Προσπάθησε να κάνει τις διακοπές του στην Θάσο. Για οποιονδήποτε άλλο άνθρωπο αυτό θα ήταν μία εύκολη υπόθεση, όχι όμως και για τον Δημήτρη Αντωνίου ο οποίος βρίσκεται εδώ και 14 χρόνια καθηλωμένος σε αναπηρικό αμαξίδιο.

Σε μία ανάρτηση-καταπέλτη στο facebook που συζητήθηκε πολύ ο Δημήτρης Αντωνίου λέει: «Εδώ βλέπετε εμένα ‘’παγιδευμένο’’ με το αναπηρικό μου αμαξίδιο μεσα στο αυτοκίνητο σε μια πλατφόρμα στάθμευσης των οχημάτων ενός ferry boat που πάει προς Θάσο. Ξέρετε γιατί; Είπα φέτος να προσπαθήσω να ‘’κάνω διακοπές’’ 2-3 μέρες στην Καβάλα και σκέφτηκα γιατί να μην πάω και σε ένα νησί»

Τα βάσανά του όμως ξεκίνησαν όταν μπήκε στο πλοίο για Θάσο όπου δεν προβλέπεται θέση και τρόπος για να ανέβεις στο κατάστρωμα: «Σχεδόν κανένα ferry boat δεν έχει προδιαγραφές (ασανσέρ ή κάτι αντίστοιχο) ώστε το αναπηρικό αμαξίδιο να μπορεί να βγαίνει από το αυτοκίνητο και να ανεβαίνει στο κατάστρωμα του πλοίου».

Του έκαναν και «χάρη» που έμεινε στο αυτοκίνητο: «Φανταστείτε έστειλα έναν φίλο μου επάνω (και αυτοί ‘’αναγκάστηκαν’’ να μείνουν μαζί μου μες το αυτοκίνητο) για να βγάλει κάποιες φωτογραφίες για να δω τουλάχιστον έτσι την όμορφη θέα»

Η ιστορία του 25χρονου «ήρωα» της Καλαμαριάς

Πριν δώδεκα χρόνια σε μια στροφή της ζωής ο 25χρονος σήμερα Δημήτρης Αντωνίου καθηλώθηκε σε αναπηρικό καροτσάκι εξαιτίας ενός τροχαίου ατυχήματος έξω από το σχολείο του. Μπορεί η ζωή να του γύρισε την πλάτη αυτός όμως συνεχίζει να της χαμογελά καθώς όπως λέει δεν πιστεύει σε κανένα Θεό και καμία μοίρα, παρά μόνο στη δύναμη του ανθρώπου.

Ο 28χρονος, Δημήτρης Αντωνίου πριν 9 χρόνια τραυματίστηκε σοβαρά έξω από 7ο  Λύκειο Καλαμαριάς, όπου ήταν μαθητής. Το βράδυ της 14ης Οκτωβρίου 2006, το σχολείο ήταν υπό κατάληψη από τους μαθητές και έξω στο πεζοδρόμιο βρισκόταν ο Δημήτρης με δυο ακόμα φίλους του. Ένα αμάξι κινούνταν με μεγάλη ταχύτητα επί της οδού Ανδριανουπόλεως, έχασε τον έλεγχο και έπεσε επάνω στους τρεις μαθητές.

Οι δυο τραυματίστηκαν ελαφρώς αλλά ο Δημήτρης υπέστη συντριπτικό κάταγμα στον αυχένα, ολική ρήξη νωτιαίου μυελού και αναγκάστηκε να γίνει ακρωτηριασμός του δεξιού χεριού του.  «Όλα είναι μαύρα εκείνη την νύχτα» για τον Δημήτρη, όσο για αυτόν που οδηγούσε το αμάξι: «Δεν έχω κάτι μαζί του, δεν τον ξέρω κιόλας, δεν υπήρχε ποτέ, απλά την μια στιγμή ήμουν όρθιος, την άλλη ήμουν ξαπλωτός. Και να βρεθεί, και να μπει φυλακή δεν αλλάζει κάτι». Ωστόσο ο κατηγορούμενος  είχε εντοπιστεί και το δικαστήριο του επέβαλε ποινή φυλάκισης 4,5 ετών, αλλά εξαφανίστηκε και θεωρείται φυγόποινος.

Ολόκληρη η ανάρτηση του Δημήτρη Αντωνίου

Εδώ βλέπετε εμένα ‘’παγιδευμένο’’ με το αναπηρικό μου αμαξίδιο μεσα στο αυτοκίνητο σε μια πλατφόρμα στάθμευσης των οχημάτων ενός ferry boat που πάει προς Θάσο. Ξέρετε γιατί;

Είπα φέτος να προσπαθήσω να ‘’κάνω διακοπές’’ 2-3 μέρες στην Καβάλα και σκέφτηκα γιατί να μην πάω και σε ένα νησί (πρώτη φορά μετά το ατύχημα), μιας και η θάσος είναι απέναντι. Στην αρχή ενθουσιάστηκα με την ιδέα ! Αμέσως όμως συνάντησα δυσκολίες που δεν μπορούσα να πιστέψω ότι είναι αληθινές!

Σχεδόν κανένα ferry boat δεν έχει προδιαγραφές (ασανσέρ ή κάτι αντίστοιχο) ώστε το αναπηρικό αμαξίδιο να μπορεί να βγαίνει από το αυτοκίνητο και να ανεβαίνει στο κατάστρωμα του πλοίου. Ίσα ίσα μου ‘’έκαναν και χάρη’’ που μου το επιτρέψανε γιατί σε πιο μακρινά ταξίδια για λόγους ασφαλείας δεν γίνεται να μένω εκεί κάτω. Αλλά ούτε και πάνω μπορώ να ανέβω. ‘’ΊΣΑ ΙΣΑ ΜΟΥ ΕΚΑΝΑΝ ΤΗ ΧΑΡΗ’’ ;;;;;

ΑΡΑ. Να λέω και ευχαριστώ που είμαι σαν τον ποντικό μες το αυτοκίνητο, αντί να βρίσκομαι στο κατάστρωμα και να απολαμβάνω τη διαδρομή.

Φανταστείτε έστειλα έναν φίλο μου επάνω (και αυτοί ‘’αναγκάστηκαν’’ να μείνουν μαζί μου μες το αυτοκίνητο) για να βγάλει κάποιες φωτογραφίες για να δω τουλάχιστον έτσι την όμορφη θέα. Και για πιο μακρινούς προορισμούς ούτε να το διανοούμαι… το 2018… που όλοι είμαστε ευαίσθητοι με την αναπηρία και προσπαθούμε να εξαλείψουμε τις ‘’αδικίες’’-διακρίσεις.

Δεν θα κάτσω να ψάξω τους νόμους γιατί είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν και αποκλείεται να ‘’επιτρέπουν’’ κάτι τέτοιο. Απλά κανενός δεν του καίγεται καρφί για το αν ‘’εγώ’’ στην αναπηρική καρέκλα στερούμαι το δικαίωμα να ταξιδέψω σαν άνθρωπος με το πλοίο αντί να ντροπιάζομαι και να θλίβομαι με αυτήν την απαράδεχτη αντιμετώπιση…

Μια ακόμη μάχη μόλις ξεκίνησε..