Ο ποταμός Ερύμανθος πηγάζει από το ομώνυμο βουνό κοντά στο χωριό Αγράμπελα (Πορετσό) στην Αχαία και διανύοντας περίπου 60 χλμ καταλήγει στον Αλφειό. Βγαίνοντας από τα όρια της Αχαΐας αποτελεί το φυσικό σύνορο Ηλείας – Αρκαδίας. Στο διάβα του οι εικόνες που μας δίνει είναι μοναδικές. Παραδοσιακά γεφύρια, παλιοί νερόμυλοι, πλούσια βλάστηση και ορμητικά νερά συναντάνε τους ορεινούς όγκους της βόρειας Πελοποννήσου συνθέτοντας ένα εντυπωσιακό σκηνικό.
Ένα από τα πολλά κρυμμένα μυστικά του Ερυμάνθου είναι οι καταρράκτες του. Δύσκολα προσβάσιμοι ανάμεσα στην πλούσια βλάστηση που δημιουργούν τα νερά του ποταμού δημιουργούν το δικό τους «άγριο σκηνικό» με τα ορμητικά νερά να πέφτουν από 10, 20 ακόμα και περισσότερα μέτρα σε κάποιους από αυτούς.
Στο χωριό Νεμούτα στην Ηλία, δίπλα στο φαράγγι του Ερυμάνθου ο επισκέπτης μπορεί να θαυμάσει οχτώ εντυπωσιακούς καταρράκτες με διαφορετικά ύψη.
Ξεναγός στο ταξίδι μας στη Νεμούτα ήταν ο Νίκος Σιάκκουλης, ένας από τους δύο κατοίκους της περιοχής που έκαναν γνωστούς τους καταρράκτες κυρίως μέσα από τη σελίδα «Καταρράκτες Νεμούτας». Τον συναντήσαμε στο χωριό και μας εξήγησε πως το κατέβασμα στο ποτάμι μπορεί να γίνει με αυτοκίνητο αλλά και με πεζοπορία μέσα από μια πανέμορφη διαδρομή.
Τα τελευταία χρόνια πολλοί πεζοπορικοί σύλλογοι αλλά και ομάδες διοργανώνουν εκδρομές στη Νεμούτα. Βασική προτεραιότητα πάντως, του Νίκου και του Παναγιώτη, εκτός από το κάνουν γνωστό στον κόσμο τους καταρράκτες είναι να διαφυλαχθεί αυτό το παρθένο τοπίο από την οποιαδήποτε παρέμβαση μπορεί να καταστρέψει την όμορφα άγρια ισορροπία που δημιουργεί ο ποταμός στην περιοχή τους.
Τα τελευταία χρόνια οι δυο τους έχουν καταγράψει πάνω από 30 καταρράκτες, αλλά αποκαλύπτουν τη θέση τους μόνο όταν είναι σίγουροι πως η πρόσβαση σε αυτούς από επισκέπτες είναι ακίνδυνη και εφικτή χωρίς να επηρεαστεί το τοπίο.
Με τις οδηγίες που μας έδωσε επισκεφτήκαμε μόνοι μας, τέσσερις από τους καταρράκτες. Η πρόσβαση στους υπόλοιπους απαιτεί τη φυσική καθοδήγηση κάποιου από την ομάδα που έχει αναλάβει την ξενάγηση, μιας και η διαδρομή είναι αρκετά πολύπλοκη και δεν είναι δυνατόν να γίνει όλες τις εποχές του χρόνου, και χωρίς να γνωρίζουμε τις ιδιαιτερότητες της περιοχής.
Παίρνοντας μαζί μας όσο περισσότερες εικόνες και ανάσες ελευθερίας μπορούσαμε, μία ήταν η ευχή μας. Να γίνουν γνωστοί οι καταρράκτες, να τους επισκεφτεί όσο περισσότερος κόσμος γίνεται αλλά με την προσοχή που απαιτεί κάθε ανθρώπινη επίσκεψη σε τέτοια παρθένα μέρη.
Μακάρι να τα καταφέρουμε να τους επισκεφτούμε πάλι σε 10 ή και 20 χρόνια και οι αλλαγές που θα έχουν γίνει στην περιοχή να είναι μόνο αυτές που θα επιτρέψει ο ποταμός και τα ορμητικά νερά του.
