Η Αλεξάνδρα Σταματοπούλου είναι Χάλκινη Ολυμπιονίκης στoυς Παραολυμπιακούς του Τόκιο

Ονομάζομαι Αλεξάνδρα. Είμαι αθλήτρια κολύμβησης.

Πάντα πίστευα ότι λόγω της ιδιοσυγκρασίας μου, έχω μια δύναμη διαφορετική από τους άλλους.

Το «όνειρο του αθλητή» μέσα μου ξεκίνησε από την προτροπή του προπονητή μου, καθώς έως το 2010 έκανα θεραπευτική πισίνα. Βλέποντάς μια κοπέλα για την προετοιμασία της στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα κολύμβησης, θέλησα να δοκιμάσω και η ίδια τις δυνατότητες μου (αντέγραψα τον τρόπο της ) και μέσα σε λίγο διάστημα κατάφερα να την προσπεράσω.

Αυτή ήταν η αρχή ενός μεγάλου ταξιδιού στο κόσμο του Πρωταθλητισμού. Συμμετείχα σε Πανελλήνια, Πανευρωπαϊκά και Παγκόσμια Πρωταθλήματα.

Στην αρχή όλοι μου επεσήμαναν ότι η ηλικία μου, δεν είναι σύμμαχος για να το «παίξω» πρωταθλήτρια.

Έτσι, στην αρχή μην έχοντας την κατάλληλη αυτοπεποίθηση, επηρεαζόμουν πολύ, τους πίστεψα… ΛΑΘΟΣ ΜΟΥ. Όμως το πάλευα.

Το 2016 έφερα στη χώρα μας το πρώτο Πανευρωπαϊκό μετάλλιο, έχοντας λάβει την 3η θέση με ένα απλό μπλε μαγιό, όχι αυστηρά το επαγγελματικό μαγιό.

Αυτό μου έδωσε το εισιτήριο για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα και τους Παραολυμπιακους αγώνες του Ρίο.

Όλοι τότε μου υπενθύμισαν πάλι το ότι «η ηλικία σου θα σου επιτρέπει την κολύμβηση για λίγο». Εμένα όμως κάτι μου έλεγε πως ΟΧΙ… Ποιος ξέρει άλλωστε πότε σταματάει το δικό μου όνειρο.

Εδώ θα καταλήξω σε ένα σημαντικό γεγονός στη ζωή μου,Στους αγώνες, στο Πανευρωπαϊκό στο Δουβλίνο το 2018, ήρθα αντιμέτωπη με το χειρότερο εφιάλτη μου, αυτόν της αλλαγής κατηγορίας μου. Από s3 σε s4. Οι απαιτήσεις λόγω κατηγορίας, φυσικά πολύ πιο μεγάλες.

Οι πρώτοι μου αγώνες ήταν επιεικώς απαράδεκτοι. Εδώ ήταν που στο μυαλό μου άρχισε να ηχεί πλέον «η ημερομηνία λήξης ήρθε».

Πανικόβλητη εγώ, στην αρχή σκεφτόμουν πως θα τα παρατήσω… Όμως την τελευταία ημέρα, που είχα το αγώνισμα στο ύπτιο, κάτι μου υπενθύμισε ότι «ακόμα είσαι αθλήτρια, καλύτερα να το παλέψεις, παρά να φύγεις με την απορία του ΑΝ».

Λίγο πριν από τον αγώνα ο προπονητής της Ουκρανίας επιδεικτικά και με περίσσια σιγουριά μου λέει «Greece will be 4th or 5th place».

Εγώ με την ελάχιστη σιγουριά του απαντάω «η Ελλάδα θα βγει 1η κι αν σου αρέσει» κι ό, τι κατάλαβε.

Όμως δεν έχει σημασία τι κατάλαβε αυτός εκείνη τη στιγμή. Μου αρκούσε που κατάλαβα εγώ, γιατί άθελα του, μου έδωσε μια τεράστια δύναμη.

Να μην τα παρατήσω.

Στην εκκίνηση, με το λάβετε θέσεις, ξεκίνησα τον αγώνα και σε κάθε χεριά έλεγα στον εαυτό μου «είσαι αθλήτρια, τράβα κουπί, η Ελλάδα σήμερα πρέπει να ακουστεί, 1,2,3». Έτσι τερμάτισα.

Τερμάτισα πρώτη. Δεν είχα καταλάβει ότι βγήκα πρώτη!

Όμως οι κραυγές χαράς από όλους ήταν για τη δική μου πρώτη θέση. Η δική μου κραυγή χαράς, ήταν για το ότι «Δεν Υπάρχει ημερομηνία λήξης στα όνειρά μου. Όσο θα ζω θα ονειρεύομαι και θα ξεπερνώ τον εαυτό μου».

Αυτή ήταν η ανταμοιβή μου και σίγουρα το ότι ακούστηκε ο ύμνος μας με τη σημαία μας να αναβλύζει!!

Ήρθαν φυσικά κι άλλες επιτυχίες. Όπως το ασημένιο μετάλλιο, στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα του Λονδίνου 2019 .
Το 2020 λόγω της πανδημίας Covid 19 ακυρώθηκαν οι Ολυμπιακοί αγώνες.

Στο Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα της Πορτογαλίας 2021 έλαβα την 1η θέση, χρυσό μετάλλιο.

Λόγω ενός νόμου που επιβάλλει τις 8 διαφορετικές χώρες, ενώ είχα μεν 13 αντίπαλους, αλλά 7 διαφορετικές χώρες, βγήκα από τον πίνακα επιτυχόντων. Άρα δεν δικαιούμαι καμίας ηθικής και οικονομικής επιβράβευσης.

Αυτό δεν θα πω ψέματα με καθήλωσε πνευματικά και υπήρξε η άρνηση για τα πάντα. Θεώρησα ότι η χώρα που εκπροσωπώ με τιμωρεί για κάτι, που ποτέ δεν θα μάθω.

Είχα ξεχάσει να ονειρεύομαι. Αναμόχλευα την ίδια κατάσταση στο μυαλό μου. Ζητούσα απεγνωσμένα αλλαγή του νόμου για όλους τους αθλητές. Έστελνα επιστολές και λάμβανα αρνητική απάντηση.

Το 2021 έλαβαν χώρα οι Παραολυμπιακοί Αγώνες στο Τόκιο. Τις πρώτες ημέρες, ενώ αγωνιζόμουν και κατέβαζα χρόνους, οι συναθλήτριες μου,εμφανώς πιο δυνατές, κατέβαζαν 20 δευτερόλεπτα στα 50μ ύπτιο.

Σοκαρισμένη, άρχισα να λέω στον εαυτό μου «ποτέ δεν ήσουν για αυτό το άθλημα, έτυχε. Τελείωσε το όνειρο, ξύπνα και γύρνα πλευρό».

Όμως, δεν είχα «ρίξει το τελευταίο χαρτί». Το προτελευταίο βράδυ, μια ημέρα πριν τους αγώνες στο ύπτιο, έκλεισα τη συσκευή του κινητού και είπα «τέλος! Τον κλάψαμε. Πάμε να σαρώσουμε στο ύπτιο».

Έρχεται η επόμενη ημέρα κι εγώ άκουγα επαναλαμβανόμενα το Unstoppable. Στο χώρο του κολυμβητηρίου, πήγαινα στο διάδρομο κοντά στο χώρο των απονομών με κινήσεις χορευτικές, κι έλεγα «Αυτό το μετάλλιο με το περίεργο αρκουδάκι μου ανήκει σήμερα».

Την ώρα της παρουσίασης των μέγιστων αθλητριών, εγώ έκανα στη νοηματική γλώσσα, μπροστά στην κάμερα «Στηρίξτε Ελλάδα».

Είμαι σίγουρη ότι ελάχιστοι κατάλαβαν. Αλλά εκείνη την ώρα έδινα κουράγιο στον εαυτό μου.

Στο λάβετε θέσεις ένιωσα έντονα ένα μούδιασμα σε όλο μου το σώμα. Τα πάντα ήταν τόσο βαριά. Επαναλάμβανα, σε κάθε χεριά, έλεγα «1,2,3 Πάμε, τράβα κουπί, σου το χρωστάει ζωή».

Τερμάτισα και τότε είδα ότι έχω φτάσει 3η!

Οι πρώτες φυσικά ήταν οι αθλήτριες από την Κίνα. Πανηγύριζα στο νερό, σαν να έχω φτάσει 1η! Πλέον είχα το δικαίωμα να μιλήσω για τα δικαιώματα των αθλητών.

Ακόμα μοιάζει σαν όνειρο ότι κατάφερα μετά από 17 χρόνια να είμαι η γυναίκα αθλήτρια που έφερε στην χώρα της μετάλλιο σε παραολυμπιάδα.

Ονειρευτείτε ελεύθερα και δώστε πραγματική μάχη για αυτό που θεωρείτε ότι σας ανήκει!

Δεν ξέρει κανείς καλύτερα τον εαυτό μας. Μην αφήνουμε τους άλλους να προγραμματίζουν τα θέλω μας. Ας κάνουμε τη διαφορά.

---

Η Αλεξάνδρα Σταματοπούλου είναι Χάλκινη Ολυμπιονίκης στoυς Παραολυμπιακούς του Τόκιο