Μια βροντή η ζωή μας. Βροχές που στο πέρασμά τους φέρνουν δυσκολίες κι ένα σωρό προβλήματα. Τόσα προβλήματα που φοβάσαι πως στην επομένη αστραπή τελείωσες, καθώς βλέπεις τα όνειρα που φύτεψες, ξαφνικά να μαραίνονται και να μην αποδίδουν καρπούς.

Κι ενώ εσύ περιπλανιέσαι μέσα σε όλη αυτήν την κακοκαιρία, βλέπεις κάποιους που κρατάνε ομπρέλες, περιμένοντας πότε, θα φανεί ο ήλιος. Κι αυτοί έχουν τα ζόρια τους, αλλά σε αντίθεση με σένα είναι λίγο πιο προστατευμένοι.

Έχουν καταφέρει να σώσουν τους καρπούς τους και χαίρονται που δεν καταστράφηκαν κι εξακολουθούν να μεγαλώνουν. Τα σύννεφα στην δική τους ζωή αποχωρούν γρήγορα, ενώ σε σένα παραμένουν για μεγάλα χρονικά διαστήματα, με αποτέλεσμα οι δικές σου «καλλιέργειες» να μένουν στάσιμες.

Κι ενώ εκείνοι φαίνονται ευτυχισμένοι, εσύ εξακολουθείς να παλεύεις αδιάκοπα μέσα σε ένα εφιάλτη που δεν λέει να τελειώσει. Και κάπου εκεί, ανάμεσα στο άσπρο και το μαύρο, η επικοινωνία σας χάνεται. Δεν είναι ότι αυτοί δεν έχουν βιώσει δύσκολες καταστάσεις και δεν μπορούν να σε καταλάβουν, αλλά το θέμα είναι ότι δεν μπορούν αν σε νιώσουν απόλυτα.

Σίγουρα θα τρέξουν κοντά σου, θα σε βοηθήσουν δίνοντας ακόμα κι από τους δικούς τους σπόρους για να μπορέσεις να ξανασηκωθείς και να επιβιώσεις. Σίγουρα, θα προσπαθήσουν να σε στηρίξουν όσο μπορούν και να σταθούν δίπλα σου με κάθε τρόπο. Σίγουρα θα νοιαστούν για σένα και θα σε φροντίσουν, ειδικά αν είναι κοντινά σου πρόσωπα, είτε με τα ενθαρρυντικά τους λόγια είτε με τις ανιδιοτελείς πράξεις τους.

Όμως αυτό που δεν θα μπορέσουν να κάνουν ποτέ, είναι να σε καταλάβουν απόλυτα. Είναι αδύνατο να εισχωρήσουν στην ψυχή σου και να δουν όλο αυτό τον πόνο που κρύβεις μέσα σου, ο οποίος μπορεί να πηγάζει από διάφορους παράγοντες. Όσο και να το θέλουν, είναι αδύνατο να νιώσουν το ίδιο όπως κι εσύ. Το τι γράφει στην ψυχή του καθενός μόνο αυτός το ξέρει και κανείς άλλος.

Κάποιοι μπορεί να μην σε βοηθήσουν καν και να σε κατηγορήσουν. Να ισχυριστούν ότι ίσως υπερβάλλεις λίγο και να σε κρίνουν για όλα όσα τους έχεις πει. Όμως αυτό δεν είναι απόλυτα κακό, γιατί αυτοί οι άνθρωποι, λόγω του ότι δεν έχουν βιώσει παρόμοιες εμπειρίες με τις δικές σου, υστερούν στο να κατανοήσουν πράγματα διαφορετικά από τα δικά τους. Είναι δύσκολο γι’ αυτούς που έχουν μονίμως τον ήλιο στη ζωή τους να συλλάβουν όλα όσα τους λες και να πιστέψουν στη βροχή σου.

Όπως και να’ χει όμως όλοι μας έχουμε κάποια στιγμή και τις βροντές μας και τις λιακάδες μας, τα ζόρια μας και τις καλές μας. Είμαστε είτε οι ακροατές που ακούν τα προβλήματα των άλλων και προσπαθούν να τους βρουν λύση, είτε αυτοί που ανοίγουν την καρδιά τους, ξέροντας όμως ότι δεν θα μπορέσει κανείς να τους νιώσει απόλυτα.

Έτσι είμαστε όμως οι άνθρωποι, δεν θα μπορέσουμε ποτέ να καταλάβουμε κάτι που έχουν ζήσει άλλοι μέχρι να συμβεί και σε μας στους ίδιους. Ποτέ δεν θα καταφέρουμε να βιώσουμε με την ίδια ένταση, όσο το ζει αυτός που μας το περιγράφει. Θα προσπαθήσουμε εννοείται όλοι μας να έρθουμε στη θέση των άλλων, να τους ακούσουμε, όμως δυστυχώς θα μείνουμε στην προσπάθεια, καθώς δεν θα αισθανθούμε ποτέ το ίδιο με αυτούς.

Μόνο όσοι έχουν βιώσει παρόμοιες καταστάσεις μπορούν να μοιράζονται τον πόνο μαζί με αυτόν που περνά τις δυσκολίες.

Ωστόσο, αυτό που μετράει κι έχει σημασία στη ζωή είναι η προσπάθεια των ανθρώπων να απαλύνουν τον πόνο του άλλου με κάθε τρόπο, είτε με την παρουσία τους, είτε με όσα έχουν να του προσφέρουν κι ας αδυνατούν να τον νιώσουν.

Το κακό βρίσκεται στο να τον κρίνουν μόνο, χωρίς να έχουν κάνει καμία προσπάθεια για να τον καταλάβουν.

Δυστυχώς όμως οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν μάθει να κρίνουν, ενώ λίγοι είναι αυτοί που προσπαθούν να εισχωρήσουν στις ψυχές των άλλων και να τους αισθανθούν έστω και λίγο.

Της Ασημίνας Μάνου.