Της ΕΛΛΗΣ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ

Η κυρία Λένα Κωστή, είναι μητέρα ενός αυτιστικού αγοριού με νοητική στέρηση. Η δική της ιστορία, είδε το φως της δημοσιότητας, τον Μάιο του 2018, για πρώτη και μοναδική φορά, από τον δημοσιογράφο Σπύρο Χαριτάτο, μέσα από την εκπομπή, «Ξυπνάμε Μαζί».

Η κυρία Κωστή, σύμφωνα πάντα με τα όσα δηλώνει, είχε καταγγείλει, τη βία που δεχόταν ο Γιάννης της, από τους εκπαιδευτικούς του σχολείου που φοιτούσε. Σήμερα, ενώ το παιδί, φοιτά  σε άλλο σχολείο, στο ειδικό σχολείο Δραπετσώνας, θέλησε να μοιραστεί στην ιστοσελίδα μας, μια επιστολή, για τον Γιάννη αλλά και για τον κάθε Γιάννη όπως και για τις απαντήσεις που ακόμη αναμένει..

«Η δική μας ιστορία ξεκινάει τέλη του 2008. Ο Γιάννης γεννήθηκε ένα παιδί τυπικής ανάπτυξης, αυτό στην πορεία όμως άλλαξε, το παιδί παλινδρόμησε και σε ηλικία μόλις 17 μηνών πήραμε την πρώτη του διάγνωση η οποία ήταν αυτισμός με σύνοδο νοητική υστέρηση. Στα έντεκα χρόνια του παιδιού μου, όταν αυτό φοιτούσε σε ειδικό σχολείο, στο νομό Αττικής, υπήρξαν ακλόνητα γεγονότα που δεν μου άφηναν περιθώρια παρά να μάθω την αλήθεια, με όποιο τρόπο, αφού διαπίστωνα ότι το παιδί μου, κακοποιείτο από τους εκπαιδευτικούς του συγκεκριμένου σχολείου.

Θα αναρωτιέστε βέβαια πως το ανακάλυψα; Καταρχήν,  ήταν εμφανέστατα τα σημάδια πάνω στο κορμάκι του. Άρχισε τις νύχτες να ξυπνάει έντρομος, να κλαίει, ταυτόχρονα να έχει νυχτερινή ενούρηση, να μου λέει τα άτομα που τον χτυπούσαν (ονόματα), σε ποιο μέρος του σώματός του τον χτυπούσαν και που βρισκόταν όταν γινόταν αυτό στο σχολείο ή στην τάξη. Άρχισε να έχει φοβίες μέσα στο σπίτι, δεν πήγαινε πλέον στην τουαλέτα αν δεν συνοδευόταν, άρχισε να κάνει χειρονομίες στους ειδικούς θεραπευτές που τον πλαισίωναν χρόνια πριν στο σπίτι, άρχισε να μου ζητάει να κοιμόμαστε μαζί τα βράδια στο κρεβάτι μου, άρχισε να έχει σιελόρροια πράγμα δεν είχε συμβεί ποτέ ξανά στο παρελθόν, οι κινήσεις του σώματος του είχαν αρχίσει να γίνονται ρομποτικές, έπαθε παλινδρόμηση λόγου, τις περισσότερες ώρες είχε βλέμμα απλανές και φυσικά έπαψε να τραγουδάει, να χορεύει και να είναι χαρούμενος και ευτυχισμένος.

Αυτό που ανακάλυψα, μετά από προσπάθειες στο να μάθω, στο τι ακριβώς συμβαίνει στο παιδί μου, ήταν ότι ο Γιάννης μου, δεχόταν βία, πολλές μορφές βίας. Ουρλιαχτά , τιμωρίες,  προσβολές είτε για τα παιδιά είτε και για τους ίδιους τους γονείς,  σωματική βία και  λεκτική βία,  ” προειδοποιήσεις” για στέρηση διαλείμματος, για στέρηση φαγητού ενώ κάποια παιδιά λαμβάνουν φαρμακευτική αγωγή, για κλωτσιές, για κρέμασμα από το ταβάνι.. Απαξίωση, παρουσίαση της βίας σαν κάτι το φυσιολογικό, απαγόρευση στα παιδιά να  λένε στο σπίτι τους, τι κάνουν στο σχολείο, κλείδωναν το παιδί μέσα στις αίθουσες άλλοτε μόνο του και άλλοτε με συμμαθητή/ες .

Ο διευθυντής, του σχολείου  παρά τις έγγραφες ή προφορικές ενημερώσεις μου και παρότι άκουσε ηχητικά ντοκουμέντα δεν κατάφερε να τιμήσει τη θέση του ως λειτουργός και φυσικά ούτε ως άνθρωπος αφού  επέτρεπε να συμβαίνουν τέτοια περιστατικά στο χώρο το σχολείο που εμείς οι γονείς στέλνουμε και τους εμπιστευόμαστε ότι πιο πολύτιμο έχουμε, τα παιδιά μας!

Η έρευνα της αστυνομίας για το πρώτο περιστατικό που συνέβη, επειδή στην πορεία στο ίδιο σχολείο υπήρξε και δεύτερο κρούσμα βίας, απέβη άκαρπη, οπότε απευθύνθηκα στον Εισαγγελέα. Όσον αφορά αυτή την πρώτη υπόθεση Εισαγγελικά από το Μάιο του 2018 δεν έχει υπάρξει καμία εξέλιξη ενώ έχω ήδη κληθεί και έχω καταθέσει και εγώ και άλλοι. Στη δεύτερη υπόθεση βίας που προανέφερα ο φάκελος καθυστέρησε χαρακτηριστικά από την Ασφάλεια να μεταφερθεί στον Εισαγγελέα.

Μετα από δική μου παραίνεση ο φάκελος έφτασε τελικά στα χέρια του Εισαγγελέα. Κατά περίεργο όμως τρόπο ο φάκελος δεν περιείχε όλα τα απαραίτητα έγγραφα πού είχα προσκομίσει και δη την Ιατροδικαστική Έκθεση του παιδιού ενώ στο διαβιβαστικό έγγραφο αυτή αναφερόταν. Να αναφέρω εδώ ότι η Ιατροδικαστική έδινε στο παιδί τρεις μέρες άδεια ασθένειας για το χτύπημα που έφερε. Από τον Οκτώβρη του 2018 που έλαβε χώρα το δεύτερο περιστατικό βίας την 01/07/2019 κατέθεσα Προσφυγή, ζήτησα δηλαδή επανεξέταση της υπόθεσης με την Ιατροδικαστική πλέον στη θέση της.

Κι είναι άξιον απορίας,  πώς γίνεται να βγήκε πρώτα πόρισμα για τη δεύτερη περίπτωση βίας και γιατί η Πρωτοβάθμια Πειραιά και ίσως και ο διευθυντής του σχολείου δεν είχε ενημερώσει το Υπουργείο;”

Έχω καταθέσει 7 σελίδες  Αίτηση-Αναφορά και συμπληρωματική αυτής πριν τις φετινές εκλογές».