Στα 23 του, ο Σαβάρς Καραπετιάν έσωσε 20 ανθρώπους από βέβαιο θάνατο ρισκάροντας τη δική του ζωή. Γιατί, πολύ απλά, έτσι ένιωσε ότι έπρεπε να ενεργήσει.

Το πρωί της 16ης Σεπτεμβρίου 1976 ο Αρμένιος παγκόσμιος πρωταθλητής της τεχνικής κολύμβησης (aka κολύμβηση με πτερύγιο) Σαβάρς Καραπετιάν ολοκλήρωνε την καθημερινή του προπόνηση με 20χλμ. τρεξίματος, παρέα με τον αδερφό του, Κάμο, στις όχθες της λίμνης Γιερεβάν.

Ξάφνου, ακούν έναν δυνατό ήχο και βλέπουν τον οδηγό ενός τρόλεϊ να χάνει τον έλεγχο του οχήματος και να το ρίχνει στα παγωμένα νερά της λίμνης. Παρότι το τρόλεϊ απείχε περίπου 25μ. από την ακτή, βυθίστηκε αμέσως περίπου στα 10μ. και η ορατότητα -λόγω της λάσπης που αναδυόταν από τον πυθμένα- ήταν σχεδόν μηδενική, ο Καραπετιάν δεν το σκέφτηκε δεύτερη φορά και βούτηξε.

Χρησιμοποιώντας την δύναμη των ποδιών του κατάφερε να σπάσει το πίσω παρμπρίζ του οχήματος και, έναν-έναν, άρχισε να κουβαλάει τους επιβάτες στην επιφάνεια. Σε κάτι περισσότερο από 15 λεπτά, ο Καραπετιάν κατόρθωσε να κάνει 30+ συνεχόμενες βουτιές σώζοντας τελικά τη ζωή 20 ανθρώπων (ανέσυρε περισσότερους από 20, αλλά δυστυχώς δεν τα κατάφεραν όλοι), τους οποίους παρέδιδε στον αδερφό του για να τους προσφέρει τις πρώτες βοήθειες.

Η συγκινητική του αυτή προσπάθεια, δυστυχώς, δεν τον άφησε αλώβητο -και δεν εννοούμε τα θραύσματα γυαλιού με τα οποία αυτόπτες μάρτυρες του συμβάντος τον είδαν καλυμμένο στα πόδια και όλη του την πλάτη.

Λίγο μετά την 30ή του βουτιά, ο Καραπετιάν λιποθύμησε και μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο όπου παρέμεινε σε κώμα για 46 μέρες, ενώ διαγνώστηκε με βαρύτατη πνευμονία και σηψαιμία λόγω των μολυσμένων νερών της λίμνης. Τελικά κατάφερε και έζησε, μόνο που δεν μπόρεσε να κολυμπήσει στο επίπεδο που το έκανε ποτέ πια.

Όταν, αργότερα, ρωτήθηκε ποιο ήταν το χειρότερο σημείο της δοκιμασίας του, απάντησε: «Ήξερα ότι θα μπορέσω να σώσω μόνο κάποιους, οπότε φοβόμουν μην κάνω κάποιο λάθος. Εκεί κάτω ήταν τόσο σκοτεινά, που δεν μπορούσα να δω σχεδόν τίποτα. Σε μία από τις βουτιές μου, άρπαξα κατά λάθος μία θέση αντί για έναν άνθρωπο… Θα μπορούσα να έχω σώσει άλλη μια ζωή. Αυτή η θέση στοιχειώνει μέχρι και σήμερα τους εφιάλτες μου».

Η ιστορία του έγινε ευρέως γνωστή το 1982, όταν η σοβιετική εφημερίδα «Κομσομόλσκαγια Πράβντα» δημοσίευσε τις λεπτομέρειες του συμβάντος σε άρθρο με τίτλο «Η υποβρύχια μάχη του πρωταθλητή».

Έκτοτε ο Καραπετιάν παρασημοφορήθηκε, βραβεύθηκε από την UNESCO και αντιμετωπίζεται ως αυτό που είναι -ένας ήρωας δηλαδή, που μάλιστα τον Φεβρουάριο του 1985, όταν έτυχε να βρίσκεται κοντά σε κτήριο που πήρε φωτιά δεν δίστασε και πάλι να μπει μέσα -χωρίς προστατευτική στολή- και να βγάλει σώους όσους ανθρώπους μπόρεσε, πριν τον νικήσουν τα εγκαύματα (για τα οποία νοσηλεύτηκε εκ νέου). Ο υπέροχος αυτός άνθρωπος.