Παιδική σχιζοφρένεια: Η σχιζοφρένεια είναι μια ασθένεια που μέχρι και σήμερα δεν έχει βρεθεί το αίτιο της. Οι γιατροί ακόμα ψάχνουν τι την προκαλεί.

Ο πατέρας συγγραφέας

Ο Μάικλ Σκόφιλντ είναι ο συγγραφέας του βιβλίου «January First: A Child’s Descent into Madness and Her Father’s Struggle to Save Her». Σε αυτό, ο Σκόφιλντ εξιστορεί την ιστορία της κόρης του, Τζάνι η οποία πάσχει από παιδική σχιζοφρένεια. Είναι μια ψυχιατρική νόσος που παρατηρείται σπάνια στους ανηλίκους.

Επίσης, στην εφημερίδα Sydney Morning Herald δημοσίευσε ένα εκτενές κείμενο του ίδιου. Ο τίτλος ηταν «Στην άκρη της αβύσσου» («Edge of the abyss»). Στο εν λόγω κείμενο εξιστορείτε περιληπτικά ότι υπάρχει στο βιβλίο που έγραψε ο ίδιος:

• τα πρώτα συμπτώματα
• η άγνοια
• η άρνηση των γονιών
• τα ενδοοικογενειακά προβλήματα που προκύπτουν
• η κατάρρευση
• η ελπίδα.

Όπως διαβάζουμε σε σχετική ανάρτηση της Μαριάνθης Σπουργίτη, ψυχολόγου ειδικευμένης στα άτομα με ειδικές ανάγκες. Η παιδική σχιζοφρένεια θεωρείται σοβαρότερη σε σχέση με εκείνη των ενηλίκων. Τα παλιότερα χρόνια αντιμετωπιζόταν ως ακόμη μία αναπτυξιακή διαταραχή, όπως ο αυτισμός. Η διαφορά της είναι πως ενώ ο αυτισμός μπορεί να διαγνωστεί από βρεφική ηλικία. Η παιδική σχιζοφρένεια εμφανίζετε συνήθως μετά τα 6. Πρόκειται για μια εξαιρετικά σπάνια ασθένεια. Υπολογίζεται ότι συναντάται σε αναλογία μικρότερη της κλίμακας 1/10.000 παιδιά ηλικίας 2-12 ετών.

Η περίπτωση της Τζάνι, ωστόσο, είναι ακόμη πιο σπάνια. Τα συμπτώματα εμφανίστηκαν από τη βρεφική ηλικία. Ο Μάικλ και η σύζυγός του, Σούζαν, ήταν τόσο χαρούμενοι από τη γέννηση του πρώτου τους παιδιού, που τη βιντεοσκοπούσαν συνέχεια, ελπίζοντας πως όταν η Τζάνι θα μεγάλωνε, θα έβλεπε με νοσταλγία τις πρώτες εκείνες μέρες της ζωής της.

Οι αρχικές δυσκολίες

Σύντομα, διαπίστωσαν ότι η μόλις λίγων ημερών Τζάνι δεν κοιμόταν όπως τα άλλα βρέφη της ηλικίας της. Δεν μπορούσε να κοιμηθεί για περισσότερο από μια ώρα. Ξύπναγε διαρκώς και έκλαιγε. Η παιδίατρος καθησύχασε τους νέους γονείς, ότι το μωρό τους ήταν απλά υπερκινητικό. Παράλληλα, η Τζάνι άρχισε να παίζει με παιχνίδια που της έδιναν ο Μάικλ και η Σούζαν, τα οποία προορίζονταν για παιδιά μεγαλύτερης ηλικίας – τριών, έξι μηνών, ακόμη κι ενός έτους.

Η μικρή εμοιαζε σαν ένας μικρός Αϊνστάιν στα μάτια των γονιών της. Μπορούσε να κατανοήσει δύσκολες έννοιες σε πολύ πιο μικρή ηλικία. Στην ηλικία των 2 μπορούσε η μικρή να κάνει αφαιρέσεις προσθέσεις και να διατυπώνει προτάσεις με σωστή γραμματική. Όπως επίσης και να κατανοεί τους αρνητικούς αριθμούς.

Σιγά σιγά η Τζάνι άρχισε να αποκτά φανταστικούς φίλους, κάτι απόλυτα φυσιολογικό στην παιδική ηλικία. Σταδιακά, όμως, οι φανταστικοί φίλοι άρχισαν να πολλαπλασιάζονται με γεωμετρική πρόοδο, ενώ η Τζάνι φερόταν με αγένεια στα άλλα παιδιά. Την είχαν πάει ειδή σε έναν ιδικό για να δούνε αν έχει καποια αναπτυξιακή διαταραχτεί. Ο ιδικός τους είχε καθισιχασει λέγοντας τους πως η συμπεριφορά της οφείλεται στο υψηλό IQ που είχε η ίδια. Είχε μετρηθεί να έχει 146.

Η 4χρονη Τζάνι είχε το δείκτη ευφυίας ενός παιδιού 10 ετών, τους είπε, και αυτή ήταν η αιτία όλων των προβλημάτων. Δυστυχώς, η ερμηνεία της ειδικού δεν ήταν η σωστή. Τα άλλα παιδιά που είχαν επίσης υψηλό δείκτη ευφυίας δε συμπεριφέρονταν όπως η Τζάνι, ούτε είχαν τόσους πολλούς φανταστικούς φίλους που ζούσαν σ” ένα φανταστικό νησί, όπως το νεαρό κορίτσι, που προτιμούσε να παίζει με τα πλάσματα της φαντασίας παρά με τα άλλα παιδιά με το υψηλό IQ.

Το δεύτερο παιδί

Εν τω μεταξύ, στις 17 Δεκεμβρίου 2007 έρχεται στον κόσμο το δεύτερο παιδί της οικογένειας, ο Μπόντι, όμως η κατάσταση της Τζάνι χειροτερεύει διαρκώς. Είχε γίνει ακόμα πιο βίαιη:

• χτυπάει
• δαγκώνει τους γονείς της
• προσπαθεί να κάνει κακό στο μωρό

Τα Χριστούγεννα της ίδιας χρονιάς, ο Μάικλ και η Σούζαν αναζητούν παιδοψυχολόγο, η οποία αρχικά αποδίδει τα βίαια ξεσπάσματα της Τζάνι σε απλή ζήλεια για το νέο μέλος της οικογένειας, μέχρι που βλέπει το κορίτσι να επιτίθεται και να χτυπάει τη Σούζαν χωρίς να διαφαίνεται κάποιο συναίσθημα, όπως χτυπάει μια μπάλα του τένις στον τοίχο.

Η ψυχολόγος τούς συστήνει έναν παιδοψυχίατρο, η οποία ρωτάει τους γονείς για το ιστορικό των οικογενειών του, οπότε η Σούζαν θυμάται ότι ένας μακρινός θείος της είχε περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του σε ψυχιατρική κλινική πάσχοντας από σχιζοφρένεια. Η ψυχίατρος παραμένει επιφυλακτική, «ας μην πάμε ακόμη εκεί» καθησυχάζει τους δυο ανήσυχους γονείς, ενώ συστήνει φαρμακευτική αγωγή για το κορίτσι, ώστε να καταπολεμηθεί η βίαιη συμπεριφορά της.

Το επόμενο τρίμηνο η κατάσταση της Τζάνι επιδεινωνόταν διαρκώς. Τα χάπια δεν είχαν αποτέλεσμα. Ο Μάικλ έπαιρνε μαζί του στη δουλειά τον Μπόντι, ώστε να μην τον βλέπει η Τζάνι και γίνεται επιθετική. Η παιδοψυχίατρος συστήνει ένα νευρολόγο, μήπως η εξήγηση οφειλόταν σε όγκο στον εγκέφαλο, όμως οι εξετάσεις ήταν αρνητικές.

Η πρώτη εισαγωγή

Η Σούζαν δεν αντέχει άλλο αυτήν την κατάσταση και πηγαίνει την Τζάνι σ” ένα ψυχιατρικό νοσοκομείο κρυφά από τον Μάικλ. Όταν εκείνος σπεύδει στο ψυχιατρείο, βλέπει την κόρη του χαρούμενη να κάνει παρέα με κάτι κορίτσια που βρίσκονταν στην εφηβεία, να του λέει: «καταλαβαίνουν τη φαντασία μου». Ο Μάικλ όμως δεν καταλάβαινε ή – έστω – δεν ήθελε ακόμη να καταλάβει.

Ύστερα από κάποιο διάστημα, η Τζάνι νοσηλεύτηκε για δεύτερη φορά σε άλλη κλινική. Ο Μάικλ κατηγορούσε τη Σούζαν και η Σούζαν τον Μάικλ ότι δεν ήταν καλός πατέρας. Και πάλι οι γιατροί ήταν καθησυχαστικοί. Πώς ήταν δυνατό, όμως, να βαίνουν όλα καλώς, όταν η Τζάνι άρχισε να τρώει τις μπλούζες της και να ζητάει από τον πατέρα της συμβουλή για το πώς να κόψει το λαιμό της;

Η Τζάνι νοσηλεύτηκε και πάλι σε ψυχιατρική κλινική, όμως τα φάρμακα της προκαλούσαν δυστονία, μια νευρολογική διαταραχή με συμπτώματα παραπλήσια με το εγκεφαλικό, ενώ το κορίτσι βυθιζόταν ολοένα και περισσότερο στον φανταστικό της κόσμος με τους φανταστικούς της φίλους. Όταν σε μια επίσκεψη η Τζάνι έδειχνε να μην τον αναγνωρίζει, ο Μάικλ αποφασίζει να την πάρει πίσω στο σπίτι, αρκεί να στείλουν τον Μπόντι στους παππούδες του – εκείνος τουλάχιστον ήταν υγιής, ενώ η Τζάνι είχε ανάγκη τη στήριξη των γονιών της. Η Σούζαν αντιπρότεινε να μετακομίσουν σ” ένα νέο διαμέρισμα, όπου τα δυο παιδιά της οικογένειας θα μένουν σε χωριστά δωμάτια.

Ο Μάικλ σταδιακά έχανε το κουράγιο του

Έτσι κι έγινε, όμως ο Μάικλ σταδιακά χάνει το κουράγιο του, ενώ κάποια στιγμή έφτασε στο σημείο να κάνει απόπειρα αυτοκτονίας. Τότε, ήταν που κατάλαβε ότι έπιασε πάτο και ο ίδιος κι ότι έπρεπε να κάνει κάτι δραστικό για ν” αλλάξει την κατάσταση: δε χρειαζόταν να προσπαθεί να υπερνικήσει τη σχιζοφρένεια της κόρης του, αλλά να συμβιβαστεί και να πλησιάσει κατά αυτόν τον τρόπο την Τζάνι.

Από τότε μέχρι σήμερα έχουν περάσει τρία χρόνια και ο Μάικλ Σκόφιλντ υποστηρίζει ότι η κατάσταση στην οικογένεια έχει βελτιωθεί σημαντικά.