Ξυπνάω ένα πρωί με ένα εξόγκωμα στον ουρανίσκο. Λέω δεν είναι κάτι.

Θα είναι από κάποια κύστη στο δόντι.

Όμως αυτό μεγαλώνει.

Μεγαλώνει επικίνδυνα.

Τότε καταφεύγω στους ειδικούς.

Οι πιθανότητες να ζήσω ελάχιστες.

Μηδαμινές.

Στους ειδικούς των ειδικών. Σε στοματολόγους.

Μόλις με βλέπουν συστήνουν κατευθείαν μαγνητική. Η διάγνωση δείχνει επιθετικό καρκίνο.

Έπρεπε να ξεκινήσω αμέσως τις χημειοθεραπείες.

Αλλά δεν το έκανα.

Περιφρόνησα τον καρκίνο και πήγα αν και δεν είμαι ο άνθρωπος ο θρησκόληπτος, να ζητήσω τη βοήθειά Της.

Πήγα εκεί που κάθε καλοκαίρι πηγαίνω ως παραθεριστής για μπάνια.

Πήγα στην Πάρο.

Μόνο που αυτή τη φορά πήγα προσκυνητής, δεόμενος στην εικόνα Της.

Πήγα στην Παναγία την Εκατονταπυλιανή της Πάρου.

“Παναγία μου βοήθησε με. Πάρε με υπό την Σκέπη Σου” , είπα και ένας λυγμός τράνταξε το στήθος μου.

Βγήκα νιώθοντας την Κραταιά παρουσία.

Και τώρα ξεκινάει το θαύμα :

Όταν έφτασα στον περίβολο της Μονής, με πλησίασε μια Γυναίκα. Ήταν ντυμένη στα μαύρα.

Είχε μαντήλι στο κεφάλι Της.

Μου έδωσε ένα μπουκαλάκι με λάδι.

Πάρτο μου είπε θα σε βοηθήσει.

Είδα το πρόσωπό Της.

Ήταν το πιο γλυκο πρόσωπο που είχα δει.

Μέχρι να βάλω το μπουκάλι στην τσέπη μου είχε εξαφανιστεί. Κατάλαβα ότι ήταν η Παναγία.

Την αναζήτησα παντού. Δεν την είδα πουθενά. Με την βοήθεια Της νίκησα τον καρκίνο.

Ζω.

Της χρωστάω την ζωή μου.

Χρωστάω την ζωή μου στην Παναγία την Εκατονταπυλιανη της Πάρου.

Κώστας Χαρδαβέλλας. Δημοσιογράφος.