Οι ενήλικες τον πήραν στα σοβαρά όταν τους εξήγησε πώς θα βγάλουν λεφτά. Τα παιδιά τον ακούν πάντα. Ο παραολυμπιονίκης Μάκης Καλαράς δίνει μάθημα ζωής, μιλώντας στο Contra.gr για ρατσισμό, προσβασιμότητα και… σεξ.

Είναι Σάββατο, ακολουθεί Κυριακή και τα παιδιά δεν έχουν σχολείο. Όταν διαβάσεις αυτή τη συνέντευξη θα διαπιστώσεις ότι θα μπορούσε να είναι το καλύτερο μάθημα του σχολικού έτους 2018-2019, αλλά και των επόμενων. Μπορείς να την εκμεταλλευτείς για μια εποικοδομητική συζήτηση μαζί τους.

Ο Μάκης Καλαράς αφιερώνει πολύ χρόνο στα παιδιά. Τους μιλάει για το ατύχημά του, την αναπηρία του, τον αθλητισμό και τη χαρά ως στάση ζωής! “Να γράψεις πως όταν χτύπησα στη σπονδυλική στήλη, ήμουν 17 ετών και παράνομος. Δεν είχα δίπλωμα, δεν φορούσα κράνος, ούτε μπουφάν μηχανής. Από τότε κινούμαι με αναπηρικό αμαξίδιο”. Αυτό, το τόνισε! Όπως κατάλαβες, το μάθημα μόλις άρχισε με την ασφαλή οδήγηση.

Ο άνθρωπος, ο οποίος έγινε σύμβολο στον ελληνικό αθλητισμό και έμπνευση για πολλούς ανθρώπους με αναπηρία που τον αναζητούν καθημερινά στα social media και του ζητούν συμβουλές, μας συνάντησε στο σιδηροδρομικό σταθμό, “Ειρήνη”. Μια βόλτα με το τρένο -πριν από τη συνέντευξη- ήταν υπέροχη ιδέα.

Τα γκράφιτι στο σταθμό είναι ελκυστικά και σε προκαλούν για μια φωτογραφία με φόντο την τέχνη. Γύρω τους κάμποσα σκαλοπάτια, μα καμιά ράμπα. Τέσσερα χέρια συνεργάστηκαν: δυο του φωτογράφου, Ανδρέα Παπακωνσταντίνου, και δυο τα δικά μου και ο Μάκης στάθηκε μπροστά από το υπέροχο ‘κάδρο’. “Παιδιά, να βοηθήσω κι εγώ!”. Ο μοναδικός άνθρωπος που βρισκόταν εκεί, προσφέρθηκε να γίνουν έξι τα χέρια. Δεν χρειαζόταν.

“Οι Έλληνες με ρωτάνε αυθόρμητα αν θέλω βοήθεια κι αυτό με κάνει να χαμογελάω. Όλοι είναι πρόθυμοι. Μ’ αρέσει να με βοηθούν άσχετοι και όχι οι φίλοι μου, για να μαθαίνουν. Να ξέρουν ότι κι αυτός ο άνθρωπος -με μια μικρή βοήθεια- μπορεί να κυκλοφορήσει έξω. Όμως, όταν βρίσκομαι στο εξωτερικό την υποστήριξη πρέπει να τη ζητήσω. Έχω ταξιδέψει σε περίπου 100 χώρες! Σε μαγικά μέρη. Έξω φοβούνται, στα μαγαζιά. Σκέπτονται μήπως τους κάνεις μήνυση, αν δεν είναι προσβάσιμη η τουαλέτα, δεν έχουν έξοδο κινδύνου και ράμπα”.

“Τα 3 στα 10 μαγαζιά είναι προσβάσιμα, στην Ελλάδα. Πάω και στα 10, επειδή με βοηθάει ο κόσμος. Στο εξωτερικό, αν είναι τα 7 στα 10 προσβάσιμα, θα πάω στα 7! Αν είχαμε λίγο Παιδεία σ’ αυτά τα θέματα και γνωρίζαμε τους νόμους, θα ήμασταν με διαφορά οι καλύτεροι”. Σπάνια βιωματική μαρτυρία για τους Έλληνες, που προέρχεται από τις εμπειρίες του 42χρονου Παραολυμπιονίκη.

Όμως, επειδή στην πορεία θα διαβάσεις και άσχημα, κράτα χαμηλά την μπάλα. Για παράδειγμα, τον εξυπηρετεί το τρένο, αλλά “ξέρω ότι μπορεί να μη φτάσω στον προορισμό μου, αν δεν λειτουργεί το ασανσέρ στο σταθμό. Σε αυτή την περίπτωση, παίρνω τη βοήθεια του κοινού”.

Ο Μάκης Καλαράς είναι με μια ατζέντα στο χέρι: “Μ’ αρέσει να κάνω πολλά πράγματα και να γεμίζω την ημέρα μου. Θέλω νέες παραστάσεις. Νομίζω ότι η ζωή είναι μικρή. Λες, επειδή χτύπησα μικρός; Μπορεί”.

Ας δούμε επιγραμματικά τι έχει κάνει έως τώρα και με τι εξακολουθεί να ασχολείται:

-Είναι ο μοναδικός Έλληνας που έχει συμμετοχή σε Θερινούς και Χειμερινούς Παραολυμπιακούς Αγώνες

-Έχει διακριθεί στο λάτιν χορό. Κατέλαβε την 6η θέση στον κόσμο, με παρτενέρ την Εύη Βεροπούλου και δασκάλα την Γκαλένα Βελίκοβα

-Κατετάγη 5ος στην Ευρώπη, στην άρση βαρών

-Συμμετείχε σε παγκόσμιο διαγωνισμό freestyle skydiving

-Ασχολείται με το wakeboard

-Κάνει kitesurf και surf

-Το θαλάσσιο σκι είναι μέρος του προγράμματός του

-Το αλπικό sitski τον έστειλε στους Χειμερινούς Παραολυμπιακούς Αγώνες του Σότσι

και τώρα διεκδικεί την πρόκρισή του στην αντίστοιχη διοργάνωση του Πεκίνου (2022)

-Συμμετέχει με το χειρήλατό του σε μαραθωνίους

-Παίζει μπάσκετ, πινγκ πονγκ, τένις και μπάντμιντον

Πριν αναφωνήσουμε παρέα “τα σέβη μας κ. Καλαρά”, ας διαβάσουμε αυτό: “Ρε ‘συ, ξέχασα να σου πω τη δισκοβολία που έχω πάρει αργυρό μετάλλιο στους Παραολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας”. Ψιλοπράγματα… Παρέλειψε, δηλαδή, να πει το σημαντικότερο: το αγώνισμα, στο οποίο έχει στεφθεί επίσης πρωταθλητής κόσμου και Ευρώπης, πετυχαίνοντας παγκόσμιο και ευρωπαϊκό ρεκόρ. Δεν ασχολείται πια με τη δισκοβολία κι έχασε και τα 30 κιλά που ‘φορτώθηκε’ για χάρη της. “Αναγκαστικά, έπρεπε να βάλω βάρος! Αν έχεις περισσότερη μυϊκή μάζα, σηκώνεις περισσότερα κιλά. Συνεπώς, ο δίσκος σου φαίνεται πιο ελαφρύς και μπορείς να τον στείλεις πιο μακριά”, εξήγησε.

“Μάλλον είχα ξεχάσει την αναπηρία μου”

Το sitski αντικατέστησε τη δισκοβολία στη ζωή του. Πρόκειται για ένα πολύ δυναμικό και ριψοκίνδυνο σπορ. “Πηγαίνω με 130 χιλιόμετρα! Σχεδόν κάθε χρόνο χτυπάω και όταν χτυπάς φοβάσαι. Κι όταν φοβάσαι, χαλάει η τεχνική σου, μαζεύεσαι. Πέρυσι, είχα ένα σοβαρό ατύχημα. Έκοψα το δικέφαλο. Έκανα δύο χειρουργεία, έκατσα 3 μήνες στο κρεβάτι και ξανασκέφτηκα πολλά πράγματα. Ο ανθρώπινος οργανισμός τα άσχημα τα ξεχνάει κι εγώ μάλλον είχα ξεχάσει την αναπηρία μου, ότι μπορεί να γίνεις ανάπηρος. Το θυμήθηκα. Εννοώ ότι έμεινα με ένα χέρι και όχι μόνο χωρίς δύο πόδια. Είχα μόνο ένα χέρι να κουνάω! Το άλλο, ήταν δεμένο 3 μήνες. Σκεφτόμουν ότι πρέπει να γίνω προσεκτικός και μετά το ξέχασα πάλι”.

“Ξεχνάμε τα κακά, τα εκλογικεύουμε πολλές φορές. Καλώς ή κακώς είμαι τέτοιος άνθρωπος, αλλά γι’ αυτό προχωράω. Έπειτα, κάτι γίνεται στη ζωή σου και τα θυμάσαι. Έχω κόψει επίσης ώμο, υποπλάτιο, υπερακάνθιο και τρικέφαλο. Δεν έχει μείνει τίποτε! Ξέρω ότι όταν μεγαλώσω θα πονάω παντού. Αν είχα παιδί, δεν θα του έλεγα να κάνει πρωταθλητισμό. Είναι καταστροφή. Για τα άτομα με αναπηρία είναι διπλό το κακό. Πώς θα ξεκουραστούν μετά την προπόνηση, αφού χρειάζονται πάλι τα χέρια τους;”.

Μετά από το ατύχημα που είχε στα 17 του, ανέβηκε ξανά σε μηχανή. “Χωρίς να είναι σωστό! Βέβαια, δεν κάνω σωστά πράγματα, αλλά αυτά που μου δίνουν χαρά. Στη μηχανή κάθομαι μπροστά και ο συνοδηγός πατάει τα πόδια του κάτω, στο φανάρι. Βέβαια, τώρα υπάρχουν αυτόματα σκούτερ και δεν χρειάζονται πόδια για να οδηγήσεις. Έχω και μία ‘γουρούνα’. Μ’ αρέσει να πηγαίνω στα χώματα και να λερώνομαι. Το sitski θυμίζει μηχανή. Πλαγιάζεις, πας με πολλά χιλιόμετρα. Όμως, πρέπει να μαζευτώ. Έχω κάνει πολλά. Αν θέλω να ζήσω, αυτό πρέπει να κάνω. Είμαι στα κόκκινα συνέχεια”.

Δεν του αρέσουν τα μελό κείμενα για τους Παραολυμπιονίκες και εκφράσεις όπως η ‘δύναμη ψυχής’. “Δεν είναι τίποτε για μένα να πάω για έναν καφέ. Να κάνω πρωταθλητισμό, αυτό με γεμίζει. Καμιά φορά μου λένε: ‘Είσαι ήρωας’. Είμαι ήρωας επειδή κάνω πράγματα για να περάσω όμορφα; Ήρωας είναι αυτός που θυσιάζει κάτι. Εγώ τι θυσιάζω; Μόνο την ώρα μου. Θέλω να πω σε όλους ότι κανείς δεν γνωρίζει πόσο δυνατός είναι, αν δεν του συμβεί κάτι”, επεσήμανε και ζήτησε ένα μικρό διάλειμμα, για να πάει στην τουαλέτα.

Επέστρεψε κι άρχισε να ψάχνει τις δυο τσάντες του. Αγχώθηκε: “Έχω κάνει μαλ… Δεν έχω πάρει μπουκαλάκι; Το χρειάζομαι, επειδή πρέπει να είμαι καθιστός. Α, έχω!”. Έβγαλε ένα άδειο μπουκάλι νερού κι έφυγε πάλι προς το WC.

“Τρεις φορές κοιμήθηκα στο αυτοκίνητό μου!”

Με τον παραολυμπιονίκη Αλέξανδρο Ταξιλδάρη είναι πολύ φίλος. Αμφότεροι διαθέτουν καυστικό χιούμορ και αυτοσαρκάζονται: “Το 2004, θέλαμε να πάμε στο Ολυμπιακό Χωριό. Βιαζόμασταν και μπήκαμε στο λεωφορείο 25-30 αθλητές, αντί για 20 που επιτρεπόταν. Ο ένας με καρότσι, ο άλλος με κομμένο χέρι, ο άλλος με κομμένο πόδι… Ο οδηγός φώναξε: “Μέχρι 20 βάζω μέσα!” και του απάντησα: ‘Έλα ρε μεγάλε. Χέρια – πόδια αν μετρήσεις, 20 δεν μαζευόμαστε!'”.

“Οι φίλοι μου μού βάζουν τρικλοποδιές ή μού λένε ‘Sorry Μάκη, έσκασε το λάστιχο και δεν μπορούμε να σε πάμε βόλτα’. Δεν μπορώ χωρίς πλάκα, αλήθεια. Κι εσύ μη γράψεις τίποτε δακρύβρεχτο. Αν και δεν παρεξηγώ. Καταλαβαίνω ότι οι δημοσιογράφοι γράφουν έτσι, επειδή το νιώθουν. Όποιος δεν έχει αναπηρία, εντυπωσιάζεται”.

“Βέβαια, αν θες να στα πω άσχημα, δηλαδή να στα πω όπως είναι, μπορώ. Υπήρξαν 3 φορές που κοιμήθηκα στο αυτοκίνητό μου! Γύρισα το βράδυ σπίτι και δεν λειτουργούσε το ασανσέρ. Εκείνη την ώρα ποιον να βρω να το φτιάξει; Μένω μόνος μου. Όταν σου κλείνουν τη ράμπα δεν μπορείς να κινηθείς. Όταν βρέχει, περιμένω να σταματήσει η βροχή για να κατέβω από το αυτοκίνητο. Εσύ θες μισό λεπτό για να κατέβεις, εγώ θέλω 5 και πρέπει να τσουλάω το αμαξίδιο και να κρατάω ομπρέλα, παράλληλα. Αυτό δεν γίνεται. Πώς να την κρατήσω; Με τα δόντια; Ήταν δύσκολο να βρω προσβάσιμο γυμναστήριο. Έπρεπε να είμαι βέβαιος ότι θα έχει φιλική τουαλέτα και πάρκινγκ, να μην είναι τα όργανα το ένα δίπλα στο άλλο και να μη νιώθω άσχημα αν πρέπει να με βοηθήσουν κάποιοι”.

“Όλη η ζωή είναι δύσκολη, απλά μαθαίνεις. Μένω μόνος μου από τότε που ήμουν 18 χρόνων. Ίσως, ήθελα ν’ αποδείξω στον εαυτό μου και στη μάνα μου ότι μπορώ. Οι άλλοι λένε: ‘Ανάπηρος είναι αυτός, λερώνεται πάνω του, δεν μπορεί να κάνει τίποτα’. Όταν τους πεις ‘μένω μόνος μου’, αυτές οι σκέψεις και η κακομοιριά διαγράφονται απ’ ευθείας. Το σπίτι μου δεν το έφτιαξα προσβάσιμο. Δεν αντιλαμβάνεσαι ότι μένει ένας ανάπηρος, σ’ αυτό. Το έκανα έτσι, για να μη νιώσω ότι βρίσκομαι σ’ ένα ‘χρυσό κλουβί’. Αλλιώς, θα φοβόμουν να βγω έξω. Μ’ αρέσουν τα x – treme αθλήματα, αλλά το πιο extreme που έχω κάνει είναι να κυκλοφορήσω στην Αθήνα με το αμαξίδιο!”.

Η πιο φιλική χώρα για τους ανάπηρους είναι οι ΗΠΑ, σύμφωνα με τον Μάκη Καλαρά: “Μη νομίζεις ότι οι άλλες χώρες είναι ιδιαίτερα προσβάσιμες. Αυτά που λένε είναι παπ…. Αν εδώ είμαστε στο 3 στα 10, έξω είναι στο 6 ή στο 5. Η Αγγλία είναι όλη παλιά κτίρια. Οι κοινωνικές υπηρεσίες της είναι προσβάσιμες και τα δημόσια κτίρια. Οι Αμερικανοί είναι 50 χρόνια μπροστά. Μέσα σε ένα μήνα έζησα τι θα πει διαφορά 100 χρόνων ανάμεσα σε δυο χώρες. Ήμουν στην Κούβα που είναι 50 χρόνια πίσω κι έπειτα πήγα στην Αμερική!”

“Προσβάσιμες χώρες υπάρχουν στην Ασία και δεν εννοώ την Ιαπωνία. Στην Ταϊλάνδη, στο Μπαλί έχουν παντού ράμπες, επειδή είναι πολλοί οι μικροπωλητές με τα καροτσάκια. Στην Ελλάδα, η Κως είναι φιλική, όπως και τα Τρίκαλα, η Λάρισα, η Καρδίτσα, η Κομοτηνή που είναι φλατ περιοχές”. Εξήγησε ότι αν ποτέ ασχοληθεί με την πολιτική, θα το κάνει μόνο για να μεταφέρει τις γνώσεις του και να γίνουν προσβάσιμες σε όλους οι ελληνικές πόλεις.

Έτσι κι αλλιώς προσφέρει τις γνώσεις του και τώρα, αλλά στα λόγια του αφοσιώνονται κυρίως τα παιδιά. Οι ενήλικες άρχισαν να παρακολουθούν τι λέει, όταν έβγαλε από μπροστά το κοινωνικό πρόσημο, ζητώντας προσβάσιμα μαγαζιά και ξενοδοχεία, κι έβαλε το οικονομικό.

Τους εξήγησε την πίτα πελατών που χάνουν, καθώς το ποσοστό των αναπήρων ανέρχεται στο 11%, το οποίο αυξάνεται τουλάχιστον στο 22%, αν συνυπολογιστεί η παρέα τους. “Η τσέπη πονάει, γι’ αυτό με παρακολουθούν”, πρόσθεσε.

“Γιατί να περάσει αυτός; Αυτός κάθεται!”

Τα παιδιά που επισκέπτεται εθελοντικά στα σχολεία, είναι ωραίοι ακροατές. Με αυθόρμητες ερωτήσεις. “Οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν τα άτομα με κινητικά προβλήματα προκύπτουν επειδή δεν υπάρχει Παιδεία. Προσπαθώ να καλύψω αυτό το κενό, μιλώντας στα παιδιά για την αναπηρία, την προσβασιμότητα, τι σημαίνει τροχαίο, τι σημαίνει στόχος, προσπάθεια. Κανονικά, αυτό θα έπρεπε να είναι μάθημα στα σχολεία”.

“Ρωτάω τα παιδάκια αν έχουν συμμαθητή με αναπηρία. Αυτό δεν γίνεται, διότι δεν είναι προσβάσιμα όλα τα σχολεία. Αλλιώς, θα είχαν καταλάβει κάποια πράγματα. Μ’ αρέσει που μιλάνε ευθέως. Με ρωτάνε αν έχω φίλους ή αν με λυπούνται στο δρόμο: ‘Μήπως δεν έχετε φίλους, πια; Μήπως δεν σας κάνουν παρέα;’. Συχνά, τα παιδιά που μου λένε: ‘Κύριε Μάκη σας λυπάμαι’, έρχονται και με βρίσκουν -μετά την ομιλία μου- έχοντας άλλη άποψη: ‘Κύριε Μάκη σας ζηλεύουμε!'”.

Τον ‘ζήλεψε’ κάποια στιγμή κι ένας παππούς, στο ΙΚΑ. “Με ήξερε η ταμίας και φώναξε να περάσω μπροστά. Απάντησα: ‘δεν πειράζει περιμένω’. Πετάχτηκε ο παππούς: ‘Γιατί να περάσει αυτός; Αυτός κάθεται!’. Δίκιο είχε. Πολλές φορές, οι ανάπηροι εκμεταλλεύονται. Εγώ δεν θέλω να το κάνω. Επειδή βρίσκονται σε αναπηρικό αμαξίδιο, πρέπει να περάσουν πρώτοι στην ουρά; Θα το δεχτώ αν στην υπηρεσία δεν υπάρχει προσβάσιμη τουαλέτα και πρέπει να επιστρέψουν σπίτι τους γι’ αυτό το λόγο ή αν έχουν πρόβλημα υγείας. Δηλαδή, εγώ που δεν έχω πρόβλημα υγείας και απλά κάθομαι -και μπορώ να κάτσω πολλές ώρες-, θα προσπεράσω στην ουρά τον παππού που είναι όρθιος και περπατάει με τη μαγκουρίτσα; Όχι! Είναι άδικο!”.

Στην επισήμανση ότι ο παππούς ήταν άξεστος, απάντησε: “Να σου πω κάτι; Είχε δίκιο. Αφού εγώ δεν έχω πρόβλημα και θέλω να κάτσω. Δεν βιαζόμουν, για κάποιο λόγο. Πολλοί θέλουν να τους λυπούνται. Το έχω ζήσει. Φταίνε και οι ανάπηροι (που μπορούν να κινηθούν με αμαξίδιο), για το γεγονός ότι δεν έχουμε προσβάσιμους χώρους. Έχουν ευθύνη όσοι δεν τους παρέχουν, αλλά φταίμε κι εμείς που δεν βγαίνουμε από το σπίτι μας για να μας δουν και να καταλάβουν τις ανάγκες μας”.

Ο Μάκης Καλαράς ιδρύει μια ΚΟΙΝΣΕΠ (Κοινωνική Συνεταιριστική Επιχείρηση) προκειμένου να εκπαιδεύσει: “Άτομα με αναπηρία, άτομα μη ανάπηρα, επιχειρήσεις και το προσωπικό τους. Για παράδειγμα η σερβιτόρα να μην παίρνει παραγγελία μόνο από ‘σένα. Γιατί; Να μιλάει και σε ‘μένα. Αν πάλι υπάρχει κάποιο πρόβλημα με την τουαλέτα να μπορούν να βοηθήσουν: ‘Δεν είναι φιλική η τουαλέτα, αλλά μπορώ να σε βοηθήσω αν θες κάτι’. Τώρα, ψάχνω την έδρα του ΚΟΙΝΣΕΠ. Σε καθημερινή βάση δέχομαι μηνύματα για να δώσω συμβουλές. Όλες τις ώρες. Πηγαίνω και τους βρίσκω ή τους οργανώνω σε γκρουπ και τους εκπαιδεύω. Πήγα εθελοντικά ένα Σαββατοκύριακο σε μια κοπέλα, στη Λευκάδα. Χωρίς να την ξέρω. Σκέφτηκα ότι δεν γίνεται να μην έχω μια έδρα”.

“50% είναι μάθημα σεξουαλικής αποκατάστασης”

Εξηγεί ότι “ένα άτομο με αναπηρία πρέπει να ξεπεράσει τα συναισθηματικά προβλήματά του, αλλά και τα κινητικά. Πώς τον βλέπουν οι άλλοι και πώς βλέπει αυτός τον εαυτό του. Πρέπει να αγαπήσει τον εαυτό του από την αρχή. Να κοιτάξει στον καθρέφτη. Πριν, έβλεπε έναν όρθιο με κοιλιακούς, όπως είχα εγώ που έκανα ελληνορωμαϊκή πάλη. Μετά, βλέπει έναν άνθρωπο σε αμαξίδιο, που αρχίζει να πετάει κοιλίτσα και ν’ αδυνατίζουν τα πόδια του. Τότε, να λέει: ‘Ωραίος είμαι! Θα κάνω καμάκι σήμερα!'”.

Δεν αναφέρει τυχαία το ‘καμάκι’. Ξέρει ότι ο έρωτας είναι σπουδαίο κίνητρο και δηλώνει ‘σχεσάκιας’: “Και τώρα έχω σχέση. Μα το φλερτ είναι η χαρά της ζωής για όλους, όχι μόνο για μένα που έχω αναπηρία. Κάνω και σεξουαλική αποκατάσταση στους ανάπηρους. Το 50% είναι μάθημα σεξουαλικής αποκατάστασης, συν ότι τους μαθαίνω την ένδυση και να είναι ανεξάρτητοι στην κύστη και στο έντερο”.

“Ο έρωτας είναι ο πυροκροτητής που θα τους ωθήσει να δουλέψουν και όλους τους άλλους τομείς. Αν έχεις αυτό, έχεις λόγο να πας γυμναστήριο, να ντυθείς, να οδηγήσεις. Ένας ανάπηρος μπορεί να κάνει σεξ καλύτερα κι από έναν μη ανάπηρο. Υπάρχουν κάποια προβλήματα, αλλά όλα λύνονται. Και αφού λυθούν, μετά το σεξ γίνεται με καλύτερο τρόπο”.

Γέλασε, αλλά δεν κοκκίνισε και πρόσθεσε: “Αναρωτιούνται: ‘Ο ανάπηρος θα μπορεί;’. Αυτό είναι μύθος. Η κοπέλα μου -αν με χωρίσει- δεν θα το κάνει, επειδή είμαι σε αμαξίδιο, αλλά για το χαρακτήρα μου. Μου το λέει: ‘Το πιο εύκολο πράγμα είναι που είσαι ανάπηρος. Το πιο δύσκολο είναι ο χαρακτήρας σου!'”.

Ο Μάκης Καλαράς συμμετείχε εθελοντικά και στο βίντεο κλιπ του τραγουδιού ‘Ένα Αλλιώτικο Παιδάκι’ που αφιέρωσε ο Παύλος Παυλίδης στον Ζακ Κωστόπουλο: “Μ’ αρέσει να βοηθάω εθελοντικά. Αφού μπορούσα να βάλω ένα μικρό λιθαράκι, το έκανα. Όλοι ήμασταν εθελοντές στο κόνσεπτ και περάσαμε το μήνυμά μας. Πέθανε ένας νέος άνθρωπος με άσχημο τρόπο. Δεν γίνεται να κάνουμε διακρίσεις ανάμεσα στους ανθρώπους, όχι μόνο για τη σεξουαλική ταυτότητά τους, αλλά και για κανένα άλλο λόγο”.