Το Λας Βέγκας είναι μία από τις πιο όμορφες πόλεις του κόσμου. Η διασκέδαση, η ψυχαγωγία και η νυχτερινή ζωή της πόλης, την καθιστούν μοναδική. Ωστόσο, υπάρχει και η άλλη πλευρά του νομίσματος. Εκείνη, της εξαθλίωσης και της δυστυχίας.

Ο Paul Bautrinot

Όσο σοκαριστικό και αν φαίνεται, μία ολόκληρη κοινωνία ανθρώπων ζει κάτω από το Λας Βέγκας. Κυριολεκτικά. Σπίτι τους είναι οι υπόνομοιτης πόλης. Υπολογίζεται πως περίπου χίλιοι άνθρωποι ζουν στα υγρά τούνελ της πόλης. Αυτά, εκτείνονται σε μήκος 200 μιλίων. Οι περισσότεροι έφτασαν σε αυτό το σημείο, έχοντας ζήσει για χρόνια στους δρόμους.

Πάλεψαν με ψυχικές ασθένειες, με τα ναρκωτικά ή/και το αλκοόλ. Μη μπορώντας να βρουν μία σανίδα σωτηρίας στη χώρα που η φτώχεια λαμβάνει τρομακτικές διαστάσεις. Η κοινωνική ανισότητα διευρύνεται. Κατέληξαν να ζουν εκεί που δεν τους βλέπει ούτε το φως του ήλιου.

Έχουν δημιουργήσει μία δική τους κοινωνία. Συγκλονίζει ο τρόπος με τον οποίο έχουν διαμορφώσει τον χωρό που ζουν, έτσι ώστε να μοιάζει με σπιτικό. Ο Paul Vautrinot ήταν ένας από αυτούς τους ανθρώπους, αλλά σήμερα εργάζεται για την κοινοτική οργάνωση «Shine a Light, η οποία προσφέρει υπηρεσίες όπως στέγαση και συμβουλευτική στους ανθρώπους που ζουν στους υπονόμους της πόλης. Ο ίδιος, όπωςμπορείτε να δείτε και στο βίντεο, επισκέπτεται τακτικά τα τούνελ και προσπαθήσει να βοηθήσει τους ενοίκους τους να βρουν διέξοδο.

Όπως εξηγεί, «το να ζεις στους υπονόμους σου δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι δεν υπάρχει τίποτα άλλο γύρω σου, ξεχνάς ότι υπάρχει ο έξω κόσμος, ξεχνάς ότι είσαι κάτω από το έδαφος… ο υπόνομος γίνεται ο κόσμος σου».

«Υπάρχουν νυχτερίδες, αρουραίοι, υπάρχουν αράχνες σε μέγεθος μπάλας του μπέιζμπολ…μπορείς να τα ακούσεις να κινούνται», προσθέτει.

Στήβεν και Κάθριν

Ο Στήβεν και η Κάθριν ζουν στους υπονόμους του Λας Βέγκας έχοντας επιπλώσει το 35 τετραγωνικών μέτρων σπιτικό τους με αυτά που άλλοι άφησαν στους κάδους της πόλης ως σκουπίδια. Ζουν ήδη εκεί πέντε χρόνια και έχουν μάθει καλά πως πρέπει να τυλίγουν προσεκτικά με νάιλον τα πάντα (από τα ρούχα και το φαγητό τους μέχρι και τα έπιπλα), αν θέλουν να συνεχίσουν να τα έχουν, καθώς η υγρασία και τα νερά που καταλήγουν στους υπονόμους μουσκεύουν τα πάντα.

«Μαζεύουμε πράγματα από τους κάδους απορριμμάτων το βράδυ γιατί ντρεπόμαστε να το κάνουμε το πρωί», εξομολογείται ο Στήβεν, ο οποίος οδηγήθηκε στους υπονόμους όταν έχασε τη δουλειά και το σπίτι του λόγω της εξάρτησής του από την ηρωίνη.

Μέλη κοινοτικών οργανώσεων, τοπικών φορέων, αλλά και δημοσιογράφοι που έχουν κατέβει στους υπονόμους και έχουν έρθει σε επικοινωνία με τους ανθρώπους που ζουν εκεί, κάνουν λόγο για ανθρώπους που δεν διαφέρουν σε τίποτα από εκείνους που ζουν στην … επιφάνεια της γης.

Πρόκειται για ανθρώπους όλων των ηλικιών που έχασαν τον δρόμο τους. Άλλοι έμπλεξαν με εξαρτήσεις, άλλοι υπέστησαν κάποιο σοκ που τους κόστισε ψυχικά, ενώ αλλοι είναι βετεράνοι πολέμου που ζουν με το μετατραυματικό στρες.

Ιδιαίτερο προβληματισμό προκαλεί το γεγονός είναι εμφανή τα σημάδια ύπαρξης μικρών παιδιών στους υπονόμους. Κανείς δεν τα έχει δει, καθώς οι γονείς τους τα κρύβουν από τις αρχές και τους φορείς υπό το φόβο να τους τα πάρουν, όμως η παρουσία τους μαρτυράται από τα παιχνίδια που είναι σκορπισμένα σε αρκετά σημεία.