Μαθήματα ζωής! Χανιώτης αστυνομικός δίνει δύναμη σε ΑΜΕΑ στον ελεύθερό του χρόνο!
Κώστας Νικολαντωνάκης είναι αστυνομικός, υπηρετεί στο Τμήμα Αστυνομικών Επιχειρήσεων Χανίων. Το νερό όμως, φαίνεται να είναι η δεύτερη φύση του, καθώς μπήκε για πρώτη φορά στις πισίνες σε ηλικία 6 ετών αρχικά κάνοντας κολύμπι για 5 χρόνια και πόλο για τα επόμενα 12 χρό νια.
Σπούδασε στη Γυμναστική Ακαδημία του Πανεπιστήμιου Αθηνών (ΈΦΑΑ), ξεκίνησε να δουλεύει σαν αστυνομικός, ωστόσο όσο χρόνο έχει τον διαθέτει στα ΑμεΑ, βοηθώντας στην αποκατάστασή τους, να μάθουν κολύμπι, να πηγαίνουν σε αγώνες και να σημειώνουν μεγάλες επιτυχίες.Ο Κώστας από το 2000 έως το 2018 ήταν υπαρχηγός στην Εθελοντική Ναυαγοσωστική Μονάδα του Ναυτικού Ομίλου Χανίων που ανήκει στα ΠΣΕΑ της Περιφερειακής Ενότητας Χανίων.
Παράλληλα επισκέπτεται τα σχολεία ώστε τα παιδιά να μάθουν για την αναπηρία, τον σεβασμό ώστε, εάν τύχει σε κάποιον δικό τους, να τον βοηθήσουν, να μην τον παρατήσουν, να έρθουν κι άλλα ΑμεΑ στον αθλητισμό. Τα τελευταία 18 χρόνια έχει μιλήσει σε πάνω από 3·οοο παιδιά για την πρόληψη ατυχημάτων σε θάλασσα και πισίνα και αυτή τη στιγμή βοηθάει μέσω της κολύμβησης γύρω στα 60 άτομα με αναπηρίες όλων των ηλικιών, από 4 μέχρι 50 ετών.
Τι σημαίνει αθλητισμός για τα άτομα με αναπηρίες;
Ας δούμε πρώτα τον όρο «άτομα με αναπηρία». Ο όρος ΑμεΑ περιλαμβάνει άτομα τυφλά, κωφά, βαρήκοα, με κινητικές διαταραχές, με νοητική στέρηση και μαθησιακές δυσκολίες, με ψυχικές νόσους, επιληπτικά, με μακροχρόνιες ασθένειες, με διαταραχές από οποιαδήποτε άλλη αίτια και άλλες περιπτώσεις… Η αναπηρία διακρίνεται σε εκ γενετής ή επίκτητη, αφανή ή εμφανή, μόνιμη ή παροδική, εντυπο-αναπηρία κ.α. Τα άτομα με ειδικές ικανότητες ΑμΕΙ είναι άτομα που μπορούν για παράδειγμα να πετάνε, το λεγόμενο παιδί λάστιχο, να διαβάζουν τη σκέψη, να κάνουν κάτι εξωπραγματικό που άλλος άνθρωπος στη γη δεν μπορεί. Με αλλά λόγια, το ειδική ικανότητα δηλώνει μια ξεχωριστή ιδιότητα – δυνατότητα κάποιου να κάνει κάτι που άλλοι εύκολα ή δύσκολα δεν μπορούν να πετύ- χουν. Τα σωματεία που υπάρχουν σήμερα στην πόλη μας είναι ο Π.Α.Σ. Κινητικά Ανάπηρων & Παραπληγικών «ΑΕΤΟΙ ΚΡΗΤΗΣ» και το Α.Σ. ΑμεΑ «ΑΡΙΩΝ ΧΑΝΙΩΝ» που ανήκουν στην Εθνική Αθλητική Ομοσπονδία ΑμεΑ, στο Παραολυμπιακό κομμάτι. Ακόμα το προπονητικό πρόγραμμα Special Olympics Hellas κολύμβηση και κανοε καγιάκ του Ναυτικού Ομίλου Χανιών που αφορά αθλητισμό για άτομα με διανοητική αναπηρία και μαθησιακές δυσκολίες, ενώ έχουμε κι ένα τμήμα Special Olympics Chanion Bowling.
Πώς ξεκίνησες να προπονείς άτομα με ειδικές αναπηρίες;
Είμαι από 6 χρονών στο κολυμβητήριο, φαντάσου έχω προλάβει ακόμα και την πισίνα με αλμυρό νερό. Ξεκίνησα από το κολύμπι και συνέχισα στην υδατοσφαίριση με πολλές επιτυχίες. Τότε είχαμε και τον Κυριάκο Πετρόχειλο, τον γιο του εφόρου, ένα παιδί με σύνδρομο down που κολυμπούσε μαζί μας. Από εκείνον ευαισθητοποιήθηκα και ασχολήθηκα μετά ΑμεΑ.
Τι σε δυσκολεύει περισσότερο στην προπόνηση με ατόμων με ειδικές αναπηρίες;
Τίποτα δεν μπορεί να σε δυσκολέψει όταν έχεις όρεξη και αγαπάς αυτό που κάνεις!
Οι γονείς σήμερα είναι πιο κοινωνικοποιημένοι;
Σίγουρα ναι. Σε πολύ μεγάλο ποσοστό είναι πλέον και πιο ανοιχτοί και πολύ κοινωνικοποιημένοι. Παρά το γεγονός ότι η πόλη μας δεν είναι φιλόξενη για τα ΑμεΑ λόγω -κυρίως- υποδομών, οι γονείς βγαίνουν πια έξω με τα παιδιά, είτε έχουν νοητική στέρηση είτε είναι με κινητικά προβλήματα, δεν τα κλείνουν στους τέσσερις τοίχους, ευτυχώς. Αυτός είναι και ο στόχος του αθλητισμού, να βγάλει τα παιδιά έξω από τα σπίτια.
Η πολιτεία τι κάνει;
Η πολιτεία στον αθλητισμό που αφορά τα ΑμεΑ βοηθάει όσο μπορεί. Τα πανελλήνια πρωταθλήματα τα καλύπτει
μέσω της ομοσπονδίας οπαπ, χορηγών κ.α. Στις αποστολές στο εξωτερικό είναι όλα πληρωμένα. Αν βέβαια ένας αθλητής κάνει πρωταθλητισμό και έχει έξτρα έξοδα, κάποια από αυτά θα τα βάλει από την τσέπη του, όπως άλλωστε και ο αρτιμελής αθλητής. Όταν κάνεις πρωταθλητισμό πρέπει να πληρώσεις.
Στα Χανιά πώς είναι τα πράγματα;
Υπάρχουν τρία αθλητικά σωματεία στην πόλη μας και ποτέ δεν μας έχει καλέσει ο δήμος να πούμε τις απόψεις μας για να καλυτερεύσει η ζωή των ΑμεΑ… Το έχω πει και στον Δήμαρχο, το έχω πει και στα ΜΜΕ. Για παράδειγμα το Seatrac, που μπήκε πριν δυο χρόνια στις παραλίες του δήμου Χανίων, είναι ένα μηχάνημα για να βοηθάει τα άτομα με μειωμένη κινητικότητα να κολυμπήσουν. Κοστίζει 30.000 ευρώ το ένα περίπου. Τοποθετήθηκαν σε παραλίες του δήμου, αλλά χωρίς τις βασικές υποδομές για να τηρείται η αλυσίδα προσβασιμότητας. Χωρίς αποδυτήρια, χωρίς σωστά πάρκινγκ, χωρίς μια ράμπα λειτουργική μέχρι το ειδικό μηχάνημα Seatrac, ακόμα και χωρίς τουαλέτα! Αποτέλεσμα, να πηγαίνει π.χ. ένας παραπληγικός στην παραλία και να πρέπει να κρατάει τον καθετήρα στο χέρι ή να πρέπει να μπει βρεγμένος στο αμάξι… Πολύ καλή κίνηση, αν ήταν ολοκληρωμένη. Πέρσι ο δήμαρχος είχε πει θα είναι όλα έτοιμα για το καλοκαίρι του 2018 αλλά δεν ήταν. Περιμένουμε άλλα τρία για το καλοκαίρι του 2019. Ελπίζω τότε να είναι όλα έτοιμα. Να τονίσουμε επίσης ότι μια ράμπα ή ένα πάρκινγκ ΑμεΑ δεν κάνει κάποιο σημείο προσβάσιμο. Προσβάσιμο θεωρείται όταν διαθέτει ένα σύνολο υποδομών τόσο σε επίπεδο κτηρίων, όσο και δημόσιων χώρων, κατάλληλες διαστάσεις διαδρόμων, πεζοδρόμια, ανελκυστήρες, ράμπες. Το κέρδος θα ήταν μεγάλο στον τουρισμό, στον αθλητισμό, στον πολιτισμό και στην ποιότητα της ζωής των ΑμεΑ αν υπήρχαν. Πώς το γειτονικό Ρέθυμνο ή η Κομοτηνή έχουν ποδηλατοδρόμο και είναι προσβάσιμες πόλεις για ΑμεΑ; Αναρωτιέμαι, τα κονδύλια, οι μελέτες, εδώ γιατί δεν φαίνονται στην πράξη; Δυστυχώς, κάποιοι θυμούνται τους ανθρώπους με αναπηρία, μόνο για βραβεύσεις, για τις ψήφους, για την προβολή στα ΜΜΕ και μόνο στην Παγκόσμια Ημέρα των ΑμεΑ. Κι αυτό είναι μεγάλο λάθος».
Όλοι γνωρίζουμε αλλά δεν πράττουμε σωστά. Τα Χανιά δεν είναι φιλικά για τα ΑμεΑ, κανείς δεν σέβεται τις ράμπες, τους χώρους στάθμευσης.. Οι τοπικοί άρχοντες πρέπει να δουν το θέμα των ΑμεΑ και να βοηθήσουν σοβαρά. Ο δήμος μας έχει, ας πούμε, πάρα πολλές παιδικές χαρές μόνο
Δεν μπορώ να μη σχολιάσω ότι κάθε δημοτική αρχή, όλα τα έργα τα κάνει λίγο πριν τις εκλογές… για αρτιμελή παιδιά, όταν σε άλλους δήμους της Ελλάδας τα ΑμεΑ παίζουν στο ίδιο πάρκο με τα υπόλοιπα παιδιά, καθώς υπάρχουν παιχνίδια και για τους μεν και για τους δε. Το ίδιο ισχύει και μετά μηχανήματα εκγύμνασης για τους πολίτες, που δίπλα υπάρχουν μηχανήματα εκγύμνασης για ΑμεΑ. Αυτό εγώ το λέω κοινωνικό ρατσισμό. Δεν χρειάζονται επιπλέον πάρκα, απλά τα επιπλέον κατάλληλα παιχνίδια ή μηχανήματα. Υπάρχει μόνο ένα τέτοιο πάρκο στη Σούδα. Αυτός δηλαδή που μένει στη Νέα Χώρα θα πρέπει να πηγαίνει μέχρι τη Σούδα; Και φυσικά δεν μπορώ να μη σχολιάσω ότι κάθε δημοτική αρχή όλα τα έργα τα κάνει λίγο πριν τις εκλογές.
Υπάρχουν πρακτικές δυσκολίες;
Μπα όχι, δεν θα το έλεγα. Για μένα τουλάχιστον που φτιάχνω μόνος μου κατασκευές όπως μπασκέτα που επιπλέει, σκαλάκια, αντικείμενα που επιπλέουν, στεφάνια ή ακόμα και κάποια step που είναι πανάκριβα. Αρκεί να δουλεύει η φαντασία.. Μετά προσπαθείς μέσω του παιχνιδιού να μάθεις το παιδί να κάνει πολλά πράγματα.
Τι είναι το πρόγραμμα «Οδηγώ με ασφάλεια το μέλλον;»
Είναι ένα πρόγραμμα της Γ ενικής Αστυνομικής Διεύθυνσης Κρήτης με το οποίο ασχολούμαι. Μιλάμε στα παιδιά 6 έως 12 χρόνων για τα τροχαία ατυχήματα και τις αρχές της ασφαλούς οδικής συμπεριφοράς από τα πρώτα βήματά τους, ώστε να έχουμε συνεπείς και υπεύθυνους χρήστες του οδικού δικτύου. Με λίγα λόγια κυκλοφοριακή παιδεία μέσω βιωματικών δράσεων, γιατί τα παιδιά είναι το μέλλον της κοινωνίας μας και η βάση είναι η παιδεία.
Τι γίνεται όμως όταν ένα παιδί πάει μετά και βλέπει τον πατέρα του να κάνει τα αντίθετα;
Θα στο πω αλλιώς. Νομίζω πως τα παιδιά αν δουν τον πατέρα να μιλά στο τηλέφωνο στο αυτοκίνητο θα του πουν μπαμπά άσε κάτω το κινητό, ή βάλε ζώνη… Θα κάτσει πια το παιδί πίσω και θα βάλει ζώνη μόνο του. Κάτι κερδίζουν. Βέβαια, η αλλαγή δεν μπορεί να γίνει από τη μία μέρα στην άλλη, δεδομένου ότι στην Ελλάδα χρειάστηκαν δεκαετίες για να κατανοήσουμε τη σημασία της ζώνης ή του κράνους και να σταματήσουμε να πετάμε σκουπίδια από το αυτοκίνητο.
Ποια ήταν η πιο δυνατή στιγμή που έχεις ζήσει ως προπονητής ΑμεΑ;
Ως επικεφαλής στην ομάδα κολύμβησης SPECIAL OLYMPICS HELLAS, στο παγκόσμιο πρωτάθλημα της Αθήνας το 2011, όπου αθλητής με νοητική στέρηση που πήρε χρυσό μετάλλιο ήρθε και το έδωσε σ’ εμένα. Το ίδιο και μία αθλήτρια που βοηθώ τώρα, η Εύα.,.Όταν πήρε το πρώτο της μετάλλιο με νέο πανελλήνιο ρεκόρ πριν δύο χρόνια στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Κολύμβησης ΑμεΑ, ήθελε να μου το χαρίσει.Ήταν πολύ συγκινητικές στιγμές… Φυσικά δεν δέχτηκα να πάρω κανένα από το δύο μετάλλια.Όταν βλέπεις τα παιδιά να γελάνε, όταν τα βλέπεις το καλοκαίρι να πηγαίνουν στη θάλασσα με τους γονείς τους, τότε νιώθεις ότι έχεις καταφέρει κάτι. Εγώ τα παιδιά τα λέω αγγέλους και είναι ευλογία να δουλεύεις με αγγέλους. Με ευχαριστεί αυτό που κάνω, μου αρέσει να βλέπω το χαμόγελο στα μάτια των παιδιών αλλά και των γονιών που τραβάνε το δικό τους Γολγοθά.
Δεν με νοιάζουν τα μετάλλια και οι αθλητικές επιτυχίες. Το μόνο που με νοιάζει είναι το χαμόγελο των παιδιών.Όποιος είναι να φτάσει κάπου θα φτάσει, με πολλή δουλειά φυσικά.Όνειρό μου είναι να έχουμε όλοι την υγεία μας, τα παιδιά και οι οικογένειές τους να είναι χαρούμενοι και να καλυτερεύει η κοινωνία μας
