Η Ειρήνη Πλαγγέτη, μόλις είχε τελειώσει την Δ΄ Δημοτικού όταν ένας ιός αγνώστου αιτιολογίας, εντελώς ξαφνικά της δημιούργησε αλλοιώσεις στο νωτιαίο μυελό και μέσα σε ελάχιστες ώρες την άφησε ανάπηρη.

Και έκλαψε, και θύμωσε και κλείστηκε στο σπίτι μέχρι που αποφάσισε ότι θέλει να ζήσει και βγήκε να αντιμετωπίσει τον κόσμο!

Σήμερα στα 23 της παίζει στην ομάδα μπάσκετ με αμαξίδιο «ΑΣ Δωδεκάνησος» η οποία για δεύτερη χρονιά φέτος είναι πρωταθλήτρια Ελλάδος. Μεγάλες στιγμές και για την Ειρήνη και μια συγκίνηση που σου δίνει μόνο ο αθλητισμός.

«Είναι η δυνατή της οικογένειας» μου είπαν τα άλλα μέλη της, είναι κοκέτα, είναι οργανωτική, τους δίνει κουράγιο.

Η Ειρήνη έβαλε καλάθι από το πρώτο παιχνίδι στο οποίο μετείχε σ’ αυτό το πρωτάθλημα και συνεχίζει να δίνει μάχες μαζί με τους άνδρες συμπαίκτες της. Κι είναι αποφασισμένη να δώσει τη μεγαλύτερη: να πάρει πίσω τη ζωή της!

Ιδού μερικά αποσπάσματα από τη συνέντευξή της της στην rodiaki.gr:

«Μέχρι την Δ’ Δημοτικού όλα ήταν μια χαρά για μένα. Το καλοκαίρι για την Ε΄ τάξη έγινε κάτι που άλλαξε όλη τη ζωή μου. Μια μέρα γυρνούσαμε από μπάνιο στη θάλασσα όλη η οικογένεια. Στη διαδρομή προς το αυτοκίνητο ξαφνικά έχασα τις δυνάμεις μου, δεν περπατούσα, έμεινα πίσω σε σχέση με τους άλλους. Στο σπίτι αισθάνθηκα κάτι σαν να λυγίζουν τα πόδια μου, «κόπηκαν» ξαφνικά, ήταν να πέσω. Το βράδυ γυρνώντας η μαμά μου από το νοσοκομείο που εργαζόταν, με πήγε στα επείγοντα του νοσοκομείου όπου ένας ειδικευόμενος γιατρός είπε ότι ίσως κουράστηκα από το πολύ ποδήλατο και να πάρω κανένα depon να κοιμηθώ. Το ίδιο βράδυ στις 3 τα ξημερώματα ξύπνησα με αφόρητους πόνους στα πόδια. Από εκείνη τη στιγμή δεν ξανασηκώθηκα».

«Αν είχε γίνει τουλάχιστον μία εξέταση αίματος η οποία θα έδειχνε ότι έχω στο σώμα μου τον ιό της εγκάρσιας μυελίτιδας θα μου χορηγούσαν κορτιζόνη και δεν θα εξαπλωνόταν. Λίγες μέρες μετά πήγα στο «Αγία Σοφία» που νοσηλεύτηκα 3 μήνες και ήρθε μια παρόμοια περίπτωση μ’ ένα παιδί στο οποίο διαγνώσθηκε ο ιός από την πρώτη στιγμή και του χορηγήθηκε αμέσως η απαραίτητη φαρμακευτική αγωγή. Σ΄ ένα μήνα έφυγε περπατώντας από το νοσοκομείο. Χαίρομαι που τα τελευταία χρόνια και στο νοσοκομείο της Ρόδου σε υποβάλλουν αμέσως σε εξετάσεις αίματος, ούρων και καρδιογράφημα, με όποια συμπτώματα κι αν πας».

Είσαι η μοναδική γυναίκα μεταξύ ανδρών στην ομάδα σου και στις άλλες ομάδες είναι συνήθως μόνο άντρες. Σου… χαρίζονται;

Δεν νομίζω, μου κάνουν και τις τάπες μου, μου κάνουν και τα φάουλ μου και μάλιστα στα τελευταία δευτερόλεπτα εκείνου του πρώτου αγώνα στον οποίο έπαιξα έβαλα καλάθι! Θα θελα πολύ να έρθουν κι άλλα κορίτσια με αμαξίδιο, είναι πολλές στη Ρόδο, ώστε να δημιουργήσουμε και μία γυναικεία ομάδα μπάσκετ. Δεν είναι μόνο αθλητισμός αυτό που κάνουμε. Η άσκηση σ΄ εμάς επιβάλλεται γιατί βελτιώνει τη φυσική μας κατάσταση, αλλά ανεβάζει και τη ψυχολογία μας, κερδίζουμε πράγματα για τον εαυτό μας μέσα απ’ αυτό, ταξιδεύουμε σ΄ όλο τον κόσμο και αποκτούμε εμπειρίες.

«Πιστεύω ότι ερχόμαστε στη ζωή μ’ ένα βιβλίο στα χέρια στο οποίο είναι γραμμένο το πώς θα ζήσουμε. Γιατί θα συμβούν αυτά και γιατί έγιναν έτσι τα πράγματα το μαθαίνουμε στο τέλος, στην τελευταία σελίδα. Κι έχω να πω σε όλους ότι η ζωή είναι ωραία, όπως κι αν είναι. Και ότι συνεχίζεται».