Τις φορές που έχουμε την ανάγκη από κάπου να στηριχθούμε για να συνεχίσουμε την προσπάθειά μας… Τότε, είναι που τα λόγια του κορυφαίου Αντώνη Σαμαράκη, πρέπει να φέρνουμε στο μυαλό μας…Από τη Μανταλένα Μαρία Διαμαντή

Σε μια εποχή που η πατρίδα μας μαστίζεται από μεγάλη ηθική και οικονομική κρίση… Τις μέρες που μπορεί να βρισκόμαστε σε απόγνωση και να ψάχνουμε για μια “σανίδα σωτηρίας”… Τις φορές που έχουμε την ανάγκη από κάπου να στηριχθούμε για να συνεχίσουμε την προσπάθειά μας… Τότε, είναι που τα λόγια του κορυφαίου Αντώνη Σαμαράκη, πρέπει να φέρνουμε στο μυαλό μας…

O Aντώνης Σαμαράκης είναι από τους περισσότερο μεταφρασμένους Έλληνες πεζογράφους, καθώς τα έργα του έχουν μεταφραστεί σε περισσότερες από 30 γλώσσες.

Το 1989 ανακηρύχθηκε Πρεσβευτής Καλής Θέλησης της UNICEF για τα παιδιά του κόσμου. Εμφανίστηκε στον λογοτεχνικό χώρο το 1954,  με την έκδοση της συλλογής διηγημάτων Ζητείται ελπίς.

Το έργο του έχει έντονο το στοιχείο της κοινωνικής καταγγελίας και αντικατοπτρίζει τις προσωπικές του ανησυχίες για το παρόν και το μέλλον της σύγχρονης κοινωνίας.

Χρησιμοποιεί απλή γλώσσα, χωρίς επιτηδευμένο ύφος, προσεγγίζοντας τα θέματά του από μια έντονα ανθρωποκεντρική γωνία. Είχε ιδιαίτερη αγάπη για τους νέους και ήταν δική του η ιδέα η δημιουργία της “Βουλής των Εφήβων”, όπου δίνεται ο λόγος σε νέους από όλη τη χώρα.

“`Εφυγε” από τη ζωή στις 8 Αυγούστου του 2003. Επιθυμία του ήταν το σώμα του να δωρηθεί στο Πανεπιστήμιο Αθηνών για έρευνες των φοιτητώv της Ιατρικής.

Όταν ο σπουδαίος συγγραφέας, τιμήθηκε για το σύνολο του έργου το 1982 με το Βραβείο Λογοτεχνίας Ευρωπάλια, είπαν για εκείνον: “Ο Αντώνης Σαμαράκης δεν μιλάει για ευκαιριακές προσωπικότητες. Οι πρωταγωνιστές του διστάζουν και αμφιβάλλουν, είναι ανθρώπινες υπάρξεις όπως ο αναγνώστης. Το έργο του Αντώνη Σαμαράκη είναι μαρτυρία για την τραγωδία του ολοκληρωτισμού, για την απουσία της ελευθερίας και τη μάχη που δίνουν οι άνθρωποι για να την κατακτήσουν. Ο Αντώνης Σαμαράκης είναι ο συγγραφέας της υπερηφάνειας και της ελπίδας.“

Την υπερηφάνεια και την ελπίδα μας, λοιπόν, δεν πρέπει να χάσουμε… Κι εσύ, που διαβάζεις αυτό το κείμενο…

Να θυμάσαι πως ακόμα και…

αν νοιώθεις πως έχεις”πέσει χαμηλά”,

αν έχεις “πονέσει βαθιά”,

αν όλα “μοιάζουν σκοτεινά”,

αν έχεις μείνει “έρημος”…

“Μην πεις ποτέ σου “είναι αργά”. Τ`ακούς; Ό,τι κι αν γίνει!”

ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ
Μην πεις ποτέ σου «είναι αργά»κι αν χαμηλά έχεις πέσει
κι αν λύπη τώρα σε τρυγά
κι έχεις βαθειά πονέσει.

Κι αν όλα μοιάζουν σκοτεινά
κι έρημος έχεις μείνει
μην πεις ποτέ σου «είναι αργά»
-τ` ακούς- ό,τι κι αν γίνει.

Μην πεις ποτέ σου αυτές τις δυο

απελπισμένες λέξεις
και αν έμπλεξες με το κακό
και πάλι θα ξεμπλέξεις.

Ποτέ!… ποτέ δεν είναι αργά
πρέπει να το πιστέψεις
και με την πίστη στην καρδιά
Εκείνον να γυρέψεις.

Εκείνον που και το ληστή
μ’ όλα τα κρίματά του
γιατί είχε μια καρδιά πιστή

τον κάλεσε κοντά Του.

«Είναι αργά» λοιπόν μην πειςό,τι κι αν σου συμβαίνει
φτάνει να Του προσευχηθείς
κι αμέσως σ’ ανασταίνει.