ΣΟΚΑΡΟΥΝ ΟΙ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΕΣ ΓΟΝΕΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΛΛΗΛΗ ΣΤΗΡΙΞΗ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ ΜΕ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ

ΕΝΑΣ χρόνος, τέσσερις επιστολές, γενικόλογες απαντήσεις και αμέτρητα παιδιά, «εγκλωβισμένα» στην ιδιαιτερότητά τους, την οποία το κράτος, μετατρέπει σε θηλιά στο λαιμό, στέλνοντας την παιδαγωγική διαδικασία σ’ έναν σύγχρονο παιδαγωγικό Καιάδα… Κάπως έτσι, μέσα σε γραμμές, περιγράφεται η κατάσταση στα δημόσια σχολεία με την παράλληλη στήριξη, αφού όπως επισημαίνουν οι γονείς αυτών των μαθητών, τα προβλήματα, παραμένουν τεράστια!

Ρεπορτάζ: Γεωργία Αναγνωστοπούλου

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Πέρυσι τέτοια εποχή, στις 21 Νοεμβρίου, τρεις γονείς παιδιών που βρίσκονται στο φάσμα του αυτισμού, δημιούργησαν μια ομάδα στο Facebook, για να ενημερώνουν όλους όσοι αντιμετωπίζουν τέτοια ζητήματα. Η σελίδα, φέρει τίτλο: «Γονείς που Διεκδικούν Δημόσια Παράλληλη Στήριξη» και στοχεύει στην ανταλλαγή εμπειριών, την αλληλοϋποστήριξη και την προφύλαξη από κινδύνους, χάρη στην προειδοποίηση  αλληλέγγυων και φίλων μεταξύ τους γονέων… Οι μαρτυρίες πολλές και το… μαρτύριο των ανθρώπων αυτών, μεγάλο, καθώς η απόγνωση και η απελπισία τους, συγκρούεται στον αρνητισμό -όπως καταγγέλλουν- κάποιων στελεχών της εκπαίδευσης και φυσικά, στις ανεπάρκειες των δομών, των θεσμικών οργάνων και στην αντιμετώπιση της ίδιας της κοινωνίας.

Η αλήθεια είναι πως ένα χρόνο μετά, ύστερα από τις πολλές επιστολές, τις κοινοποιήσεις στους βουλευτές, τις επερωτήσεις και τις «χλιαρές» απαντήσεις, ήρθαν κάποιες προσλήψεις, οι οποίες προφανώς και δεν αρκούν, αφού τα κενά, παραμένουν πολύ μεγάλα, όπως αναφέρουν υψώνοντας κραυγή αγωνίας οι γονείς.

 Η ΚΡΑΥΓΗ ΑΓΩΝΙΑΣ ΤΩΝ ΓΟΝΙΩΝ

«Τμήματα ένταξης που δεν λειτουργούν ή υπολειτουργούν και παράλληλες εκπαιδευτικές στηρίξεις που δε φθάνουν ποτέ στους μαθητές ή ακόμη και αν φθάσουν, παρέχονται μόνο για λίγες ώρες, σχεδόν πάντα με μεγάλη καθυστέρηση  από την έναρξη της σχολικής χρονιάς. Σχολεία στελεχωμένα με εκπαιδευτικούς που δεν γνωρίζουν(!) «τι είναι αναπηρία» ή «τι είναι η αναπτυξιακή διαταραχή» και που δε γνωρίζουν τους κατάλληλους από παιδαγωγική πλευρά τρόπους,  ώστε να ενσωματώσουν τον μαθητή στο  τμήμα και γενικότερα στο σχολείο», επισημαίνουν οι γονείς και οι διαχειριστές της ομάδας στο Facebook, Μαρία Λευτάκη, η οποία ζει με την οικογένειά της στην Καλαμάτα, Μαρία Κασαμπλάκου από τον Ωρωπό, η οποία είναι και συγγραφέας και Ευάγγελος Σαραντίδης από την Αθήνα.

«Όταν η ειδική αγωγή βρίσκεται μέσα στο Γενικό Σχολείο και ειδικά όταν τα παιδιά που γεννιούνται πια στο φάσμα του αυτισμού, είναι ένα στα εξήντα επτά περίπου, δεν δικαιούται κανείς εκπαιδευτικός να μη γνωρίζει», σημειώνουν οι διαχειριστές της ομάδας, γονείς παιδιών στο φάσμα του αυτισμού, τονίζοντας πως το παιδί με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες που φοιτά στο Γενικό Σχολείο θα έπρεπε να είναι υπόθεση όλου του σχολείου και όχι μόνο του δασκάλου της παράλληλης στήριξης, ο οποίος μπορεί και να μη φθάσει ποτέ σε αυτό ή και να είναι και ο ίδιος ανεκπαίδευτος!

«Καλούμαστε λοιπόν να εμπιστευτούμε τα παιδιά μας για πέντε τουλάχιστον ώρες την ημέρα σε ένα σχολείο που «δεν γνωρίζει». Και αν στη Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση, λόγω και της μικρής ηλικίας του παιδιού, βρίσκουμε εκπαιδευτικούς που, παρά το ότι δεν γνωρίζουν, έχουν τη διάθεση να μάθουν και να συνεργαστούν, στην Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση οι καταστάσεις που βιώνουμε είναι εξαιρετικά τραγικές», αναφέρουν οι γονείς, προκαλώντας αίσθηση με τις καταγγελίες τους, επισημαίνοντας πως πολλοί, αναγκάζονται να επιλέξουν τον οικειοθελή (ή μη) αποκλεισμό τους από το σχολικό πλαίσιο, προκειμένου να τα προστατέψουν τα παιδιά τους από τον ρατσισμό!

«Πολλοί από εμάς, επιλέγουν να στείλουν σε ειδικές δομές τα παιδιά τους, παρόλο που είναι παιδιά με υψηλό δείκτη νοημοσύνης, μεγάλη αντιληπτική ικανότητα και πολύ καλές εκπαιδευτικές επιδόσεις, διακινδυνεύοντας έτσι, σοβαρά, την ομαλή εκπαιδευτική τους πορεία και πολύ περισσότερο, την κοινωνική τους ένταξη», τονίζουν οι γονείς, οι οποίοι αναφερόμενοι στο θεσμό του δασκάλου της «παράλληλης εκπαιδευτικής στήριξης», κάνουν λόγο για παγκόσμια –αρνητική- πρωτοτυπία.

Η ΠΑΡΑΒΙΑΣΗ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΑμεΑ

«Ο εκπαιδευτικός που εργάζεται μέσα στην τάξη διδασκαλίας, απασχολείται ως «συνοδός» σε μόνο ένα παιδί, το οποίο έχει ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες. Η παρουσία αυτού του δασκάλου, επιτρέπει στο μαθητή με αναπηρία ή με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες να παρακολουθεί μια τάξη τυπικού σχολείου και ταυτόχρονα, να λαμβάνει την προσοχή και τη βοήθεια που χρειάζεται σε εξατομικευμένο επίπεδο. Τα οφέλη είναι πολλά, γιατί εκτός απ’ τη βοήθεια που παρέχεται σε μαθησιακό επίπεδο, οι εκπαιδευτικοί της παράλληλης στήριξης διευκολύνουν το μαθητή να αλληλεπιδράσει με τους συμμαθητές του, να επικοινωνήσει, να κοινωνικοποιηθεί και σταδιακά να ανεξαρτητοποιηθεί. Σε κανονικές συνθήκες λοιπόν, ο δάσκαλος αυτός προκειμένου να βοηθήσει ουσιαστικά τους μαθητές που τον χρειάζονται (μαθητές με αναπηρίες ή διαταραχές: π.χ. κώφωση, τύφλωση, διάχυτη αναπτυξιακή διαταραχή [αυτισμός] υψηλής λειτουργικότητας), θα έπρεπε να βρίσκεται στο σχολείο από την έναρξη έως τη λήξη της σχολικής χρονιάς, από την πρώτη έως την τελευταία ώρα του σχολικού προγράμματος. Κι αυτό γιατί το ανθρώπινο δικαίωμα των ΑμεΑ παιδιών στην εκπαίδευση επιβάλλει τη λήψη ειδικών σχετικών πρωτοβουλιών από το κράτος, με βάση τον Ευρωπαϊκό Χάρτη για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου. Αντί γι’ αυτό όμως, στη χώρα μας οι δάσκαλοι της παράλληλης στήριξης, όταν φθάσουν στους μαθητές που τους χρειάζονται, γιατί ούτε και αυτό είναι σίγουρο ότι θα συμβεί, φθάνουν συνήθως με δύο, τρεις ή ακόμα και 5 μήνες καθυστέρηση και παρίστανται από έξι έως δέκα μόνο, ώρες, κοντά στον υποστηριζόμενο μαθητή εβδομαδιαίως», αναφέρουν, αφήνοντας ξεκάθαρες αιχμές οι γονείς, οι οποίοι για να γίνουν ακόμη πιο πειστικοί, παραθέτουν μερικές από τις αμέτρητες δημόσιες αναφορές στην ομάδα, γονιών που βιώνουν το αντίστοιχο πρόβλημα.

ΟΙ ΣΠΑΡΑΚΤΙΚΕΣ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΕΣ

Σοφία: «Ο γιος μου πάει νηπιαγωγείο, ήρθε παράλληλη στήριξη για τρεις μέρες την εβδομάδα. Πρότεινα για τις υπόλοιπες δύο να προσλάβω ιδιωτική, αλλά απ’ το σχολείο δεν το δέχτηκαν. Μου πρότειναν μάλιστα να πάω το παιδί σε ειδικό σχολείο…».

Ειρήνη: «Πηγαίνουμε Τρίτη Δημοτικού. Από τις πέντε μέρες της εβδομάδας έχουμε δασκάλα παράλληλης στήριξης τις τρείς».

Αθηνά: «Είμαστε Δευτέρα Δημοτικού. Μας έστειλαν για παράλληλη στήριξη μια κοπέλα που είναι έγκυος και θα μπορεί να εργάζεται στο σχολείο μας μέχρι το Δεκέμβρη. Αναγκάστηκα να πληρώνω ιδιωτική».

Πελαγία: «Στο γιο μου, μαθητή της πέμπτης δημοτικού, έχει εγκριθεί παράλληλη στήριξη, όμως από την Πρωτοβάθμια αρνούνται να στείλουν».

Ζωή: «Από το νηπιαγωγείο είχαμε παράλληλη στήριξη. Στο Λύκειο και ενώ οι καθηγητές και η ψυχολόγος του παιδιού είχαν στείλει αξιολογήσεις, στο ΚΕΔΔΥ, αντιθέτως με τις αξιολογήσεις αυτές, έκριναν από μόνοι τους ότι: «Το παιδί δεν έχει βοηθηθεί από την παράλληλη» και απέρριψαν την αίτησή μας. Μας είπαν, μάλιστα: «Δεν πιστεύουμε να έχετε και παράπονο, τόσα χρόνια σας δίνουμε παράλληλη»…  Λες και μας κάνουν χάρη! Λυπάμαι πολύ, γιατί γινόμαστε ζητιάνοι για τα παιδιά μας για τα αυτονόητα, σε έναν κόσμο που υποτίθεται, έχει εξελιχθεί και είναι πιο ευαισθητοποιημένος».

Χρήστος: «{Καταθέσαμε κανονικά όλα τα χαρτιά στο Δημοτικό της περιοχής μας. Στο σχολείο από την πρώτη στιγμή που είδαν το χαρτί από το ΚΕΔΔΥ δεν ήθελαν να δεχθούν το παιδί για να μη τους χαλάσει το image… Ο διευθυντής μας είπε: «Αυτά τα παιδιά δε κάνουν εδώ». Μας πρότειναν άλλα τρία σχολεία που θα ήταν «ιδανικά» για μας και θα «βοηθούσαν» το παιδί μας. Όλοι μας είπαν πως το παιδί θα πρέπει να πάει σε τυπικό σχολείο και ότι είναι υποχρεωμένοι να δεχθούν την εγγραφή. Αποτέλεσμα; Επιστρέψαμε στο πρώτο σχολείο, αρχές Ιουνίου, όπου αναγκάστηκαν να μας δεχθούν με θυμό και ειρωνείες. Αρχές Σεπτέμβρη, πήγε η γυναίκα μου στο σχολείο με το παιδί και την ιδιωτική παράλληλη στήριξη που προσλάβαμε, μέχρι να μας έρθει, όπως ελπίζαμε, η δημόσια, αφού, από πλευράς μας, είχε κατατεθεί στο σχολείο η σχετική αίτηση. Ο διευθυντής περίμενε στην πόρτα του γραφείου του και αφού κανόνισε να μην ακούει το παιδί, απείλησε γι’ αυτό που τολμήσαμε να κάνουμε. Μας είπε ότι, «μας κάνει χάρη», ότι «το παιδί θα καταλήξει σε ίδρυμα» και άλλα πολλά. Ανάμεσα στα άλλα, είπε ότι, το παιδί ΔΕΝ το έχει γράψει στο σχολείο όλο το καλοκαίρι, παρά μόνο τη μέρα που πήγαμε να ξεκινήσουμε. Φυσικά, ούτε τα χαρτιά για την παράλληλη είχε στείλει, μέχρι εκείνη τη στιγμή. Ούτε εγγραφή, ούτε παράλληλη, ούτε τίποτα.. Από την Πρωτοβάθμια μας είπαν ότι μπορούμε να κάνουμε καταγγελία, αφού όμως πρώτα κάνουμε λίγες μέρες υπομονή».

Κυριακή: «Στο νηπιαγωγείο πληρώναμε δύο χρόνια ιδιωτική παράλληλη στήριξη, στο δημοτικό είχαμε δημόσια για λίγες μόνο ώρες την εβδομάδα, μια χρονιά, μάλιστα, η δασκάλα μας ήρθε τέλος Φεβρουαρίου. Τώρα είμαστε Δευτέρα Γυμνασίου και έχουμε παράλληλη στήριξη μόνο στα μαθηματικά και για τρεις ώρες την εβδομάδα. Φιλόλογος παράλληλης στήριξης ούτε πέρσι, ούτε φέτος…»

Κατερίνα: «Ο γιος μου έχει έγκριση από το ΚΕΔΔΥ για παράλληλη στήριξη πλήρους ωραρίου. Στο σχολείο μας, που έχει 390 μαθητές, ήρθε μόνο μια δασκάλα παράλληλης στήριξης, την οποία μοιράζεται το παιδί μου (που πηγαίνει Τρίτη Δημοτικού) με άλλο μαθητή (που πηγαίνει στην Πέμπτη)».

Ανθή: «Είμαι μητέρα δύο δίδυμων αγοριών με ΔΑΦ. Από το ΚΕΔΔΥ έχουμε έγκριση για πλήρη παράλληλη στήριξη, από την Πρώτη Δημοτικού και τώρα είμαστε Τετάρτη και μετά από δική τους υπόδειξη, τα παιδιά μου φοιτούν σε διαφορετικά τμήματα. Ο απολογισμός έχει ως εξής:

Α΄ Δημοτικού: Κανένα απ’ τα δύο μου παιδιά δεν είχε παράλληλη στήριξη.

Β΄ Δημοτικού: Δύο διαφορετικοί δάσκαλοι, έξι ώρες με τον έναν και τρεις ώρες με τον άλλο. Έστειλαν μία δασκάλα το Σεπτέμβρη για τέσσερεις μαθητές και τον Γενάρη άλλη μία, που επίσης μοιράστηκαν οι ίδιοι μαθητές . Η πρώτη δασκάλα είχε να βοηθήσει τέσσερα παιδιά με διαφορετικές μαθησιακές δυσκολίες, να συνεργαστεί με τρεις διαφορετικούς εκπαιδευτικούς και τρεις διαφορετικές μητέρες. Η δεύτερη, εκτός από τα παραπάνω, είχε να βοηθήσει τα παιδιά που έβλεπε μόνο τρεις ώρες την εβδομάδα.

Γ΄ Δημοτικού: Πάλι δύο διαφορετικοί δάσκαλοι. Για τον ένα μου γιο, δέκα ώρες με τον ένα και τρεις ώρες με τον άλλο και για το άλλο μου παιδί, έξι και τρεις ώρες αντίστοιχα.  Σ’ αυτή την τάξη αντιμετωπίσαμε ακόμη μεγαλύτερο μπάχαλο! Το Σεπτέμβρη έστειλαν μια παράλληλη για πέντε παιδιά. Στην τάξη του ενός γιού μου είχαμε δάσκαλο πεπαλαιωμένων αντιλήψεων και μη συνεργάσιμο με την παράλληλη στήριξη. Το Νοέμβριο έρχεται νέα παράλληλη και γίνεται καινούρια μοιρασιά. Το ένα μου παιδί αλλάζει παράλληλη, γεγονός το οποίο βιώνει σαν απόρριψη. Έγινε επιθετικός, αρνούνταν να συνεργαστεί, είχε τάσεις φυγής και ψυχοσωματικά συμπτώματα (κοιλιακοί πόνοι), με αποτέλεσμα, είτε να μην πηγαίνει καθόλου στο σχολείο, είτε να φεύγει στη μέση της μέρας. Ο δάσκαλος της τάξης και η παντελής έλλειψη ενσυναίσθησης απ’ την πλευρά του επιδείνωσε την κατάσταση: το παιδί στοχοποιήθηκε και πολλές φορές είχε δεχθεί χλευαστικά σχόλια από τους συμμαθητές του. Λόγω των παραπάνω προβλημάτων θεώρησα απαραίτητο να ζητήσω περισσότερες ώρες παράλληλη στήριξη για αυτόν μου το γιο, που όμως τις στερήθηκε το άλλο μου παιδί.

Δ΄ Δημοτικού: Ο ένας μου γιος έχει  έξι ώρες την εβδομάδα και ο άλλος καθόλου. Φέτος λοιπόν, Τετάρτη Δημοτικού, ο γιος μου που άλλαξε σχολείο και καλείται να βιώσει απ’ την αρχή την αλλαγή περιβάλλοντος! Είναι εντελώς αστήρικτος, χωρίς καθόλου παράλληλη, ενώ για το άλλο μου παιδί, έστειλαν μια δασκάλα σε τέσσερεις μαθητές. Το απόλυτο χάος!».

Αθανάσιος: «Ο γιος μου έχει έγκριση παράλληλης στήριξης πλήρους ωραρίου. Φοιτά στην Πρώτη Τάξη του Δημοτικού, σε τμήμα 25 μαθητών και μέχρι στιγμής, δεν έχει τοποθετηθεί δάσκαλος παράλληλης στήριξης».

Ελισάβετ: «Έμαθα ότι έχουν «παγώσει» οι αιτήσεις που έγιναν στο ΚΕΔΔΥ από αρχές Μαρτίου και γι’ αυτό δε μας έχουν φωνάξει ακόμη για αξιολόγηση λόγω αλλαγής βαθμίδας, με τη δικαιολογία ότι υπολειτουργούν. Στο νηπιαγωγείο είχαμε έγκριση για παράλληλη, όμως, δεν ήρθε».

Δήμητρα: «Είμαι μητέρα παιδιού που πρέπει να περάσει αξιολόγηση από το ΚΕΔΔΥ. Σας παραθέτω τη συνομιλία που είχα με υπάλληλο της συγκεκριμένης υπηρεσίας, προκειμένου να κανονιστεί ραντεβού (Μ: μητέρα, Υ: υπάλληλος):
Μ: Έχω ένα αγοράκι στο φάσμα του αυτισμού, του χρόνου θα πάει νήπιο και θέλω να μάθω τη διαδικασία αξιολόγησης από το ΚΕΔΔΥ
Υ: Όταν πάει νηπιαγωγείο θα έρθετε να κάνουμε αίτηση.
Μ: Συγνώμη, αλλά εξ όσων γνωρίζω, έχετε δέκα μήνες αναμονή.
Υ: Ναι, σωστά.
Μ: Αν έρθω όταν ξεκινήσει το νηπιαγωγείο, θα χαθεί η χρονιά μέχρι να γίνει η αξιολόγηση.
Υ : Τώρα εξετάζουμε τα παιδάκια που φοιτούν ήδη στο νήπιο και δε μπορούμε να κάνουμε δεκτή την αίτησή σας
Μ: Μπορείτε να μου εξηγήσετε, τι εννοείτε; Γιατί αυτό που καταλαβαίνω είναι πως αν θέλω να προλάβω τους χρόνους αναμονής σας και να έχει έγκαιρη διάγνωση το παιδί μου, με εμποδίζει το συστημά σας να το πράξω.
Υ: Δεν ξέρω αν ο προϊστάμενος θα δεχθεί την αίτησή σας, σας το λέω για να μην ταλαιπωρηθείτε άδικα.
Μ: Υπάρχει σχετική νομοθεσία, που να λέει, πότε μπορώ να υποβάλλω την αίτηση;
Υ: Είμαστε χωρίς προσωπικό και έχουμε πολύ δουλειά με τις φετινές αξιολογήσεις.
Μ: Το καταλαβαίνω, αλλά τι μου προτείνετε;
Υ: Ελάτε το Νοέμβριο μήπως ο προϊστάμενος δεχθεί την αίτησή σας».

Αλεξία: «Δηλωθήκαμε σε μια πόλη της Γερμανίας. Εκεί μας έδωσαν ένα χαρτί για κάθε παιδί για να τα γράψουμε λέει στο Δημοτικό του χωριού που μένουμε. Πήγαμε στο Δημοτικό, όπως μας είπαν, για να τα γράψουμε. Μπαίνω στο σχολείο, ένα παλιό πεντακάθαρο κτίριο, όλα τακτοποιημένα και πολύχρωμα! Μια κυρία στην γραμματεία μας καλημέρισε χαμογελαστά και πήρε τα χαρτιά μας και άρχισε να καταχωρεί…. «Στάσου μανίτσα μου, Άσμπεργκερ, εγκεφαλική παράλυση, ημιπληγία πολλά πράγματα που πρέπει να ληφθούν υπ όψη…»! Περίμενα σιωπηλή και παγωμένη να δω τι θα γίνει… Αφού τελείωσε την καταχώριση των παιδιών στο εκπαιδευτικό σύστημα τηλεφώνησε στον διευθυντή του σχολείου… Ήρθε σε 5 λεπτά (και άλλος χαμογελαστός αρχίζω και τρομάζω). Μας κλείνει ραντεβού ο άνθρωπος σε 2 εβδομάδες, όπου θα είναι μαζί του κοινωνική λειτουργός, ψυχολόγος και ειδική παιδαγωγός για να δει τα παιδιά. Επίσης, μαζί του θα είναι και ένας διερμηνέας, όπου θα μας βοηθήσει να συνεννοηθούμε με αυτούς τους ανθρώπους! Και φυσικά, θα μας περιμένει και η παράλληλη του ενός μου γιού, όπου θα τον αναλάβει στην αφομοίωση του στο Δημοτικό. Μας καθησύχασε ότι, υπάρχει κοντά μας ένα πολύ καλό ειδικό σχολείο για το άλλο μου παιδί και για ό,τι χρειαστούμε, λέει, θα απευθυνόμαστε στην κοινωνική λειτουργό. Τα υπόλοιπα, λέει, θα τα κανονίσουμε στο ραντεβού μας σε 2 εβδομάδες! Φεύγω από το σχολείο παγωμένη! «Τι έγινε ρε παιδιά; Μας υπολογίζουν; Μας βοηθούν; Τι όνειρο είναι αυτό που ζω;». Όλα κανονίστηκαν σε δύο μέρες! Λίγες μέρες μετά, επισκέφτηκα το ειδικό σχολείο της περιοχής. Με το που μπήκα μέσα, παρατήρησα 3 πράγματα: Την απόλυτη ησυχία, το ότι δεν υπήρχαν ίχνη σκαλοπατιού και τα παρκαρισμένα καροτσάκια και αμαξίδια, έξω από κάθε τάξη. Μας υποδέχτηκε μια κοινωνική λειτουργός και η διευθύντρια της σχολής. Ευγενέστατοι άνθρωποι, μας ενημέρωσαν για τα πάντα, μας είπαν να δούμε τις εγκαταστάσεις και μετά να αποφασίσουμε, αν θέλουμε να στείλουμε το παιδί μας εκεί. Ξεκινάμε την ξενάγηση. Πρώτη στάση πισίνα. Μια φορά την εβδομάδα, μας λένε και τα μάτια του γιού μου έλαμψαν. Πισίνα, πισίνα ! Άρχισε να φωνάζει. Δεύτερη στάση, εργοθεραπεία. Μια τεράστια αίθουσα με κούνιες, στρώματα και εξοπλισμός για τα παιδιά με μεγαλύτερα κινητικά προβλήματα. Τρίτη στάση, δωμάτιο ηρεμίας. Ένα κατάλευκο δωμάτιο με λευκά στρώματα και κρεβάτια και ένας προτζέκτορας φώτιζε το ταβάνι με εικόνες και μουσική χαλάρωσης. Περπατώντας, ακούσαμε μουσική και φυσικά τρέξαμε αμέσως, μια τάξη είχε διάλειμμα και χόρευαν στην αυλή… Στο τέλος, μας έδειξε μια αίθουσα εκδηλώσεων και μας οδήγησε στην έξοδο. Λίγο πριν την χαιρετήσω μπήκε ένα παιδάκι με τετραπληγία και τραχειοτομία, με ξαπλωτό αμαξίδιο, συνοδευόμενο από ένα κύριο. Τρόμαξα, πόνεσε η καρδούλα μου, μόλις το είδα. «Στο σχολείο σας διαχωρίζουν τις περιπτώσεις ανάλογα με την βαρύτητα της κατάστασης;», ρώτησα. «Στο σχολείο μας κυρία μου, κάθε παιδί έχει το δικαίωμα της μόρφωσης, στην μορφή που μπορεί να την δεχτεί… Παρακαλώ, ενημερώστε μας αν αυτό το σχολείο είναι κατάλληλο για σας»….»!

Λένα: « …Για τα παιδάκια που έχουν αυτισμό αλλά και διάφορα σύνδρομα ή  σύνοδο νοητική υστέρηση: Δεν είναι μόνο οι κτιριακές εγκαταστάσεις ελλιπείς αλλά και το προσωπικό, που δεν γνωρίζει, πως πρέπει να φέρεται σ’ αυτά τα παιδιά. Άτομα κυρίως μεγαλύτερης ηλικίας, που δεν γνωρίζουν -οι περισσότεροι απ’ αυτούς- τι πάει να πει «παιδεία» και «ατομικά δικαιώματα»…. Ευχαριστούμε τα παιδιά μας, που μας αντέχουν και μας δείχνουν, πόσο μας αγαπούν (παρ’ ότι είμαστε τόσο διαφορετικοί από αυτά) και εξακολουθούν να προσπαθούν, ενώ εμείς, πολλές φορές, δεν είμαστε σε θέση να τα καταλάβουμε. Παιδί μου …. Σ’ αγαπώ…»!

ΤΑ ΑΙΤΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΓΟΝΕΩΝ

Ό,τι περισσότερο και να έγραφε κανείς, προφανώς και θα ήταν περιττό! Οι γονείς, ζητούν το αυτονόητο για τα παιδιά τους.

«Η ομάδα κοινωνικής δικτύωσης: «ΓΟΝΕΙΣ ΠΟΥ ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΝ ΔΗΜΟΣΙΑ ΠΑΡΑΛΛΗΛΗ ΣΤΗΡΙΞΗ», εξακολουθούμε να διεκδικούμε όσα δικαιούμαστε, με την ελπίδα ότι κάποτε, ίσως, εισακουστούμε», επισημαίνουν καταληκτικά οι γονείς των παιδιών, με την ευχή τους και δική μας ευχή.