψουν για τη ζωή τους.

Ναι, ο παιδικός καρκίνος είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί στους ίδιους τους ασθενείς και στους δικούς τους ανθρώπους.

Όχι, δεν πρέπει να τους αφήσουμε μόνους τους. Για τα παιδιά δεν πρέπει να υπάρχουν εκπτώσεις, ούτε στη νοσηλεία τους, ούτε σε θεραπείες που είναι ακριβές.

Οι ογκολογικές μονάδες χρειάζονται στήριξη. Της Πολιτείας και τη δική μας.

Ας γίνουμε π.χ. όσο το δυνατόν περισσότεροι δότες μυελού των οστών.

Ας γίνουμε αρωγοί στην προσπάθεια της «Ελπίδας» ή όποιου άλλου φορέα ασχολείται με τα παιδιά.

Κι ας στηρίξουμε τις οικογένειες των μικρών ασθενών που κερδίζουν τη μάχη με τον καρκίνο, αλλά η καθημερινότητά τους αλλάζει δραματικά.

Γιατί αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα…

Αρθρογράφος: Βασίλης Σ. Κανέλλης