Ο μήνας Οκτώβριος είναι αφιερωμένος στον καρκίνο του μαστού, γι’ αυτό και επιλέξαμε να δημοσιεύσουμε τα λόγια μιας μαμάς που πέρασε και συνεχίζει να περνάει αυτή τη δοκιμασία. Το μόνο σίγουρο είναι πως ο καρκίνος αφήνει ανεξίτηλα τα σημάδια του, ακόμα κι αν φαίνεται ότι η απειλή έχει υποχωρήσει. Η Sam Kuhr, μαμά 2 παιδιών, μας περιγράφει το δικό της ταξίδι…
«Πριν 3 χρόνια, η ζωή και το σώμα μου άλλαξαν για πάντα όταν μου αφαίρεσαν 2 όγκους από τους μαστούς και τους 13 λεμφαδένες. Είμαι ευγνώμων για κάθε μέρα που περνάει, όμως, ξέρω ότι δεν είμαι η ίδια πια. Δεν εννοώ ότι είναι το μόνο που σκέφτομαι κάθε ώρα και κάθε στιγμή της μέρας αλλά ότι ο καρκίνος είναι μαζί μου και θα συνεχίσει να είναι για πάντα. Αυτά είναι μερικά πράγματα που θα ήθελε να μοιραστεί μαζί σας κάποιος που έχει παλέψει με τον καρκίνο:
Δεν παραπονιόμουν για το πόσο δύσκολη ήταν η θεραπεία όσο την έκανα. Έπειτα από 5 χειρουργεία σε 11 μήνες, πλέον είμαι σε θέση να συνειδητοποιήσω πόσο μεγάλη ήταν η δοκιμασία που πέρασε και το σώμα αλλά και το μυαλό μου.
Δεν μπορώ να ανοίξω ένα βάζο ούτε να κάνω push ups γιατί δεν έχω πια ιστούς ή μύες στο στήθος μου.
Απλά και μόνο επειδή με βλέπετε να γελάω και να συνεχίζω κανονικά τη ζωή μου δεν σημαίνει πως ότι δεν φοβάμαι ότι τα “κακά” κύτταρα θα ξεκινήσουν να μεγαλώνουν πάλι. Κάποιες φορές, μάλιστα, σκέφτομαι πως δεν θα δω τα παιδιά μου να τελειώνουν το σχολείο.
Μ’ αρέσει να σκέφτομαι θετικά, όχι απαισιόδοξα. Μην μου πείτε για τη γνωστή σας που έκανε διπλή μαστεκτομή στα 42 της, ο καρκίνος της ξαναεμφανίστηκε 2 χρόνια αργότερα και τώρα δεν είναι πια στη ζωή. Δεν είναι ότι δεν νοιάζομαι για εκείνη- αλήθεια, νοιάζομαι- απλώς αυτός είναι ο μεγαλύτερος φόβος μου και δεν θέλω να σκέφτομαι αυτά τα σενάρια.
Από την άλλη, εάν κάποιος φίλος μας διαγνωστεί με καρκίνο και αρχίζετε να το συζητάτε, μη νιώσετε άσχημα αν είμαι κι εγώ μπροστά. Μπορώ να μιλήσω για τέτοια θέματα και το να σωπαίνετε με κάνει να σκέφτομαι ότι νομίζετε πως έχω κάτι κακό. Ακόμα χειρότερα σκέφτομαι πως είστε όλοι μέρος μιας ομάδας που μπορεί ελεύθερα να μιλάει γι’ αυτά τα πράγματα ενώ εγώ είμαι μέλος μιας άλλης ομάδας- κάτι που ξέρω ήδη, αλλά δεν χρειάζεται να μου το υπενθυμίζετε.
Πλέον δεν έχω τον έλεγχο του σώματος και των συναισθημάτων μου. Τα χημικά που παίρνω καθημερινά με ελέγχουν. Κάποιες μέρες τα νιώθω ελάχιστα, αλλά κάποιες άλλες δεν μπορώ να αναγνωρίσω ποια είμαι. Τίποτα απ’ αυτά δεν τα κάνω εσκεμμένα. Σας παρακαλώ μην το παίρνετε προσωπικά κι ελπίζω να με συγχωρήσετε. Θα ήθελα να μην παίρνω τα χάπια, όμως τα ίδια αυτά χημικά που με κάνουν να νιώθω χάλια είναι αυτά που με κρατάνε ζωντανή.
Όταν με ρωτάνε «είσαι καλά τώρα;», αυτό που θέλω να τους απαντήσω είναι πως είμαι καλά, εκτός κι αν τα καρκινικά κύτταρα στο σώμα μου αποφασίσουν να μεγαλώσουν και να επεκταθούν και στα υπόλοιπα μέρη του σώματός μου. Έτσι είναι για μένα τώρα. Αν ο καρκίνος επιστρέψει, δεν είναι γιατί έκανα ή δεν έκανα κάτι. Είναι γιατί αυτό μου έτυχε.
Η καρδιά μου σπαράζει όταν λέω στον γιο μου ότι έχω ραντεβού με τον γιατρό μου και τον βλέπω να με ρωτάει με φόβο αν είναι όλα καλά. Εκείνος φοβάται συνεχώς ότι ο καρκίνος θα επιστρέψει και θα εμφανιστεί πάλι από το πουθενά, όπως έγινε την πρώτη φορά. Και δεν υπάρχει κάτι πιο λυπηρό από το να σου ζητάει ο γιος σου να του υποσχεθείς ότι δεν πρόκειται να πεθάνεις.
Εύχομαι οι άνθρωποι να σταματούσαν να χρησιμοποιούν την έκφραση “καθαρός από καρκίνος” γιατί ποτέ δεν είσαι πραγματικά “καθαρός” από τον καρκίνο. Είμαι καθαρή από τον καρκίνο εκτός αν αυτά τα κύτταρα αποφασίσουν να εξερευνήσουν και πάλι το σώμα μου.
Μην ξεχνάτε να αυτο-εξετάζεστε όταν είστε στο μπάνιο και φροντίστε να κάνετε κάθε χρόνο μαστογραφία. Η έγκαιρη πρόληψη σώζει ζωές. Αν δεν είχα κάνει την ετήσια μαστογραφία γιατί ήμουν απασχολημένη, η διάγνωση και η πρόγνωση για την υγεία μου θα ήταν πολύ διαφορετικές γιατί ο καρκίνος θα προχωρούσε…»
