Ο τυφλός βιρτουόζος του βιολιού, με συμμετοχή σε πάνω από 1.000 δίσκους, μιλά για την καριέρα του και το πρόβλημα υγείας που αντιμετώπισε από μικρός

Από τον
ΝΙΚΟ ΝΙΚΟΛΙΖΑ

O Στάθης Κουκουλάρης, ο τυφλός βιρτουόζος του βιολιού παραδίδει μαθήματα ζωής. «Παίζω με τα μάτια της ψυχής. Μπορεί να μη βλέπω που με χειροκροτούν, ωστόσο νιώθω τον κάθε χτύπο χειροκροτήματος…» εξομολογείται στην «Espresso» ο καλλιτέχνης, που έχει παίξει βιολί σε περισσότερους από 1.000 δίσκους στη διάρκεια της 60χρονης καριέρας του, ενώ έχει συνοδεύσει μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα της παραδοσιακής και της λαϊκής μουσικής σε χιλιάδες πανηγύρια ανά την Ελλάδα.

«Η ζωή μου δεν θα έλεγα ότι ήταν κάτι το σπουδαίο. Απλά έπαιξα κοντά σε σπουδαίους» μας λέει ο 74χρονος βιολιστής, που άρχισε την πορεία του από τον Κυνίδαρο της Νάξου για να καταλήξει σήμερα να θεωρείται κορυφαίος στο είδος του. «Την εποχή που ξεκίνησα μεγάλη και τρανή ήταν η οικογένεια των Κονιτοπουλέων. Από πολύ μικρός άκουγα βιολί και τρελαινόμουν. Πρότυπό μου είχα τον Μιχάλη Κονιτόπουλο, τον σπουδαιότερο βιολιτζή που έχει βγάλει η ελληνική παράδοση» συνεχίζει συγκινημένος, φέρνοντας πάλι στον νου του τα πρώτα του βήματα.

«Τον πρώτο μου δίσκο τον έβγαλα όταν ήμουν 13 ετών. Το 1960 πρωτομπήκα στη δισκογραφική εταιρία Columbia. Με πήγε ο Γιώργος Κονιτόπουλος, αδερφός της Ειρήνης, του Βαγγέλη και της Αγγελικής. Μετά πάτησα στα πόδια μου κι έγινα το όνομα που έγινα με πολύ μεγάλο κόπο» αναφέρει ο καλλιτέχνης, που έχει δουλέψει με τη Ρόζα Εσκενάζυ, τη Σοφία Κολλητήρη, την Τασία Βέρρα, τον Μάκη Χριστοδουλόπουλο, τον Στέλιο Καζαντζίδη, τη Γιώτα Λύδια, την Πόλυ Πάνου, την Αννα Σαρρή Καραμπεσίνη και τόσους άλλους.

«Το είχα στο αίμα μου»

Στο ωδείο όπου πήγαινε όταν ήταν έφηβος υπήρχε ένας όρος: να παίζουν οι μαθητές μόνο κλασικό βιολί. Ωστόσο, οι δικές του ρίζες ήταν βαθιά χωμένες στην παράδοση. «Εγώ έπαιρνα το βιολί και έπαιζα παραδοσιακά τραγούδια όπου έβρισκα. Νομίζω ότι το είχα στο αίμα μου» μας λέει χαμογελώντας, ενώ στο βλέμμα του δεν φαίνεται η ολική τύφλωση.

Τον ρωτάμε με δυσκολία πώς έχασε το φως του, αλλά ο ίδιος δεν φαίνεται να δυσκολεύεται να μιλήσει γι’ αυτό. «Από μικρός είχα πρόβλημα με την όρασή μου. Αν και προσπάθησαν οι γονείς μου να βρουν λύση, αυτό δεν γινόταν, γιατί υπήρχε ατροφία οπτικού νεύρου. Ετσι, όσο μεγάλωνα τόσο χανόταν η όρασή μου, μέχρι που έμεινα τελείως τυφλός».

Πόσο δύσκολο είναι, όμως, να παίζει ένα τόσο ιδιαίτερο μουσικό όργανο χωρίς να βλέπει; «Δεν είναι δύσκολο. Ωστόσο, πρέπει να το έχεις μέσα σου για να παίξεις βιολί. Σκεφτείτε πως όταν διδάσκω μαθήματα βιολιού, αν κάποιο παιδί διαπιστώνω ότι δεν είναι κατάλληλο για να παίξει, του το λέω ευθέως. Δεν μου αρέσει να κοροϊδεύω κανέναν, μια και γνωρίζω αρκετά καλά ποιος μπορεί να παίξει και ποιος όχι» σημειώνει.

Ο Στάθης Κουκουλάρης δεν έπαιξε ποτέ βιολί στο πλευρό κάποιου έντεχνου τραγουδιστή. «Δεν υπάρχει καμιά σχέση μεταξύ των λαϊκών-παραδοσιακών τραγουδιστών με τους έντεχνους. Οι λαϊκοί-παραδοσιακοί είναι σκάλες ανώτεροι. Και σε ψυχή και σε φωνή» τονίζει ο καλλιτέχνης, που έχει συμβιβαστεί με το γεγονός ότι είναι τυφλός.

«Ακούω τα χειροκροτήματα του κόσμου και είναι σαν να βλέπω το πλήθος. Δεν με ενοχλεί καθόλου που δεν βλέπω. Η ζωή ευτύχησε να μου δώσει μια εκπληκτική σύζυγο, με την οποία είμαστε παντρεμένοι 52 χρόνια, ενώ απέκτησα δύο υπέροχα παιδιά, που ακολούθησαν το επάγγελμα στο τραγούδι και το βιολί. Δεν με πειράζει που δεν βλέπω. Η ζωή με δικαίωσε στο πέρασμα του χρόνου» λέει.