Μετά την ανάβαση στον Όλυμπο η φοιτήτρια με αναπηρία Ελευθερία Τόσιου έπεσε από τα 14.000 πόδια
Συγκλόνισε για μια ακόμα φορά η Ελευθερία Τόσιου, η νεαρή φοιτήτρια βιολογίας με αναπηρία που είχε καταφέρει να φτάσει στην κορυφή του Ολύμπου σε ειδικά διαμορφωμένο σακίδιο στην πλάτη του συμπατριώτη της Δραμινού υπεραθλητή Μάριου Γιαννάκου.
Η Ελευθερία τώρα έκανε ελεύθερη πτώση από τα 14.000 πόδια, αποδεικνύοντας πως η ανθρώπινη θέληση μπορεί να ξεπεράσει τεράστια εμπόδια που φαντάζουν ανυπέρβλητα.
Επειδή μού αρέσει να ξεπερνάω κάποια υποθετικά όρια» λέει η Ελευθερία, εξηγώντας τι την έκανε να θελήσει να δει και πάλι τον κόσμο από ψηλά, αυτή τη φορά όχι από την κορυφή ενός βουνού, αλλά πέφτοντας κυριολεκτικά από τα σύννεφα!
Το πρωί του περασμένου Σαββάτου, η Ελευθερία Τόσιου, έχοντας στο πλευρό της τη μαμά της, τη θεία της και κάποιους κοντινούς φίλους πέρασε την πύλη των εγκαταστάσεων του Skydive Athens, στο αεροδρόμιο Κωπαΐδας, για να δοκιμάσει την εμπειρία μιας ελεύθερης πτώσης και να δει έναν ακόμη από τους στόχους της να υλοποιείται.ADVERTISINGRemaining Time-0:00FullscreenMute
Πως ξεκίνησαν όλα
Η ιδέα της ελεύθερης πτώσης, άλλωστε, υπήρχε στο μυαλό της εδώ και τουλάχιστον δυο χρόνια, όταν είδε κάποιο ρεπορτάζ για ένα άτομο με αναπηρία που έκανε μόνο του άλματα. Ήταν τότε που «ξύπνησε» μέσα της η επιθυμία να δει τον κόσμο από ψηλά και να βιώσει μια εμπειρία γεμάτη …αδρεναλίνη. Κι ενώ τον περασμένο Σεπτέμβριο είχε αρχίσει να κάνει τις πρώτες κινήσεις για να δει την ιδέα της να παίρνει «σάρκα και οστά», προέκυψε το πρότζεκτ του Ολύμπου και προς στιγμήν τα σχέδια για ελεύθερη πτώση «πάγωσαν». Ωστόσο, φύσει ανήσυχο πνεύμα η νεαρή φοιτήτρια, τα επανέφερε στο προσκήνιο αμέσως μόλις ολοκλήρωσε την πτυχιακή της.
«Τους τελευταίους μήνες η σκέψη επανήλθε έντονα και πάλι στο μυαλό μου και τελικά ο προγραμματισμός της πτώσης προέκυψε με αφορμή ένα ταξίδι αναψυχής στην Αθήνα τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο», εξηγεί στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η Ελευθερία Τόσιου. Μόλις «έκλεισε» το ταξίδι, πήρε τηλέφωνο τον εκπαιδευτή βατραχανθρώπων και φίλο της Διονύση Πετρίδη για να τού ανακοινώσει την ιδέα της και να τού ζητήσει να είναι «παρών» σ’ αυτή την ξεχωριστή για την ίδια στιγμή.
Ακολούθησε η επικοινωνία με το Skydive Athens και τον ιδιοκτήτη του Αναστάση Σιδέρη, στον οποίο η Ελευθερία Τόσιου και ο Διονύσης Πετρίδης εξήγησαν την ιδιαιτερότητα της κατάστασης κι εκείνος υποδέχθηκε θετικά την ιδέα τους. Ο δρόμος είχε ανοίξει πλέον και η τελειόφοιτη φοιτήτρια, αφού κατάφερε να μεταδώσει τον ενθουσιασμό της στην οικογένειά της που προβληματιζόταν με την παράμετρο του κινδύνου, άρχισε να μοιράζεται τον ενθουσιασμό της με τους κοντινούς της φίλους, οι οποίοι την ενθάρρυναν να προχωρήσει.
«Η μαμά μου, τους τελευταίους μήνες έβλεπε ότι το “ηφαίστειο” μέσα μου έβραζε κι ετοιμαζόταν για έκρηξη διότι έκανα συχνά αναφορά στο θέμα. Όταν τής το ανακοίνωσα ήταν συγκρατημένη λόγω των πιθανών κινδύνων αλλά και μη ούσα σίγουρη ότι ήταν δυνατόν να το κάνω. Ωστόσο, από την αρχή στήριξε την απόφασή μου και ήταν δίπλα μου όπως πάντα», εξηγεί.
«Όταν περάσαμε μέσα από τα σύννεφα ήταν ασύλληπτο»
Ο χρόνος κύλησε και το ημερολόγιο έδειχνε 2 Οκτωβρίου, όταν η Ελευθερία βρέθηκε να δοκιμάζει και να προσαρμόζει στο σώμα της τον εξοπλισμό μαζί με τον εκπαιδευτή του SkyDive Athens Δημήτρη Σουρλή, ο οποίος έχει πολύ μεγάλη εμπειρία στο κομμάτι των πτώσεων κι ήταν εκείνος που προσγείωσε την Ελευθερία από τα 14000 πόδια στο έδαφος.
«Έχοντας ντυθεί με τον κατάλληλο εξοπλισμό, επιβιβαστήκαμε στο ειδικό αεροπλάνο, όπου και δέθηκα πάνω στο σώμα του κ. Σουρλή. Η εμπειρία μέσα στο ίδιο το αεροπλάνο ήταν αρκετά διασκεδαστική καθώς η απογείωση και η πτήση είναι πιο έντονη από τις αντίστοιχες ενός συμβατικού αεροσκάφους. Μέχρι τη στιγμή που βρίσκεσαι πάνω από τα σύννεφα, έχεις φτάσει στα 14000 πόδια και ανοίγει η πόρτα και αντικρίζεις τα σύννεφα και το κενό. Εκεί, για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, η θέα μού προκάλεσε δέος και φόβο ταυτόχρονα.
Πέρασε από το μυαλό μου μήπως θα έπρεπε να κάνω πίσω και να μην πηδήξω. Ευτυχώς, αυτή η σκέψη όμως δεν κράτησε πολύ και υπερίσχυσε η τόλμη», περιγράφει με γλαφυρό τρόπο η τελειόφοιτη φοιτήτρια βιολογίας του ΑΠΘ και συνεχίζει να ξεδιπλώνει το κουβάρι των εικόνων και συναισθημάτων από τις πρώτες εκείνες στιγμές.
«Δεν μπορώ να σας περιγράψω με λόγια την εικόνα και το σοκ που παθαίνεις, όταν αντικρίζεις αυτή τη θέα», λέει και συνεχίζει την αφήγηση: «Λίγα λεπτά αργότερα βρεθήκαμε να καθόμαστε στην έξοδο του αεροσκάφους, με τα πόδια στο κενό. Το άγχος είχε ανακατευτεί με την αγωνία, την ανυπομονησία και το δέος. Ελάχιστα δευτερόλεπτα αργότερα, κάναμε τη βουτιά συνειδητοποιώντας ότι πλέον δεν υπάρχει επιστροφή…
Για να είμαι ειλικρινής δεν θέλησα να υπάρξει επιστροφή. Έτσι βρεθήκαμε να κάνουμε ελεύθερη πτώση στον ουρανό, προσεγγίζοντας τα σύννεφα. Δεν μπορώ να πω ότι υπήρξε ιδιαίτερος φόβος σ’ εκείνο το κομμάτι και στόχος ήταν να κρατήσω τα μάτια ανοιχτά και να αφουγκραστώ στο έπακρο όλες τις αισθήσεις στο σώμα μου. Το δε σημείο όπου φτάσαμε τα σύννεφα και περάσαμε μέσα απ’ αυτά ήταν από τα πιο ασύλληπτα πράγματα της εμπειρίας».
«Θέα μαγική και αξέχαστη»
Τι άραγε περνούσε από το μυαλό της εκείνες τις μοναδικές στιγμές; «Όταν κατάλαβα ότι δεν υπάρχει επιστροφή καθώς και όταν έπεφτα δεν σκεφτόμουν τίποτα. Απλώς προσπαθούσα να αφομοιώσω τις εικόνες και τις αισθήσεις. Σ’ αυτό συνέβαλε και ο εκπαιδευτής, ο οποίος φρόντιζε να μου δίνει τις κατάλληλες διευκρινίσεις και το απολάμβανε κι αυτός μαζί μου», απαντά.
Μετά τα σύννεφα, το αλεξίπτωτο άνοιξε και μπροστά στα μάτια της ξεδιπλώθηκε ένα μοναδικό θέαμα: η πανοραμική θέα του φυσικού τοπίου, «μια θέα μαγική κι αξέχαστη», που απολάμβανε μέχρι το τελευταίο λεπτό της προσγείωσης. Μια προσγείωση που χάρη στην εμπειρία του Δημήτρη Σουρλή έγινε ομαλά, εν μέσω χειροκροτημάτων κι επιφωνημάτων ενθουσιασμού από όλους όσοι παρακολουθούσαν από το έδαφος.
Η μητέρα «φύλακας- άγγελος» και οι φίλοι που αγαπούν όλο της το «είναι»
Ανάμεσα στους ανθρώπους που παρακολουθούσαν από χαμηλά όσα διαδραματίζονταν στον αέρα, ξεχώριζε μια ευγενική φιγούρα που η αγωνία αλλά και ταυτόχρονα η συγκίνηση στα μάτια της προέδιδε ότι μάλλον πρόκειται για τη μητέρα της Ελευθερίας. Άλλωστε, οι άνθρωποι που βρίσκονται δίπλα της είναι αυτοί που δίνουν δύναμη στη νεαρή φοιτήτρια από τη Δράμα, η ψυχή της οποίας δεν συμβιβάζεται με τίποτα λιγότερο από την πραγματοποίηση ακόμη και του πιο «τρελού» της ονείρου.
«Πιο σημαντική απ’ όλους είναι η μητέρα μου, που είναι δίπλα μου και με στηρίζει σε κάθε βήμα και επιλογή μου όλα αυτά τα χρόνια. Φυσικά όλη η υπόλοιπη οικογένειά μου και οι καλοί μου φίλοι, που με κάνουν να νιώθω ξεχωριστή όχι για την αναπηρία μου αλλά για το γεγονός ότι τους έχω στον κύκλο μου και είμαι τυχερή που απολαμβάνω την αγάπη. Μια αγάπη που αφορά όλο το εύρος του χαρακτήρα μου, όλο μου το “είναι”», τονίζει.
Όσο για το αν η τολμηρή νεαρή από τη Δράμα θα επαναλάμβανε την ελεύθερη πτώση ή ακόμη και το ιδιαίτερο εγχείρημα της ανάβασης στην κορυφή του Ολύμπου, η απάντηση έχει δυο …όψεις. «To skydiving θα το έκανα και πάλι με μεγάλη χαρά. Σε ό,τι αφορά τον Όλυμπο, επειδή ήταν ένα εγχείρημα που ήθελε πολύ μεγάλη προετοιμασία και ήταν λίγο επίπονο και μεγαλύτερης δυσκολίας, νομίζω πως δεν θα το επαναλάμβανα.
