Της ΕΛΛΗΣ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ

Υπάρχουν άνθρωποι, που μέσα από μία δοκιμασία, γίνονται καλύτεροι κι άλλοι χειρότεροι… Κάποιοι που, ενώ έχουν γονατίσει κι έχουν λυγίσει απέναντι στον ίδιο τον Θεό, κατάφεραν και σηκώθηκαν και έγιναν καλύτεροι…  Ένας από αυτούς, τους ανθρώπους είναι κι ο αξιόλογος, δημοσιογράφος και παρουσιαστής του ΡΙΚ, Σταύρος Κυπριανού…

Ο Σταύρος Κυπριανού, πριν από επτά χρόνια περίπου, διαγνώσθηκε με τη νόσο των «σταυροφόρων», μία σπάνια κληρονομική νόσο, που παρουσιάστηκε σε χώρες όπου πέρασαν οι σταυροφόροι, εξού και η ονομασία της… Τότε η μοναδική οδός για την σωτηρία, ήταν η μεταμόσχευση ήπατος, αφού το Υπουργείο Υγείας, δεν ήταν δεκτικό, στο φάρμακο, που είχε εγκριθεί από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας και δινόταν ήδη, σε ασθενείς στην Πορτογαλία, τη Γαλλία, την Ελλάδα και την Σουηδία όπου ζουν ασθενείς με την ίδια  πάθηση …

Κι έτσι οι άνθρωποι, που ήταν «δέσμιοι» της κληρονομικότητας τους, ήταν «καταδικασμένοι» -αν δεν ευρίσκετο δότης- να πεθάνουν με αργό και βασανιστικό τρόπο. Ο Σταύρος, λύγισε, γονάτισε, προσευχήθηκε… αλλά κάποιος «άγγελος», του έσωσε τη ζωή και ταυτόχρονα τον βοήθησε να αλλάξει ρότα.

Σήμερα, ο δημοσιογράφος Σταύρος Κυπριανού, μέσα από μία «κατάθεση ψυχής» αφηγείται τη δική του ιστορία…

«Η δική μου ιστορία, είναι ανθρώπινη, απλή και συνάμα δύσκολη. Πριν από επτά χρόνια περίπου, διαγνώστηκα με τη «νόσο των σταυροφόρων», είναι μία σπάνια κληρονομική ασθένεια, που ονομάζεται οικογενής αμμιλοειδική πολυνευροπάθεια. Η νόσος είναι ανεξαιρέτως θανατηφόρα δέκα χρόνια μετά την εκδήλωση της. Η μόνη θεραπεία που προσφερόταν στους Κύπριους ασθενείς, όταν παρουσίασα τα συμπτώματα εκδήλωσης της νόσου, ήταν η μεταμόσχευση ήπατος μέσω του συστήματος αποστολών ασθενών στο εξωτερικό από το κράτος. Έτσι άφησα τη ζωή μου, στη μέση για να μεταβώ στην Αγγλία.

Εκεί, βρέθηκα στη λίστα αναμονής και περίμενα να κτυπήσει το τηλέφωνο για να μου ανακοινώσουν ότι βρέθηκε δότης. Να αναφέρω ότι ένα χρόνο πριν από τη δική μου περιπέτεια, είχε διαγνωσθεί και η μητέρα μου, με την ίδια ασθένεια, η οποία επίσης μεταμοσχεύθηκε, στο Μπέρμιγχαμ», εξομολογείται ο δημοσιογράφος – παρουσιαστής Σταύρος Κυπριανού.

Και συνεχίζει:

«Η διαδικασία της αναμονής θα ήταν πολύ πιο δύσκολη αν δεν είχα κοντά μου τους δικούς μου ανθρώπους. Την οικογένεια και τους φίλους μου. Ήμουν πολύ τυχερός που τους είχα δίπλα μου κι είμαι ευγνώμων και γι αυτό.  Σίγουρα, χωρίς αυτούς δε θα μπορούσα ν’ αντέξω…

Και ναι, η μεγαλύτερη πηγή δύναμης ήταν οι δικοί μου οι άνθρωποι και η αγάπη που έπαιρνα, τόσο από την οικογένεια μου, όσο και από την παροικία, του Μπέρμιγχαμ. Ειλικρινά δεν μπορώ να περιγράψω με λόγια αυτή την αγάπη.

Παράλληλα η διαδικασία της αναμονής σε κάνει να συνειδητοποιήσεις, τη ματαιότητα της ανθρώπινης ύπαρξης. Είναι εκεί που μπορείς, να αντιληφθείς και να κατανοήσεις ότι η γήινη παρουσία σου, δεν είναι παντοτινή. Είναι εκεί που αντιλαμβάνεσαι ότι μόνο όταν έρθεις αντιμέτωπος με το θάνατο καταλαβαίνεις πόσο σπουδαία είναι η ζωή και πόσο προσωρινή είναι η ύπαρξη σου. Είναι εκεί που ο κάθε άνθρωπος, προσπαθεί να κάνει μια στροφή και να προσεγγίσει τη φωτεινή πλευρά της ζωής. Προσπαθεί να αναθεωρήσει  την κοσμοθεωρία του, ν’ αλλάξει και να γίνει καλύτερος άνθρωπος.

Ομολογώ πως είναι μια περιπέτεια, που με έκανε να προσπαθώ, να αλλάζω καθημερινά και να γίνομαι καλύτερος. Δεν είναι εύκολο το εγχείρημα καθότι δεν είμαστε θεοί αλλά άνθρωποι με πάθη και αδυναμίες.Δε μπορεί να έρθει κάποιος και να σου τοποθετήσει ένα «τσιπάκι» στον εγκέφαλο και να σου πει ό, τι από τώρα και στο εξής θα γίνεις καλύτερος ως άνθρωπος”.

Και συμπληρώνει:

«Πλέον, όμως έμαθα ότι όταν θα πέφτω, θα προσπαθώ να σηκώνομαι. Είναι κανόνας αυτός. Πλέον όταν βρίσκομαι αντιμέτωπος μ’ ένα πρόβλημα, δεν τα βλέπω όλα μαύρα, αλλά προσπαθώ, να μαζεύω τις δυνάμεις μου και να πολεμώ!

Η δοκιμασία με δίδαξε πολλά και μου θύμισε τις αληθινές αξίες της ζωής. Οι περισσότεροι προσπαθούμε ή επιθυμούμε να γίνουμε πλούσιοι. Έχουμε την ψευδαίσθηση ότι ο πλούτος φέρνει ευτυχία. Οι «πλούσιοι» είναι απλά προσωρινοί διαχειριστές των χρημάτων τους. Ο πλούτος, δεν ανήκει σε κανέναν. Ο μοναδικός πλούτος που έχουμε, είναι αυτός που κουβαλάμε στην ψυχής μας, φτάνει να προσπαθήσουμε να τον ανακαλύψουμε, πριν μας χτυπήσει την πόρτα μια δοκιμασία”.

Και κάπου εδώ, τον ρωτάω τι θα έλεγε, στον άνθρωπο που του έσωσε τη ζωή, αν μπορούσε με κάποιο τρόπο να του πει ένα ευχαριστώ…

« Τι μπορείς να πεις σ´ ένα άνθρωπο που σου σώζει τη ζωή; Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να υποκλιθείς στο μεγαλείο της ψυχής του, να προσπαθήσεις να του μοιάσεις και να κάνεις την αγάπη,  οδηγό σου. Γιατί η δωρεά οργάνων είναι ο κλασικός ορισμός της ανιδιοτελούς αγάπης. Είναι η υπέρτατη πράξη ανθρωπιάς. Πρέπει να σου πω ότι η νομοθεσία, απαγορεύει τη γνωριμία του λήπτη, με την οικογένεια του δότη.

Ένας από τους λόγους είναι η αποφυγή ανάπτυξης συναισθηματικής σχέσης μεταξύ του λήπτη και της οικογένειας του δότη. Το μόνο που μπορεί να κάνει ο λήπτης είναι να απευθυνθεί στην οικογένεια του δότη με ένα γράμμα, κάτι το οποίο έχω κάνει. Έχω ευχαριστήσει την οικογένεια του δικού μου, δότη, θέλοντας να τους πω, ότι η «θυσία» του αγαπημένου τους, δεν πήγε χαμένη, αφού ζω, έχω μια καλύτερη ποιότητα ζωής και ότι ο άνθρωπός τους με βοήθησε να ανανεώσω το συμβόλαιο μου, με την ζωή. Το γράμμα, δημοσιεύεται και μέσα στο βιβλίο μου, το οποίο θα κυκλοφορήσει εντός Απριλίου.

Ήθελα πολύ να γράψω αυτό το βιβλίο. Πήρα ένα «δάνειο ζωής» και θέλησα να επιστρέψω μέρος αυτής της οφειλής πίσω στην κοινωνία διηγούμενος την ιστορία μου, ευελπιστώντας ότι θα μπορέσω να συνεισφέρω στην διάδοση του μηνύματος της δωρεάς οργάνων.

Είναι πολύ σημαντικό, ο άνθρωπος που βιώνει μια δοκιμασία, να πιάνεται από κάπου, από κάπου ουσιαστικό. Είμαι πεπεισμένος ότι η δύναμη της πίστης και της προσευχής είναι τα μεγαλύτερα εχέγγυα για να βγεις νικητής.

Το «γιατί» στη δοκιμασία, είναι ανθρώπινο. Ωστόσο με Τον Θεό, δε θύμωσα καθόλου. Με έμενα θύμωσα. Θύμωσα, γιατί έπρεπε να συμβεί όλος αυτός ο «σεισμός» στη ζωή μου, για να δω τον Σταύρο με άλλο μάτι και να σταματήσω να βλέπω κάποια πράγματα ως δεδομένα”.

Και εξηγεί:

«Ως δημοσιογράφος, έτυχε να ασχοληθώ αρκετές φορές με το θέμα των μεταμοσχεύσεων και της έλλειψης μοσχευμάτων. Ωστόσο μόνο, όταν έλαβα το δώρο ζωής κατάλαβα τη σημασία της δωρεάς οργάνων. Αν δεν βρισκόταν δότης, πολύ απλά θα πέθαινα.

Υπάρχουν πολλές ασθένειες, όπου η μοναδική «διέξοδος» είναι η μεταμόσχευση. Σε τέτοιες περιπτώσεις χωρίς τη δωρεά οργάνων, δύσκολα επιβιώνει κάποιος, ή δεν αλλάζει ποτέ, η ποιότητα της ζωής του.

Η δωρεά οργάνων είναι η μεγαλύτερη, πράξη ανθρωπιάς. Είμαστε ευαίσθητος λαός και όταν ενημερωθούμε σωστά δείχνουμε τα αλληλέγγυα αισθήματα μας. Πως μπορεί, κάποιος να γίνει δότης; Συγκεκριμένα, στην Κύπρο, επισκέπτεται τη σελίδα, του υπουργείου υγείας, βρίσκει το κεφάλαιο που αναφέρεται στη δωρεά οργάνων και συμπληρώνει το ειδικό έντυπο, κι αμέσως καταχωρείται στο αρχείο των δοτών.

Σήμερα, η νομοθεσία έχει αλλάξει. Κανένας δεν μπορεί να αλλάξει την πρότερη απόφαση, του εν δυνάμει δότη, ούτε κάποιος από το οικογενειακό περιβάλλον, ούτε κάποιος συγγενής πρώτου βαθμού.

Η αποκλειστική ευθύνη, ανήκει σ’ αυτόν που δηλώνει ότι θέλει να είναι δότης.

Η διάγνωση, της διαδικασίας του εγκεφαλικού θανάτου, που είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο, είναι πολύ ξεκάθαρη. Ακολουθούνται συγκεκριμένα πρωτόκολλα, η επαλήθευση γίνεται δύο φορές και έχει το δικαίωμα η οικογένεια να φέρει τη δική της ομάδα ιατρών , για να γίνει η διάγνωση. Άρα, δεν υπάρχει η έγνοια ή το ενδεχόμενο κάποιος, να κλέψει τα όργανα του δικού τους ανθρώπου. Όλα αυτά είναι μύθοι. Μπορεί να συμβαίνουν ή να συνέβαιναν σε τριτοκοσμικές καταστάσεις ή χώρες. Σήμερα, στα ευρωπαϊκά κράτη εφαρμόζονται όλα τα πρωτόκολλα και οι δικλείδες ασφαλείας. Η εκκλησία, που είναι ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο, στην Κύπρο, είναι δεκτική στην πράξη αυτή. Η Κύπρος και η επίσημη πολιτεία, πρέπει να επένδυση στην ενημέρωση. Με την ενημέρωση, φεύγουν όλοι οι φόβοι κι ο κόσμος βλέπει πιο καθαρά το σκοπό».

Ποιο είναι το μήνυμα, το «βάλσαμο» αν θέλετε του Σταύρου Κυπριανού, τόσο σε όσους βρίσκονται στη λίστα αναμονής όσο και στους αγαπημένους τους;

«Θεωρώ ότι από την ημέρα της διάγνωσης και από την ημέρα που ο ασθενής θα ενταχθεί, στη λίστα αναμονής, ξεκινά η αντίστροφη μέτρηση για τη θεραπεία. Αυτό που αποτελεί μεγάλο εμπόδιο, είναι η άρνηση της αποδοχής της ασθένειας. Προσωπικά συνηθίζω να λέω πως μετά την καταιγίδα, πάντα βγαίνει ο ήλιος. Η κάθε δοκιμασία, μπορεί να φέρνει αναστάτωση και ταλαιπωρία αλλά είναι και μια ευκαιρία για να αλλάξουμε και να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι».

Υστερόγραφο: Το βιβλίο του Σταύρου με τίτλο «Υπάρχουν άγγελοι» είναι μια από τις δράσεις που έχει αναλάβει για την ενημέρωση και ευαισθητοποίηση του κοινού για την δωρεά οργάνων και θα παρουσιαστεί στις 4 Απριλίου στο δημοτικό θέατρο Λατσιών. Επίσης η νέα τους θεατρική παραγωγή με τον αδελφικό του φίλο Λώρη Λοϊζίδη θα αφιερωθεί και φέτος στην δωρεά οργάνων και στην ενίσχυση του αρχείου δοτών μυελού των οστών του Καραϊσκάκειου ιδρύματος.