Αλήθεια ποιος τολμά να βάλει στην ίδια φράση με τη λέξη «καρκίνος το όνομα του ή το εγώ; Ποίος τολμά να ψελλίσει τη λέξη, χωρίς να χτυπήσει ξύλο ή χωρίς να ξορκίσει στον κόρφο του; Ακόμα και αυτοί που πρέπει να αναφέρουν το ζώδιο τους , απαντούν «ενοχικά»!

Δεν τολμούμε λοιπόν ούτε να κατονομάσουμε την νόσο και έτσι δημιουργούμε έναν φαύλο κύκλο προκατάληψης. Φοβόμαστε τον καρκίνο, δεν αναφερόμαστε σε αυτόν, δεν ενημερωνόμαστε, δεν κάνουμε προληπτικές εξετάσεις, αποφεύγουμε τους ίδιους τους ασθενείς, αυξάνοντας την αγνοία μας και το χειρότερο, στιγματίζουμε τους ανθρώπους που μάχονται για τη ζωή τους.

Δεν θέλουμε να αναφέρουμε τίποτα σχετικό με τον καρκίνο και έτσι του έχουμε δώσει δικά μας ονόματα, «το κακό», η «ανίατη ασθένεια» ή «επάρατη νόσος». Μια ολόκληρη κοινωνία φοβισμένη απέναντι στην ασθένεια.

Διαβάζουμε στο λεξικό:
«Επάρατος , -η,-ο αυτός τον οποίο απεύχεται κανείς, διότι προκαλεί καταστροφή, καταραμένος ΣΥΝ. Επικατάρατος, αναθεματισμένος. ΦΡ. Επάρατη νόσος ο καρκίνος»

Αυτό το σκληρό επίθετο «επάρατος», έχουμε επιλέξει να χρησιμοποιούμε ακόμα και στις μέρες μας, αυτή τη λέξη που δημιουργεί την αίσθηση του «αθεράπευτου». της καταδίκης.

Ο καρκινοπαθής όμως ΔΕΝ είναι «μελλοθάνατος» . Το ποσοστό θνησιμότητας έχει μειωθεί, η επιστήμη έχει πια πολλά όπλα στην φαρέτρα της, νέες θεραπείες,βιοδείκτες, βιολογικά και βιο-ομοειδή φάρμακα.

Εμείς μπορούμε ατομικά, να δημιουργούμε ασπίδες κατά του καρκίνου, αλλάζοντας τη διατροφή μας και επιλέγοντας την μεσογειακή, κόβοντας το κάπνισμα και μειώνοντας το αλκοόλ, βάζοντας την άσκηση στη ζωή μας, κάνοντας τις προληπτικές εξετάσεις μας.

Το πιο σημαντικό όμως όπλο απέναντι στο καρκίνο είναι η ισχυρή θέληση για ζωή που έχουν οι ασθενείς . Οι ασθενείς ενσαρκώνουν την ίδια την ελπίδα ότι ο καρκίνος μπορεί να νικηθεί. Ενσαρκώνουν την ίδια την Ελπίδα της Ζωής. Μέσα από την προσωπική περιπέτεια του καθένα, γίνεται άλλο ένα βήμα για όλους μας.

Ο κάθε ασθενής για τον γιατρό του είναι ένα μάθημα ζωής ,ο ιατρός μπορεί και πρέπει να διδαχτεί πάντα κάτι παραπάνω, κυρίως για τον άνθρωπο, αλλά και για τη νόσο από τους ασθενείς του. Και μπορεί κάποιοι να μην έχουν καταφέρει να κερδίσουν τον πόλεμο, έχουν όλοι τους όμως, ένας προς έναν, κερδίσει μικρές ,οι μεγάλες μάχες που βοηθούν τους επόμενους ασθενείς.

Και αυτό μπορώ να σας το βεβαιώσω και εγώ, το είδα μέσα από τα μάτια του Δημήτρη μου, ακόμα και τις μέρες των μεγάλων πόνων του, ακόμα και όταν οι εξετάσεις του έδειχναν ραγδαία επιδείνωση, ακόμα και όταν οι γιατροί είχαν πάψει να ελπίζουν … εκείνος μου χάριζε μικρά θαύματα.

Για αυτό δεν πρέπει να εξισώνουμε τους ανθρώπους με την ασθένεια. Δεν είναι ο άνθρωπος η ασθένεια. Δεν πρέπει να αφήνουμε μόνους τους ασθενείς, χρειάζονται συνοδοιπόρους σ΄ αυτόν τον δύσκολο αγώνα τους. Άλλωστε έχει αποδειχθεί πως η ψυχολογική υποστήριξη του ασθενή αποτελεί σημαντικό μέρος της επιβίωσής του.

Ξεκίνησε η Σαρακοστή αν θέλετε να κάνετε μια θεάρεστη πράξη, σταθείτε δίπλα σε έναν ασθενή.

Κρυσταλλίδου Πίστη

—————————————————

Η Κρυσταλλίδου-Σιάχου Θεοπίστη γεννήθηκε στην Πτολεμαΐδα. Είναι κάτοχος ΜS Διοίκηση Υπηρεσιών Υγείας, από την Εθνική Σχολή Δημόσιας Υγείας, και απόφοιτος του Τμήματος «Διοίκηση Μονάδων Υγείας & Πρόνοιας» του ΑΤΕΙ ΑΘΗΝΑΣ. Εργάζεται στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο «ΑΤΤΙΚΟΝ».