Η ζωή ενός αθλητή είναι διαφορετική από τη ζωή ενός μέσου ανθρώπου.
«Ξυπνάω νωρίς, γιατί πρέπει να πάρω δύο γεύματα πριν από την πρωινή προπόνηση. Κανονίζω να κοιμηθώ το μεσημέρι για να είμαι ξεκούραστος για την απογευματινή προπόνηση και τα βράδια δεν βγαίνω σχεδόν ποτέ έξω. Δεν καπνίζω, ούτε πίνω».
Ο Μάκης Καλαράς ασχολείται με τον αθλητισμό από 10 χρονών. «Έκανα ελληνορωμαϊκή πάλη, κουνγκ φου, μπάσκετ, ποδόσφαιρο, βόλεϊ, πινγκ πονγκ, ενόργανη… Δεν έχω σταματήσει ποτέ να γυμνάζομαι».
Ένα τροχαίο ατύχημα σε ηλικία 18 ετών του προκάλεσε παραπληγία. Ακινητοποίηση των κάτω άκρων. «Τη μισή ζωή μου την έχω περάσει έτσι, πάνω σε αναπηρικό καρότσι. Αλλά οι αλλαγές σταματούν εκεί. Τα ίδια πράγματα που έκανα ως αρτιμελής κάνω και ως ανάπηρος». Την περίοδο του ατυχήματος ο Μάκης προπονούνταν στην άρση βαρών.
Μετά το ατύχημα ξεκίνησε το στίβο και τη δισκοβολία. «Επειδή ήμουν δυνατός, διακρίθηκα στη δισκοβολία. Βγήκα πρώτος στο Πανελλήνιο τέσσερις συνεχόμενες χρονιές (1999-2002). Αλλά στο Πανευρωπαϊκό δεν τα πήγαινα καλά». Έμενε μόνος, δούλευε ως γραφίστας σε διαφημιστική και εκτός των προπονήσεων έκανε γυμναστική σε καθημερινή βάση. «Δεν γνόταν να διακριθώ έτσι. Αποφάσισα να σταματήσω να δουλεύω, να αρχίσω να παχαίνω, να ξεκουράζομαι, να εστιάσω στις προπονήσεις, κι έτσι το 2003 βγήκα πέμπτος στο Πανευρωπαϊκό της δισκοβολίας».
Κέρδισε την πολυπόθητη πρόκριση και το 2004 στέφθηκε ασημένιος δισκοβόλος στους Παραολυμπιακούς της Αθήνας. «Ο κύριος στόχος είχε επιτευχθεί. Ως Ολυμπιονίκης είχα τα προνόμια να ανοίξω ένα ΠΡΟΠΟ ή να μπω στο δήμο. Αφού λοιπόν είχα εξασφαλισμένους πόρους και αρκετό ελεύθερο χρόνο, γινόμουν όλο και καλύτερος».
Sit ski στον Βόρειο Πόλο
Έπειτα από πολλές ακόμα διακρίσεις στη δισκοβολία, ο Μάκης άρχισε να ασχολείται και με το χειμερινό σκι. Αφορμή στάθηκε μια ασυνήθιστη εκδρομή. «Στον Βόρειο Πόλο. Το αντίστοιχο ΤΕΦΑΑ (Τμήμα Επιστήμης Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού) της Νορβηγίας μαζί με τον νορβηγικό στρατό διοργάνωναν μια εκδρομή στoν Βόρειο Πόλο, στους -30 βαθμούς. Εκεί έμαθα να κάνω σκι».
Στην αρχή το ξεκίνησα για πλάκα, αλλά είδα ότι είμαι καλός και αποφάσισα να το προχωρήσω περαιτέρω». Επόμενος στόχος οι Χειμερινοί Παραολυμπιακοί της Ρωσίας, το 2014. «Προς το παρόν κάνω προπονήσεις μόνος μου. Δεν έχω πρόβλημα, είμαι εντελώς ανεξάρτητος. Αλλά για μια συμμετοχή στην Ολυμπιάδα χρειάζομαι έναν προπονητή που να πληρώνεται κανονικά και παρουσία το λιγότερο σε 6-7 αγώνες το χρόνο για να καταφέρω να προκριθώ».
Μια σπάνια περίπτωση αθλητή, που έχει διακριθεί σε θερινή Παραολυμπιάδα και επιχειρεί να διακριθεί και σε χειμερινή, αναζητεί χορηγό «για να καλυφθεί σωστά η προετοιμασία», η προπόνηση, ο εξοπλισμός και το ταξιδιωτικό κόστος των προκριματικών.
Με θέληση και θράσος
Η ενεργητικότητα ενός ανθρώπου με παραλυσία στα πόδια, που κάνει «αναρρίχηση» και έχει φτάσει μέχρι τη Γερμανία για να αγοράσει ποδήλατο («λέγεται hand bike και γυρνάς τα πετάλια με τα χέρια»), γεννά ένα κοινότοπο, αλλά εύλογο ερώτημα. Πώς τα καταφέρνει;
«Χρειάζεται θέληση και θράσος. Το σημαντικό για μένα δεν είναι αν υπάρχουν δυσκολίες, αλλά αν ο ανάπηρος ντρέπεται». Στον παρατημένο δημόσιο χώρο της Αθήνας, που δυσκολεύει συχνά ακόμα και τους αρτιμελείς, «δεν υπάρχει ούτε ένας που να του ζητήσεις να σε ανεβάσει στο πεζοδρόμιο και να σου πει “δεν μπορώ”. Το θέμα είναι πόσο εσύ αισθάνεσαι άσχημα να το ζητήσεις. Εγώ δεν νιώθω άσχημα γι’ αυτό, νιώθω άσχημα για άλλα πράγματα. Που δεν έχω μαλλιά…».
Σε αυτή τη θετική στάση ζωής που ακολουθεί ο Μάκης Καλαράς σημαντικό ρόλο έπαιξε η αντιμετώπιση του προβλήματος από την πρώτη στιγμή. «Ύστερα από ένα ατύχημα υπάρχει κίνδυνος να χάσεις την εμπιστοσύνη στον εαυτό του. Αναρωτιέσαι, φοβάσαι αν θα μπορείς να είσαι όπως ήσουν, αν θα αρέσεις στις γυναίκες… Το καλό μ’ εμένα είναι ότι όταν χτύπησα είχα σχέση με μια κοπέλα. Αλλά και ότι με τους φίλους μου δεν σταματήσαμε ποτέ να κάνουμε όσα κάναμε παλιά. Τρέλες».
Πέρα από τα αθλήματα και τις τρέλες, τα τελευταία χρόνια ο Μάκης επισκέπτεται τακτικά πολλά σχολεία της Αθήνας, για να συζητήσει τι εστί αναπηρία με μαθητές του δημοτικού. «Στην αρχή βγάζουν φόβο. Ύστερα από δέκα λεπτά που λέμε χαζομάρες, πλησιάζουν, με σπρώχνουν, μου πιάνουν τα μπράτσα, θέλουν να ρίξουν κι αυτά δίσκο…
Σε αυτές τις κουβέντες με τα παιδιά έχω δεχτεί τις πιο ενδιαφέρουσες ερωτήσεις για το τι σημαίνει να είναι κάποιος ανάπηρος και αθλητής». Μαζί.
