1996. Ήταν Η Χρονιά Που Μπήκε Το Τελευταίο “Κεραμίδι” Και Η Στέγη Ανηλίκων Και Εφήβων Σύρου Άνοιξε Την Πόρτα Της, Άρχισε Να Δέχεται Παιδικά Χαμόγελα Και Ξεκίνησε Το Ταξίδι Της Στον Χρόνο.
Η χρονιά που αποφασίστηκε να μπει ένα φρένο στην παιδική παραβατικότητα, να πάψουν οι φυλακές ανηλίκων να γιγαντώνονται και να γίνει στόχος ζωής η κοινωνικοποίηση και η φροντίδα των παιδιών που η πορεία τους τα οδηγούσε σε σκοτεινά μονοπάτια.
Η ομάδα της Στέγης απέκτησε γρήγορα παιδιά και εθελοντές και η κοινωνία της Σύρου συνειδητοποίησε ότι αυτά τα παιδιά ήθελαν μόνο αγάπη και ζεστασιά, θεωρούσαν σπουδαία, πράγματα δεδομένα για όλους, ένα πιάτο φαγητό, λίγη κουβέντα, ανταπόκριση στους προβληματισμούς τους.
Η παραβατικότητα των ανηλίκων δεν απασχολεί στο ποσοστό που απασχολούσε το 1996. Η πρόληψη πήρε την θέση της και μαζί της πλέον μιλάμε για εκμάθηση αξιών όπως η υπευθυνότητα, η συνεργασία, η ευγένεια, η αγάπη, η φιλία, η κοινωνικότητα.
Οι εθελοντές αυξάνονται μέρα με την μέρα, τα παιδιά εντάσσονται στην κοινωνία με έναν τρόπο πιο ομαλό και συνειδητοποιημένο και ο κόσμος της Σύρου στηρίζει την Στέγη καθημερινά με όποιον τρόπο μπορεί.
Η γενική κατάσταση της ελληνικής κοινωνίας βέβαια, είναι δύσκολη. Νέοι άνθρωποι και παιδιά πεθαίνουν καθημερινά με την ελπίδα μιας καλύτερης ζωής, οι άστεγοι αυξάνονται, η πείνα είναι βασικό στοιχείο του σήμερα, η φτώχια αγγίζει οικογένειες που μέχρι πρότινος ζούσαν αξιοπρεπώς και η μόνη μας ελπίδα μέσα σε αυτό το χάος είναι τα παιδιά. Τα φωτεινά τους μάτια, τα αυθόρμητα χαμόγελά τους, το παιχνίδι τους, η αθωότητά τους.
«Τ’ όνειρο του παιδιού είναι η ειρήνη»
Γ. Ρίτσος
