Έχει προκαλέσει αίσθηση κι έχει συγκλονίσει την κοινή γνώμη το τελευταίο κυνηγετικό δυστύχημα στην Άρτα, όπου ο θείος έπεσε νεκρός από το όπλο του 16χρονου ανιψιού του κι ο έφηβος αυτοπυροβολήθηκε – από τύψεις σίγουρα – και τώρα δίνει μάχη για τη ζωή του. Δεν είναι σπάνιο σε κυνήγι αγριογούρουνου να ακούσουμε για κυνηγό που πέφτει νεκρός, πριν από το θήραμα. Στην Ελλάδα ανάλογες τραγικές οι ειδήσεις ακούγονται κάθε χρονιά, μέχρι να τελειώσει το κυνήγι του τριχωτού θηράματος, αλλά και μετά τη λήξη του… Την τελευταία 10ετία μάλιστα όλο και πιο συχνά διαβάζουμε για φόνους ανάμεσα σε συγγενείς και φίλους.

Και για να είμαστε ακριβοδίκαιοι το φαινόμενο δεν απασχολεί μόνο την Ελλάδα, αλλά παρατηρείται σε ολόκληρη την Ευρώπη, όπου διεξάγεται οργανωμένο κυνήγι αγριόχοιρου: στην Ισπανία, τη Γαλλία, την Ιταλία.

Τα περιστατικά κυνηγετικών δυστυχημάτων που συγκλονίζουν την Ελλάδα όμως είναι στατιστικά περισσότερα από ολόκληρης της Ευρώπης. Θυμόμαστε το 2018 όταν δυο κυνηγοί μέσα σε 24 ώρες είχαν χάσει τη ζωή τους, όταν πυροβολήθηκαν από μέλη της ομάδας τους ο ένας στα Γιάννενα κι ο άλλος στη Θεσσαλονίκη.

Και δεν θα μας έφταναν χιλιάδες λέξεις για να αναφερθούμε στα κυνηγετικά δυστυχήματα που προκαλούν σοκ, μόνο στα τελευταία πέντε χρόνια. Όμως τι είναι αυτό που κάνει εν δυνάμει ένα ραντεβού με τον θάνατο το κυνήγι του αγριόχοιρου;

Τα φονικά φυσίγγια και οι απροσεξίες

Με μια μόνο απάντηση: το είδος των φυσιγγίων που χρησιμοποιούνται! Και σε άλλα είδη κυνηγίου καταγράφονται τραυματισμοί, όμως συνήθως είναι ατυχήματα και όχι δυστυχήματα. Τα ψιλά σκάγια που χρησιμοποιούνται για τα ορτύκια ή τα λίγο πιο χοντρά για τις πέρδικες αν χτυπήσουν άνθρωπο από μακρινή απόσταση θα του προκαλέσουν, στη χειρότερη περίπτωση, έναν σοβαρό τραυματισμό, που τις περισσότερες, αν όχι όλες τις φορές, δεν θα είναι θανατηφόρος. Στο κυνήγι του αγριόχοιρου όμως τα 12βολα, τα 15βολα σκοτώνουν σχεδόν ακαριαία! Έτσι – παραβλέποντας τον σημαντικό παράγοντα της ανθρώπινης αμέλειας – το είδος των φυσιγγίων που χρησιμοποιούνται για το κυνήγι του αγριόχοιρου είναι θανάσιμα επικίνδυνα. Αν βληθείς από κοντά είναι σαν να σε πυροβολούν με 9 ή 12 45άρια πιστόλια ταυτόχρονα!

Το κυνήγι του τριχωτού θηράματος, πλην του λαγού, σχεδόν παγκοσμίως – όχι μόνο στην Ευρώπη – απαγορεύεται να γίνεται με άλλον τρόπο πλην του ραβδωτού όπλου. Στην Ελλάδα, το μοναδικό μεγάλο τριχωτό θήραμα που επιτρέπεται (ζαρκάδι, ελάφι, αγριόγιδο απαγορεύονται) το κυνήγι του, διώκεται αποκλειστικά με λειόκανο όπλο: επαναληπτική καραμπίνα ή δίκαννο.

Παράλογη απαγόρευση ραβδωτών τουφεκιών

Η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα στην Ευρώπη – και ίσως και στον κόσμο – που δεν επιτρέπεται, η χρήση του ραβδωτού κυνηγετικού όπλου. Η ευρωπαϊκή περί όπλων νομοθεσία δεν κάνει κανέναν διαχωρισμό μεταξύ των λειόκανων και ραβδωτών όπλων, μόνο στη χώρα μας η νομοθεσία τα διαχωρίζει.  Λέγεται ότι η απαγόρευση χρήσης ραβδωτών τουφεκιών έχει να κάνει με τα κατάλοιπα του Εμφυλίου.

Για να καταλάβουν οι αναγνώστες, το ραβδωτό τουφέκι ρίχνει μια βολίδα, συνήθως με χρήση διόπτρας,  ενώ το λειόκανο, φυσίγγια που περιέχουν από μονόβολο έως και σκάγια Νο10 (για ορτύκια και τσίχλες). Ο κυνηγός που θα πυροβολήσει έναν αγριόχοιρο θα ρίξει συνήθως 9βολο ή 15βολο πράγμα που σημαίνει ότι πολλά από τα βόλια ενδεχομένως να εξοστρακιστούν με απρόβλεπτες συνέπειες.

Το αβασάνιστο συμπέρασμα πολλές φορές: «Τον πέρασε για αγριογούρουνο και τον τουφέκισε» δεν ισχύει πάντα. Είναι αρκετά τα κυνηγετικά δυστυχήματα που προκλήθηκαν από εξοστρακισμό σφαιριδίων. Με το ραβδωτό όπλο, ο κυνηγός σημαδεύει με διόπτρα προς συγκεκριμένο στόχο και η σφαίρα μπορεί μεν να εξοστρακιστεί αλλά είναι μία, όχι από 9 έως 16 και 20 πολλές φορές. Πρώτος αρνητικός παράγων λοιπόν οι σφαίρες. Δεύτερος και βασικός παράγων η ανθρώπινη αμέλεια ή το στρες ή η απειρία.

Η απειρία σκοτώνει

Στο πρόσφατο κυνηγετικό δυστύχημα ένας 16χρονος έφηβος έφερε όπλο, κάτι που απαγορεύεται ρητώς! Η άσκηση κυνηγίου επιτρέπεται από 18 χρονών και πάνω. Στο κυνήγι του αγριόχοιρου, λόγω της φύσης του θηράματος (ογκώδες, σκληροτράχηλο, πολλές φορές επικίνδυνο) η αδρεναλίνη του κυνηγού ποτίζει τον εγκέφαλο με αποτέλεσμα πάνω στην κρίσιμη στιγμή να δρα πολλές φορές υπό καθεστώς στρες, πανικού, φόβου, ένταση και πάθους. Ένας άπειρος κυνηγός που δεν μπορεί να διαχειριστεί σωστά τη στιγμή, ενδεχομένως να υποπέσει σε μοιραίο λάθος.

Επίσης, νόμος στο κυνήγι του αγριόχοιρου είναι να μην μετακινείται ο κυνηγός από το προεπιλεχθέν καρτέρι του, όταν το θήραμα έχει ξεσηκωθεί από τα σκυλιά και το κυνήγι είναι σε εξέλιξη. Οι άλλοι κυνηγοί πρέπει να γνωρίζουν ακριβώς τη θέση του καθενός από την ομάδα τους.

Τα τελευταία χρόνια (και όχι μόνο) παρατηρείται ομάδες κυνηγών – κυρίως ντόπιων – να έχουν κρυφά στο δυναμικό τους έφηβους παθιασμένους με το κυνήγι του αγριόχοιρου, που η απειρία τους μπορεί να έχει τραγικά αποτελέσματα. Ανάλογοι κίνδυνοι ελλοχεύουν όταν σε ομάδες γουρουνοκυνηγών, συμμετέχουν γέροντες, που οι αισθήσεις τους δεν τους επιτρέπουν κάτι τέτοιο.

Ανθρώπινα λάθη και όπλα

Να πούμε ότι μέχρι πριν από μια 10ετία σχεδόν, τα πορτοκαλί γιλέκα που δίνουν την ευχέρεια στον κυνηγό να είναι ευδιάκριτος από μεγάλη απόσταση στις δασώδεις και πυκνές περιοχές δεν ήταν υποχρεωτικά. Και για να συνοψίσουμε: Σίγουρα το ανθρώπινο λάθος είναι ο Νο1 παράγων για το κυνηγετικό δυστύχημα, όμως όταν κάποιος είναι οπλισμένος με σφαίρες, που μπορούν να τρυπήσουν σκληρό μέταλλο σε μεγάλη απόσταση, είναι εν δυνάμει επικίνδυνος και απόλυτα υπεύθυνος για τη σωματική ακεραιότητα των συγκυνηγών του.

Σπάνιες είναι οι περιπτώσεις που σε ένα κυνηγετικό δυστύχημα, που άφησε πίσω του άνθρωπο νεκρό, δεν έχει υπεισέλθει η ανθρώπινη αμέλεια ή απερισκεψία. Τέλος η πληθώρα των αγριόχοιρων που έχουν εντοπιστεί ακόμα και σε παραθαλάσσιες περιοχές της Αττικής έχει καταστήσει πολλούς «ειδικούς» επί του δύσκολου θηράματος που παίρνουν τα όπλα και αναζητούν γουρούνια, με μοναδική τους πείρα τα εύκολα κυνήγια των πτερωτών θηραμάτων. Κι έτσι φθάνουμε να θρηνούμε κάθε χρόνο τις ζωές δεκάδων συνανθρώπων μας, που πέφτουν στον αγωνιστικό χώρο του – δήθεν – σπορ τους…