Υπάρχουν πάρα πολλοί τρόποι για να διαπιστώσεις το επίπεδο πολιτισμού μιας χώρας. Αν έπρεπε να διαλέξουμε έναν και μόνο για να κατανοήσουμε πώς λειτουργεί η δική μας, αυτός θα ήταν -χωρίς συζήτηση- να ρίξεις μια ματιά στο πώς αντιμετωπίζονται τα πιο αδύναμα μέλη της κοινωνίας. Και δεν αναφέρομαι στους ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας που έχουν υποστεί αδιανόητες μειώσεις στις συντάξεις τους, αλλά στους ανθρώπους με αναπηρία.
Κάθε φορά που διεξάγεται μία συζήτηση για την γραφειοκρατία σε αυτόν τον “ευλογημένο” τόπο, όλοι οι φορείς (αρμόδιοι και μη) διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους υπέρ της ανάγκης να γίνονται πιο εύκολα οι δουλειές για τον Έλληνα πολίτη. Όπου “δουλειές”, βλέπε έναρξη μιας επιχείρησης, φορολογικές δηλώσεις και κάθε συναλλαγή του πολίτη με το δημόσιο, κυρίως οικονομική. Αυτό που κανείς δεν συζητά και δεν αγγίζει διαχρονικά, είναι η γραφειοκρατία που πλήττει τους αδύναμους.
Αν κάνεις λοιπόν αυτή τη βόλτα στα ΚΕΠΑ, θα δεις πράγματα που δεν αρμόζουν όχι απλά σε κράτος της προηγμένης Δύσης, αλλά ούτε σε μια χώρα που λειτουργεί δημοκρατικά. Τυχαίνει (ειρωνία της ίδιας της γλώσσας) να περνάω τακτικά από αυτόν τον οργανισμό για οικογενειακούς λόγους και κάθε φορά η απορία είναι ίδια. Πώς διάολο γίνεται να αντιμετωπίζονται κατ’ αυτόν τον τρόπο τα πλέον αδύναμα μέλη της κοινωνίας;
Δεν αναφέρομαι στο μόνο οικονομικό σκέλος το οποίο σαφώς και είναι σημαντικότατο. Αναφέρομαι αποκλειστικά στην παράνοια η οποία ζει και βασιλεύει. Όσα θα διαβάσεις παρακάτω, είναι πράγματα και καταστάσεις που έχω δει και ακούσει προσωπικά, είναι γεγονότα που ζω στην καθημερινότητά μου, έχοντας στο πολύ κοντινό μου περιβάλλον ανθρώπους (περισσότερους από έναν) με αναπηρία.
Σκέψου έναν άνθρωπο ο οποίος αντιμετωπίζει μία σοβαρή και μη αναστρέψιμη ασθένεια η οποία τον καθιστά μη ικανό να εργαστεί. Αυτός ο άνθρωπος περνά από επιτροπή για να πάρει αναπηρική σύνταξη. Καταθέτει όλα τα απαραίτητα έγγραφα, και περιμένει να έρθει η μέρα που θα εξεταστεί από την αρμόδια επιτροπή για να βγει το ποσοστό αναπηρίας, το οποίο θα κρίνει και το ποσό της σύνταξης. Αν ο άνθρωπος αυτός πάρει ποσοστό ας πούμε 55% αναπηρίας, παίρνει μία αδιανόητα μικρή ΑΝΑΠΗΡΙΚΗ σύνταξη η οποίο όμως δεν είναι αρκετή για το κράτος ώστε να τον θεωρεί ανάπηρο. Μπερδεύτηκες; Με ποσοστό μικρότερο του 67%, είσαι πιστοποιημένα ανίκανος για εργασία, αλλά στην φορολογική σου δήλωση δεν φαίνεσαι ως “άτομο με αναπηρία” και ως εκ τούτου δεν δικαιούσαι τα “προνόμια” που έχουν τα άτομα με αναπηρία.
Παράνοια Νο2
Από τη στιγμή που περνάς επιτροπή για να πιστοποιηθεί η αναπηρία και να λάβεις το ανάλογο ποσό στη σύνταξή σου, μέχρι τη στιγμή που παίρνεις τελικά τα χρήματα στα χέρια σου, περνάει ένα τεράστιο χρόνικο διάστημα στο οποίο φυσικά ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ να εργάζεσαι. Θέλεις παράδειγμα; Φαντάσου λοιπόν έναν άνθρωπο να περιμένει 14 μήνες για να μπουν τα χρήματα που αντιστοιχούν στο αστρονομικό ποσό των 230€ μηνιαίως. Σε αυτό το διάστημα, κανένας δεν γνωρίζει και κανένας δεν ενδιαφέρεται πώς ζουν αυτοί οι άνθρωποι. Και το καλύτερο; Αν πιαστεί άτομο με αναπηρία να κάνει μια οποιαδήποτε “μαύρη εργασία”, λύση απάνθρωπη στην οποία όμως πολλοί καταφεύγουν από ανάγκη κι όχι από επιλογή, χάνει για πάντα το δικαίωμα σύνταξης.
Έχει τύχει πολλές φορές να πετύχω στην αναμονή των ΚΕΠΑ, ανθρώπους που περιμένουν να περάσουν από εξέταση για να πάρουν το ποσοστό αναπηρίας που τους αναλογεί. Κάποιοι από αυτούς έρχονται με κομμένα χέρια ή κομμένα πόδια και περιμένουν να έρθει η σειρά τους. Μπαίνουν εξετάζονται (;) και εξέρχονται. Αυτή η κατηγορία αναπήρων περνάει επιτροπή κάθε δύο χρόνια, 3-5 φορές μέχρι να λάβει οριστική σύνταξη. Το κράτος μάλλον θεωρεί ότι σε αυτό το διάστημα ίσως φυτρώσει κάποιο χέρι ή κάποιο πόδι. Και αυτή είναι πιο κοντινή στην πραγματικότητα εξήγηση που μπόρεσα να βρω.
Πώς να αλλάξουν όλα αυτά; Με λίγη λογική. Δεν έχει να κάνει με πολιτικές, δεν έχει να κάνει με κόμματα, δεν έχει να κάνει με την οικονομική πολιτική. Είναι απλή γαμημένη λογική. Αυτή που εφευρέθηκε σε αυτόν τον γεωγραφικό χώρο, η ίδια που βιάζεται συστηματικά σε αυτόν τον γεωγραφικό χώρο.
