Ήθελα εδώ και πολύ καιρό να γράψω για αυτό που με πονάει αλλά κολλούσα. Κολλούσα γιατί πίστευα ότι είναι κοινότυπο. Ότι συμβαίνει συχνά και είναι συνηθισμένο. Μετά όμως σκέφτηκα ότι μπορεί να είναι συνηθισμένο για τους άλλους αλλά για εμένα είναι σπάνιο και σίγουρα πολύ επίπονο.

Γράφω για ένα μπαμπά που δεν νοιάζεται. Τον μπαμπά του γιου μου. Τον μπαμπά που εγώ επέλεξα να κάνω πατέρα του παιδιού μου. Πιό πολύ τα έχω με εμένα. Με την δική μου επιλογή. Είμαστε οι επιλογές μας. Τα σημάδια υπήρχαν αλλά τα παρέβλεψα. Το νου σας στα σημάδια.

Έχω έναν άγγελο 7 χρονών. Πριν από 3 περίπου χρόνια χωρίσαμε με τον μπαμπά του. Δεν έχει σημασία γιατί. Δεν κολλάω εκεί. Είμαστε ενήλικες και οι δύο και σίγουρα μπορούμε να διαχειριστούμε τις συνέπειες των λαθών μας.

Στην αρχή ενδιαφερόταν για το παιδί και πίστευα ότι τουλάχιστον θα ήταν καλός πατέρας. Όσο παιρνούσε ο καιρός όμως απομακρυνόταν όλο και περισσότερο με αποτέλεσμα τώρα πια ο γιος μου να μεγαλώνει ουσιαστικά χωρίς πατέρα. Επικαλείται συνεχώς χίλια δυό ψέματα για να αποφύγει την επαφή με το παιδί και κυρίως την οικονομική δυσχέρεια το οποιό ξέρω πολύ καλά ότι δεν υφίσταται γιατί γνωρίζω ότι για άλλα πράγματα έχει μια χαρά και χρόνο και χρήματα.

Έχω προσπαθήσει πάρα πολύ να τον συνετίσω και με το καλό και με το άγριο. Αυτό που κατάλαβα όμως είναι ότι δεν μπορώ να κάνω και πολλά. Η πατρότητα είναι δικαίωμα δεν είναι υποχρέωση. Αν κάποιος δεν θέλει να είναι πατέρας, ό,τι και να κάνεις δεν θα είναι. Άλλωστε δεν θέλω να είναι με το ζόρι. Ο γιος μου αντιλαμβάνεται πλέον την απόρριψη και πονάει. Το βλέπω στα μάτια του, στη συμπεριφορά του, στα ξεσπάσματά του. 

Δεν ξέρω πια τι να κάνω. Όσο και να προσπαθώ να το πάρω απόφαση ότι ο γιος μου απλά δεν έχει μπαμπά με πονάει πολύ. Βλέπω άλλους πατεράδες να δίνουν ότι έχουν στα παιδιά τους και τα βάζω με τον εαυτό μου που δεν ήμουν ικανή να του προσφέρω έναν πατέρα που να του αξίζει. Τον βλέπω να αποζητά απεγνωσμένα ένα πατρικό πρότυπο και καίγεται η ψυχή μου. Την απόρριψη του γονιού την κουβαλάς μαζί σου για όλη σου την ζωή.

Και είναι τόσο καλόψυχο παιδάκι. Πώς μπορεί και το πληγώνει; Πώς μπορεί και ζει χωρίς το παιδί του; Όλοι μου λένε ότι θα έρθει η στιγμή που θα το πληρώσει αλλά τι να το κάνω; Θα φέρει κάποιος τα χρόνια του γιου μου πίσω; Τι θα μπορέσει ποτέ να απαλύνει την πληγωμένη του ψυχούλα; Και στο κάτω κάτω δεν με νοιάζει καθόλου τι θα πάθει αυτός. Με νοιάζει τι παθαίνει ο γιος μου.

Έρχονται στιγμές που τον μισώ, όπως θα μισούσα τον οποιονδήποτε έκανε κακό στον γιο μου. Έρχονται και στιγμές όμως που τον λυπάμαι πραγματικά. Χάνει τις σημαντικότερες στιγμές από την ζωή του παιδιού του. Τα γελάκια του, τις πονηριές του, τα παιχνίδια του, τις γκρίνιες του, τις αγκαλιές, τα φιλάκια, τα χτυπήματα. Χάνει την ευκαιρία να βλέπει τον γιο του να γίνεται άνθρωπος. Ένας πανέξυπνος και καλός άνθρωπος. Χάνει την ευκαιρία να γίνει ο σημαντικότερος άνθρωπος στην ζωή του παιδιού του. Εγώ είμαι. Και το ξέρω. Το ξέρω γιατί το νιώθω. Γιατί μου το λέει ο γιος μου. «Μανούλα είσαι ο κόσμος μου όλος» με μια σφιχτή και γλυκειά αγκαλιά. Αυτή είναι η ανταμοιβή μου.

Κλείνοντας θέλω να πω ότι τον λυπάμαι πιο πολύ όταν θα έρθει η στιγμή να έρθουν με τον γιο του πρόσωπο με πρόσωπο. Όταν το παιδί του θα τον ρωτήσει «Γιατί;» Εκεί τι ψέματα θα σκαρφιστείς να πεις αγαπητέ πατέρα του γιου μου; Και ποιός θα σε πιστέψει. ΚΑΝΕΙΣ.