“Βράδυ. Λιμάνι προς Πανόραμα Θεσσαλονίκης. Το αμάξι του χάνει τον έλεγχο και πέφτει στις προστατευτικές μπάρες. Είναι σπασμένες. Θα χάσει και τα δύο του πόδια. Είναι μόλις 18. Βράδυ. Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα Βερολίνου. Η προσπάθειά του στην κατηγορία Τ62 τον φέρνει στον βάθρο και την ελληνική σημαία στον ιστό. Το στάδιο τον αποθεώνει. Η ζωή είναι μπροστά του. Είναι μόλις 21”.

Θα μπορούσε να είναι η εισαγωγή του (μελλοντικού) ντοκιμαντέρ που θα περιγράφει συνοπτικά την ιστορία του Στέλιου Μαλακόπουλου. Μία ιστορία αφιερωμένη σε αυτούς που καταργούν τις πιθανότητες και εξυμνούν τις δυνατότητες. Σε όλους αυτούς που όταν τους έδειξαν το έδαφος αποφάσισαν να πετάξουν.

“Το πιστεύεις ότι θυμάμαι τα πάντα από το 2015; Ήταν ξημερώματα και επέστρεφα από το λιμάνι της Θεσσαλονίκης προς το Πανόραμα, όπου διέμενα εκείνη την περίοδο. Στην Περιφερειακή Οδό έχασα τον έλεγχο του αυτοκινήτου μου και έπεσα στις προστατευτικές μπάρες. Ήταν σπασμένες κι αυτό είχε ως αποτέλεσμα να προσχωρήσουν μέσα στο αυτοκίνητο. Από τα πρώτα δευτερόλεπτα του ατυχήματος κατάλαβα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με τα άκρα μου, γιατί ενώ διατηρούσα τις αισθήσεις μου δεν τα ένιωθα καθόλου. Είχαν ακρωτηριαστεί. Και μέσα μου το γνώριζα.

Όπως και το πόσο τυχερός ήμουν που βγήκα ζωντανός μετά από μία τέτοια σύγκρουση. Είναι το πρώτο πράγμα που μου ανέφερε και ο γιατρός μου, εξηγώντας πως παρά τις υπεράνθρωπες προσπάθειες τα δύο μου πόδια είχαν χαθεί οριστικά. Αποφάσισα εκείνα τα δευτερόλεπτα να κρατήσω το τυχερό κομμάτι της ιστορίας και να φανώ δυνατός. Κρίσιμη απόφαση. Και ανηφορική, αν σκεφτείς ότι ακολούθησαν τρεις μήνες στο σπίτι προκειμένου να κλείσουν τα τραύματα. Διάστημα και βράδια που μου έκαναν να αντιληφθώ πολλά πράγματα για τη ζωή και να εκτιμήσω τη δεύτερη ευκαιρία που μου έδωσε ο Θεός. Να ζήσω. Το υπέρτατο αγαθό ιεραρχικά. Κι ας το ξεχνάμε.

Και κάπου εκεί αρχίζει το παιχνίδι της συνειδητοποίησης. Των επιλογών. Η στιγμή που λες ‘και τώρα;’. Κι εκεί θέλει ψυχραιμία, κρύο μυαλό και λύσεις. Ενημερώθηκα άμεσα για τις επιλογές που προσφέρει η τεχνολογία στην περίπτωσή μου και αποφάσισα να χρησιμοποιήσω τεχνητά μέλη. Μόλις τα συνήθισα και ξεκίνησα να περπατάω ζήτησα από τον τεχνικό μου να δοκιμάσω κάτι που θα μου έδινε τη δυνατότητα για κάτι παραπάνω. Δεν ήθελα να περπατάω απλά. Ήθελα να τρέχω. Να πετάω. Και κάπως έτσι βρέθηκα από το κρεβάτι πίσω στα γήπεδα”, αναφέρει και στέκεται στη λυτρωτική επιστροφή στον αθλητισμό.

“Με τον αθλητισμό είχα έρωτα από μικρός και στις μεγάλες φουρτούνες γυρίζεις σε αυτά που σε γεμίζουν περισσότερο. Οπότε η απόφαση ήταν εύκολη και (κρίνοντάς την τώρα) λυτρωτική. Θυμάμαι ακόμα την πρώτη προπόνηση. Ήταν και η πρώτη φορά που φόρεσα τα αθλητικά τεχνητά μέλη. Δεν σου κρύβω ότι θεωρούσα ότι θα ήταν κάτι εύκολο, αλλά στην πορεία κατάλαβα ότι είχα πέσει έξω. Δεν είχα καλή ισορροπία και κουραζόμουν εύκολα. Όταν, όμως, τα έκανα ‘δικά μου’ άρχισα να προχωράω γρήγορα. 10 μέτρα. Τριάντα. Πενήντα. Εκατό. Έτρεχα και δεν το είχα καταλάβει, παρά μόνο όταν συνειδητοποίησα πόσο πίσω είχα αφήσει τον προπονητή μου που χαμογελούσε δακρυσμένος”.

Η ώρα της επιλογής της κατάλληλης κατηγορίας είχε φτάσει. “Η T62 ήταν μονόδρομος γιατί αφορά αθλητές με διπλό ακρωτηριασμό κάτω από το γόνατο. Το ιδιαίτερο μαζί της είναι ότι πρέπει να έχεις άριστη ισορροπία. Αυτό είναι το κλειδί. Ξέρεις στον στίβο, σε κάθε μορφή του, απαιτούνται αθλητικά προσόντα, τα περισσότερα εκ των οποίων είναι γενετικά προκαθορισμένα. Ωστόσο, στο δικό μου μυαλό δεν είναι αρκετά. Για να πετύχει ενας αθλητής, όχι μόνο στο στίβο αλλά και σε όλα τα αθλήματα πρέπει να είναι εργατικός, επίμονος και φιλόδοξος. Από εκεί ξεκινάνε όλα”.

Λίγο καιρό αργότερα, στο αεροπλάνο για το Βερολίνο και την πρώτη του συμμετοχή σε ευρωπαϊκούς αγώνες, ο ίδιος αρχίζει να σκέφτεται δειλά δειλά ότι οι επιδόσεις του μέσα στη χρονιά θα μπορούσαν να του χαρίσουν ένα καλό πλασάρισμα και γιατί όχι και μία θέση στο βάθρο.

“Ήταν ένα όνειρο που με συντρόφευσε μέχρι τη στιγμή που πήραμε τη θέση μας στο ταρτάν και ζωντάνεψε μέσα μου στα 180 μέτρα που αντιλήφθηκε έντρομος ότι θα ήμουν ασημένιος. Είκοσι μέτρα αργότερα κρατούσα μία ελληνική σημαία, ήμουν 2ος στην Ευρώπη και ευτυχισμένος. Άμα με δεις στις εικόνες του βάθρου, τόσο στα 200 όσο και στα 400 μέτρα που τερμάτισα 3ος , θα το καταλάβεις. Δεν σκεφτόμουν τίποτα! Ευχαριστούσα τον Θεό για τη στιγμή που ζούσα και ένιωθα υπερηφάνεια κοιτώντας την ελληνική σημαία στον ιστό, την ίδια ώρα που το μάτι μου έπιανε φευγαλέα τους δικούς μου ανθρώπους να πανηγυρίζουν στις κερκίδες. Τίποτα δεν θα είχε γίνει χωρίς αυτούς. Χωρίς την οικογένεια, τους φίλους μου, τη σύντροφό μου, όλους αυτούς που μου στέκονται και με στηρίζουν από την αρχή. Τους χρωστάω ένα γιγάντιο ευχαριστώ, όπως και στον προπονητή μου Δημήτριο Τσιφτσόγλου, στον Τεχνικό Προσθετικών μελών Άγγελο Χρονόπουλο, που δίνει μια συνεχή τεχνολογική μάχη ώστε να βρίσκομαι σε θέση να αγωνίζομαι σε υψηλό επίπεδο, καθώς και στους χορηγούς μου, την ΚΑΕ ΠΑΟΚ και την Watt+Volt που με εμπιστεύτηκαν, στηρίζοντάς με οικονομικά και ηθικά”.

Το 24ωρο του πλέον δε διαφέρει σε τίποτα από αυτό ενός φοιτητή που διαπρέπει στον αθλητισμό. “Μια συνηθισμένη μου μέρα ξεκινάει από νωρίς το πρωί, όπου τρώω πολύ καλό πρωινό και πηγαίνω στο γήπεδο για τη πρωινή προπόνηση γύρω στις 10:00. Έπειτα, αν δεν έχω να παρακολουθήσω κάποιο μάθημα στο Πανεπιστήμιο, επιστρέφω νωρίς το μεσημέρι σπίτι και επανέρχομαι στη μυρωδιά του ταρτάν στις 17:00. Όπως συμβαίνει με όλους την εποχή που ζούμε οι ελεύθερες ώρες μέσα στη μέρα είναι περιορισμένες και τις περνάω με τη σύντροφό μου και την οικογένειά μου. Εκτός από τις Κυριακές. Εκεί ξεκουράζομαι, συναντώ φίλους και αναζητώ νέα όνειρα. Το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2019 στο Ντουμπάι βρίσκεται ήδη στο μυαλό μου, ενώ μεγάλος μου στόχος αποτελεί και η Παραολυμπιάδα του 2020 στο Τόκιο”.

Το μαγνητόφωνο γράφει ήδη 44 λεπτά και η απογευματινή του προπόνηση πλησιάζει. Φεύγοντας παρατηρώ το πόσο ευτυχισμένο δείχνει το πρόσωπό του μέσα στο καινούριο σύμπαν που έχει δημιουργήσει. Σπάνια εικόνα στις μέρες μας.

“Ξέρεις σε μία ζωή που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε διάφορες δυσκολίες (τις περισσότερες απρόσμενα) είναι ωραίο να ονειρεύεσαι. Δεν είναι εύκολο. Πολλές φορές νομίζουμε ότι αυτό που μας συμβαίνει δεν μπορούμε να το ξεπεράσουμε. Και πράγματι οι πιθανότητες μπορεί όντως να μην είναι υπέρ μας. Όταν όμως υπάρχει ελπίδα πάντα εξακολουθούν να υπάρχουν πιθανότητες. Έτσι πάει αυτό. Κι όλοι μας πρέπει να μάθουμε να μην τα παρατάμε εύκολα και να μην χάνουμε τις ελπίδες μας. Και σας διαβεβαιώ ότι οποίος δεν τα παρατάει ποτέ είναι ευτυχισμένος. Αυτό δεν είναι το νόημα;“.

*Μπορείς να βλέπεις όλα αυτά (τα σπουδαία) που κάνει ο Στέλιος και στη σελίδα του στο Facebook.