Η ετήσια καλοκαιρινή γιορτή του 16ου Δημοτικού Σχολείου Καβάλας θα μείνει αξέχαστη στους μαθητές που επεφύλαξαν μια συγκινητική έκπληξη στο κωφάλαλο συμμαθητή τους, τον 11χρονο Παναγιώτη Ξανθόπουλο.

Μαθητές “τραγούδησαν” στη νοηματική γλώσσα για τον 11χρονο κωφό συμμαθητή τους

Όλα ξεκίνησαν όταν στη σχολική γιορτή μια μαθήτρια εκφώνησε τα τραγούδια που οι γονείς “θα …δουν και σίγουρα δε θα ακούσουν”. Προς στιγμή οι παρευρισκόμενοι έδωσαν την ερμηνεία ότι η μαθήτρια έκανε λάθος στο ρήμα που χρησιμοποίησε.

Η μαθήτρια, όμως, διατύπωσε σωστά την πρόταση και στα επόμενα δέκα λεπτά οι μαθητές των μικρών τάξεων του σχολείου μαζί με τον 11χρονο κωφό μαθητή Παναγιώτη δεν τραγούδησαν, αλλά νοημάτισαν δύο αγαπημένα τραγούδια του ελληνικού πενταγράμμου.

Τα παιδιά του νηπιαγωγείου νοημάτισαν το τραγούδι του Παντελή Θαλασσινού «Ν’ αγαπάς». Αμέσως μετά ο μαθητής της Δ΄ τάξης Παναγιώτης Ξανθόπουλος «τραγούδησε» μαζί με τους συμμαθητές του στη νοηματική το τραγούδι «Εγώ κι εσύ μαζί».

«Δεν υπάρχει αναπηρία που δεν μπορεί να νικηθεί»

Είναι η στιγμή που όλοι αποδέχτηκαν τον έναν, κι όλοι μαζί ως ομάδα, ως σύνολο, επικοινώνησαν μεταξύ τους, και με τους γονείς που παρακολουθούσαν. Μέσα από αυτά τα δρώμενα στάλθηκαν μηνύματα ζωής: «Δεν υπάρχει αναπηρία που δεν μπορεί να νικηθεί».  «Η διαφορετικότητα δεν απομονώνει, δεν τρομάζει, δε διαχωρίζει, αλλά ενώνει». «Τίποτα δεν είναι αδύνατο, όταν υπάρχει θέληση, διάθεση, αγάπη και κυρίως πίστη σε αυτό που κάνουμε».

Μαμά Παναγιώτη: Δεν ντράπηκα ποτέ για το παιδί μου

«Δεν ντράπηκα ποτέ για το παιδί μου», υπογραμμίζει, με σταθερή φωνή η μητέρα του Παναγιώτη και συνεχίζει, «δεν φταίει αυτός που είναι κωφός, ούτε, όμως, κι εμείς. Αυτός είναι ο μαχητής, όχι εμείς, αυτός κάνει την προσπάθεια. Δεν έκρυψα ποτέ το παιδί μου, τολμώ να πω μάλιστα ότι το επέβαλα στην κοινωνία».

Η Θεοπούλα Φωτάκη είναι ένας άνθρωπος ιδιαίτερα εξωστρεφής και δραστήριος, που μαζί με τον σύζυγό της αφιέρωσαν τη ζωή τους στην ανατροφή των δύο παιδιών τους, του Παναγιώτη και της Βασιλικής.

Με σοκαριστική ειλικρίνεια εξομολογείται στο ΑΠΕ – ΜΠΕ: «δεν είχαμε ιδιαίτερες γνώσεις προκειμένου ν’ αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα που ανέκυψε.

Ο Παναγιώτης γεννήθηκε πρόωρα και είχε δύο ακούοντες γονείς. Χρειάστηκε να περάσουμε ατελείωτες ώρες στο διαδίκτυο, για να βρούμε πώς θα κάνουμε τη ζωή του καλύτερη. Χρειάστηκε να διαβάσουμε πολλά βιβλία και να μιλήσουμε με ειδικούς, ώστε να ενταχθεί ισότιμα σε ένα δημόσιο σχολείο. Τα παιδιά όπως το δικό μου δεν έχουν κάποια νοητική στέρηση που να τ’ απαγορεύει να ενταχθούν σ’ ένα σχολικό περιβάλλον. Πρωταρχικό μέλημα μας ήταν και είναι η αυτονομία του Παναγιώτη. Θέλω, όταν θα φύγω εγώ, το παιδί να μπορεί να ζει μόνο του ως ενήλικας έχοντας μία ολοκληρωμένη προσωπικότητα, να μην εξαρτάται από ένα πενιχρό προνοιακό επίδομα».