Της ΕΛΛΗΣ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ 

Αγάπη θέλει ο άνθρωπος για να μεγαλώσει… για να ανοίξει τις φτερούγες του και να πετάξει μέχρι εκεί που ίσως κάποιος θεωρεί πως δεν μπορεί να φθάσει…

Η ιστορία του, Ιωακείμ Φροσύνη, ενός αγοριού, 28 ετών, με σύνδρομο ντάουν, έρχεται και μας επιβεβαιώνει, πως τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο, αρκεί να υπάρχει θέληση. Ο Ιωακείμ, μέχρι το γυμνάσιο, φοίτησε σε δημόσιο σχολείο, η μητέρα του Αικατερίνη, όλο το καλοκαίρι φρόντιζε να του «διδάσκει» τη διδακτέα ύλη της χρονιάς που θα ακολουθούσε, για να μη «διαφέρει» το παιδί της, από τους άλλους συμμαθητές τους…

Η Αικετερίνη Φροσύνη, αφηγείται  σήμερα στην ιστοσελίδα μας, όλη την ιστορία του Ιωακείμ και πως το παιδί της,  κατάφερε με αγάπη κι επιμονή να  μιλάει μέχρι και τέσσερις ξένες γλώσσες.

«Ο Ιωακείμ γεννήθηκε, πριν από 28 χρόνια και το ξέραμε, ότι θα γεννηθεί με σύνδρομο ντάουν. Ήταν γνωστό και ήταν επιλογή μας, να το κρατήσουμε αυτό το παιδί, παρ’ όλες τις αντιρρήσεις των γιατρών οι οποίοι ήθελαν να το «σκοτώσουμε». Εμείς ως οικογένεια, αποφασίσαμε ότι έπρεπε να το κρατήσουμε αυτό το παιδί. Ήμουνα συνειδητοποιημένη, γι αυτήν μου την απόφαση, το είχα ήδη αποδεχθεί από πριν κι όταν γεννήθηκε ήμουνα ήδη έτοιμη, για τη «μάχη», εξομολογείται η Αικατερίνη Φροσύνη.

Και συνεχίζει:

«Κάναμε δύο επεμβάσεις, στην Αγγλία, είχε καρδιοπάθεια  και μετά το παιδί αποκαταστάθηκε πλήρως στην υγεία του. Κι αφού έγινε καλά στην υγεία του, προχωρήσαμε στην εκπαίδευση του.

Μέχρι τα τέσσερα του χρόνια, ο Ιωακείμ, ούτε μιλούσε, ούτε περπατούσε. Κι έτσι αποφασίσαμε να παρακολουθήσουμε, ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα, στην Αμερική, όπου στους έξι μήνες, άρχισε να περπατάει και να λέει τις πρώτες του λέξεις. Το πρόγραμμα, αυτό το εφαρμόζαμε στο σπίτι. Παρακολουθούσαμε σεμινάρια, λαμβάναμε τις οδηγίες και όλη η δουλειά, αν θέλετε γινότανε στο σπίτι μας, στη Θεσσαλονίκη.  Κάθε έξι μήνες, πηγαίναμε πάλι στην Αμερική, εκεί  παρακολουθούσαν την πρόοδο του παιδιού, όπου και μας έδιναν το επόμενο στάδιο του προγράμματος.

Ο Ιωακείμ τελείωσε και το γυμνάσιο. Πήγαινε σε κανονικό σχολείο κι όχι σε κάποιο ειδικό. Τα παιδιά μάλιστα, οι συμμαθητές του  τον είχαν αποδεχθεί. Παίζανε μπάσκετ, όλοι μαζί. Τον έχω κιόλας βίντεο, που λέει και το μάθημα. Δεν είχαν κιόλας, τα άλλα τα παιδιά κάτι, να τον «κοροϊδέψουν».  Το παιδί, βέβαια όταν πήγε στο σχολείο, ήξερε να διαβάζει. Μέχρι τα επτά του χρόνια, είχε αρχίσει να μαθαίνει αγγλικά και ρωσικά. Τώρα βέβαια, μιλάει και γερμανικά και ξεκίνησε και γαλλικά. Έχει κλίση στις ξένες γλώσσες αλλά γενικότερα έχει δίψα για μάθηση. Το καλύτερο του είναι διάβασμα.

Τον Ιωακείμ, δε θα τον άλλαζα με κανένα άλλο παιδί στον κόσμο. Είναι ό,τι καλύτερο μας έτυχε στη ζωή μας. Μας δίδαξε την αγάπη, το ενδιαφέρον για τη ζωή. Είναι ένα δώρο Θεού, για την οικογένεια. Είναι η χαρά μας, το στολίδι μας. Μπορώ να σας πω κιόλας ότι μέσα από τον Ιωακείμ, ενώθηκε και περισσότερο η οικογένεια. Θεωρώ πως αποδείξαμε, ότι οι γονείς δεν είναι το πρόβλημα αλλά οι γονείς μπορούν να αποτελέσουν, τη λύση στο πρόβλημα».

Προσθέτει:

«Τώρα, στα 28 του χρόνια, εργάζεται κάποιες ώρες στο λογιστικό γραφείο, του αδελφού του. Βοηθάει, βγάζει φωτοτυπίες, τακτοποιεί τα τιμολόγια, τα βιβλία. Ασχολείται παράλληλα και με τον αθλητισμό και τις υπόλοιπες ώρες ασχολείται με τον υπολογιστή και διαβάζει. Κάνει όλες τις δουλειές του σπιτιού, μαγειρεύει κιόλας, του αρέσει, μ’ άλλα λόγια αυτοεξυπηρετείται μόνος του. Ο Ιωακείμ, έμαθε δύσκολα πράγματα αλλά με εύκολο τρόπο. Πολλές φορές, όταν βλέπουμε τα βίντεο που βγάζαμε, λέει: «Εδώ, είναι ο Ιωακείμ που είχε σύνδρομο ντάουν, που ήταν μικρός. Τώρα δεν έχει».

Το κάθε παιδί έχει την αξία του. Κι ο κάθε γονιός, προσπαθεί να κάνει το καλύτερο για το παιδί του. Το σημαντικό είναι η αποδοχή. Πόσα παιδιά που έχουν γεννηθεί υγιή, έχουν πάθει ατυχήματα κι έχουν καθηλωθεί σε καροτσάκια; Θέλει λίγο υπομονή, κυρίως τα πρώτα χρόνια, υπομονή όμως θες για το κάθε παιδί στην οικογένεια. Αγάπη κι υπομονή, θέλει ένα παιδί, είτε είναι με σύνδρομο ντάουν, είτε είναι απόλυτα υγιή. Η συμπεριφορά, δεν είναι διαφορετική. Κι ένα «φυσιολογικό  παιδί, το πας στο φροντιστήριο, στο γυμναστήριο, κλπ… Ένα παιδί με σύνδρομο ντάουν δε θέλει διαφορετική συμπεριφορά.

Τα παιδιά με σύνδρομο ντάουν δίνουν τόση αγάπη, που αυτή θα είναι κι η ανταμοιβή ενός γονιού.  Αγαπάνε πραγματικά. Μια αγκαλιά να σου κάνει, αυτό το παιδί και δε χρειάζεσαι τίποτα άλλο…. Που να το δείτε κιόλας, όταν προοδεύει, να διαβάζει… αρκεί μόνο να του δώσεις ένα κίνητρο για να μπορεί για παράδειγμα, ν’ αρχίσει να διαβάζει. Αυτό είναι πολύ βασικό. Να ασχολείται το παιδί και να μαθαίνει.

Όταν μαθαίνει το παιδί πολλά πράγματα, τότε όλα είναι διαφορετικά. Η μόρφωση και οι τρόποι καλής συμπεριφοράς, φαίνονται σε έναν άνθρωπο. Τα πάντα μαθαίνονται. Ποτέ δεν ένοιωσα ντροπή για το παιδί μου. Ντροπή, να νοιώσουν οι «γονείς», που τα παιδιά τους τα βάζουν σε ιδρύματα. Τα παιδιά με σύνδρομο ντάουν, είναι τα παιδιά του παραδείσου».

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Η μητέρα του Ιωακείμ, έχει γράψει το βιβλίο, «Είμαι ο Ιωακείμ», όπου είναι όλο το πρόγραμμα, εκπαίδευσης και  εκμάθησης που έχει ακολουθήσει για τον γιο της Ιωακείμ.