Πριν ανοίξει το πρωί το μάτι και αφού το ξυπνητήρι έχει χτυπήσει και έχει μπει στο… snooze πολλές φορές, μία κίνηση απομένει για να ξεκινήσει η μέρα. Στην κουζίνα για πρωινό καφέ…

Ό,τι και να συμβαίνει ο καφές είναι μια πρωινή σταθερή αξία εδώ και δεκαετίες… Το μόνο που μπορεί να αλλάζει κάθε φορά είναι το είδος, ανάλογα με τη διάθεση, το προηγούμενο βράδυ ή τις προσδοκίες για τη νέα μέρα.

Ακόμη και όσοι διαβάζουν αυτή τη στιγμή αυτό το άρθρο είναι πιθανό να έχουν για παρέα έναν καφέ.

Πες μου λοιπόν τι καφέ πίνεις, να σου πω ποιος είσαι… Δεν πρόκειται για τις προβλέψεις μιας καφετζούς, αλλά για το συμπέρασμα της διακεκριμένης καθηγήτριας Ψυχολογίας Ramani Durvasula και το βιβλίο των Judi James και James Moore που λένε ότι οι προτιμήσεις μας στον καφέ μπορούν να αποκαλύψουν την αυτοεκτίμηση ενός ατόμου, τα επίπεδα άγχους, ακόμα και τη σεξουαλική του ζωή…

Μάλιστα δεν είναι οι μόνοι, αφού ακόμη και σύγχρονοι καθηγητές φιλοσοφίες ψάχνουν τις απαντήσεις στον καφέ.

Και αν το δούμε από θέμα υγείας, μία νέα επιστημονική έρευνα έδειξε πως όσο περισσότερο καφέ πίνετε τόσο λιγότερο κινδυνεύετε να αποχαιρετήσετε πρόωρα τον μάταιο τούτο κόσμο.

Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι ο καφές μπορεί να αποτρέψει τον θάνατο, είναι όμως καθησυχαστικό να ξέρουμε ότι μια τόσο κοινή και αγαπημένη συνήθεια δεν μας κάνει κακό.

Μελέτες για το πόσα αποκαλύπτει μια κούπα καφέ έχουν γίνει πολλές, ορισμένες όμως είναι αξιοπρόσεκτες.

Το αγαπημένο πρωινό ρόφημα ενδέχεται να δίνει απαντήσεις ακόμη και σε μερικά από τα βαθύτερα ερωτήματά. Αυτό τουλάχιστον λέει ο καθηγητής φιλοσοφίας David Berman ο οποίος ξόδεψε πολλές ώρες μελετώντας ακόμα και τις πιο μικρές λεπτομέρειες της λειτουργίας της σκέψης και των αισθήσεων μας και θεωρεί ότι πολλές απαντήσεις κρύβονται μέσα σε ένα φλιτζάνι καφέ.

Για τον καθηγητή μάλιστα η μελέτη του καφέ αποτελεί το επόμενο βήμα στην εξέλιξη της φιλοσοφίας.

«Ο καφές περιέχει καφεΐνη, μια ουσία η οποία διεγείρει την εγκεφαλική λειτουργία, κάνει τη σκέψη μας πιο διαυγή κι οξύνει την αίσθηση της γεύσης», εξηγεί ο Berman και συνεχίζει: «Τα παραπάνω συνθέτουν μια ξεχωριστή και απόλυτα υποκειμενική εμπειρία απόλαυσης και μάλιστα παρά το γεγονός ότι όλες οι ποικιλίες καφέ διαθέτουν μια κοινή βάση. Την καφεόλη, ένα αρωματικό έλαιο που σχηματίζεται κατά το καβούρδισμα. Το τελευταίο αποτελεί μόλις το 0,5% της βάσης του, αλλά χάρη σε αυτό, το ρόφημα αποκτά την ιδιαίτερη γεύση του».

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι οι λάτρεις του καφέ πέρα από διαφορετικά αγαπημένα ροφήματα, φαίνεται να έχουν και διαφορετική φιλοσοφία ζωής.

Ο Berman υποστηρίζει ότι ακόμα και το αγαπημένο χαρμάνι μας αποκαλύπτει πολλά στοιχεία για την προσωπικότητά και τις αντιδράσεις μας.

Σύμφωνα με την έρευνά του, τα εξωστρεφή και κοινωνικά άτομα προτιμούν τα πιο αρωματικά και ξινά χαρμάνια ενώ οι πιο εσωστρεφείς και παραδοσιακοί τύποι θέλουν τον καφέ τους βαρύ και ενδεχομένως πικρό.

Όμως και η έρευνα της καθηγήτριας Ψυχολογίας Ramani Durvasula είναι εξίσου εντυπωσιακή.

Σύμφωνα με τα ευρήματά της τα οποία βεβαίως υπόκεινται σε κριτική:

Espresso πίνουν όσοι τείνουν να είναι κυκλοθυμικοί και εργασιομανείς. Είναι ηγετικές φυσιογνωμίες και γρήγοροι στην επίτευξη στόχων και ταυτόχρονα συναρπαστικοί και άψογοι εραστές, αλλά δεν είναι πιστοί… Τουλάχιστον έτσι λένε οι έρευνες.

Το μεγάλο μπέρδεμα γίνεται με τους ιταλικούς καφέδες, καθώς ακόμη και μια μικρή λεπτομέρεια μπορεί να δείξει διαφορετικό χαρακτήρα.

Έτσι, τον διπλό Espresso πίνουν οι διανοούμενοι, ενώ τον μακιάτο προτιμούν οι γυναίκες που κάνουν καριέρα και ταυτόχρονα είναι μητέρες.

Στο latte πάλι φαίνεται ότι έχουν προτίμηση οι περιβόητοι metrosexual και δεν αποτελεί έκπληξη ότι το χαρακτηριστικό της προσωπικότητας όσων προτιμούν τον φραπέ και τους άλλους στιγμιαίους καφέδες είναι η… χαλαρότητα.

Όσοι πάλι έχουν αδυναμία στον καπουτσίνο φαίνεται ότι θέλουν να έχουν τον έλεγχο, αλλά ταυτόχρονα είναι υπερβολικά ευαίσθητοι.

Σε χειρότερη θέση βρίσκονται αυτοί που πίνουν ντεκαφεϊνέ. Δίνουν στους άλλους να καταλάβουν ότι δεν βγαίνουν συχνά για να διασκεδάσουν…

Αν πάμε πάλι στον φρεντοτσίνο η κατάσταση… ξεφεύγει αφού φαίνεται πω όσοι τον διαλέγουν είναι κατά βάθος ανώριμοι, ενώ καφέ με γάλα αμυγδάλουεπιλέγουν οι πολύ «κολλημένοι» με τα κοινωνικά δίκτυα ή οι έχοντες δυσανεξία στη λακτόζη.

Πάντως τον καφέ φίλτρου τον προτιμούν οι εκλεπτυσμένοι.

Για το τέλος τον ελληνικό καφέ πίνουν οι πιο… παραδοσιακοί τύποι που δεν θέλουν τις αλλαγές και προτιμούν τα δοκιμασμένα.

Οι άνθρωποι που πίνουν τον καφέ τους σκέτο είναι πιθανό να είναι «σκοτεινοί» όπως έδειξε μια αμφιλεγόμενη έρευνα του πανεπιστημίου Innsbruck της Αυστρίας. Η μελέτη που έγινε σε περίπου 1.000 άτομα δεν αφήνει πολλά περιθώρια για παρερμηνείες, καθώς συσχετίζει τις πικρές γεύσεις με την αντικοινωνική συμπεριφορά και αποδίδει σε όσους απολαμβάνουν τα ποτά και τα τρόφιμα με μια πικρή γεύση μεγάλη πιθανότητα να έχουν χαρακτηριστικά που συνδέονται με την ψυχοπάθεια, το σαδισμό, το ναρκισσισμό ή το μακιαβελισμό…

Όμως η έρευνα της καθηγήτριας Ψυχολογίας Ramani Durvasula αποκάλυψε ότι οι άνθρωποι που πίνουν σκέτο καφέ είναι ειλικρινείς, ευθείς και έντιμα άτομα, ενώ αυτοί που πίνουν διπλό ντεκαφεινέ αλλά με αφρό τείνουν να είναι περισσότερο εμμονικοί, κτητικοί και λεπτομερείς (είπαμε και πριν ότι δεν βγαίνουν συχνά).

Σε αυτή την έρευνα της Ψυχολόγου αναφέρεται ότι μπορεί και όσοι πίνουν τον καφέ τους σκέτο να είναι πουριτανοί, ενώ όσοι προσθέτουν γάλα είναι γενικά… νευρωτικοί. Οι απόψεις που υπάρχουν είναι πολλές…

Οι άνθρωποι πάντως που παραγγέλνουν γλυκούς καφέδες φαίνεται να έχουν μια αδυναμία στην άνεση και τους αρέσει να απαλύνουν την πίκρα της ζωής.

Ανεξάρτητα από την προσωπικότητα του καθένα ο καφές παίζει σημαντικό ρόλο στην ζωή των Ελλήνων. Είναι αναπόσπαστο κομμάτι στην καθημερινότητα και γύρω από το προϊόν έχει αναπτυχθεί έντονη επιχειρηματικότητα.

Σύμφωνα με τις τελευταίες εκτιμήσεις για το 2017 η ετήσια κατά κεφαλήν κατανάλωση καφέ στην χώρα μας ανέρχεται σε 4,52 κιλά, ποσότητα που μας κατατάσσει στην 16η θέση ανάμεσα στις χώρες της Ευρώπης και την Βόρειας Αμερικής.

Από το 1990 μέχρι σήμερα η συνολική κατανάλωση του καφέ στην Ελλάδα υπερτετραπλασιάστηκε ως προς τον όγκο και την αξία, καθώς πλέον έχει δημιουργηθεί ένα δυναμικό αγοραστικό κοινό.

Η ιστορία του καφέ φυσικά «γράφεται» στα καφενεία. Στην Ελλάδα, το πρώτο ελληνικό καφενείο άνοιξε στο Ναύπλιο μόλις απελευθερώθηκε η πόλη. Μετά την ανακήρυξή της σε πρωτεύουσα, άνοιξε και το περίφημο καφενείο «Η Ωραία Ελλάς», στη συμβολή των οδών Ερμού και Αιόλου, το οποίο έγινε σημείο συγκέντρωσης όλων των διάσημων προσωπικοτήτων του καιρού. Στην Αθήνα, πολύ πριν η πόλη ανακηρυχθεί πρωτεύουσα του νέου κράτους, το πρώτο καθαρά ευρωπαϊκού στυλ καφενείο ίδρυσε ένας Βαυαρός, το ονομαστό «Πράσινο Δενδρί» στην Ιερά Οδό.

Στην Ελλάδα είχαμε και μια επιτυχία, έστω και τυχαία. Τον φραπέ. Κατά την διάρκεια της Διεθνούς Έκθεσης στη Θεσσαλονίκη το 1957, ο αντιπρόσωπος της ελβετικής εταιρίας Nestle στην Ελλάδα Γιάννης Δρίτσας παρουσίαζε ένα νέο προϊόν για παιδιά, ένα σοκολατούχο ρόφημα που παρασκευαζόταν στιγμιαία αναμιγνύοντάς το με γάλα και χτυπώντας το με σέικερ. Ο Δημήτριος Βακόνδιος, υπάλληλος του Δρίτσα συνήθιζε να πίνει τον γνωστό ζεστό στιγμιαίο καφέ. Σε ένα διάλειμμα που έκανε κατά την διάρκεια της έκθεσης θέλησε να πιει καφέ, αλλά επειδή δεν έβρισκε ζεστό νερό σκέφτηκε να χρησιμοποιήσει το σέικερ για να φτιάξει τον καφέ του με κρύο νερό. Έβαλε καφέ, ζάχαρη και νερό, τα κούνησε και δημιούργησε τον πρώτο καφέ φραπέ της ιστορίας…