Μαρία Καρυστιανού: Ξέρω ότι το παιδί μου θα ήταν περήφανο για μένα με αυτό που κάνω
«Δεν ξέρω εκείνοι τι θα κάνανε αν ο μη γένοιτο τους είχε συμβεί κάτι τέτοιο και πώς θα το διαχειρίζονταν. Εγώ θεωρώ λοιπόν ηττοπάθεια το να καθίσω -γιατί μιλάμε για δολοφονία- βουβή και άπραγη και είμαι πάρα πολύ εντάξει με αυτό που κάνω, αισθάνομαι ότι το παιδί μου είναι περήφανο για αυτό που κάνω και αισθάνομαι ότι αυτό θα ήθελα να κάνω. Και θα το κάνω! Θα συνεχίσω. (…) Ακόμη κι αν μείνω μόνη, που δεν θα μείνω μόνη, όμως. Τώρα ξέρω ότι δεν θα μείνω μόνη», επισήμανε.
«Πώς να περιγράψω το γεγονός ότι τόσα χρόνια γνώριζαν, άπαντες, τα προβλήματα του σιδηροδρόμου και αδιαφορούσαν τόσο κυνικά. Πώς αλλιώς; Βάζανε τον κόσμο έτσι, “πάμε κι όπου βγει” να τρέχει με 160 χιλιόμετρα την ώρα, όταν ξέραν ότι δεν λειτουργούσε τίποτα, ούτε σηματοδότες, ούτε τίποτα, τίποτα… Δεν υπήρχε κανένα σύστημα ασφάλειας. Δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω αλλιώς και η μετέπειτα πορεία, αφού έγινε όλο αυτό που έγινε, πού πήγε ο σεβασμός απέναντι στους νεκρούς, στις οικογένειες; Πού πετάξανε με τέτοια βιασύνη από το πρώτο 24ωρο τα βαγόνια, τα χώματα; Δεν ολοκληρώθηκε καν η περισυλλογή των ανθρώπινων υπολειμμάτων, αλλοιώσανε τον χώρο άρα παρενέβησαν στη δικαστική εξουσία. Μόνο έγκλημα (…). Το είχα πει τότε και στην εξεταστική. Πραγματικά μιλάμε για μια σωρεία παραβάσεων, για μια σωρεία ποινικών αδικημάτων. Στην υπόθεσή μας δεν είναι ένα δύο πράγματα. Είναι μια σωρεία αδικημάτων και καλούμαστε να αποδείξουμε ότι δεν είμαστε ελέφαντες. Δηλαδή, είναι αδιανόητο αυτό το πράγμα. Και η έκρηξη; Με ποιο δικαίωμα οι πρώτοι πραγματογνώμονες είπαν ότι δεν θα ασχοληθούν με την έκρηξη; Δεν κατάλαβα. Όταν κατακάηκαν 30 και άνθρωποι. Λοιπόν εμείς θέλουμε να μάθουμε γιατί έγινε η έκρηξη και για ποιο λόγο στη συνέχεια προσπάθησαν πολιτικά πρόσωπα να μας αποτρέψουν από αυτό. Να εξαφανίσουν τα στοιχεία με όποιον τρόπο μπορούσαν. Απροκάλυπτα», επισήμανε μεταξύ άλλων.